De Wijkopzichter

De Wijkopzichter belt. Tot nu toe hadden hij en ik alleen mailcontact, dat er voornamelijk uit bestond dat ik mopperde dat het uitgebloeide bloemenlint of het gras zo liefdeloos en lelijk gemaaid was. In mijn hoofd heb ik een soort vijand van hem gemaakt, die ons maar lastig vindt. Vorige de week was het lint zó krankzinnig gemaaid dat ik haast ontplofte. Mailde ik hem. Of hij mijn nummer mocht, vroeg hij, dan konden we bellen. 

Nu vertelt hij dat ook zij van de gemeente heel trots zijn op onze moestuintjes en dat ze buurten die ook moestuinbakken willen willen vaak langs ons parkje sturen. Het is (wij zijn) een voorbeeld. Dat bloemenlint is lastiger inderdaad, omdat het vergrast.

Hij is juist blij als ik rapporteer over dat lelijke maaien, want het maaien is een groot probleem. Het is al jaren geen taak meer van de gemeente zelf, maar wordt uitbesteed aan onderaannemers, die er echter geen mensen meer voor kunnen vinden. Het wordt nu vooral gedaan door arbeidsmigranten. Hongaren. De mensen die maaien krijgen misschien met 50 euro meer dan bijstand. Met die mensen kunnen ze vaak helemaal niet communiceren, alleen via Google Translate. Vandaar. Hij zal deze week zelf nog komen kijken hoe erg het is. 

Wel interessant dat je in ons parkje zelf kwesties als je slechte bejegening van arbeidsmigranten tegenkomt.

 

Wat het probleem is met het vergraste bloemenlint: het is veel te goeie grond. Bloemenmengsels doen het echter goed op arme grond. Arme grond is grond met veel zand. Wat ze zouden kunnen doen is het omploegen en vermengen met zand. En dan nieuwe bollen en zaden. Als het zanderiger is dan is het ook makkelijker om te spitten. Dan zouden wij bij het Initiatievenfonds daar geld voor kunnen aanvragen. 

Mansbloed

Mansbloed heet dit bloeiende struikje waarvan er wel een stuk of vijf in de volkstuin staan. Beetje veel. ‘Het een soort onkruid’, zei Diana zondag. Zij heeft ook een volkstuin, al heel lang. ‘Je mag er best wat uit trekken als je er genoeg van hebt.’ 

Eerst maar eens een tekening. O, het heet ook wel St. Janskruid. Het werkt tegen depressie.

Schilderij

De lijstenmaker van Hornbach Nieuwegein blijft maar ziek en/of op vakantie. Telkens ik als ik bel en vraag naar de stand van zaken (zo eens in de twee weken) geven ze vage ontwijkende antwoorden, en ook als ik doorvraag word ik niet veel wijzer. Dus ga ik voor het schilderij van Bébé2 (die al lang geen BéBé meer is en al naar school gaat) naar de lijstenmakerij in Vleuten. Die snijdt er beeldschoon zachtgroen passe-partout omheen. 

Vandaag komt Nichtje het werk halen. Ze heeft haar zoon mee. Hij is pak ‘m beet anderhalf jaar en trekt aan een stuk door alles uit de kasten. Een echte jongen. 

Gegratineerd vispannetje

Heerlijk weer: vispannetje met scampi en pompoen. Op de bodem liggen niet alleen pompoen maar ook courgette. Die pompoen wordt moeilijker gaar dan de aangegeven oventijd, dus of langer in de oven of even voorkoken. Dat gold trouwens ook voor de pangasiusfilet, die was nog niet helemaal gaar en de zalm wel. Dus het geheel een half uur in de oven is beter. Dan is er nog champignonroomsaus, waar ze een lik Thaise groene curry door bedacht hebben. Ik vond het heel lekker. Bobby ook, maar van hem kon de groene curry wel achterwege blijven. ‘n Aanradertje.

Recept:

https://ketocoaching.be/blogartikels/recept/koolhydraatarm-vispannetje-met-scampi-pompoen/

Silje Nergaard

Een avondje met de verrukkelijke Noorse jazz-zangeres Silje Nergaard op de oren. Ik leerde haar naam en muziek rond 2001 kennen van een Noorse barvrouw in cafe De Huiskamer in de Utrechtsestraat in Amsterdam. Ik kocht de cd ‘At First Light’ en genoot wekenlang van alle nummers, maar het meest van ‘Be Still My Heart’ en ‘Two Sleepy People’. Ik liep nogal met mijn ziel onder mijn arm. ‘I Blame It On The Sun’, zingt ze ook, ook zo mooi.

Vanwege dat ‘Be Still My Heart’ dat ineens in mijn hoofd echoot ga ik zoeken en dat blijkt op Spotify nou net haar best beluisterde nummer te zijn, gevolgd doot ‘Two Sleepy People’. Nota bene. Heerlijke stem, mooie melancholieke sfeer.

Ze treedt in september op in TivoliVredenburg, samen met meesterpianist Espe Berg. Nadat twee concerten zijn afgezegd vanwege Corona. Ik moest maar eens kaartjes scoren. En Corona-kaartjes van een concert van vorig jaar terug zien te krijgen. Dat is tot nu toe niet gelukt wegens overweldigende drukte.

Espresso

Hier word ik dan weer heel blij van. Het gasstelletje is gearriveerd. Het komt van kampeerwinkel ‘De Vrijbuiter’  (Gouda, Zaandam). We hadden het donderdag - onderweg naar Auntie - willen kopen, maar het was daar niet op voorraad. Dan maar online bestellen. 

Nadat ik nog wat WD40 en (technische) vaseline bij de Gamma gehaald heb lukt het Bobby om de slang van de gasfles aan het toestelletje te bevestigen, dus nu kunnen we ter plekke verse espresso maken in het tuinhuisje! En verse thee! Wat een feest!

In de ‘zolderkast’ met Bobby’s oneindige reserves zoeken we een waterketel, een theepot en onderzetters. Bestek hebben we in overvloed, daar kan wel wat van overgeheveld. Nu nog borden, schotels en dienbladen. Leuk om een nieuw klein huishoudentje te bouwen.

In dit huishouden worden denk ik dienbladen het ordenend principe. Een blad voor de koffie- en theespullen, een blad voor de wijn en de glazen, een blad voor de kopjes en de mokken. Ik wil graag Grieks-Turkse dienbladen met blauw-rode motieven. Op de Amsterdamsestraatweg waar ik ze verwacht vind ik ze helaas niet. Turkse dienbladen zijn veelal rond en van glimmend metaal. Wel vond ik op de site Etsy dienbladen met prachtig handgeschilderde tegels. Maar die zijn nogal prijzig. Even doorzoeken.

In de tuin begin ik met het longkruid uit het ‘achtertuintje’ weg te halen. Dat is waar ook mijn ‘akkertje’ is. Naast mijn ‘akkertje’ staan de compostbakken, in een oerwoud van longkruid. De Surinaamse buurvrouw vroeg of dat er niet uit kan, omdat het nogal uitzaait naar háár tuin. Ik antwoordde nog iets in de trant van ‘Het is een wilde tuin, ik hen nog niet zo’n waar ik zal beginnen’, maar dat was in de grasmaaiperikelen. 

De strategie om eerst alle hoge gras met de hand af te knippen heeft gewerkt. Daar waar ik alles afgeknipt heb kom ik nu met de maaier doorheen. Elke week bijhouden is het devies. 

Als het gras een beetje bedwongen is bedenk ik dat ik helemaal niet speciaal aan dat longkruid gehecht ben, en dat ik het zelf ook wel fijn zou vinden als het in dat hoekje wat leger en/of geordender zou zijn. In de stukken voor de Jaarvergadering heb ik over een ‘schouwcommissie’ gelezen. Ik weet niet wat ze komen ‘schouwen’, maar duidelijk is dat ik deze wilde tuin hier en daar iets minder wild wil laten zijn.

Rapportage van het akkertje: alle kolen zijn opgevroten, nu ook de rode, en ook het nieuwe meiraapje. De spinazie is ineens verpieterd. De paprika, de sla, de bosui en de bieten doen het wel goed.

Moppersmurf

Het bloemenlint in onze straat is bijna helemaal vergrast. Ik krijg een mailtje van de Wijkopzichter met de vraag wat mijn visie is op dit ‘bloementlint’. Vanwege dat ik de ‘zelfbeheerder’ ben van dit stukje park. Het is vijf jaar geleden gecreëerd met bloembollen en bloemenzaden, een clubje straat bewoners heeft drie jaar lang trouw distels, zuring en brandnetels verwijderd, dat was goed maar dat heeft uiteindelijk de vergrassing niet tegengehouden. De gemeente maait het bloemenlint twee keer per jaar. Er is een nieuwe aannemer die dat doet, en die doet dat ongelofelijk grof en liefdeloos. Daar spreek ik (per mail) de wijkopzichter dan op aan. We kennen elkaar niet. 

Tot vorig jaar had ik een ‘maat’ en hulptroepen om het allemaal een beetje bij te houden. Maar mijn hele hulpclubje is gestopt vanwege goede redenen. Het blijkt niet eenvoudig om nieuwe hulptroepen te vinden, laat staan een nieuwe ‘maat’. Iedereen heeft een vol leven met werk, gezin, oude moeders, sport, en wat al niet. Ik heb 12 medemoestuinierders met een moestuinbak, maar een beetje verantwoordelijkheid voor het geheel daar komt het bij de meesten niet van. 

Ik word er een beetje gefrustreerd en mopperig van merk ik. Ik heb iemand nodig die meegaat naar de wijkopzichter om te vragen wat dan en hoe dan. Ik geloof dat hij wel iets wil doen aan omploegen en nieuwe bollen en zaden, maar dat doet hij alleen als wij ons committeren om het bij te houden. Dat ga ik natuurlijk niet in mijn eentje doen. Ik heb iemand nodig die mee wil beslissen wat we wel of niet kunnen toezeggen. 

En gisteren is plots de maaier weer geweest. Rücksichtslos heeft hij driekwart weggemaaid. Ecologisch maaien is een nieuwe richting waar grasmaaibedrijven aan moeten voldoen, die doen dan een cursusje en dan hebben ze dat certificaat, maar de mannen op de maaimachines hebben zo te zien geen enkel idee. Ik stuur weer een boos mailtje naar de Wijkopzichter. 

Ik realiseer me elke dag meer dat die frustratie niet echt helpen om nieuwe vrienden te maken. Ik word een moppersmurf als het hierom gaat. Mensen houden niet van moppersmurfen. Hier heb vrienden voor nodig, die het net zo leuk vinden als ik en best een half uurtje per week willen worden. Als ik die niet vind dan moet ik het misschien uiteindelijk maar opgeven. Misschien haalt de gemeente dan alles weg. Of alleen het bloemenlint. Soms moet je je verlies nemen. Wel jammer zou dat zijn van zo’n leuk stukje stad/park. Ik ben er echt trots op.

Dus toch nog maar even doorzetten met een positieve  energie.

Naar Arnhem

Ik heb zin om naar het twee weken geleden heropende Museum Arnhem te gaan. Dat is vijf jaar dicht is geweest. Het was altijd een toonaangevend geëngageerd museum. Vele jaren (tachtig, negentig) was het uitgesproken feministisch toen kunsthistorica Liesbeth Brandt Corstius directeur was. Zij was de opvolger van de onvergetelijke Pierre Janssen. (In die tijd had ik een boekenrubriek in het feministische kunsttijdschrift Ruimte.

Ik heb nog eens een blind date gehad in dat museum, herinner ik me ineens. We hadden om kwart voor vijf afgesproken. Ik zat op een bankje te wachten op ik wist niet wie en verder was het museum leeg. Een beetje spooky was het.

Het museum is onherkenbaar verbouwd. Fantastisch. Groots en meeslepend. Het hoofdgebouw of de entree is een oude herensociëteit en er is nu een groot paviljoen aan gebouwd. Het is alsof ik in een buitenland ben, in Washington DC ofzo. Het is nog steeds zeer geëngageerd, maar nu meer reflectief op de plaats van de kunst, de kunstenaar, het museum en de toeschouwer. Echt lekker mooie plaatjes kijken is het niet. De bezoeker wordt uitgenodigd om ons te verhouden tot onze manier van kunst kijken, tot de collectie, wat zien we, wat roept het op? Kijk eens wat langer dan 9 seconden. 

Daarnaast zijn er drie thematentoonstellingen. Een is gewijd aan onze verhouding tot de wereld, de aarde, het klimaat, het kolonialsme. De uitbuiting, de vervuiling, het afval, het stijgen van de zee, het economisch selfish gewin als Leitmotiv bij alles. Maar ook de verbinding die mensen voelen met dieren en planten. Overweldigend. Oude kunst, nieuwe kunst, wereldwijde kunstenaars.

De andere tentoonstelling is gewijd aan kunst in het interbellum, van links tot rechts, en de derde aan het neorealisme. Het begint me te duizelen. Interessant, maar een beetje too much. Ik moet maar een keer terug. Want ik heb de beeldentuin, het Pierre Jansen-restaurant en het uitzicht op de Nederrijn nog niet eens gehad. Je kan er heel goed naar toe met de trein. Het museum is slechts 8 minuten lopen van het station. Uitgang Centrumzijde. 

Even gegoocheld. Nu is Saskia Bak directeur van dit museum, die hiervoor leiding had over het frisse Fries Museum in Leeuwarden, waar ik vorig dit jaar was bij de tentoonstelling ‘Icons’ van de Londense Portrait Gallery en ook al zo onder de indruk.  

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/museum-arnhem-heropent-na-grondige-verbouwing-en-zet-nu-thema-s-als-gender-en-migratie-op-de-agenda~bafbd4d7/

Kopen zonder kijken

Een RTL tv-programma waar ik erg van kan genieten is ‘Kopen zonder kijken’. Pure escape. Huis zoekende koppels komen er zelf niet uit en leggen alle initiatief bij het programma. Presentatie Martijn Krabbé. Een makelaar gaat een huis voor ze zoeken en een architect gaat het verbouwen. Meestal zijn de wensen niet realistisch bij het budget. 

Gisteren zag ik een aflevering van twee mensen uit Leiden die de Leidse grachtengordel niet wilden verlaten, een huis met drie slaapkamers wilden en aan een water. Zeker niet in een dorp. Nou ja en dan moet gaandeweg het budget omhoog en het eisenlijstje wat naar beneden. Ze krijgen uiteindelijk een woning in Hillegom. En die wordt verbouwd, ingericht en de verhuizing wordt gedaan. Ze verhuizen naar een kant-en-klaar huis. Surprise! Huilen. Helemaal gelukkig. 

https://www.rtlxl.nl/programma/kopen-zonder-kijken/bf787666-12da-431f-95bf-8e16f98d74e1

Auntie

Naar Rotterdam naar Auntie. Ze wordt steeds stiller. Ze ligt altijd in bed als we komen, maar ze wil altijd graag eruit en naar beneden. Ze weet steeds minder, eigenlijk is een gesprek nauwelijks meer mogelijk. Maar ze vindt het fijn dat we er zijn, en de kopjes koffie zijn lekker. Er wordt veel gezwegen. Ik moet denken aan een gedicht van Judith Herzberg hoe ze zwijgend aan het ziekbed van haar vader zat.

In de grote zaal zitten veel bewoners met hun famie. Je  ziet de verdwaalde geesten. De mensen zonder bezoek die rondjes lopen in de zaal, over de gangen en in de tuin. En de mensen met bezoek. Vooral als mensen hun partner op bezoek hebben is het extra pijnlijk. Je ziet dat er geen gesprek meer mogelijk is. Soms doen ze knuffelen en neusje wrijven. Een dochter is aan het knutselen met haar vader. Ze heeft een wagentje vol schilderspullen. Zó lief. 

Auntie is een beetje sneu. Ze zegt dat ze niet meer weet waarom ze daar is. Omdat er daar voor haar gezorgd wordt. Maar ook al is het een stil bezoek, als we zeggen dat we weer gaan protesteert ze. Want wij zijn bekend, ook al weet ze niet meer precies wie we zijn. ‘We komen graag en we komen gauw weer,’ proberen we haar gerust te stellen. In de auto zeggen we tegen elkaar dat we haar meer moeten vasthouden en knuffelen.

O, het gedicht 'Ziekenbezoek' is anders dan ik mij herinnerde. Zij was niet op bezoek bij haar vader, haar vader was bij haar op bezoek.

Ziekenbezoek

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.

Toen hij zijn hoed had opgezet

zei ik, nou, dit gesprek

is makkelijk te resumeren.

Nee, zei hij, nee toch niet,

je moet het maar eens proberen.

Judith Herzberg, uit: Beemdgras (1968)

Nog met haar

Dit is een foto van Feijenoord-trainer Arne Slot die de club in een jaar naar ongekende hoogte heeft gestuwd. Toen hij nog haar had. Voor wie de man niet kent: nu heeft hij een rond glimmend hoofd. Een biljartbal. Met deze foto werd ik wakker gisteren. Stond op de NOS-app. 

Op het koor heeft niemand enige sjoege van Feijenoord en de Conference League. 'Nee', zegt Margriet, 'een voetbalwedstrijd is écht geen reden om weg te blijven.'

Na afloop van de repetitie om 22u sjees ik door de donkere stad naar huis. Daar zitten ze op de bank, beetje sip, want AS Roma staat 1-0 voor. Nol en Ernie blijven na afloop plakken, want morgen is het Hemelvaartsdag. Kunnen we over alles praten wat er zo’n avond toe doet. Zoals over Arne Slot met haar. Nol had de foto ook gespot. En het gaat over dauwtrappen. Over de huizenmarkt die sinds een maand helemaal veranderd schijnt te zijn. Zij proberen het huis van Ernies overleden vader te verkopen, een ruim jaren zeventig huis in Woerden, opknappertje, vraagprijs 4 ton. Is  nauwelijks interesse in. Slechts een paar bezoekers, en tot nu toe maar één bod van 3 ton.~Het schijnt te komen van de stijgende rente en van het feit dat daardoor ineens heel veel mensen hun huis te koop zetten. We hebben het enorme boot aan de Keulse Kade voor de opvang van Oekraïense vluchtelingen. En Ter Apel. Over vakanties naar Griekenland. Over dromen van tuinen en huisjes - én de werkelijkheid. Over hoog gras en onkruid. Hornbach. Bosmaaiers en grastrimmers, Heggen trimmer. Schouwcommissies. Wat een heerlijke avond. Ondanks dat Feijenoord verloren heeft..

De politie

Gekeken naar 'De Blauwe Familie', een documentaire van de Turks-Nederlands (documentairemaakster, regisseuse en scenarioschrijfster Meral Uslu. Ik kijk veel documentaires de laatste tijd. 2Doc. 'Petite fille' over een jongetje dat al van kinds af een meisje wilde zijn. Zijn/haar ouders accepteren het en onder steunen hem/haar, maar de school helemaal niet. Heel mooi ontroerend. En ik zag 'Healing Sexuality' over een middelbare spastische vrouw die haar vrouw-zijn en seksualiteit (allebei tot dan toe vrijwel non-existent) wil onderzoeken en daarvoor in zee gaat met een professional, de Duitse 68-jarige Thomas. 

En nu dus De Blauwe Familie, natuurlijk terug te zien op 2Doc maar ook op YouTube. Verschillende (ex-) agenten van verschillende komaf vertellen hoe ze graag ze bij de politie werk(t)en nu weg zijn. Het begint met een paar telefoontjes van mensen die toch niet durven praten omdat ze dan voor hun baan vreesden. Wie praat die gaat.' De documentaire is bij de politie weer eens ingeslagen als een bom, zo lees ik in de kranten. Er wordt al 30 jaar gepraat bij de politie over diversiteitsbeleid. En er verandert niets. Allochtonen, homo's vrouwen, worden gepest, buitengesloten, gediscrimineerd. Indrukwekkend, die mannen die zó graag bij de politie willen werken, hun werk goed doen, maar het wordt ze niet gegund.

Sleep my son

Zingt ze nog wel, denkt u wellicht. Al twee weken ben ik niet naar koor geweest. Een keer vanwege de naweeën van de tandarts en toen de vakantie. En nu is morgenavond (kooravond) de kampioenswedstrijd van Feijenoord tegen AS Roma in Tirana. De UEFA Europa Conference League. Bobby, enorm Feijenoord-fan, heeft een aantal vrienden uitgenodigd om hier te komen kijken. Dat vind ik hartstikke gezellig, en ik zou er graag bij zijn, maar de strenge woorden van de dirigente indachtig dat je als je op ons koor zit ELKE KEER geacht wordt te komen. Dus van schrik ga ik maar vast oefenen.

Deze, 'Lullaby' van Edward Elgar, staat ook op het programma.

 

Geknipt en geschoren

Bobby wil ook wel even maar de grasmaaier kijken of het daaraan zou kunnen dat het gras niet gemaaid wil worden, of dat het aan het welig tierende gras en onkruid ligt. We zijn het erover eens: het gras is te hoog. Wat nu. Ik heb een snoeischaar en een heggenschaar, maar die zijn allebei duidelijk niet bedoeld voor gras. Er zijn ook grás-scharen.

Als je je erin gaat verdiepen kom je in de mooiste duurste machinerieën terecht. Ik opteer voor de ‘bosmaaier-op-accu’. Maar nu nog even niet. De heggenschaar knipt geen gras. Is-ie bot? Nee want heg snoeien doet-ie als de beste. Ik kijk even om me heen en zie dat het tijd wordt de heg te snoeien. Alle buren hebben dat al gedaan. Ook daar heb je mooie machines voor. Maar nu nog even niet. Gewoon met de heggenschaar. Ik zit op een hoek dus ik heb een waanzinnig lange heg.

Dus nu heb ik anderhalf uur heg geknipt en een uur gras geknipt. Met de snoeischaar. Zere rug. Moet ik nog wel naar gymnastiek?

Dat boek Rust en Groen van Hendrik Groen dat ik eerder dit jaar las over een dame op een tuincomplex ging alleen over het gedoe tussen tuiniers en het bestuur. Helemaal niet over de tuin en het gevecht tegen de groeisels. Ze zat alleen maar met haar beste vriendin rosé te drinken. Nu is een volkstuin de perfecte plek om rosé te drinken, maar alleen als die tuin een beetje in toom is. Dit personage deed niets aan de tuin. Daarom vond ik het boek een beetje ongeloofwaardig, al vóór ik aan mijn tuin begonnen was.

En dan nog iets. Die vloer in het huisje waar wat grondigs aan moet gebeuren en waarvan we het verrotte vloerdeel verwijderd hadden geeft nu zich op de toestand ónder het huisje. Er staan ontzetten veel water onder het huisje, na die regenbuien van laatst. Nu wil Bobby er nóg een vloerdeel uit verwijderen. En hozen. Dat kan ik geloof ik even niet aan.

Hoog bezoek

Vandaag komt Line op bezoek op de tuin. Zij heeft haar hele grote lieve herdershond mee, die ze in zo’n karretje achter de fiets vervoert. 

Bezoek op de tuin is een heel andere ervaring dan bezoek thuis. Dit is leuker. Het inrichten van het huisje is nog niet helemaal klaar, maar het moet gastvrij worden. Ik breng er alvast wat dingen naar toe. Suikerklontjes. Completa. Nootjes. Diksap. Spa. Kleine flesjes rosé. Nu ga ik er nog met thermoskan koffie naar toe, en de lunch in een Tupperware bak, maar binnenkort komt er een gasstelletje en kan ik er ter plekke espresso maken. En dan wat leuke kopjes, glazen en bordjes. 

Niet vergeten te checken of de gasfles die er staat butaan- of propaangas bevat. En of het 2-pits gasstelletje dat ik uitgezocht heb op propaan of op butaan werkt. Propaan dus. Men leert een boel bij van zo’n tuin.

Een stukje gesprek gaat over het ego. Bobby heeft te Zakynthos een boek gelezen van Aldous Huxley: De deuren der waarneming (The Doors of Perception) uit 1954. Het gaat over het gebruik van een drug mescaline die door Indianen gebruikt werd (wordt?) bij religieuze riten. Een effect van die drug zou zijn dat je je ego ervan kwijtraakt. Dat vind ik nou weer zo’n mannending, mopper ik, dat je het gebruik van een drug rechtvaardigt met het argument om je ego kwijt te raken. Ik heb alleen maar een tuin nodig. Of een weekje Griekenland.

Spruitjespuree

‘Wat een prachtig eten weer! Je lijkt wel een foodie’, complimenteert Bobby. ‘Dit recept moet je óók bewaren!’ Vandaar dat er nu alweer een recept op dit blog staat. Dat wordt geen gewoonte hoor, twee recepten per week is max.

Daar komt-ie: kabeljauw met spruitjespuree en garnalen. Het recept komt net als de vorige van de nieuw-ontdekte site Flying Foodie. Ik had slechts 350 gram spruitjes en dat vond ik wat weinig dus ik heb nog 3 aardappeltjes toegevoegd, voor het volume. De puree maak je smooth met kokosroom. De vis rol je volgens de aanwijzingen in serranoham, maar ik nam andere ham, flinterdunne plakjes. Dat rolt wat makkelijker. Vis gerold in ham gaat in de koekenpan. 

En dan aan het eind zeekraal en Hollandse garnaaltjes. Het is allemaal heel mooi en luxe. Pas net zie ik dat het een kerstrecept is.

Recept: https://www.flyingfoodie.nl/recept/kabeljauw-met-spruitjespuree-en-garnaaltjes/

Gado gado

Terug naar het koolhydraatarme leven. Hier zijn tenminste lekkere noten en pitten te koop. Je zou verwachten met de Griekse yoghurt daar dat je er lekker broodloos kunt eten, maar dat viel best tegen. Zodat het schaaltje brood bij de Griekse salade onweerstaanbaar werd. Gelukkig ben ik maar 1,5 kilo aangekomen, die gaat er hopelijk snel weer af. 

Op zoek naar inspiratie stuit ik op een nieuwe gezonde recepten-site: Flying Foodie, met erg leuke recepten. Vandaag valt de keuze op Gado gado. Indonesisch smaakpalet. Veel groenten, pindasaus en een ei. Mmm. Zo kleurig lekker eten. Dat was ook de richtlijn van de consulente. 

https://www.flyingfoodie.nl/recept/koolhydraatarm-weekmenu-om-mee-af-te-vallen/

De tuin na een weekje weg

Het is de afgelopen week dat wij op Zakynthos waren hier heel warm geweest én het heeft enorm geregend, hoor ik van de buren. Op de tuin zie je dat. Wat een wildernis! De nieuwe buurvrouw daar heeft gelukkig de groentes begieterd, dus die staan er niet slecht bij, behalve dan de spitskool en de witte kool die door de slakken opgevroten zijn. En de courgette wordt ook niets. Maar de spinazie, bieten, paprika, sla, en pompoen zien er goed uit. Ik zet er een meiraap, een pastinaak en twee bosuitjes die ik thuis al een beetje heb opgekweekt bij. We gaan het zien.

Ook probeer ik weer gras te maaien, want zo’n tuin ziet er een stuk geciviliseerder en behapbaarder uit als het gras op sommige plekken een beetje gekortwiekt is. Maar met dat hoge gras is maaien moeilijk. Ik moet de maaier en zijn mogelijkheden nog leren kennen. Waar de braam alle kanten op schiet knip ik hem bij en de distel moet uit de heg. 

Er staat weer van alles nieuws in bloei, dus ik ben er ook als een gek aan het determineren. Op het laatst kijk ik nog even in de nieuwe regenton onder de nieuwe dakgoot en die zit boordevol! Ongelofelijk. 

De terugtocht

De terugtocht is een ware hindernisloop. Ons vliegtuig vertrekt rond 21u (Griekse tijd) uit Zakynthos en komt rond 24u (Nederlandse tijd) aan. Boven Duitsland hebben we ineens een ‘situatie’ aan boord, een mevrouw die niet wel wordt, is-er-een-dokter-aan-boord? Op Schiphol waar wij met vliegende vaart over de landingsbanen taxiën wordt de mevrouw in kwestie met een ambulance uit het vliegtuig gehaald. De rest van de passagiers moet maar even wachten. 

Als we uitgestapt zijn en onze koffers eindelijk te pakken hebben, blijken er ‘wegens werkzaamheden aan het spoor nauwelijks treinen te rijden tussen Schiphol en Utrecht. Oei. Gelukkig is er om 00.16u tocht nog een rit over Duivendrecht en Hilversum naar Utrecht, maar daar missen we wel net de laatste bus naar huis. Dan maar een taxi. Maar er zijn haast geen taxi’s want er zijn twee grote festivals bij Utrecht.

Maar eind goed al goed, we zijn thuis. Het is 02.22u. We zijn zo ontspannen. Het is allemaal niet erg. 

Griekenland

Dagelijks praten we over waarom Griekenland zo fijn is als vakantieland. In het voorseizoen tenminste, als alles in bloei staat en het nog niet zó heet is en nog niet overvol van toeristen. Het fijnst is natuurlijk als je een kleinschalig vakantie adresje weet te vinden, en je niet laat verlokken door zo’n hysterisch goedkope aanbieding waar de kranten elk weekend vol mee staan. En beter dan Turkije waar iedereen wat van je wil. Hier laten ze je met rust, tenzij je zelf contact zoekt.

Wat zo mooi is. De natuur. De rommelige wereld. Niet alles gereguleerd. De prachtige tuinen met mooie oude bomen en hele grote bloeiende planten die bij ons kamerplanten zijn. Daar wordt goed voor gezorgd. De katten. De ezels. De paarden in de olijfgaarden. En natuurlijk de supermarkets, de bakkertjes, de brommers, de taverna’s. Heerlijke strandjes. Mooie Byzantijnse kerkjes, ook al kun je er niet in. Allemaal kleine eigen zaakjes met vriendelijke mensen. Dat heeft natuurlijk een keerzijde, dat realiseer je je elk moment. Toerisme is dé bron van inkomsten. In het toeristenseizoen werken ze zeven dagen per week van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. En iedereen biedt hetzelfde aan, het is maar afwachten of er klanten komen. Het eten is in de meeste taverna’s niet duur, en de waren in de supermarkt wel. Veel duurder dan bij ons. 

Bij de drie van de vier taverna’s hebben we twee keer gegeten. De terrassen zijn overdekt met jaren oude wijnranken of gouden regen, en overal potten weelderig bloeiende gerania. En vetplanten. Heel erg aardige mensen. Doorgaans staat moeders in de keuken en doet vaders of een dochter de bediening. Lekker brood, lekkere Griekse salade, lekker gegrilde vis of vlees, lekkere witte wijn, lekkere olijfolie. En allemaal even aardig en toegewijd. Ze geven allemaal een gratis toetje toe. Baklava. Of drie bolletjes ijs. Koolhydraatarm lukt hier niet. Ze zijn oprecht verheugd als je terugkomt. We zijn omzet. We geven een blijk van waardering. 

Olga

Gelezen: Olga van Bernhard Schlink. Dwarsligger. Schlink is vooral bekend van het boek De voorlezer. Het verhaal van Olga, een Pruisische van eenvoudige komaf, al vroeg wees, vrij liefdeloos opgevoed. Eind 19e begin 20e eeuw. Krijgt een vriendschap met een jongen van hoge komaf, Herbert, en dat wordt een grote wederzijdse liefde. Maar zijn ouders - grootindustriëlen - vinden haar niet goed genoeg voor hun familie. Haar lukt het met veel doorzettingsvermogen wel een opleiding te volgen tot onderwijzeres en een mooi bestaan op te bouwen. Af en toe komt Herbert daar in binnen, maar hij heeft vooral groot-Duitse dromen zoals kolonialisme. Hij gaat naar Afrika, naar Zuid-Amerika en naar de Noordpool. Daar raakt hij kwijt en zoek. Dan is het 1913 en moet de Eerste Wereldoorlog nog beginnen. En de Tweede.

Het is het verhaal van de verwoestende invloed van de Grote Dromen van mannen op het leven van (hun) vrouwen. 

Het boek bestaan uit drie delen. Het eerste wordt verteld door Olga zelf, het tweede door Ferdinand, de zoon van een gezin waar Olga vanaf haat vijftigste naai werk gaat doen als ze doof is geworden. En het derde bestaat uit brieven die Olga blijkbaar haar hele leven naar Poste Restante Tromsø in Noord-Noorwegen heeft gestuurd en Ferdinand terugvindt bij een antiquariaat aldaar.

Dafni Beach

Het is de eennalaatste dag alweer. Liefst wil ik op een ligbed aan het strand, beetje zwemmen, lezen, wegzinken. Bobby wil graag naar het hoogste punt van het eiland, nog wat vergezichten zien. Maar ik heb niet zo’n zin meer in uren in het otootje. We vinden een compromis in de hoogste punt van het schiereiland Vasilikos waar wij verblijven: de berg Skopos. Daar kronkelt volgens Google Maps een weg naar toe die uitkomt bij een uitzichtpunt, een café, een kerk ruïne en een klooster. Wat wil je nog meer? 

Maar die weg blijkt een bochtige steile gravel-road te zijn, en dat trekt de Hyundai niet. En zo wijzigen we de bestemming in Dafni Beach, aan de westkant van het schiereiland. Ook nu moeten we een berg over, maar net iets minder hoog en steil. Eenmaal aangekomen bij de Beach zien we er tientallen Hyundais staan. Dat stelt gerust dat de otootjes deze hellingen aan kunnen. 

Prachtig strandje, dat bewaakt wordt door natuurbeschermers die de toeristen met klem vragen om vóór zonsondergang weg te gaan, want dan komen de zeeschildpadden ook hier eieren leggen. Het is hartverwarmend hoe ze zich inzetten. Ze moeten het hier met elkaar zien op te lossen,  de natuurbeschermers en de vele mensen die hier een boterham proberen te verdienen aan de toeristen. Er zijn nog niet zoveel toeristen. De meesten zijn Nederlanders. Moeilijke combinatie: natuurschoon armoede en toerisme. Op zoveel plekken ter wereld.

Ik heb niet zoveel ervaring met op strandbedjes aan zee liggen, maar het is héérlijk.

Strand

Gelezen: Het eindeloze strand van Jenny Colgan, gekozen uit de grote kasten met ‘dwarsliggers’ in de bibliotheek aan de Neude. Want de koffer mocht niet al te vol en e-boeken lezen niet lekker in de zon. Leek me wel passen bij een bezoek aan een eiland, ook al speelt het zich af op het Schotse eiland Mure. Het boek is wel een beetje een romantische B-film, feel good, met twee vriendinnen op zoek naar de Liefde. De een Flora heeft een theehuisje bij de veerboot van het eiland valt voor haar oud-werkgever, Joel, een rijke advocaat van een groot Londens kantoor, de anders Lorna valt voor de huisarts Said, een Syrische vluchteling. Flora heeft een homoseksuele broer die het geluk vindt bij een oudere vriend. Er zijn veel ups en downs en grote vraagstukken, maar in elk geval Flora vindt het geluk. Erg lekker om op een zonnige stretcher zo’n boek te lezen.

Grand Tour

De Grand Tour Zakynthos rond is prachtig. Ik rijd vrijwel de hele dag, dus ik kan niet van die leuke asfaltfoto’s maken. Het is zo afwisselend. Eerst de kust boven Zakynthos-stad met wat vreugdeloze grote badplaatsen, daarna de olijfgaarden en steeds hogere heuvels. We koersen aan op de vuurtoren helemaal op het noordelijke puntje vlak bij Kefalonia, het eiland bóven Zakynthos. Het stormt vandaag nogal en dat geeft spectaculaire zeegezichten. Met ons rijden tientallen Hyundais en quads die precies hetzelfde doen als wij, maar dat is dan maar zo. Het ergst vond ik dat bij de Ship Wreck View, waar je in de rij moet staan om op een soort balkonnetje een scheepswrak onderaan de kliffen op een strandje te kunnen zien en fotograferen. We bezoeken ook een heel mooi heel oud klooster, in the middle of nowhere, waar nog 10 monniken wonen, ook jonge. 

Ik heb meestal wat gemengde gevoelens over sightseeing als dagbesteding, blijf het liefst in en om ons huisje, genieten van wat daar is aan zaligheden. Zo’n dag in de auto is geen onverdeeld genoegen, maar achteraf toch altijd blij om wat ik gezien heb.

De hostess vraagt (per Whatsapp) hoe we het hebben en of ze nog iets kan betekenen. Ja! Of ze het autoverhuurbedrijf kan bellen hoeveel die grap met die lege accu ons gaat kosten. Een half uur later antwoordt ze dat het ons niets kost en dat service van de zaak is.

Vacances

Zwemmen jullie wel?  appt Schoonzusje, want die ziet alleen de foto’s die ik op Facebook zet en dat zijn geen zwemfoto’s. Ik heb het overwogen, maar vond deze foto té erg, alsof we mensen de ogen willen uitsteken. De vakantie is heel relaxed, het liefst zitten we bij ons huisje te lezen en te tekenen, en kleine uitjstapjes. Aan het eind van de dag even naar zee. En rond 20u uit eten. We hebben drie lievelingsrestaurants vlakbij. ‘Babis Taverna’, ‘Dopia’s house’ en ‘’Perfetta Snack Bar’. De laatste is geen snackbar, mocht u denken dat wij afgezakt zijn, maar een zeer aantrekkelijk terras waar ook authentieke oerGrieken zitten te kanen. De andere twee hebben prachtige tuinterrassen en zeer hartelijke verwelkomende eigenaren. En lekker Grieks eten. Elke dag Greek salad en een grilletje. De laatste twee geven je ook nog een gratis toetje toe.

Vandaag gaan we de grand tour maken: het hele eiland rond. In de Hyundai. Hopen dat-ie vandaag wel start.

Stad

Nadat de accu weer is aangeslagen gaan we alsnog naar Zakynthos-stad. Je doet er wel een half uur over maar het is maar is 13 km van hier. Van de meneer die de accu weer aanjoeg moet ik 20 minuten rijden en de motor vooral niet afzetten. En dat herhaalde hij nog een paar keer, dus reden we maar over de boulevard van Zakynthos-stad naar het noorden. 

De stad is in 1953 na een aardbeving volledig ingestort dus echt oud is hij niet. Ik herinner me Korfoe-stad, die bij de haven zo Venetiaans van sfeer is. Dat is deze stad denk ik ooit ook geweest. We lopen de stad twee keer op en neer, maar we zijn natuurlijk te laat, het is hier siësta, alles is dicht tussen 14 en 18u, op ontelbare toeristenwinkeltjes na.

Nog meer schaduw

Zouden we naar Zakynthos-stad, is de accu van de Hyunda leeg. Hoe kán dat nou!?! Blijkt dat we de lampen aangelaten hebben. Oei. Vakantie. Onwennigheid. Zoveel indrukken. Weinig routines nog. Blijkbaar geen piep als je de auto afsluit. Nu maar wachten op de mannen van het verhuurbedrijf. ‘We’re coming right away!’ 

We hadden nog gediscussieerd of we de volledige verzekering zouden nemen, het eigen risico afkopen, maar dat was nog weer 60 euro extra. We hebben immers nooit wat, zeggen we, laten we het maar laten. Toch weifelen, want ja je kent de auto, de wegen en de plaatselijke gebruiken niet. Ben benieuwd wat dit grapje ons gaat kosten. Vast meer dan die 60 euro. Tot overmaat van ramp schamp ik bij het inparkeren ook nog eens langs een groen geverfde paal. Lelijke groene strepen op de bumper. Oei.

Maar de bumper van een Hyundai is van plastic en met een sopje en een schuursponsje krijg ik de groene strepen er goddank van af.

Schaduw

Het kapelletje op het strandje bij Agios Nikolaos is het enige kapelletje in de buurt. Met losse toren. Het strand daar is tamelijk vercommercialiseerd, veel terrassen en heel veel strandstoelen (maar nog weinig mensen). Al is het heilig vergeleken met Laganas Beach, het centrum van het massatoerisme op Zakynthos, waar we gisteren tijdens ons autotochtje even in verzeild raakten. Het kerkje van Agios Nikolaos is keurig spierwit gekalkt, maar het ziet er niet uit alsof het nog in gebruik is. Je kunt er ook niet in. Toen ben ik er maar omheen gelopen om te onderzoeken hoe ik het het beste zou kunnen tekenen. 

Kaap Keri

Om 9u wordt de Hyundai afgeleverd. Het is een kleine Seat, by the way,  maar ik noem ‘m toch maar Hyundai. Model koekblik. Gelukkig vind ik net op tijd mijn rijbewijs terug, dus ik mag ons naar Kaap Keri rijden: hemelsbreed niet heel ver maar op een Grieks eiland rijden is een hele uitdaging. Alleen al vanwege de smalle wegen en de gaten in de weg. En de slechte gratis kaarten. En geen of de onvoorspelbare verkeersborden. Wie heeft waar voorrang?

Onze hostess van Ross Holidays had ons een wandelkaartje gegeven van een wandeling rond dit Kaap Keri. 4 km, zei ze. Het kaartje is slecht leesbaar en we lopen het natuurlijk weer net op het heetst van de dag. 

Maar fantastisch uitzicht. Er zijn mensen die het landje bij de vuurtoren. met uitzicht op dit uitzicht gekocht hebben. Ze hebben er hekken en een caravan geplaatst en de mensen moeten een versnapering kopen om het uitzicht te mogen genieten.

Seaturtle

Terwijl we op het droomstrand verblijven: liggen op een ligbedje, elk uur zwemmen in heerlijk water en verder boekje lezen, mensen kijken, en kreten slaken hoe wondermooi het allemaal is, wil ik toch weer terug naar ons huisje want daar ben ik aan een seaturtle begonnen en die moet af. 

Gerakas

Ons authentieke Griekse huisje hebben we gehuurd via Ross Holidays. Griekenland specialist. Ik had eerst zelf via aanbiedingen en Airbnb iets gezocht dat ik aardig vond, maar dat leek een speld in een hooiberg. Terwijl Ross Holidays daarin gespecialiseerd is. Huisje, vlucht, transfer. En, blijkt nu, ook een reisleidster: Nicole. Zij heet ons welkom op het vliegveld, zorgt voor de transfer. Geeft ons tips, helpt ons aan een auto als wij dat willen. Zij ontzorgt. Wij kunnen haar altijd bellen. 

Wij reizen meestal op de bonnefooi, dus ik ervaar het een beetje als betuttelend, maar goed, dankzij haar gaat de morgenochtend hier een otootje bezorgd worden. Op de een of andere manier heb ik bij het opruimen van de portefeuille vooraf aan de vakantie mijn rijbewijs eruit gedaan, dus nu mag ik ik niet rijden (shit) en mag Bobby chaufferen. 

Vandaag hebben we echter nog geen auto en gaan we lopend naar het strand. Het Gerakas-strand (dat van die schildpadjes) is 35 minuten lopen. Volgens  Bobbys reisgids is het het mooiste strand van het hele eiland.

De tweede ochtend

De tweede ochtend hier te Vasilikos (Zakynthos) begint een stuk rustiger dan de eerste. Gisteren heb ik drie wandelingen gemaakt en in totaal 19 km gelopen. Alle beelden opslurpen. Plaatjes schieten om te kunnen tekenen. Dit is trouwens niet het huisje waar wij verblijven, dit vond ik zo mooi roze met van die lieve roosjes. Het is een heel gepuzzel om de kleuren, schaduwen, dus dat roze in de schaduw kan niet met roze, want dat is veel te roze. En de bomen en de struiken, want ik kan helemaal geen bomen en struiken. Wat het nu geworden is doet me een beetje denken aan een tekening die ik in 2016 maakte van station Steglitz in Berlijn. 

http://lucietheodora.blogspot.com/2018/05/feuerbachstrasse.html

Caretta caretta

Zakynthos is het eiland van de zeeschildpadden, en wel hele grote zeeschildpadden, genaamd de ‘caretta caretta’. Ze komen voor aan de gehele zuidkust van het eiland en ook hier vlakbij. Bij Gerakas op het zuidelijkste puntje is een beschermd natuurgebied, een informatiecentrum en een sea turtle rescue centre. Dit is de maand dat ze eieren gaan leggen. 

Ik dacht natuurlijk, zoals elke toerist: ‘Há! Schildpadden kijken’, maar het toerisme zit de schildpadden hier danig in de weg. De natuurbeschermers en de toeristenindustrie moeten steeds tot een vergelijk komen. Want de toeristen verpesten de stranden waar die schildpadden hun eieren leggen. Alleen al door er te zijn en zand mee te nemen. Daardoor hebben ze stranden steeds minder zand en blijven er grote kiezels over. En dat vinden de schildpadden onaangenaam.

Ik heb maar in het creabeakinderhoekje een schildpad getekend en een schildpad-souvenirtje gekocht, en verder moet ik de dieren en het onderwerp denk ik maar laten rusten.

Over de caretta caretta:

https://www.grieksegids.nl/griekenland-weblog/de-caretta-caretta-schildpad-op-zakynthos.php

Determineren

Waar wij verblijven (Myrties Stone House) is van oorsprong een familieboerderij die verbouwd is tot vier appartementen en ingericht met meubilair van opa en oma. 

Er is hier in onze tuin een keur aan prachtige en heerlijk geurende bloemen, struiken en bijzondere bomen. Laat staan daar buiten! Ik ben als een gek aan het determineren, je moet toch wat om je verrukking te kanaliseren, bijvoorbeeld namen noemen, maar ik kan ze lang niet  allemaal vinden. Een struik in de tuin die zo sterk geurt dat je er haast bij neervalt (wat een bos lelies ook kan hebben) heet Kleefzaad. 

Vasilikos

En het was avond geweest en het was ochtend geweest… 

Zakynthos ligt als we aankomen net een beetje in een wolk als we arriveren. Hebben wij weer. Er zijn geen andere vliegtuigen dus de bagageafhandeling gaat hier vliegensvlug. Mijn koffer is wel stuk. Maar vanwege die wolk niks geen zinderende hitte en schetterend licht. 

We worden ontvangen door Nicole de hostess en in een touring car naar ons dorp gebracht: Vasilikos. Er rijden nog drie setjes mee. O! Het is direct al heerlijk om weer in Griekenland te zijn. 

We hebben een lief oud appartement in een verbouwde oude boerderij met eigen veranda en veel geurende planten (straks maar eens determineren) en veel privacy, olijfbomen, een minimarket op loopafstand en een paar taverna’s. Het is hier een uur later dan bij ons, dus het is bijna donker als we gaan eten. Bobby kiest een kipsouvlaki en ik heerlijke lamskoteletjes. Paidaikia. Een Griekse salade. Aardige Grieken daar op het terras. Ik straal ervan. 

Verder ik kan er nog weinig van zeggen, het is weer bekend en geliefd vriendelijk en rommelig Grieks. We wonen aan de doorlopende weg maar dat is anders dan een doorlopende weg bij ons. In ons huisje hebben een tamelijk klein bedje. Kabouter huisje met een kabouter bedje. Vandaag maar eens een beetje op onderzoek uit.

Ik ga op reis…

Al jaren gevoel ik een diepe hunkering om weer eens naar Griekenland te gaan en wel in mei, als alles in bloei staat. En eindelijk gingen we het doen. 

Natuurlijk keek ook ik de afgelopen week met afgrijzen naar de taferelen op Schiphol, maar ik hoopte dat de oorzaak daarvan de ‘meivakantie’ was en dat die nu voorbij is. Toch nemen we voor de zekerheid maar vier uur voor inchecken en security. 

Het is ongelofelijk. Dat thuis zelf inchecken levert hoegenaamd geen tijdwinst op, wat ze je ook wijs maken, want je moet gewoon in die kilometerslange rij om je koffer af te geven. Ze hebben overal lijnen geplaatst om te rijen te managen. Het feit dat je steeds moet doorlopen geeft een beetje het gevoel dat er schot in zit. Een uur voor de koffer en een uur voor de security. En dan nog twee uur bij de gate wachten. 

PS En achteraf was het allemaal zo erg niet. Normaal sta je een half uur in de rij, nu was het twee uur. Maar een uur later ben je het allemaal weer vergeten. 

Tuin

Nog even een keer naar de tuin, vóór we afreizen naar Zakynthos. Kijken of er ergens een buur is die ik kan vragen mijn groentetjes te begieteren. Maar er is geen buur. Bij eentje plak ik een handgeschreven verzoekje op de deur. Ik probeer me maar vast te houden aan de juf groentetuintjes op de Klopvaart vijf jaar geleden. Die zei dat je eigenlijk niet hoeft te gieteren. Dat planten daar maar lui van worden. Dat ze het in principe zelf kunnen. Maar met dit droge weer… die prille groenteplantjes… Over het gras en de akelei maak ik me helemaal geen zorgen. 

Er is een kleinemeisjesfeestje aan de hand. Ze maken een tocht door het complex en op diverse plekken is een opdracht. Aan een boom in mijn tuin hang een roze ballon en een opdracht. Er moet gespijkerpoept worden. Er staan ook tien lege bierflesjes in mijn heg. Huh? 

Ziek

Er werken twee lijstenmakers bij onze Hornbach in Nieuwegein. Er werkt er een tegelijk. Ik ben zeer tevreden over ze. Je kan er met je kunstwerkje naar toe en ter plekke snijden ze je passe-partout en lijsten ze in. En dat voor de helft van de prijs van een gewone lijstenmakerij. Bij een reguliere lijstenmakerij moet je ook altijd weken wachten. De lijstjes van Hornbach zijn ook aardig en goed betaalbaar. Ik vind het altijd een feestje om bij heb het kunstwerkje af te maken, ik kan niet anders zeggen. 

Maar nu is er al weken geen lijstenmaker bij onze Hornbach. Ze zeggen dat een ziek is en een op vakantie. Maar ze weten niet wanneer er weer een terug is. Dat van die zieke kan ik snappen, van van die op vakantie? Zouden ze overspannen zijn? Hornbach komt op mij over als een goede werkgever, er is veel personeel, ze zijn aardig, vakbekwaam en klantgericht.

Maar nu heb ik een opdracht lopen voor een inlijsting die ik zo niet af kan maken, én ik wil wat tekeningen inlijsten voor het volkstuinhuisje. Zes inlijstinkjes heb ik nu met heiligen, zes tekeningen van kapelletjes wil ik, en dan wat landschappen. Dat wordt één wand. En dan een wand met bloemen en een wand met groenten. Maar ik wil liefst stukje bij beetje gaan doen, zodat het idee kan groeien. Elke week wat. Dat ligt nu stil. Ik ben al twee keer tevergeefs geweest en de collega’s zijn opvallend vaag en ontwijkend als ik vraag wanneer er weer een lijstenmaker is. Vorige week zeiden ze dat ze dáchten dat er woensdag weer iemand zou zijn, maar zeker weten deden ze het niet. Dus vandaag bel ik maar eens en ook de telefonist die navraag doet geeft vage antwoorden. Hij geeft geen uitsluitsel. ‘Niet iedereen kan dat.’

Ándere Hornbachs zijn bij Amsterdam, Zaanstad, Nieuwerkerk (tussen Gouda en Rotterdam) Wateringen (bij Den Haag) en Arnhem. Allemaal zo’n 40 km rijden, dus heen en terug 80 km. Als je daar helemaal naar toe moet is de benzine duurder dan het passe-partoutje. Geduld dus maar.

De Kleine Plas

Vandaag doen Will en ik de wandeling vanaf mijn volkstuin, want die heeft zij nog niet gezien. Nog bijna niemand heeft mijn tuin gezien, want met die verrotte tuintafel tafel vond ik ‘m niet gastvrij. Maar nu mét verse picknicktafel onder de appelboom is het het toppunt van gastvrijheid. Een oase. Een ‘vrijplaats’ noemt ze de tuin. Je kunt er eindeloos zitten ouwehoeren - en ook wijs praten natuurlijk. Vóór de wandeling zet ik een flesje rosé in een emmer koud water in de schaduw en die koeling werkt.

We doen een wandeling via Oud Zuilen en de Kleine Plas (van de Maarsseveense Plassen) naar Fort Maarsseveen. Toch in totaal weer 10 km. Dat Fort is een beetje een rommelig fort met weliswaar een café en terras, maar alleen in het weekend. Met wat kunst en kunstenaars en af en toe ook optredens en muziekjes. 

Meedoen

Het interview met de stadsecoloog staat online. Misschien vinden jullie het leuk om te lezen. Raar om die foto te zien, het regende de dag dat ik hem * eindelijk * kon fotograferen. En nu is het zo zonnig.

We hebben weer ons maandelijkse vergaderingetje van de mensen van de website van het Park. We zitten nu bij de pas geopende Werkschuur, aan een tafel buiten. De omwonenden willen geen picknickbank daar, uit angst voor hangjongeren.

Het vergaderingetje gaat allemaal nergens over, net als vaak met collega's, maar het is wel een heel aardig clubje en we werken samen aan hetzelfde. De sociale structuur die een mens nodig heeft. Het Umfeld. Na zeven jaar Zuilen heb toch al heel wat systemen/clubjes waar ik mij thuis bij voel: het koor, de gym, de Buurttaxi, het Park, de moestuintjes in de straat, en al een beetje de Volkstuinen. Het vinden van clubjes ging niet zonder slag of stoot. Het opnieuw ergens inburgeren op mijn zestigste heb ik actief en niet slecht gedaan, al zeg ik het zelf.

Liesbeth weet in de vergadering te vertellen dat in de wijk Leidsche Rijn het percentage huiselijk geweld en echtscheidingen het grootst is, omdat al die mensen daar toch nieuw zijn komen wonen, en geen sociale structuur meer om zich heen hebben. Het huiselijk leed  schijnt er groter te zijn dan in een 'achterstandswijk' als Overvecht omdat daar wel veel sociale cohesie en structuren zijn.  Wij hopen dan maar dat er mensen zijn die door onze stukjes over activiteiten en bezigheden in het park aangemoedigd worden om mee te doen. Laagdrempelige activiteiten, zoals de Parkrun op zaterdagochtend, het schaken op zondagochtend, de Piet Oudolf-tuin Vlinderhof, De tuinen van Utrecht Natuurlijk, de fietsclub...

https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/de-stadsecoloog/

De kamperfoelie

Het is de tijd van de kamperfoelie. Wat is dat toch een geweldige bloem, zo zwierig, geurig, flierefluiterig. Ooit heb ik er eerder een gemaakt, die leek hier geloof ik wel op, maar die kan ik even niet terugvinden. (Teruggevonden: in 2010 was dat: https://lucietheodora.blogspot.com/2010/08/kamperfoelie.html)

Heb al een tijd niet veel getekend. Geen aandrang, geen inspiratie, Of de meeste creatieve aandacht en energie gaat naar de volkstuin. Maar vandaag moet ik naar de tandarts voor een kroon, en ik ben nogal zenuwachtig. Tekenen kan dan uitkomst bieden, de concentratie op iets anders. 

De tandarts weet te vertellen  dat ik in 2017 ook zo’n behandeling heb gehad. Ik herinner me daar niets van. Dat bewijst volgens hem dat 't niet zo erg was en is. 

En zoals je dan in die tandartsstoel ligt en de tandarts en zijn charmante assistente zijn aan het knutselen en overleggen over iets dat mis lijkt te gaan, dan zou ik  wel dat ik dáár een plaatje van kon schieten en tekenen.

Bankje

Nog een mooi boek op mijn verjaardag gekregen: The park bench van de Franse tekenaar Christophe Chabouté. Het is een graphic novel met alleen maar tekeningen, geen tekst. Het onderwerp is een bankje in een park. Er lopen mensen voorbij, er gaan mensen zitten. Soms samen, soms allen. Soms blij, soms ongelukkig. Soms met een boek, soms met een bos bloemen. Soms met een gitaar, soms met een skateboard. Er loopt ook een hondje langs die er tegenaan plast. Er slaapt soms een zwerver op die er dan weer afgejaagd wordt door een politie-agent. We weten niet wie die mensen zijn, ze hebben geen naam,  waar ze vandaan komen, alleen dat ze daar soms gaan zitten. Bankje in weer en wind. 327 pagina’s, 3 tekeningen per pagina. Ongelofelijk project. Prachtig boek. Het heeft ook nog een clou en een soort van happy end.

Ik kreeg de Engelstalige versie. De oorspronkelijke versie verscheen in 2012 in het Frans. Maar er staat geen tekst in.

Bezoek

Het is prachtig weer en ik ontvang mijn eerste bezoek op de volkstuin: Peeq komt langs. Zij vindt het een prachtige tuin, een mooie wilde tuin, perfect, niets aan doen. Dat doet me wel goed want ik kan steeds alleen maar denken dat het een oerwoud is dat ik moet zien te beteugelen. We hangen wat op en rond de picknicktafel met kopjes thee (thermoskan mee), ik leer daar de determineer app PlantNet en we slaan als een gek aan het determineren. Wat een genot en genoegen. Een braam, een aalbes, een seringboom, een struikkamperfoelie… 

Het is heerlijk er zomaar te ZIJN. Nu maar gauw op zoek naar een hangmat.

De liefde

Gelezen: Wij kunnen dit door Nelleke Noordervliet. Mijn eerste Nelleke Noordervliet. Van de tafel ‘Nieuw’ uit de bibliotheek. Over een liefde tussen twee veertigers, een man en een vrouw, met allebei een heel verleden achter de rug dat ze nogal verstopt en niet verwerkt en geïntegreerd hebben. Zij (Helen) heeft lichamelijke beperkingen en een boekhandel in Kralingen (Rotterdam) en hij (Leo) is een succesvol groot ondernemer met sabbatical die behoefte voelt in zijn verleden te duiken. Ze vallen op elkaar maar moeten elk in het reine komen met hun verleden. En het komt uiteindelijk allemaal goed.

Het is niet een gewone liefdesroman, maar behoorlijk highbrow met historisch literaire connotaties. Dat had niet zo gehoeven, lees ik in de recensie van Tzum. Daar ben ik het wel mee eens. Een grappig detail is dat de moeder van de vrouwelijke hoofdpersoon in Almen gaat wonen. Almen, waar ook Luigi woont. En Matthijs van Nieuwkerk. Ik denk dat Luigi inspiratiebron is voor deze verhaallijn. 

Thirza Athalja

We hebben een oud-collega te eten, lang niet gezien en gesproken en veel gebeurd. Dat is heel goed en genoeglijk, maar toch voel ik onrust ik mijn lijf want Jongste Nichtje heeft de release van haar debuutalbum. Dus om 21 uur vlieg ik het huis uit op de fiets naar het Domplein waar ik nog net het staartje van haar concert meemaak. En dan weer met een gesigneerde cd naar huis. Vanaf volgende week is ze ook via Spotify te beluisteren. Ze schrijft en zingt de muziek zelf, en wordt begeleid door een band van 5 personen. Ze zingt een mengvorm van jazz, soul en r&b. Ik weet geen tekst voor muziek. Ze heeft prachtig gevoelige liedjes, verrassend, niet meteen voor de hand liggend. Ze heeft een lichte hoge stem, het doet me af en toe aan Kate Bush denken. Gelukkig heeft Bobby nog een walkman en zo kan ik de cd beluisteren.

Misschien vindt u het leuk een jonge veelbelovende muzikant te ondersteunen en haar muziek te kopen.

Op Spotify:

https://open.spotify.com/track/4a37ka9dEzXwqnrQQaJiuB?si=jf_y9lsUTVCCh-V2TvY5pQ

Haar website:

https://www.thirzaathalja.com/