Het bloemenlint in onze straat is bijna helemaal vergrast. Ik krijg een mailtje van de Wijkopzichter met de vraag wat mijn visie is op dit ‘bloementlint’. Vanwege dat ik de ‘zelfbeheerder’ ben van dit stukje park. Het is vijf jaar geleden gecreëerd met bloembollen en bloemenzaden, een clubje straat bewoners heeft drie jaar lang trouw distels, zuring en brandnetels verwijderd, dat was goed maar dat heeft uiteindelijk de vergrassing niet tegengehouden. De gemeente maait het bloemenlint twee keer per jaar. Er is een nieuwe aannemer die dat doet, en die doet dat ongelofelijk grof en liefdeloos. Daar spreek ik (per mail) de wijkopzichter dan op aan. We kennen elkaar niet.
Tot vorig jaar had ik een ‘maat’ en hulptroepen om het allemaal een beetje bij te houden. Maar mijn hele hulpclubje is gestopt vanwege goede redenen. Het blijkt niet eenvoudig om nieuwe hulptroepen te vinden, laat staan een nieuwe ‘maat’. Iedereen heeft een vol leven met werk, gezin, oude moeders, sport, en wat al niet. Ik heb 12 medemoestuinierders met een moestuinbak, maar een beetje verantwoordelijkheid voor het geheel daar komt het bij de meesten niet van.
Ik word er een beetje gefrustreerd en mopperig van merk ik. Ik heb iemand nodig die meegaat naar de wijkopzichter om te vragen wat dan en hoe dan. Ik geloof dat hij wel iets wil doen aan omploegen en nieuwe bollen en zaden, maar dat doet hij alleen als wij ons committeren om het bij te houden. Dat ga ik natuurlijk niet in mijn eentje doen. Ik heb iemand nodig die mee wil beslissen wat we wel of niet kunnen toezeggen.
En gisteren is plots de maaier weer geweest. Rücksichtslos heeft hij driekwart weggemaaid. Ecologisch maaien is een nieuwe richting waar grasmaaibedrijven aan moeten voldoen, die doen dan een cursusje en dan hebben ze dat certificaat, maar de mannen op de maaimachines hebben zo te zien geen enkel idee. Ik stuur weer een boos mailtje naar de Wijkopzichter.
Ik realiseer me elke dag meer dat die frustratie niet echt helpen om nieuwe vrienden te maken. Ik word een moppersmurf als het hierom gaat. Mensen houden niet van moppersmurfen. Hier heb vrienden voor nodig, die het net zo leuk vinden als ik en best een half uurtje per week willen worden. Als ik die niet vind dan moet ik het misschien uiteindelijk maar opgeven. Misschien haalt de gemeente dan alles weg. Of alleen het bloemenlint. Soms moet je je verlies nemen. Wel jammer zou dat zijn van zo’n leuk stukje stad/park. Ik ben er echt trots op.
Dus toch nog maar even doorzetten met een positieve energie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten