Dafni Beach

Het is de eennalaatste dag alweer. Liefst wil ik op een ligbed aan het strand, beetje zwemmen, lezen, wegzinken. Bobby wil graag naar het hoogste punt van het eiland, nog wat vergezichten zien. Maar ik heb niet zo’n zin meer in uren in het otootje. We vinden een compromis in de hoogste punt van het schiereiland Vasilikos waar wij verblijven: de berg Skopos. Daar kronkelt volgens Google Maps een weg naar toe die uitkomt bij een uitzichtpunt, een café, een kerk ruïne en een klooster. Wat wil je nog meer? 

Maar die weg blijkt een bochtige steile gravel-road te zijn, en dat trekt de Hyundai niet. En zo wijzigen we de bestemming in Dafni Beach, aan de westkant van het schiereiland. Ook nu moeten we een berg over, maar net iets minder hoog en steil. Eenmaal aangekomen bij de Beach zien we er tientallen Hyundais staan. Dat stelt gerust dat de otootjes deze hellingen aan kunnen. 

Prachtig strandje, dat bewaakt wordt door natuurbeschermers die de toeristen met klem vragen om vóór zonsondergang weg te gaan, want dan komen de zeeschildpadden ook hier eieren leggen. Het is hartverwarmend hoe ze zich inzetten. Ze moeten het hier met elkaar zien op te lossen,  de natuurbeschermers en de vele mensen die hier een boterham proberen te verdienen aan de toeristen. Er zijn nog niet zoveel toeristen. De meesten zijn Nederlanders. Moeilijke combinatie: natuurschoon armoede en toerisme. Op zoveel plekken ter wereld.

Ik heb niet zoveel ervaring met op strandbedjes aan zee liggen, maar het is héérlijk.