Vroeger kochten de mensen de strippenkaarten voor de Buurttaxi bij een sigarenwinkel of de bloemenzaak, maar tegenwoordig kan dat met pin in de taxi. Dus ik €50 intoetsen en zij houdt haar betaalpasje tegen het apparaat. Het is in principe contactloos betalen, maar nu vraagt-ie om een pin. ‘Dat weet ik niet’, zegt ze hulpeloos, ‘mijn zoon zei dat ik ‘m zo kon betalen.’ We proberen het nog een keer en nog een keer, maar steeds vraagt-ie om de pin. ‘Mijn zoon zei dat ik geen pincode hoefde’, zegt ze steeds. ‘Ik kan dat niet meer.’ En: ‘misschien moeten we het in twéé keer doen.’
Ik rijd haar eerst maar eens naar de begraafplaats.
Wanneer ze drie kwartier later weer terug gaat probeer ik het nog een keer en dan inderdaad in twee keer €25, zoals zij zelf voorstelde. Ik dacht: ‘Ik zou niet weten waarom hij dat dan wel zou doen, en deze mevrouw is niet meer helemaal bij, maar niet geschoten is altijd mis.’ En wat denk je? Het werkt. De onmisbare zoons, die overal voor zorgen.
Na afloop proberen we op de Centrale te achterhalen hoe dit kon. Misschien heeft de zoon een limiet op contactloos pinnen gezet?
Reactie Zwager1:
‘Tegenwoordig geldt bij alle banken dat je tot €50 per keer zonder pincode kunt betalen. Bij €50 en meer moet je je code intoetsen. Zodra je met al die kleine bedragen samen boven de €100 komt, moet je (voor de zekerheid) een keer je pincode intoetsen. Daarna kun je weer kleine bedragen betalen zonder code (tot de volgende € 100). Allemaal ter bescherming van de klant.’
‘Vóór Corona was de grens €25. Om contacten te verminderen is het €50 geworden. Dan hoefden de klanten minder vaak een betaalautomaat aan te raken.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten