In dat Centrum voor Beeldende Kunst in Emmen stuit ik op de tentoonstelling 'Hidden Splendour' van Danielle van Broekhoven, kunstenares uit Tilburg. Het hangt er nog niet echt, zoals u ziet, want a.s. zaterdag is de Opening. Schitterende grotere en kleinere doeken. Die wil ik wel. Maar daar is mijn huis vrees ik niet groot genoeg voor.
Zelf heb ik nu helemaal geen tijd voor tekst over haar. Maar Verily Klaassen schrijft prachtig over haar: 'Ik kan
me zo voorstellen dat Danielle van Broekhoven regelmatig een stevige
wandeling maakt door een fris weiland met slechts oog voor de ijle
transparantie van de mistflarden die boven de grond zweven. Of dat zij
soms minutenlang voorovergebogen tuurt in een modderig poeltje, alleen
maar om de kleur van het troebele water te bestuderen. (...)
Soms herkennen we nog goed wat het was dat de aandacht van
Van Broekhoven trok: een wuivende rietkraag in de ochtendzon,
boomstammen op een sneeuwwitte wintergrond of plompenbladeren in een
vijver. Maar veel vaker is die directe aanleiding wat minder goed
aanwijsbaar. Dan zien we louter kleuren en vormen die laag over laag
over het doek vloeien. Dan is het eigenlijke onderwerp van het
schilderij niet dat gevonden tafereel, maar gaat het Van Broekhoven in
de kern veel meer om de eigenschappen van de verf. Hoe die verf beweegt,
stroomt, droogt en krimpt. Welke structuren er ontstaan en hoe die in
goede banen te leiden. (...)
In gedachten zie ik haar
aan het werk in haar atelier; doek liggend op de grond, verf, kwasten en
sponzen er om heen. Soms dat doek een beetje kantelend om verf en
zwaartekracht hun werk te laten doen. Steeds bezig dat schilderij een
eigenheid mee te geven. Misschien juist wel los van wat ooit eens de
aanleiding was voor dat bewuste doek. Want Van Broekhoven schildert de
natuur niet, zij onderstreept slechts haar schoonheid.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten