Het Uiltje

Met de Geschwister eten we na afloop van het slepen copieus bij de aardige Chinese aan het Oranjekanaal. 'Bént u er weer', vraagt ze blij. We kiezen tjaptjoi en gadogado, doen ons echt goed tegoed, en knappen daar enorm van op. Moe maar voldaan aanvaarden we allen onze eigen terugreis naar het Westen des lands, danwel naar Mecklenburg Vorpommern. Snel. Er wordt een heftige storm voorspeld.

Voorbij Meppel word ik echter zo slaperig dat het me wijzer lijkt even een Uiltje te gaan knappen bij een groot Shell-station. Na een uiltje van een half uur (?) start de auto niet meer. Daar sta je dan in een diep winderig duister tussen Staphorst en Zwolle. Hú.

Mijn vrienden van de Wegenwacht streven ernaar om binnen 60 minuten bij mij te zijn, zeggen ze. Is er ook een geluidje bij het niet starten, vragen ze. Ja, er is een geluidje. Er ratelt iets.

Vaag komt er een herinnering boven drijven aan mijn vorige pech onderweg, dat ik zoiets had op de Veluwe, en dat toen de dynamo kapot was. Hoe was het toen ook alweer? Dat geen garage mijn dynamo-probleem stante pede kon/wilde oplossen. Dat ik maar naar huis moest rijden, maar zonder lampen aan... O! Hoe kom ik ooit weer thuis? 'k Zie opeens enorme beren op de weg. Ik sms IngeFeye te Woudsend, of zij me wellicht indien nodig zou kunnen redden. Mijn telefoon is ook bijna leeg...

Als na anderhalf uur de Wegenwacht eindelijk komt legt hij de startkabels aan de accu en Klaar is Kees. Hoe ver moet u nog? Naar Amsterdam, antwoord ik. Tegen die tijd is uw accu wel weer opgeladen, zegt hij. Dat Uiltje van u van een half uur, zegt hij, dat was waarschijnlijk anderhalf uur.  En u heeft vast tijdens dat Uiltje uw lampen laten branden.