Kolasin

Eerst ga ik 's ochtens brood en melk halen in Kolasin. Het is daar heel levendig en leuk, vertel ik. Wel reed ik met de rode Polo tegen het verkeer in, wat een enorm veel verontwaardigd geschreeuw tegen mij opleverde, maar dat loste zich gelukkig weer op. Na afloop reed ik nog even een extra rondje, en nergens stond een verkeersbord met eenrichtingsverkeer of verboden in te rijden. 

Na het ontbijt breekt er weer een enorme regenbui los. Als het eindelijk weer droog is gaan we nog een keer sámen naar Kolasin, omdat ik zei dat het er zo gezellig was. Geen ruk te beleven natuurlijk. Op het centrale plein staan vijf taxi's, maar allen zonder ritje. Hoe moeten deze chauffeurs hun gezin onderhouden, vraag je je af. 

Bij de Tourist Information vraagt Bobby of er een schoenmaker in het dorp is. Want de zolen van zijn bergschoenen hebben losgelaten. Al die regen. 'Ja,' zegt het meisje eerst, maar dan: 'Eh, nee.' 

Even later passeren we mooi wel een rommelkamertje - zonder ramen en licht - met een enorme ongeorganiseerde hoop kapotte schoenen. De electriciteit is uitgevallen, vertelt de man. En ja, hij is  schoenmaker.

Maar hij ziet geen heil in het lijmen van Bobby's zolen. Omstandig en met handen en voeten legt hij in het Montenegrijns uit waarom het geen zin heeft. En Bobby herhaalt in het Engels nog maar eens waarom hij het toch graag wil. De man lijmt de zool, maar vindt het resultaat niet iets om trots op te zijn. Hij wil geen geld. Kom morgenvroeg maar terug, zegt hij, dan ga ik proberen het te naaien. Hollandse klanten, dat zal hij wel niet veel meemaken. 

Het meisje van de Tourist Information vond hem zeker geen adres om trots op te zijn.