Ik heb diverse zilveren ringen met gekleurde (half)edelstenen: een oranjebruine uit Hvar (Kroatië), een donkerblauwe uit Frankfurt en een enorme grote rozekwarts - gekregen van Reenske voor mijn partnershippen - wat Bobby en ik zonder ringen deden. En in een paar weken tijd breken alle drie die ringen. Ik blijf ze dragen, maar soms komt een stukje huid ertussen... au! pijn!
Tijd om tot actie over te gaan. Laatst las ik op Facebook van een Utrechtse vrouw ook de vraag: waar laat je tegenwoordig in godsnaam je zilveren sieraden repareren. Wie weet te Utrecht een adres? Ik heb toen niet goed opgelet en Google me nu suf. Ga je naar een 'edelsmid' of is een 'juwelier' ook goed? Juweliers vind ik tegenwoordig een beetje ordinair met veel bling en strass. Edelsmeden daarentegen zijn voor de hogere klasse met veel geld. Ik twijfel.
Eerst maar eens langs 'juwelier' Stratelli bij ons op Zuilen, maar zijn rolluiken zijn dicht en er hangt een handgeschreven papiertje op de deur dat hij een paar dagen weg is. Dan maar door naar de Oudegracht naar edelsmid Nobilia. Als ik op zijn site kijk vind zijn ringen nogal robuust. Vast heel stevig, maar ik word er niet echt vrolijk van. Volstrekt gebrek aan tierelantijnen. Maar hij zegt ook te repareren.
De edelsmid kijkt bedenkelijk naar mijn ringen, ze voldoen duidelijk niet aan zijn Standaard. Ik ben héél erg aan ze gehecht en word er héél blij van, zeg ik gauw. Ik kan zi niet missen. Nou goed dan, twee van de drie wil hij wel proberen te maken. Dat kost 50 euro per stuk. Maar dat hebben die ringen nooit gekost, protesteer ik zwakjes. Ze waren altijd zo 25 à 30 euro, bij stalletjes op straat, als de zon uitbundig scheen en ik dat geluksmoment eeuwig wilde vasthouden. Dat zilver is veel te dun, zegt hij streng. Dat slijt. En de steen moet eruit. Het is veel werk.
De ringen waar hij nog enige toekomst in ziet laat ik achter. De derde, de blauwe, wil hij helemaal niet repareren. Misschien probeer ik die dan wel aan de Amsterdamsestraatweg. Of ik ga de komende vakantie weer nieuwe Schmuck scoren.
Mutti kreeg toen ik klein was van Vati op haar verjaardag of op Moederdag vaak een brok zilver. Zo noemde hij dat. Mutti hield van zilver. Ook een zilveren bonbonschaaltje. Hij deed er vaak een beetje lomp over, maar ze kreeg het wel. Of dat nou liefde was?
Over de queeste trouwring: de aflevering 'Gedomesticeerd'. http://lucietheodora.blogspot.nl/2014/05/experiment.html?m=1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten