Dat de Corona en veel maatregelen weer in alle hevigheid terugkomen maakt me onrustig. En tegelijk probeer ik te relativeren: hoe erg is erg (voor mijzelf) zolang je niet ziek wordt... En in tegenstelling tot een half jaar geleden weten we nu een beetje wat ons bij te wachten staat.
Een half jaar gelegen keek je dagelijks met schrik in de ogen naar het nieuws. Bij mij vielen van de ene op de andere dag alle bezigheden buitenshuis weg. Dagen binnenzitten past mij echt niet maar met veel wandel- en fiets-ontdekkingen - en af en toe een klein bezoekje - lukte het de moed erin te houden. En op een gegeven moment hielpen ook de tekeningen van vriendinnen en van de neven-en-nichten.
Nu staan we bij AH weer ouderwets in de rij voor een kar. Beetje terug bij af. Ik ben benieuwd welke bezigheden buitenshuis weer in de koelkast moeten.
Van de Buurttaxi komt vandaag al de instructie dat de passagiers nu verplicht een mondkapje op moeten, en wij chauffeurs naar eigen inzicht. Er zit een groot spatscherm tussen ‘voor’ en ‘achter‘.
En de gymjuf schrijft: ‘We zien wel wat het wordt... In elk geval nog tot vanavond!’ Iedereen wacht natuurlijk op instructies van de beroepsorganisatie.
Ik neem me voor méér te gaan tekenen dan in de eerste lock down. Mij actief te laten inspireren. Each day a drawing keeps the doctor away.
Gisteren in het Máximapark liep ik langs een dierenweide met ook diverse siereenden. Er was een setje schitterende mandarijn-eenden waarvan het mannetje wild achter het vrouwtje aanjoeg. Hij wilde erop. Zij wilde niet. Zij was beeldschoon wit met een kuif. Van zo’n setje kon ik geen plaatje vinden, en de foto’s die ik zelf gemaakt had waren allemaal bewogen. Dus toen maar deze.
‘O’, zegt Bobby opgetogen over de tekening, ‘dat zijn wij!’ Allebei identificeren wij ons met de gekleurde eend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten