De solitairen

Een mail van de locatie-manager van de moestuintjes in Zuilen. Hij schrijft: 'Terwijl het nog echt schaatsweer is en iedereen zich nog in een witte wereld waant zijn wij bij Utrecht Natuurlijk al druk bezig met de voorbereidingen van het tuinseizoen. Traditioneel openen de inschrijvingen op 14 februari, maar er is veel veranderd.'

'Sinds vorig seizoen gaan we op een andere manier tuinieren op onze Stadstuinen. Het aantal inwoners van Utrecht groeit, daarmee neemt de beschikbare grond om te tuinieren en te recreëren af. Daarom kiezen wij nu voor een zo groot mogelijke toegankelijkheid van de stadstuinen.'

'We bieden in de toekomst geen ruimte meer voor individuele tuintjes. Maar we nodigen onze vrijwilligers, tuinders, samenwerkingspartners en andere Utrechters uit om samen vorm te geven aan de stadstuinen.'

O? Ik weet nog goed dat ik hier te Zuilen met samen-moestuinieren begon, in de Springertuin. Hoe blij ik na twee jaar was was dat ik het bj Utrecht Natuurlijk allemaal zelf kon gaan doen. Ik schrijf de locatie-manager dus maar een mailtje terug: 'Jammer! Ik hield erg van mijn moestuintje in Oud-Zuilen. Lekker in mijn uppie tuinieren, juist niet met anderen. Dat had ik in de Springertuin al gedaan en daar was altijd gedoe. Hier bij jullie was mijn tuintje helemaal mijn eigen verantwoordelijkheid, het was zelf plannen maken en uitvoeren, volhouden, doorzetten, trouw zijn, genieten, fotograferen, tekenen, trots laten zien, uitdelen...  Het afgelopen jaar heb ik de moestuin erg gemist, ik begreep/begrijp  de sluiting in het kader van de pandemie niet goed. Moestuinieren is mijns inziens bij uitstek een solitaire bezigheid.' 

Het zal er niet van veranderen, maar wie weet krijgen ze meer van dit soort reacties. En doen ze toch nog een hoekje voor de solitairen.