Perspreview

Vorige week kreeg ik opeens een uitnodiging voor een perspreview die afgelopen maandag zou plaatsgrijpen. In Den Haag. Omdat de musea al zo lang dicht zijn wist ik niet wat me overkwam en was ik als een kind zo blij. Ja, ik kom! Maar toen kregen we die sneeuwstormen en lag heel Nederland plat. Je moet er toch niet aan denken dat je van de weg af glijdt of vastraakt in de sneeuw. En de treinen reden ook al niet. Met spijt in het hart zei ik het af. 

Ik bleek natuurlijk niet de enige, dus ze zouden iets nieuws verzinnen. En dat was vandaag. De doorgaande wegen zijn helemaal schoon, geen centje pijn meer.

Ik ga het nu niet uitgebreid over de tentoonstelling hebben, ‘Borealis’ is het van fotograaf Jeroen Toinkers en Jelle Brandt Corstius, over hun 8 reizen naar de noordelijke wouden, de boreale bossen: ze waren in Noorwegen, Rusland, Alaska, Canada, Schotland, en waar al niet. Het gaat over bossen en bomen en mensen die in die bossen werken. Grote vergezichten, portretten van bomen, het minimale spul onder de bomen, de jacht, de houtkap, bosbranden... Eenzaamheid, ontbering, kameraadschap, doorzettingsvermogen. Mannen. Ik was al eens in Zweden en in Nova Scotia met hun eeuwig ruisen de bossen-landschappen en in Schotland vrijwel zónder bomen, dus het raakte wel iets. Deze fotograaf laat iets zien wat ik als tamelijk oppervlakkige toerist niet gezien had. Je ziet echt iets nieuws. Fantastische foto’s van het leven in de taiga. Daarom is museumbezoek ook zo mooi. Omdat je altijd wat nieuws ziet.

Maar ik werd wat raar ontvangen. Eigenlijk werd ik niet ontvangen. Er waren een paar mensen uitgenodigd, een stuk of vijf, maar er was geen welkomstwoordje, iedereen moest maar wat in zijn eentje rond lopen. Wel kregen we een tasje met het boek. Is er een kapstok, vroeg ik nog, en de dame zei nee, ik moest mijn jas maar op de grond gooien. Maar ik vind mijn jas te mooi om op de grond te gooien, zei ik. Toen mocht ik hem over de balie gooien.

Maar afgezien hiervan was het geweldig. Ik mis het museumbezoek enorm.