Lavinia

Het is een geweldig concert met Lavinia. Ik ben helemaal om. Niet dat ik nu naar alle romantische harpconcerten zal gaan, maar als zij minimal music speelt, muziek die zij zelf van de piano naar een zettting voor de harp getransponeerd heeft, dan raak je bijna in een trance van de toewijding en de intensiteit van harpiste en haar spel.

De concertzaal is een schitterende locatie: een binnenplein van het verzamelgebouw Sieraad. Eigenlijk is het vergelijkbaar het het nieuwe overdekte binnenplein van het Scheepvaartmuseum. Hier is het Stadsdeel enorm enthousiast en biedt ons na afloop champagne en bitterballen aan. Ik mail gelijk naar onze collega's van het event in januari dat dit wellicht het antwoord op het locatievraagstuk is.

Klein minpuntje uiteraard: er is ook de musicalschool van Frank Sanders die er opvoering heeft, verderop in het gebouw, en dat geluid dringt zich hinderlijk op tijdens dit zo subtiele concert.

Maar allemaal zijn we verrukt van Lavinia en haar harp. Feico, de pianist, straalt dat wij er allemaal zijn.

Suzanna's Diary for Nicholas

En als we dan die RTV-pagina hebben, dan kunnen we gaan discussiëren of een film als deze op de site moet/mag/kan. Een RTL8-tearjerker. Ik kwam erop door een aantal ankeilers op de zender zelf. Ik was niet van plan te gaan kijken maar op mijn TVGIDS-appje staat dat de hoofdrolspeelster een uitgeefster is. Dan móet ik natuurlijk wel kijken. De VPRO-gids geeft twee sterren slechts.

Een hoofdpersoon van Suzanne's Diary is een redactrice bij een uitgeverij die verliefd wordt op een duistere ontoegankelijke schrijver. En zwanger. En dan loopt hij zomaar weg met de tekst 'Ik kán het niet'. En dan stuurt hij haar dicht dagboek toe.

Je zal ze de kost geven die lekker op de bank gaan zitten kijken. Ik heb er in elk geval soort van genoten. Het is ook nog een boekverfilming ook, van een boek van James Patterson. Hij zou in de rubriek kunnen.

Een van de twee vrouwelijke hoofdpersonen is Christina Applegate, die in 'Married With Children' dochter Kelly Bundy speelde.Die kun je toch niet zo goed serieus nemen als huisarts.

'Heb jij nog een televísiegids?'

We hebben websitevergadering en we willen iets doen met RTV-rubrieken. Aan het eind moeten we afspreken wie een inventarisatie maakt van de tv- en radioprogramma's die wellicht relevant kunnen zijn. Ik stel voor: 'Ik neem morgen de televisiegids wel mee' en Vinnie schiet spontaan in de lach: 'Heb jij nog een televisiegids? Jij? Een televisiegids? Dat zoek je toch op je telefoon op? Of je kijkt in de kránt! Wie heeft er nou nog een televisiegids!'

Ik kijk niet veel tv. Zit meer in een boek of op internet. Of op de telefoon. Kijk als ik niet kan slapen wel eens 's nachts naar DWDD en als het nodig is zie ik dingen terug op Uitzending Gemist.

Op een dag - jaren geleden alweer - was ik ineens zo geraakt door een VPRO-programma dat ik akuut besloot lid te worden. Intelligente televisie, kom daar maar eens om. Zelf ben ik ook meer van de talkshows en een sitcom, en nieuws op de radio, maar als ik wel aandacht kan opbrengen vind ik goeie tv echt de moeite waard. En als ik nou in de VPRO-gids de aanbevelingen zou lezen, dacht ik, wie weet werd ik dan wat selectiever. 'Ja maar lid worden', zegt Vinnie, 'dat is wat anders. Dan hoef die gids toch niet. Een televisiegids!'

De youngsters praten over de televisiegidsen die hun ouders of grootouders hadden. Als relicten uit een ver verleden. De Vara-gids, De Veronica-gids. Er komt iemand bij staan van sales: 'Waar hebben jullie het over? Televisiegidsen? Wij hadden vroeger de Mikro-gids.' Ik begin maar niet over de EO-gids.

Waarom ik die gids heb? Ik zoek inderdaad alles in nrc-next en op de TVGIDS-app. Ik lees nooit in de gids, maar Bobby wel. Door die VPRO-gids lijkt het toch nog een beetje dat wij zielsverwanten zijn, leg ik Vinnie uit. Now we're talking. Dit argument snapt hij. Hij zit namelijk ook veel aan de iPhone gekleefd, Wordfeud heeft het gedrag er niet beter op gemaakt. Het thuisfront dat dat allemaal niet doet vindt dat niet fijn.

Veilinghuis

De loterij heb ik gisteren helaas verloren. Vati's ets van de Westertoren gaat niet naar mij. Inmiddels heb ik op internet al drie versies van de ets gevonden: één ingekleurd met oranje, één ingekleurd met groen, en één geheel zwart-wit. Die laatste hadden wij thuis ook dus die wil ik graag. Die staat op de site van een Veilinghuis in Hilversum, die staat te koop voor een veiling die 18 oktober plaatsvindt, maar je kunt nog bieden. Dat ga ik natuurlijk tot op de bodem uitzoeken.

Die groene ingekleurde is te koop bij iemand te Oegstgeest. Die mag ik al hebben.

En men verzint het niet, maar sinds vandaag staat er deze ets ook te koop bij iemand te Emmen. Zus1 maakt me erop attent. Het zou zo moeten zijn, maar het is alleen m'n dérde keus: de oranje ingekleurde.

Grijzer dagen

Muziektip van vriendin die ook haar moeder heeft verloren. Kortgeledener dan ik. Het is voor het eerst dat we elkaar spreken. 'Hoe is het', vraag ik. En: 'Heb je ook gesproken?' 'Ja', zegt ze, 'ik heb de mensen tot tranen toe geroerd. En ik sloot af met een nummer van Karin Bloemen.' 'Je kent het wel', zegt ze, 'je kent het wel.' En inderdaad, ik ken het wel. Birgitte Kaandorp zingt het ook, maar dan raakt het niet.




Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
Je wilt 'r over praten, maar niet op haar manier
Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
En dan opeens dan is 'ie er, die dag

De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
De Scherpe tong, de bokkenpruik, de zure schooljuffrouw
Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
Maar of je die hebt meege-erfd valt nog maar af te wachten
De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
De machteloze frasen van je genegenheid
En dat 't niet haar schuld was en ook dat 't je spijt
De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou

De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij

Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kunt en klein
De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

Scheepvaart

Laten we de zinnen verzetten en naar het vernieuwde Scheepvaartmuseum. Het is dan wel zondagmiddag, maar dat moeten we kunnen trotseren. 

Het is echt ontzettend leuk. Wat een belevenis. Zowel de tentoonstellingen als het gebouw. Het is heel erg  gemaakt voor mensen die gewend zijn aan de beeldschermcultuur, zodat die zich niet onmiddellijk vervelen. Reelmatig kunnen ze op schermpjes tikken en dan weer verder lopen. Zo is er een tentoonstelling over Nederland en het water door de eeuwen heen, over de Gouden Eeuw, de walvis, navigatiesystemen, globes, boegbeelden, de haven van Amsterdam... Het is allemaal ontzttend leuk educatief, zowel voor kinderen als voor volwassenen.

Er zijn ook wel énige ergernissen, zo zijn er inderdaad ontzettend veel gezinnen en kinderen, en die kindernen zitten ongevraagd en zonder enige terughoudendheid aan alle schermpje, ook die waar jij informatie vergaart. Je kunt je niet altijd even goed oriënteren, en de trappen zijn heel conceptueel smal, en er zijn ontzettend veel gezinnen en kinderen, maar verder is het heel knap en leuk en inspirerend en ik wil terug. Op een doordeweekse dag, en dus niet op woensdag.

 

Kogelventiel

Woensdagavond krijg ik een lekke band. Grr. Op de platte band naar huis gefietst. Het is maar vanaf het Javaplein, maar toch. Zou je niet moeten doen.

Ik háát platte banden. Toen ik studeerde leerde ik banden plakken, maar vanaf het moment dat ik het mij kon veroorloven om de fiets voor 7,50 door de fietsenmaker te laten plakken deed ik dat. Ik vind het vies en gedoe. 

Maar sinds ik met Bobby ben doe ik dat minder. Hij heeft een diepe  wens om fietsenmaker te zijn danwel te worden. Dus mijn fiets mag onder géén beding naar de fietsenmaker. Nu is de fietsenmaker hier ook niet direct naast de deur, dus ik was al een paar dagen met de auto. Dat past weer niet in het kader van van alles, dus de band moet geplakt.

Zondagmorgen. Vroeg wakker. Eerst een uur of twee werk gedaan, verslagje schrijven. Kan-het-beter-nu-meteen-doen-dan-dat-het-me-de-hele-dag-dwars-zit. Dan die fietsband. Bobby ligt in coma, heeft daar behoefte aan en recht op. Liefst zou ik hem uit bed duwen en aan de werkjes jagen, maar dat weet ik te beheersen. Zelf doen, Lucie Theodora.

Buiten waait en regent het ongenadig, maar gelukkig hebben we hier een halletje. Daar heb ik de bandenplakspullen in mijn postvakje gelegd. Vooruitziende blik. Hoef ik ze niet te zoeken.

Het is wel een ware spirituele oefening, zoveel machteloosheid en driftaanvallen ik voel opkomen, laat gaan, en oplos. Want eerst wil het ringetje van het ventiel niet los. Grr. Ik naar boven voor een tangetje, krijgt ik hem nog niet los. Grr. Nog een keer naar boven voor een ander tangetje, OK, die is los. Dan wil het ventiel niet uit de velg. Grr. Linksom rechtsom wrikken, hoe kan dat ding nou vastzitten. Grr. Na vijf minuten door proberen is hij los. Band oppompen. Gelukkig is het gat zo groot dat je er de lucht uit hoort ontsnappen, anders had ik een emmer moeten halen. Dan is het tubetje solutie, dat er bol en dus vol uitziet, léég. De solutie is opgelost. Grr. Ik had toch een tweede doosje bandenplakspullen? Waar is dat? Nergens te vinden. Grr. In beide schuurtjes niet. Ook niet in het tasje van de racefiets. Grr. Ik weet nog zoveel solutie uit het oude tubetje te persen dat ik kan plakken. Als dat maar houdt...

Er komt een buurvrouw langs, vol bewondering. Dat je dat kán! Nou, zeg ik, als je eens wist hoe woedend ik al tien keer geweest ben. Maar ik houd vol.

Binnenband weer in de buitenband. Band oppompen.Loopt er lucht uit. Grr. Waar loopt die lucht uit. Uit het ventiel. Hoe kan dat nou? Aandraaien, nog eens aandraaien, los. Vast. Oppompen. Lek. Grr. Naar de Praxis. Grr. Met de auto. Ventielen zoeken, en extra solutie, en extra doosjes bandenplakspul. Ik weet niets van ventielen, maar ik geloof dat het 'kogelventiel' voldoet. Uiteindelijk lukt alles. Dat is me het uurtje wel.

Al met al een leerzame zondagochtend. In alle opzichten. Bobby staat een ei te bakken. Met spek. Heeft ie zin in. Geen idee wat ik allemaal meegemaakt heb.

De parels van Emmen

Dit boekje over de Emmer architectuur had Marianne in de kast staan. Gekregen Ze dacht: wat moet ik ermee? En toen dacht ze aan mij.

Ik ben geheel geïmpregneerd met ideeën over hoe lélijk Emmen is. Ik ken geen plaats die zó onplezierig is opgezet als Emmen. Het is allemaal met grootste visies gedaan, massabouw die vernieuwend was in de jaren vijftig, zestig, zeventig, tachtig en negentig, etcetera steeds weer nieuwe wijken die geheel is opgezet in de tijdgeest van elk decennium. Dwaalwijken vol doorzonwoningen met kronkelwegen waar een buitenstaander geen weg kan vinden. Geen gebouwen die markeren. Gezinnen gezinnen gezinnen.

In de laatste decennia werd het centrum volgepropt met hoogbouw voor de oudere Emmenaar (die uit de en omstreken). Want al die gezinnen die vanaf de jaren vijftig en zestig in die ruim opgezette buitenwijken gehuisvest zijn gevlogen en de oude ouders willen dichter bij elkaar, dichter bij de winkels en de voorzieningen. Dus die willen allemaal in 'Het Dorp', waar waanzinnig veel hoge appartementencomplexen zijn neergezet. De laatste jaren de een nog prestigieuzer dan de andere. Idioot architectonisch ambitieus. Maar geen groen. Want er zijn al die Emmerdennen, wie denkt er dan aan een pleintje, een parkje, een fontein, waar al die mensen met rollators even kunnen rusten? Nee, voor de recreatie is er alleen het kerkhof.

Ach, sommige hoeken en straten zijn ok, de straten rond de dierentuin, de wijk uit de jaren dertig en veertig, dat is eigenlijk een paradijselijk. Het is er fijn winkelen, dat geef ik onmiddellijk toe, zoveel winkels vol vriendelijk personeel, maar het geheel, het centrum, ach ach ach. En dan maakt de Gemeente een boekje dat 280 pagina's lang de schoonheid van Emmen predikt.

 'Landschap, stedenbouw en architectuur vormen de drie pijlers van deze gids. Er wordt eer betoond aan de makers van Emmen: de inwoners, bestuurders en creatieve geesten die de gemeente in verleden en heden ‘gevormd’. Het boekje bevat een kleine greep uit de ‘parels van Emmen’. Dus lees ik het steeds geïnteresseerder. Er zitten hele verhalen achter, al vanaf de hunebedbouwers. De geschiedenis van het gebied met al zijn vele dorpen half op de Hondsrug half in het veen, is eigenlijk bijzonder interessant. En dan zie je de in de ogen van de trotse bestuurders markante punten van Emmen.

Allah

Mooi boekje over islamitische lesbische vrouwen: Allah heeft ons zo gemaakt. Geschreven door Khadija Arib, Tweede Kamerlid voor de PvdA. Gekocht bij Paagman in Den Haag. Arib vertelt in haar inleiding hoe zij er als kind door geïntrigeerd raakte dat zij twee vrouwen op Rotterdam CS elkaar zag zoenen in Amsterdam, en dat haar oma daar tamelijk lakoniek op reageerde. Liefde tussen vrouwen en liefde tussen mannen, dat soort dingen gebeurde, je wist ervan, maar je had het er niet over. 

Zodra de positie van vrouwen in islamitische landen ter sprake komt, denk je aan onderdrukking, tradities, geloof en achterstelling. Niet aan mensen die zich onttrekken aan alle regels en tradities. Khadija Arib heeft vier portretten geschreven van vier islamitische vrouwen in Nederland, uit Irak en Egypte en Marokko. Het zijn verhalen van vrouwen die altijd wisten dat zij zich nooit zouden kunnen conformeren aan de eisen van hun ouders en hun samenleving, gewoonweg omdat zij anders zijn.

Het is hartverscheurend, en daarbij allemaal lang niet zo openhartig als je zou willen, geen foto's, geen verhalen over het wel en wee va de liefdesrelaties waar zij heden ten dage allemaal wel in blijken te zitten, maar toch in al zijn beperkingen indrukwekkend.

Fridaynight

Brandenburg

Ik heb de ets van de Westertoren op internet gevonden. Hij is op verschillende plekken te koop voor uiteenlopende prijzen. Deze ets is sterker ingekleurd dan die van ons.

De maker ervan is Cornelis Brandenburg, 'een van Nederlands grootste etsers van stadsgezichten. Hij werd op 5 december 1884 in Wormerveer geboren. Woonde en werkte in Amsterdam. Bezocht de Tekenschool voor Kunstambachten en de Rijksacademie. Kreeg later etslessen van P. Dupont. Brandenburg was aanvankelijk plateelschilder bij De Distel, daarna tekenaar bij de chemigrafische inrichting van Schnabel. Als etser maakte hij vooral stadsgezichten. Hij overleed op 18 november 1954 in Amsterdam. In deze stad was hij lid van Arti et Amicitiae.' (bron: Lexicon Pieter A. Scheen).

Venkelsoep met cherrytomaatjes

Morgenochtend komen de Geschwister bij mij vergaderen. We gaan alle dingen en dingetjes uit Mutti's huis verdelen. De meeste dingen zullen gemakkelijk gaan, maar om de Westertoren (ets) wordt het misschien wel dobbelen. Waar zijn de dobbelstenen? Ik ga alvast maar een lekker soepje brouwen. Want het moet wel gezellig worden!

'Snijd de venkel in kleine stukjes, bewaar het kruidige venkelgroen als garnering. Fruit in een soeppan de ui in de olie goudbruin, voeg de stukjes venkel erbij en bak ze enkele minuten mee. Roer de crème fraîche erdoor, schenk de bouillon erbij, breng het geheel aan de kook en laat de soep 10-15 minuten afgedekt zachtjes koken. Pureer de soep met een staafmixer of in de keukenmachine en breng op smaak met (versgemalen) peper. Serveer de soep in een diep bord en leg er een takje cherrytomaatjes op. Snijd het achtergehouden venkelgroen fijn en bestrooi de soep hiermee.' (Bron: Appie)

Birdy-gekte

Nog meer muziek: maisjes van 15 die hartbrekend mooi zingen. In Engeland heb je het fenomeen Birdy, en radiomaker Giel Beelen heeft op zijn site een oproep geplaatst om erachter te komen of er in Nederland ook zulk talent leeft. Honderden reacties heeft hij in een dag. Bij DWDD acht van die zingende maisjes, en kijk en luister hoe ze zingen, en hoe die heren naar die maisjes kijken!



- YouTubekanaal van Birdy

Trio Rouge

Buurman heeft een ander leven dan ik. Hij is muzikant en speelt contrabas. Jazz. Hij speelt onder andere in een mandoline-orkest. Hoe klinkt dat, vraag ik, 20 mandolines en een contrabas? Zijn het twintig dames die allemaal hetzelfde op de mandoline spelen en één heer op de contrabas? De verbeelding begint onmiddellijk op hol te slaan. Maar nee, vertelt hij, er zijn diverse soorten mandolines en gitaren en wel vier partijen. En het zijn niet alleen dámes die mandoline spelen, maar ook heren.

Zijn orkest treedt onder meer op voor bejaarden en gehandicapten. Mag ik je optreedprogramma, vraag ik, want ik heb soms een snik naar andere werelden dan waar ik nu in verkeer. Ergens in december op een maandagmiddag treden ze op in de Muziekschool Noord voor een groep meervoudig gehandicapten. Hun jaarlijkse kerstuitje. Ik zal kijken of ik kan.

We vinden het leuk om naar elkaars muziek te luisteren. Dat ik in Langres een folk-groep uit Montréal heb gehoord vindt hij erg leuk, want hij houdt erg van folk-muziek uit Montréal. Ik wist niet eens dat het een genre was.

Heb jij voor mij leuke muziek om naar te luisteren, vraag ik, en hij komt met Trio Rouge. Het is een ongewone combinatie: stem, cello en tuba/serpent. Vincent Courtois, Lucilla Galeazzi en Michel Godard. Ik ben verrukt van de stem, en Buurman is verrukt is van de tuba. Er is wel muziek op YouTube te vinden, maar niet die waar wij dol op zijn.

Trio Rouge: Aangrijpende Mediterrane Creativiteit

Oud-Hollands

Als je echt in slow eten gelooft dan ga je naar de markt. Op de markt vind je alle groenten nog, die tegenwoordig  in marketingtermen 'Oud Hollandse' groenten heten. Koolraap, wortel en knolselderij. Ik geloof er wel in maar als ik richting huis ga is de markt dicht en kom ik toch weer bij AH.

Daar lat ik me verleiden tot zo'n zakje marketingsucces. Lijkt me heerlijk geschikt voor de papillote. En dat is ook zo. Ik leg er wat lamsworstjes op, doe er wat kruidenzout, schenk er een scheutje water en olie overheen en het stoomt in een kwartiertje heerlijk gaar in de magnetron. Mjommie.

Lavinia

In de cadeautas die ik twee weken geleden kreeg aangereikt in Hengelo zit ook een cd in de reeks 'Aangenaam Klassiek' met de harpiste Lavinia Meijer - met als éxtra verrassings-cd 'Lavinia Meijer speelt Philip Glass'. Ik pak hem bij terugkomst uit Frankrijk uit de tas en zet hem op.

Wie schetst mijn verbazing als ik vandaag een mailtje in de werkmail krijg van Feico D. die samen met Lavinia Meijer Philip Glass speelt? Ik heb hem in mijn blog al een paar keer gememoreerd omdat hij projektkoren organiseert rond muziek van Philip Glass. Nu speelt hij blijkbaar piano. Die man kan ook alles! Kom, we gaan met de collegae zeggen we. O! Mag mijn man ook mee? vraagt Vinnie. Ja dat mag. Wout, wil jouw vrouw ook mee? Ja! 

En Roro7? 'Lavinia Meijer? Wie of wat is Lavinia Meijer?' Zij heeft die cadeautas vorige week blijkbaar niet open gemaakt, of zij had andere cadeaus dan ik. 'Dat is harp.' 'Een uitje, leuk', zegt Roro7, 'maar nee, o nee, geen harp!'

Poesjeswens

D'r is weer een dilemma. In Faille Billot kocht ik een nieuwe poezenmand van de plaatselijke mandenvlechter. De oude plastic 'mand' van Vespa mag weg. Het is duidelijk tijd voor een nieuwe kat, of twee. Maar ik dub me een ongeluk.

Reenske - die in het Verre Oosten verkeert en in Amsterdam  twee katten heeft die het niet zo goed met elkaar kunnen vinden - wil graag eentje aan mij kwijt. Vleermuis. Maar.

Natuurlijk doe ik graag wat voor mijn vriendinnen maar ik wil er twéé. Van mezelf. Die bij elkaar horen. Zoals Chick & Chucky. Die wat aan elkaar hebben als ik er niet ben. Vleermuis is lief maar kan niet zo goed alleen.

In Dierenasiel Oostzaan zijn - zeggen ze - heel veel kittens.

Eindelijk wandelen

Gisteren wilde ik vandaag - na het boom planten - wel terug naar Amsterdam, maar vandaag schijnt ineens zomaar de zon - en niet zo'n beetje ook - dat het echt zonde is te vertrekken. En zo zoeken we ons een weg door de wijngaarden van Coiffy.

Grip

Dat is leuk: Arno Koek van de boekhandel in Heemstede (een Facebook-vriend) leest hetzelfde boek als ik: 'Grip' van Stephan Enter. Laatst heb ik helft van mijn Facebook-vrienden ge-defriend. Dat was een fijne actie. Nu lees ik er alleen nog van mensen die ik werkelijk ken. Dan is het extra leuk als een van die overgebleven 'vrienden' hetzelfde boek leest.

Grip gaat over een vriendenclubje die in de studententijd bergen beklommen, alpinisten, drie jongens en een meisje. Nu twintig jaar later gaan ze elkaar weer ontmoeten. We lezen de dag naar de ontmoeting met zijn vieren toe, door de bril van de drie mannen. In de trein van Bruxelles naar Wales. Er wordt wat afgedacht, geregistreerd, herinnerd, bespeten, geconcludeerd, geconverseerd.Veel grip hebben deze mensen niet op hun leven.

Heel mooi boek. Ik houd van romans waar niet het familieleven centraal staat, maar het individu en de vriendschappen. Wel dramatisch slot. Dat hoort waarschijnlijk bij romans over bergbeklimmers.

Het roept herinneringen op aan een mooie roman van Doeschka Meijsing: 'De weg naar Caviano'. Ook een reünie van een groepje vrienden, ik meen in Noord-Italië, die tijdens een vakantie een van hen verloren hebben.

Prune

Men heeft geen idee van aarde voor men er een spade inzet. De prune behoeft een kuil van 70x70x40 en dat blijkt met deze vette zware klei een schier ondoenlijke klus. Zeker met deze stadse spieren. Het is een kwestie van kiez'n op mekaar, doozett'n maar. Als anderhalf uur later het boompje er staat zie je weinig meer van de inspanning. Toch denk ik dat K. en Fr. het wel zien en bijzonder blij en dankbaar zijn dat zíj het niet zelf hoeven te doen.

Dan kost het nog een half uur om de klei uit de profielen van de schoenzolen te peuteren.

Papillote

Na de bomenkwekerij halen we om kwart over zes de Carrefour te Bourbonne-le-Bain, die om 19 uur sluit. Er zijn er nog slechts drie kwartier voor de cadeauboodschappen. Dat is een vakantievreugde die ik van Bobby overgenomen heb - hij zoekt elke vakantie de grootste supermarkt uit de buurt en loopt daar dan de dag voor vertrek schap na schap af, op zoek naar speciale regionale etenswaren. Zijn keukenkastjes staan vol met producten van landen van voorbije vakanties.

Zelf nam ik altijd voor elk van de collegae een flesje regionale likeur mee, en voor Mutti een jammetje. Dat was dat. Maar eenmaal thuis werd ik dan toch een beetje jaloers dat hij zoveel cadeaus had, en ik niet. Dus nu ik toch drie kwartier stuk te slaan heb loop ik net zo vaak die Carrefour op en meer tot zich hier en daar een hebzucht aandient. En dat gebeurt vrij snel.

Zo ben ik ineens in het bezit van een siliconenpannetje waarin je lekker mager kan koken. De wijze van koken heet papillote, en lijkt volgens mij op de Römertopf, je kunt het ding geloof ik zowel in oven als in magnetron zetten. Ik denk/hoop dat het sneller gaat dan de Römertopf. Mijn enige zorg is dat het ding maar 20 cm kort is. Wat kan daar nu helemaal in?

Er zijn veel papillote-recepten te vinden, maar niet in zo'n siliconending, maar in papier.

Pruimen

Vandaag gaan we naar de bomenkwekerij voor de Prunus Quetsche Zimmer. Op het nippertje. We zijn zo uitgeput van het heen en weer rijden op smalle bochtige weggetjes in de dichte mist dat we tot twee uur slapen, en dan doe je het gordijn open en blijkt de mist weg.

Misschien vinden jullie het wel gezeur, die mist, maar die was onbeschrijfelijk. Echt slechts enkele meters zicht. vooruit en achteruit, En als je per ongeluk naar boven keek was daar soms een stralende sterrenhemel. Onbegrijpelijk.

Het was echt enerverend. Je hebt geen idee waar je rijdt en wanneer er weer een bocht komt. Gisteren op de N19 zat er een vrachtwagen achter mij, die vond dat ik met mijn 80 km/u te langzaam reed. Behalve dat hij op een gegeven moment op mijn bumper zat deed hij er ook nog het grote licht bij aan. En ik dan weer op de rem trappen. Je kreeg er nek- en schouderklachten van.

Enfin. Nu zien we pas extra hoe mooi het hier is. De vakantie is nagenoeg voorbij, resten nog de laatste stuipen. Een daarvan is de pruimenboom. Gelukkig zijn we voor sluitingstijd.

Fascinerend om te zien hoe vanzelfsprekend zo'n kweker zo'n boom snoeit. Ik herinner mij hoe het snoeien - toen ik ooit een tuin had - een eeuwig vraagstuk was. Waarom er geen boek was met duidelijke eenvoudig na te volgen alfabetische snoei-instructies begreep ik niet.

Deze kweker geeft instructies meer van hoe diep de kuil en de kluit moet, en dat de witte stip naar het noorden moet. Op zijn Frans. Ten minste, dat is wat ik begrijp. Ik begin acuut een beetje aan mijzelf te twijfelen: she is hearing things... Bobby heeft dat niet, die is gewoon blij: twee horen meer dan één, zegt hij.

Bon Débarras

En dan rijden we zomaar in een ruk (door de mist) terug van Vesoul naar Langres, want daar is een concert. De concerten in de vakanties behoren tot de hoogtepunten van het leven. Je ziet een affiche en een datum die klopt. Verder heb je geen idee. 

Dan stap je ineens de wereld van een lokale middenklasse binnen. Hier is het een vereniging Langres-Montreal die een concert organiseert met de Frans-Canadese groep Bon Débarras. Hun jaarlijkse uitje. En wij zijn daarbij. Drie geweldige muzikanten, heel begaafd, veelzijdig, energiek, grappig. We verstaan er wel niets van maar de mensen om ons heen hebben veel plezier. Folk. Cajun. Zoek er later meer over op.

Gantner

Het is mooi als er kunstenaars voorhanden zijn die de indruk die je van een streek/stad hebt verbeelden. De eerste winter bij Zus4 in Mecklenburg Vorpommern was ijzig koud. Ook zij moest haar toenmalige Gutshaus verwarmen met een houtkachel en telefoon was er nog niet, voor het regelen van zaken moesten we vrieskou in naar een telefooncel kilometers verderop. Schilderijen van de streek in Schwerin verzoenden me met die kou. Zo is het daar. Dat heet landklimaat.

Nu heb ik dat met de mist. De mist (ont)kleurt alle dagen en alle belevenissen. In Vesoul is een lijstenzaak met litho's van de Franse schilder Bernard Gantner. De zaak is dicht en ik kan de litho over de mist helaas alleen door de etalageruit fotograferen.

In Vesoul trekt de mist trouwens verpletterend weg, heel even maar, voor enkele uren, en maken we de mooiste herfstdag van de vakantie mee. Wat is Vesoul voor een plaatsje, zult u willen weten. Vesoul is een braaf provinciestadje, met een Meseum, een Kerk, een kanaaltje, drie winkelstraten en wat barretjes. Wij arriveren om een uur of twaalf en dan gaat net alles dicht. En aan de rand veel industrieterrein. Best aardig, maar doe mij Langres maar. Zodra we Vesoul verlaten is het weer stikdichte mist.

On va

Jacques Brel schreef en zong er een liedje over, over Vésoul, niet te verstaan zo snel als hij zingt, maar het lukt me niet YouTube-filmpjes op de blog te zetten op de iPhone. Via de functie 'delen' kun je alleen e-mailen.

Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren: on va à Vésoul. Het is nog steeds mistig en er komen nu berichten aan dat het in Nederland óók begint te misten, maar we laten ons niet langer weerhouden. Kom uit de bedstee, mij liefste. Op naar Vésoul.

Eendracht in het boudoir

Zal ik voorlezen, vraag ik. En ik lees voor.

'Na een huwelijk van jaren staat hij aan het voeteneind van het bed en vertelt zijn vrouw dat zij hem nooit zal kennen, dat er bij alles wat hij zegt meer is wat hij niet zegt, achter ieder uitgesproken woord een ander woord schuilt en daarachter nog honderden. Al die ongesproken woorden, zegt hij, bevatten zijn ware zelf, verraden door het oppervlakkige zelf tegenover haar. 'Dus je begrijpt,' zegt hij en schopt zijn slippers uit, 'ik ben meer dan ik je liet geloven.' 'Natuurlijk, gekkie,' zegt zijn vrouw. 'Alleen al denken aan jou met al die zelven die zich terugtrekken in het niets vind ik ontzettend opwindend. Niets is zaliger voor mij dan dat je nauwelijks bestaat zoals je bent.' 

(Mark Strand, in: 'Bijna onzichtbaar')

Fayl-Billot

Eigenlijk zouden we vandaag naar Vésoul, maar het bed is zo lekker warm, daar ga je niet vrijwillig uit. We slapen weer een gat in de dag. En dan is Vésoul te ver.

Een alternatief zou de Abbaye Auberive knnen zijn, een eind voorbij Langres, een voormalig klooster waar nu moderne kunst geëxposeerd wordt, maar de site ligt plat. Ene Alexia antwoordt op een mailtje dat ze inderdaad dicht zijn. Zo is het met alles. Bij Bourbonne-les-Bains is in het bos een parkje met dieren dat het hele jaar door open is, ook al is het maar van 14-16, maar het hek is dicht en blijft dicht.

Uiteindelijk komen we terecht in Fayl-Billot waar een supermarkt is en een bomenkwekerij. De Pépinière. K. en Fr. hebben gevraagd of we een pruimenboom willen kopen en planten. Quetsche Zimmer.

Fayl-Billot is totaal uitgestorven, zoals alles hier. Het dorp staat bekend om zijn mandenmakerijen. Vanneries. Er is een landelijke mandenmakersschool. En er zijn zowaar drie mandenwinkels open. Sta ik een kwartier later met een biezen kattenmand op straat. Ik weet het ineens zeker: zodra ik terug ben in Amsterdam ga ik naar het kattenasiel.

Tot slot op vooronderzoek uit: hoe groot is een Quetsche Zimmer van een kwekerij? Past die wel in de bolide? Wil ik de bolide wel onder de aarde, schors en andere boomkruimels?

On l' arrangera, zegt de kweker bemoedigend. We komen samedi terug, beloven we.

Méteo

Het weer, het is zo'n doorgesleten onderwerp, maar als je al dagen in de dichte mist zit, dan zal het je worst wezen. Vooral omdat de méteo ons een week stralende zon had beloofd. En nog steeds!

Vandaag gaan we even op en neer naar Bourbonnes les Bains om een nieuwe butagasfles te halen, breekt zomaar halverwege de zon door. Strálen! Schitterend. Bij onszelf gaat dat stralen dan ineens ook veel gemakkelijker.

Een uur later trekt alles weer potdicht, maar het is toch een troost, dat érgens de zon schijnt.

Strand

Nog zo'n boek van de stapel: 'Bijna onzichtbaar. Almost invisible' van Mark Strand. Heel mooi. Prozagedichten. Tweetalig. Over de mist van het leven, zeg maar. Mooi toepasselijk. Vertaald door Wiljan van den Acker en Esther Jansma. Op de achterflap een foto van een oude man. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ken Mark Strand niet. Ken jij Mark Strand, vraag ik aan Bobby. Nee, hij kent Mark Strand ook niet. Waarom zet zo'n uitgever niet wat informatie in/op zo'n boek? Denken ze dat dat afbreuk doet aan de Waarde? Dat het boek alleen maar naar mensen mag die zijn naam en faam kennen?

Mark Strand is een Amerikaans dichter die twaalf bundels op zijn naam heeft staan en daar de Wallace Stevens Award voor heeft gekregen. De ene vertaler is professor aan de RU te U en daarom vind je op de site van de Letterenfaculteit van de RUU informatie.

Een tip: het is een mooi cadeau voor zoekende zielen.

Begraaf je gezicht in je handen

Omdat we de rivier zijn overgestoken en de wind slechts een uitrol van kleumende kou biedt en we ons mak hebben aangepast en niet langer hopen op meer dan we kregen en ons niet meer afvragen hoe we hier zijn beland, laat het ons koud dat alles anders liep dan we verwachtten. Het is onmogelijk de mist waarin we leven te verdrijven, te weten dat we weer een dag hebben verdragen. De stille sneeuw van gedachten smelt al voor hij kan blijven liggen. Geen mens weet waar we zijn. De poorten naar nergens vermenigvuldigen zich en het heden is zo ver weg, zo ontzettend ver weg.

Brieven aan zijn moeder

Van de redactie heb ik weer een hele stapel boeken en boekjes meegenomen, vanuit het idee voor elke behoefte en stemming wat moois. Op zo'n koude herfstvakantie moet je als je niet slaapt, eet of wandelt de tijd maar een beetje stukslaan en waarom dan niet met mooie boekjes?

Deze Vasili Grossman ken ik niet, al heb ik het idee dat ik hem zou moeten kennen, hij is een groot Russisch schrijver met één opus magnum: 'Leven en lot' over Rusland in de tweede Wereldoorlog. Hij was correspondent voor een krant, zijn moeder woonde in een Oekraïens stadje, waar zij in 1941 is vermoord en in een massagraf terecht is gekomen. Vanuit het getto heeft ze hem nog een brief geschreven.

Mooie ontroerende brieven zijn het. Onverdragelijk als je moeder zo aan haar einde komt. Mooie brief ook van haar, over het dagelijks leven in het getto en het naderend einde. Zo eenvoudig. Waarom zouden ze dit uitgegeven hebben? Wie koopt zit?

Wat zou ik in een brief aan mijn moeder schrijven?

La douce France

Het is nog een beetje heen en weren tussen wat-is-het-hier-stom en wat-is-het-hier-heerlijk. In Nederland trekt de mist op, concludeer ik uit een bericht op Nu.nl., dat het vliegverkeer weer langzaam op gang komt. Nou, hier niet.

Vandaag rijden we in deze weersomstandigheden naar het stadje Nogent, waar ze in kleine werkplaatsen allemaal messen, scharen, chirurgische hulpstukken en pincetten fabriceren en verkopen. Bobby vindt dat bijzonder boeiend en interessant. Vandaag lig ik liever met een boekje op de bank voor een hoog opgestookte houtkachel.

Alice

Ooit kocht ik deze cd: Alice canta Satie, Fauré, Ravel. Omdat ik van huis uit niet een al te brede muzikale ontwikkeling had meegekregen had ik in mijn eerste studiejaren een eigen manier gevonden om een muziekcollectie samen te stellen. Ik ging naar de platenzaak op tijden dat het niet zo druk was en zocht dan bijzondere platenhoezen uit. Pop, jazz, klassiek, soul, maakte me niet uit. Met die stapel hoezen ging ik dan vragen of ik mocht luisteren en de mooiste van die dag nam ik mee. Zo verraste ik mezelf steeds weer met nieuwe muziek. 

Ik neem aan dat ik deze cd koos om de mooie tulpenboom. Deze Alice was vervolgens mijn ingang tot deze Franse componisten en überhaupt tot Franse muziek. Ik kopieerde het cd'tje vaak, maar nooit wist ik wie Alice was. Nu vind ik haar terug op mijn iPod en op internet. Het cd'tje verscheen in 1988, de zangeres is Italiaans, ze zong alle genres.

Wikipedia
YouTube

Het Diepste Zelf

Wat aan deze prent toe te voegen? Waarom is hij zo geestig? Wat raakt hij? Zijn wij in diepsten eigenlijk gewoon een kantoorklerk?

Choucroute traditionelle

Vandaag kookt Bobby traditioneel regionaal, en wel choucroute traditionelle, en dat is zuurkool met spek en ham en Frankfurter worstje. En ik dan zonder aardappelen. Er zitten ook uien, kruidnagelen en jeneverbessen door. Erg lekker.

Langres dans le brouillard

We zeggen: laten we naar Langres gaan. Dat is een mooi oud stadje, 37 km hiervandaan, met een boekhandel, een leuke klerenwinkel en een standbeeld van Diderot.

Toen we hier vier jaar geleden waren was het ijzig koud en was de route naar Langres wit uitgeslagen van de bevroren rijp.

Er is geen 'hoofdweg' van Coiffy naar Langres, de route kronkelt maar wat af en aan, er zit geen systeem in de D-wegen en je hoopt maar dat je goed gaat, giechelen we op de heenweg.

In Langres zelf steekt ineens een enorme mist op. En niet zo'n beetje. Je kan niet eens de overkant van de straat zien. Echt weer iets voor ons, een toeristisch uitje in de mist. Dan maar een nieuwe jas. Leuke jas hè, die kocht ik in Langres.

De terugweg is nog erger dan de vorige keer, want het zicht is minder dan 10 meter. We kruipen van kruising naar kruising.

Het weer is echt een ding, met name voor stedelingen op het platteland.

Bedankkaart

De bedankkaart voor alle medeleven rond Mutti 's verscheiden is eruit, meldt Nichtje bij een van haar zetten bij Wordfeud. Er is een stapeltje kaarten naar mijn huis gegaan, zodat ik de enveloppen zelf met mijn zwierige handschrift kan adresseren, in plaats van met een anonieme sticker. Alleen ben ik nu hier in plaats van thuis. Moeten de mensen nog maar even wachten.

Op de kaart staat nu mijn tekening van het beeldje bij het hospice in Wilnis. Geborgenheid, heette het. Ik heb toen voor de rouwkaarten wat in mijn mappen met tekenkngen zitten zoeken, ook tussen de mandala's die ik ook wel geschikt vond. Maar een der Geschwister zag in mandala's een symbolische betekenis die niet bij Mutti zou passen.

Mensen zien geloof ik soms dingen die er niet zijn. Of ik zie dingen niet die er wel zijn. Ik weet ook dat ik mandala's voor ik ze ging kleuren een beetje eng vond. Beetje hekserij. Nu zie ik ze vooral als middel om tot rust te geraken. Het gaat over kleuren en vormen en harmonie. Sfeer. Bij het Bist Du Bei Mir heb ik weer een bloemenmandala zitten kleuren. Nu met goud.

Ik stuurde regelmatig kleurenprintjes van tekeningen en de mandala's naar Mutti. Kijk Mutti! Ik mis dat wel. Ze zette ze op het dressoir. Ik weet haast zeker dat ze deze mooi had gevonden.

Bist Du Bei Mir

Dag 1 van de najaarsvakantie zijn we door. Slapend, hoestend, snuitend, lezend, drop schranzend en theedrinkend. Ik heb veel houvast aan Wordfeud. Leen, Hani501 en Nichtje spelen zich een oordeel. Ik weet niet hoeveel speelvrienden zij hebben, ik heb er nog diverse bij uitgenodigd, maar die gaan er niet op in. Nichtje vertelde laatst dat ze al zéven Wordfeud vrienden heeft. Dat het zo fijn is om in contact te zijn, ook al is het maar een klein beetje Wordfeud.

Er staan bij de houtkachel twee tweezitsbankje tegenover elkaar. We liggen allebei op één. Ik lees Conny Palmen en luister naar 'Bist Du Bei Mir' van Aafje Heynis op de iPod, Bobby leest 'Einstein in drie minuten'. Elk in ons eigen verkouden coconnetje, zeg maar. Bobby begint trouwens wel ook lol in Wordfeud te krijgen, af en toe speelt hij voor mij. Ik stel mij voor dat mijn vriendinnen languit op hun bank denken dat ze met míj spelen, maar soms ben ik het niet maar is het Bobby. Soms spelen we sámen. Zouden ze daar dan ook gevoelens over hebben?

Ik hoop wel dat we beter worden.

Coiffy

Ons durp ligt tussen de durpen Coiffy le Haut en Coiffy le Bas in. Er zijn wijngaarden en in Coiffy le Haut (foto) zijn twee wijnproeflokalen. Geen winkeltjes of restaurantjes hier.

Maar vooralsnog kijken we nog niet toeristisch rond. We liggen voornamelijk, hetzij op de bank, hetzij op bed. Allebei snipverkouden.

Het is koud. Als men opstaat moet men eerst de houtkachel aansteken. Daar gaat men heus wel plezier in ontwikkelen. Het komt wel, dat men een oermens wordt.

Aapje

In Hengelo koop ik Connie Palmens 'Logboek van een onbarmhartig jaar'. Gretig naar haar bloemrijke beschrijvingen van Groot Verdriet. Vind je het niet ongemakkelijk dat ze haar privésituatie zo breed uitmeet, vraagt Bobby. Nee dat vind ik niet ongemakkelijk. Dat vind ik fijn. Dat zij met haar brede woordenschat en kennis van van alles - in dit geval tientallen boeken over dood en rouw - zich zo ongebreideld de allerintiemste belevingen beschrijft, dat vind ik mooi. Dat troost.

Dat zij beschrijft hoe Van Mierlo (1,90m) en zij (1,60m) samen sliepen, we passen samen op een strijkplank, zei hij eens tegen iemand bij wie ze logeerden en zie zich zorgen maakte over de breedte van het logeerbed. Zij lag als een aapje tegen zijn rug. Dat vind ik mooi gezegd. Verder is het boek geloof ik niet perfect, het is niet helemaal uitgekristalliseerd, maar toch lees ik door. Er is geloof ik wat gepruttel tegen de rouwboeken, zoals Tonio van Van der Heyden, Schaduwkind van Thomese en nog veel meer. De schrijvende vijftigers, met hun grote verdriet. Ik deel dat bezwaar niet en lees die boeken graag.

Knappend haardvuur

Het is zeven uur doorrijden naar Les Granges Huguet. Die naam staat voor een durp, of liever een vlek, één straat in de Haute Marne. We verblijven in het huis van K. en Fr. Het is Frans plattelands, wijds, vijf slaapkamers, een gigantische schuur én een enorme zolder. En dan hebben de tuin nog niet gehad.

Al die ruimte betekent niet een enorme luxe. Er is in één houtkachel, in de keuken, en verder eigenlijk niet, en koken doe je op butagas.

De winkels zijn 15km hier vandaan, in Bourbonne les Bains. Het is dus even wennen, want ik ben gewoon aan een knop te draaien en dan wordt het warm. Je moet hier wel de handen uit de mouwen steken.

Mijn eerste zorg is de wifi. K., die een beetje digibeet is, heeft verkeerde instructies gegeven. Er is wel degelijk wifi, alleen moet ik inlognaam en wachtwoord hebben. Ze heeft wel iets meegegeven, maar dat blijkt niet correct. Het duurt meer dan een uur voor ik echt connected ben.
dan kan ik weer Wordfeud spelen en is alles goed. Ook de houtkachel.

Ingepakt

De koffers voor Frankrijk zijn dan wel gepakt, maar eerst moet ik nog naar Hengelo en Nijmegen. We doen onze eerste jurydag en laten ons volledig informeren, verrassen en fêteren. Natuurlijk kan ik nu niet gaan bloggen over de bevindingen.

Maar zeer verrassend is toch wel het bezoek aan de voormalige linkse boekhandel te Nijmegen. Het  is zo níet volgens de heden ten dage heersende wetten van de commercie, en er liggen zulke leuke boeken en zulke heerlijke cd's, dat we ons helemaal laten inpakken.

Wie nog eens een dagje uit gaat naar Nijmegen, moet er zeker eens gaan kijken. Eerst hadden ze één winkel en nu sinds twee jaar twéé, vlak bij elkaar.  Tegen alle tendenzen in groeien ze!

Empowering

Prevakantiestress. Congres in Den Haag waar ik niet weg kán blijven. Het is Nederlands maar woorden schieten de mensen te kort en dus gaat het steeds in het Engels over 'empowering publishing' en 'reinventing the industry' en meer van dat soort ongein. 't Is dat ik mijn koffers nog moet pakken, anders ging ik er ter illustratie nog een stapeltje veelzeggende citaten bij zoeken.

Bij mij empowert er niet zo veel. Eerst anderhalf uur in de file heen, dan kan ik de ingang van het World Forum nergens vinden. 'Heeft u een inrijkaart', vragen de parkeerwachten als ik eindelijk nogal te laat arriveer. In rijkaart? Had ik een inrijkaart kunnen hebben? Dan moet ik naar een hele verre parkeergarage à 12,50 waar geen enkele plek is tot ik naar drie etage rondgereden te hebben dan maar op een invalidenparkeerplaats ga staan.

Ik woon een zestal veel te korte veel te haastige toespraken bij van max 20 minuten, waarbij alle info op veel te snel doorgebladerde powerpoint-presentaties gepropt is. Het is een echte zwartepakkenmannendag met 400 zwartepakkenmansen. Mijn lunch nuttig met een paar types uit de omroepwereld die graag een app voor me willen maken. En dan weer wat powerpointpresentaties. Het gaat veel over outsourcen en offshore werken. En dan weer 2 uur in de file terug. Dan stukken schrijven en met stukken meedenken.

De koffer moet nog steeds gepakt. De boeken. De tekenspullen. Het bastelgebeuren. De apparaten. De snoeren, de opladers. O! De afwezigheidsassistent moet nog aan! We gaan 10 dagen naar een huis en een streek zonder telefoonverbinding en zonder wifi. Het is het huis waar 4 jaar geleden dit blog begon. Het zal er fijn zijn. Maar ik moet er nu nog even aan wennen.

Lovely Day

Een filmpje voor romantici. Een Engelse jongeman bedacht wel een héél originele manier om zijn vriendin ten huwelijk vragen, waarmee hij in een klap het romantisch-dinertje-in-Parijs degradeert tot een (te) makkelijk scenario. Hij gebruikte voor zijn aanzoek de metro van 19.57 uur met als eindbestemming Watford Junction. Hij organiseerde een flashmob van zangers die geheel spontaan uitbraken in gezang: 'Lovely Day' van Bill Withers. Na een paar coupletten gaat King op zijn knieën en is zijn vriendin in tranen.

Vor wie het niet herkent: om dit liedje Lovely Day' gaat het:

Autumn leaves...

Het is weer hoogste tijd voor Eva Cassidy. Liederen van weemoed en verlies. Er zijn heel veel versies van deze song, zoals van Edith Piaf, Nat King Cole, Doris Day, Eric Clapton, Barbra Streisand, Diana Krall, En het was het oorspronkelijk Frans, 1951: 'Les feuilles mortes', door Yves Montand. Maar geen is zo mooi als die van Eva Cassidy.

The falling leaves drift by my window
the falling leaves of red and gold
I see your lips the summer kisses
the sunburned hands I used to hold

Since you went away the days grow long
and soon I'll hear old winter song
But I miss you, most of all, my darling
when autumn leaves start to fall...

Why Be Happy...

... When You Could Be Normal? heet een van de boeken die ik van de week uit London meegenomen heb. Het stond bij Waterstone's op Piccadilly Circus in de kast 'Biografie'. Die kinderfoto van haar is toch hartverscheurend ontroerend.

Jeanette Winterson is een van mijn favoriete auteurs: ik heb al haar boeken. En gelezen. Ze doet hier het verhaal van haar jeugd in een adoptiegezin bij een godsdienstwaanzinnige moeder in een noord-Engelse provinciestadje over. Op zich is het bekend, het was het onderwerp van haar geestige/pijnlijke debuutroman Oranges are not the only fruit uit 1985. Toen had ze er een geestige roman van gebakken. Het gegeven blijkt haar hele (liefdes)leven pijnlijk beïnvloed te hebben. Het verlangen naar een thuis, maar nooit durven samenwonen, om maar wat te nmene.

Heel mooi eerlijk boek, dit. Gaat vooral in detail over de jeugd, hoe het werkelijk was, en over de laatste jaren, wanneer ze na het beëindigen van een langdurige relatie in een groot zwart gat terecht komt en moet dealen met de schade die het verleden heeft opgeleverd. Op hoe al haar liefdesrelaties na verloop van tijd in de soep liepen gaat ze helaas nauwelijks in. Wel over het feit dat ze een relatie krijgt met Susie Orbach, psychologe, en in de jaren tachtig bestsellerauteur van Fat is a Feminist Issue. Die staat haar bij met haar zoektocht naar haar biologische moeder.

- Interview met Jeanette Winterson in The Guardian
- Interview met Susie Orbach in The Guardian

Dikkertje

We gaan Grieks eten want we hebben een dinerbon en een traditie met Grieks eten van lang geleden toen we in Maarssen werkten. De Griek in Maarsen was een groot goed in die jaren. Nu kunnen we naar de Griek aan de Asch van Wijckkade, 'De Ouzeri' heet die, maar die doet ook Spaanse tapas. Dat is een beetje branchevervaging.

Iens heeft bovenaan haar lijstje Grieksen te Utrecht Restaurant Dikkertje aan de Amsterdamsestraatweg. Een naam van niks, en een straat van niks. Maar wel een 8.5. Laten we dáár naar toe gaan. En dan eet ik ook de patat. En mag ik ouzo. En retsina. En een toetje.

Het mag niet van Dr. Frank, maar ik kan niet anders zeggen dan dat het heerlijk is om weer eens zo te smikkelen. 't Dikkertje. Met een 't' ja. De iPhone probeert 't woord steeds te verbeteren in Dikkerdje. Met een 'd'.

Zing dan mee

Drie jaar geleden was ik ook al zo enthousiast over haar, maar dat heb ik geloof ik over alle dirigenten die amateurkoren dirigeren en die mensen tot ongekende prestaties weten te brengen. Voor zover ik ze dan meegemaakt heb. Deze Yt Nicolai woont in Twente, geeft les op de conservatoria in Enschede en Zwolle, als ik haar zo snel even Google. 

Ze zegt er wel (grappend) bij dat het voor het geld doet, maar vooral ook om ons deze vreugde te bezorgen. Het is hard werken voor haar vandaag. De stukken zijn lastig en er is geen tijd om ze lijn voor lijn stem voor stem in te studeren. In de eerste shift van 10-12u nemen we de de moeilijke passages met de piano door. In de tweede shift (12.30-14u) zijn de twee solisten (een bariton en de sopraan erbij. In de derde shift (15-16.30u) doen we Generale Repetitie. Daar zijn dan vier blazers en een trommelaar bij. En dan hebben we van 17-18 uur Uitvoering. Het is lange werkdag.

Het koorgebeuren bestaat uit 140 alten, 120 sopranen, 40 bassen en 30 tenoren. Er is heel een koor bij van 90 leden. Veel mensen hebben echt thuis gestudeerd op de mp3-tjes die op de site van de Meezingconcerten staan. Dus die weten ongeveer wat ze moeten zingen. Maar echt fijntjes interpreteren en articuleren, dat valt niet mee. Je bent al blij als je de juiste toon hebt. Je merkt dat de beroepsmuzikanten het toch echt pijn aan hun ziel doet als wij leken moeizaam en nog een beetje zielloos door de noten gaan. De toeteraars zijn ook niet van het beste niveau. 

Toch is het uiteindelijk best mooi, vind ik. De eerste shift is lijden omdat ik geen toon kan vinden, maar daarna gaat het beter. Ik lijd ook met Yt mee, dat ze zo aan ons moet trekken, maar het gaat gewoon niet beter dan het gaat. Ik ben na afloop echt trots en blij.

Ze heeft op 21 april 2012 haar eerste Meezingdag in Hengelo en maakt daar de hele dag reclame voor. Hengelo.

Tenora

Ik ben aangemeld als tenor. De partituren heb ik maandagavond bij Broekmans & Van Poppel besteld en ze zijn woensdag gearriveerd. Nu kan ik gaan probéren te oefenen. Met cd's en YouTube. En de piano. Het is duidelijk: het is weer onmogelijk om hier de tenorpartij uit te distilleren. Dat wordt weer wat. 

Het is weer net als drie jaar geleden toen ik mij opgaf voor het Meezingconcert van het Deutsches Requiem van Brahms. Ik was onzeker en bakte er ook inderdaad niet veel van, maar toch was een geweldige ervaring. Dat was vooral , te danken aan de magnifieke dirigente Yt Nicolai en een zeventigjarige mede-alt, een zangpedagoge, naast wie ik toevalligerwijze was neergestreken. Morgen ben ik dus tenor. Het leek me dat ik dan meer kans had om nog mee te mogen doen. Er zijn altijd te veel alten, en tenoren komen ze tekort. Ik probeer te oefenen, want ik zou graag uit volle borst zingen, maar niet váls uit volle borst. Bij de Zing & Beleef-cursus in het Concertgebouw zongen de tenoren allemaal luid, niet gehinderd door enige schroom. Ook al zongen ze volstrekt fout. Of ik daar morgen houvast aan heb? De melodielijnen zijn niet te volgen.

Als je de diverse uitvoeringen op YouTube vergelijkt met de bladmuziek is niet duidelijk wat solopartijen zijn en wat koorpartijen zijn. En de vorige keer zongen we ook lang niet alles. Zucht. Het wordt vast weer een feest.

Bankje te Londen

Het is helemaal niet raar dat mijn grootste geluksmoment in Londen was een parkje te London. Bobby weet te vertellen dat Eckhart Tolle, auteur van De Kracht van het Nu, zijn moment of truth kreeg op bankjes in Londonse parken.

Tijn Touber over Tolle en zijn Londense bankjes: 'Ooit had Eckhart Tolle dezelfde problemen als de meeste mensen. Ook hij ging bijna ten onder aan de stress van het moderne leven. Maar op een nacht gebeurde er iets wonderlijks. Net als zoveel nachten daarvoor had hij badend in zijn eigen angstzweet liggen woelen en draaien, toen het ineens tot hem doordrong dat al zijn problemen niets anders waren dan zijn eigen gedachtenconstructies en dat hij daar ieder moment uit kon stappen. Tolle zag dat hij misschien wel een hoop negatieve emoties had, maar dat dat nog niet betekende dat hij die emoties ook wàs.'

'Het inzicht ging zo diep, dat hij van de ene op de andere dag uit zijn stressvolle bestaan stapte. Hij gaf zijn baan op, verkocht de meeste van zijn bezittingen en ging op een parkbankje zitten – glimlachend om de waanzin van het hectische leven waaraan ook hij eens had meegedaan. Tolle zag in dat ieder streven naar succes, geluk of erkenning een illusie is die de mensheid gevangen houdt in een destructieve levensstijl. Wie streeft naar succes, geluk of erkenning, zal er nooit arriveren. Succes, geluk en erkenning bestaan namelijk niet ergens anders of in de toekomst, maar alleen in het hier en nu.'

'Laat me uitpraten'

Ik hoor over het incident op de radio. Kan me er weinig bij voorstellen. De staatssecretaris van volksgezondheid Veldhuijzen van Zanten door de bocht.

London is the place for me (slot)

Het liefst zit deze wereldburger op een bankje in een parkje. Hier in het St. James's Park, een oase van rust vlak achter Piccadilly Circus, zit ik een half uur voor het interview en een half uur tot slot.

Hier vertragen de mensen al die haast. Hier kan je de boeken die je gekocht hebt lekker besnuffelen. Hier kan je aan je buurman op je bankje vragen wat die rode bloem is die zoveel mensen (vooral keurige heren in pak) dragen.

Ik besluit tot de Piccadilly Line terug naar Heathrow. Die doet er weliswaar een uur over, en die van Paddington slechts een kwartier. Maar dan moet ik eerst weer naar Paddington. Nu kan ik mooi een uurtje Londonse mensen en voorsteden bekijken.

Er zit een wat oudere dame tegenover me. Ze heeft zich opgefluft met bloemen in het haar en dansschoentjes en leest 'The Artists Way' van Julia Cameron. En daarna de partituur van Tosca. Geluidloos zingt ze mee. Is ze een échte zangeres of een would be? We zullen het nooit weten.

London is the place for me (3)

Wat doe je als je minder dan een etmaal in London bent? Mijn interview in om 09 uur en daarna moet ik 12.30 uur naar Heathrow. Ga shoppen, adviseert Bobby. Je bent bij Piccadilly Circus! Hij wil natuurlijk graag een cadeau. Maar ik háát shoppen, zeg ik. Dat weet je toch!

Ik blijf lekker bovenin Waterstone's zitten werken. Ze hebben er robuust meubilair en gratis wifi zonder codes. Er zitten veel mensen te werken en te vergaderen. Ik vind boekwinkels altijd de fijnste cafés in een vreemde stad. Kan er nu lekker het interview uitwerken en de collega's mailen hoe bizar het was.

Nee, ik kom niet uit Duitsland, zei ik, maar uit Néderland. Weet u eigenlijk wel dat ik u uitgenodigd heb voor een lezing in januari in Amsterdam? Daarom ben ik hier. Onze lezers zijn erg enthousiast. Nee, hij heeft geen idee. Ik heb u een paar keer gemaild, en uw secretaresse heeft 't soort van bevestigd.

Zo'n man die de qualiteit van leven hoog in het vaandel heeft staan. In zijn agenda op de iPad staat desgevraagd inderdaad 'Amsterdam'. Dat is tenminste wat. Hij heeft niet meer dan een half uur. Met die secretaresse had ik anderhálf uur afgesproken.

Men moet wel erg haar best doen altijd maar door. En nederig blijven.

Nu heb ik tijd voor uitwerken en 5 boeken te kopen.

London is the place for me (2)

Zoals het hoort  te London de benen uit het lijf gelopen. Eerst naar Tate Modern, waar het zo goed toeven is, gewoon omdat het indrukwekkend veel ruimte aan moderne kunst geeft. En grotendeels gratis. Kom daar maar eens om in Amsterdam. Er zijn zoveel bezoekers, vooral de scholieren en studenten die surrealistische kunstwerken natekenen zijn geweldig toegewijd. Er is ook een overzichtstentoonstelling van Gerhard Richter. Abstract. Geëngageerd. Ik overweeg of ik daar posters van zal meenemen. 't Is wel enorm kijk-mij-eens high brow. Tenslotte is er ook nog een verdieping over energieke kunst, de Fluxus-beweging en dergelijke. Beetje veel van het goede.

Dan steek ik de Theems over naar St. Paul's Cathedral, waar om 17 uur een Allerheiligen-eucharistie is. Vóór de kerk is het een grote heisa, want de Occupy-beweging heeft hier haar tenten neergezet. Die is hier geloof ik wat sterker dan in Amsterdam, al moet ik bekennen dat ik in Amsterdam niet langs ben geweest. Dus vergelijken kan ik niet. De mensen staan hier fel te discussiëren met elkaar. Het gaat in London ook niet allemaal van een leiden dakje, begrijp ik. Zie artikel in De Tijd. Het tentenkamp kost de kerk al priesters.

De eucharistie in de kerk is nogal pompeus. De St. Paul's is ook wel een héél erg grote kathedraal met veel blingbling, en dat vergt misschien wel zo'n dienst. Maar dan krijg je een galmende preek en een galmend koor met voor de bas en de tenoren volwassen mannen, en voor de hoge stemmen koorknaapjes. Ze zingen de Missa octo vocum van Hassler. Het is vast mooie muziek, maar in mijn beleving galmt het vooral. Niet helemaal wat je hoopt.

Tot slot naar Waterstone's daar om de hoek. Tegen mijn verwachting in ben ik best enthousiast, mooie collectie boeken hebben ze. Wel donker, die zwarte kasten. Dat zouden ze hier niet doen. Het is niet erg druk, er werken maar liefst drie jongens en twee meisjes. 'Hoe is het onder jullie nieuwe CEO', vraag ik de communicatiefste medewerker, 'want die ga ik als het goed is morgen interviewen...' De verkoper is wel blij met hem, zegt hij, al relativeert hij zijn vreugde ook wel weer. 'Ik werk al 12 jaar bij Waterstone's, vertelt hij, 'en het is altijd een golfbeweging geweest. Meer en minder vrijheidop de werkvloer. Maar àls we het in deze tijden willen redden, wat ik hóóp, maar niemand kan het voorspellen, dan zitten we nu op de goede weg.'

London is the place for me (1)

Mag nog niet in mijn kamer, die is nog niet klaar, niet schoon, dat mag pas over twee uur. Hmm. Dat past niet helemaal in mijn plan hoe bij deze werktrip met-halve-dag-extra deze veel te lang niet bezochte wereldstad tegemoet treden. Ik had graag eerst even een uurtje op bed gelegen om daar een dagprogramma te bedenken. Lucie Theodora en de telefoon opladen.

Jeannette heeft het Darlington Hotel bij Hyde Park voor me geboekt, drie sterren. Het is vlak bij Paddington. Vele jaren geleden logeerde ik hier ook ergens met Jeroen. We bereidden een London Trip voor. We hadden geweldige afspraken gemaakt, onder meer met de man die ik nu gaat interviewen. Toen een independant, nu sinds kort behalve dat ook de CEO van Waterstone's.

Toen we indertijd met de trip gingen adverteren ontploften er bommen in de Londense Underground en in een dubbeldekker. 2005 geloof ik. Onze ontzettend leuke advertentie met een dubbeldekker sprak toen niet echt meer aan.  Er waren nul aanmeldingen.

De reis gaat bijzonder smooth. Ik heb nog nooit eerder online ingecheckt, en voorzie allemaal beren op de weg, maar alles gaat eigenlijk van een leien dakje. Van huis tot huis is 6 uur. Valt dat mee of valt dat mee? Als je denkt: London is maar een uurtje vliegen.