Dit is treinbrug van Köln. Wat heb Ik een zin in een herfstvakantie in een Duits huisje, en wel nu. Zo uitgewoond voel ik me. De laatste Duitse herfstvakantie was afgelopen december in Saarburg, toen was ik ziek. Had ik gordelroos op mijn linkerarm met zwervende 'zenuwpijnen' waar een achteraf geheel onzinnig onderzoek naar Lyme met ruggenprik en nasleep uit voortvloeide. Maar dit terzijde.
Het laatste etmaal Frankfurt is geweldig. Leuke mensen en ontmoetingen. Dol etentje bij een krankzinnige Italiaan met gifgroene bril, met allemaal prettig gestooorde vakgenoten, het leven is te kort voor beleefdheden dus we springen meteen in het diepe. Mijn disgenoot is een jongen (man, 45 ofzo), schrijver, fotograaf, van wie ik net een boek van de bibliotheek geleend heb. Het gaat over opgroeien in Schalkwijk. Dat ik het geléénd heb en niet gekocht, dat steekt geloof ik een beetje. Maar hij zet zich er dapper overheen.
Ooit had ik een lover in Schalkwijk, vertel ik, vandaar. Hij denkt dat die lover een man was, en het heeft geen enkele nut dat tegen te spreken, maar toch voel ik me een beetje een huichelaar. Schalkwijk heeft van die hoge Bijlmer-flats. De lover woonde in zo'n flat. Ik vond die flat best lekker. Schitterend uitzicht over het Spaarne, Haarlem, tot de Kennemerduinen aan toe. Misschien is Schalkwijk niet zo erg voor een volwassene, zegt hij, maar voor een opgroeiende jongen kind met artistieke aspiraties is het een crime. 'Ik ben toen om drie uur in de nacht uit Schalkwijk vertrokken,' vertel ik, 'dat moest, en ik ben er nooit weer teruggeweest.'
In de nacht schrijf ik nog een artikel. Als ik 's morgens om 09u met koffer in het Presse Zentrum arriveer zit Vinnie ook alweer te werken. Wat zijn we toch ijverig. Dan wordt de Nobelprijs voor de Literatuur bekend. De Canadese Alice Munro. Vanuit Amsterdam sommeert RoRo7 mij op zoek te gaan naar de uitgever om juichende woorden uit zijn/haar mond op te tekenen. De uitgever is een echtpaar, maar hij is de uitgever. Juichende woorden doet hij uitbundig. We krijgen champagne in een plastic bekertje en dan ga ik ten afscheid een vrolijk stukje tikken. En dan naar de trein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten