Grace Jones

Wat zou jij dan willen als je een nieuw leven begon, vraagt RoRo7. Ik zou kunstenaresje willen worden / zijn, zeg ik. Gisteravond kon ik niet slapen en heb ik Grace Jones gemaakt.  

Nu moet ik een typje vinden dat voor zeg 500 euro een mooie Wordpress-website voor mij wil bouwen waar ik mijn tekeningen te koop kan aanbieden. Want nu heb ik alleen mijn blog. Weet jij iemand?  'Een vriendin van mij heeft een schilderkunstwerk gewoon op Twitter gezet, zegt ze, en het verkocht. Daar kun je ook mee beginnen. Maar ik heb zo weinig vrienden op Twitter, zeg ik.  (Ja, doe daar dan wat aan). 

Als een u een creatief en betrouwbaar typje weet dat een mooie galerie-website voor mij kan bouwen?

Hoogseizoen

Dagje naar het strand, met Jeroen en Duvel (foto). Komende van Egmond aan Zee koersen we aan op Bergen aan Zee aan.

Jeroen smst 's morgens: Neem je je badpak mee? En ik die bijna nooit het water in te bewegen is ('Hu! Koud! Nat! Vies! Blubber! Ratten! Kwallen!') doe het gewoon. Het water is héérlijk, geen een koudeschok, prachtige golven en schitterende branding. Ik dobber en dein wel een kwartier. Duvel vindt het maar niets. Die jankt luide als zijn baas te water gaat.

Heel weinig toeristen. Is dit hoogseizoen? Waar zijn de Duitsers?

Bouwvak

Even langs de bouwplaats. Wegens bouwvak is die uitgestorven. Maar sinds de vorige keer is er vooruitgang geboekt: er zijn palen voor de fundering in de grond.

Van de week hebben we grote sommen gelds overgemaakt aan Derdengeldenrekeningen. Dat is allemaal gelukt. Vandaag gaan we naar de notaris om de finale actes te tekenen. Er is aan die teksten geen touw vast te knopen. We lezen ze elkaar voor, maar het helpt niet. Ik snap er níets van, zeggen we steeds. Tot vervelends toe. 

De notaris zegt: U moet ook niet probéren het te begrijpen.

De toestand in de wereld (2)

Het regent vandaag nogal. De putten kunnen het niet aan. Dit is slechts een van de vele sprekende foto's is op Twitter. Het is 'mijn' tram, ik denk dat-ie hier op de Bos & Lommerweg is, in Bos & Lommer.

De toestand in de wereld (1)

Er zit de hele ochtend een snik dwars. Ik draai het 'Miserere' en motetten van Gregorio Allegri en dat helpt al een beetje, maar als dan ook nog deze engel eruit komt, dan is het kort daarna wel weer grotendeels over.

De snik gaat dacht ik niet over het neergestorte vliegtuig en de collectieve rouw die Nederland sinds een week in zijn greep heeft, of de hele toestand in de wereld. Ik heb het idee dat het van de hitte komt.

Meneer!

Voetbal is een universele taal tussen mannen. Waar ze ter wereld ook zijn, ze kunnen altijd over voetbal praten. Dit is trouwens gewoon aan de Zeeburgerdijk. Bobby staat buiten wat aan mijn fiets te knutselen en een van de logerende kleinzoons van de benedenbuurman komt met een bal naar hem toe. 'Meneer, wilt u met mij voetballen?' Het jongetje is denk ik drie, hij kan er niets van. Maar fanatiek! Ik fotografeer glimlachend vanaf mijn balkon.

Les adieux a la reine

Na een uur Nieuwsuur, waarin Joost Karhoff discussieert met Frits Bolkestein en Derk Sauer over Rusland en Europa en de onduidelijke mixed messages die Europa uitzendt naar Rusland, ga ik mij verwijlen met een film: 'Les Adieux a la Reine', over de laatste dag van het Hof van Versailles, de bestorming van de Bastille, gezien en beleefd door de ogen van Sidonie, de voorlezeres van Marie Antoinette. Ze is geloof ik een thema deze zomer, laatst heb ik ook al de film 'Marie Antoinette' van Sofia Coppola uit 2006 gezien. 

Deze film is uit 2012 van regisseur Benoit Jacquot. Het gezichtsveld van een jong meisje uit de hofhouding van Versailles is wel interessant, je wordt geconfronteeerd met het zinloze geintrigeer van de kolossale hofhouding en al het protocol waar iedereen aan moet voldoen. De armoede en viezigheid waar de bediening in leefde. Je wordt er wel treurig van, al heeft de ijdelheid de verwende Marie-Antoinette ook iets behoorlijk erotisch. In deze film is ze verliefd op een gravin, zie foto, en het voorlezen door Sidonie in en om bed is ook tamelijk zinnelijk.

Maar echt raken doet het niet. De voorlezeres verdwijnt uiteindelijk per koets naar Bazel. Sidonie is gekleed in de groene jurk van de gravin, en de gravin zit gekleed als dienstertje in diezelfde koets. De laatste zin is dat Sidonie zich realiseert dat ze uit liefde voor de koningin straks alles kwijt is, want in Bazel zal ze niemand hebben en niemand zijn. En Marie Antoinette verliest haar hoofd. 

Pancetta

Ik heb ineens enorme zin in een grote zondige maaltijdsalade en kom terecht op Maaltijdsalade.org. Een echte aanrader. Deze is met spinazie, gebakken spek, avocado's en pijnboompitten. Mmm.

Zaandam

Ik wil - als het nodig is - wel eens naar het bedrijventerrein van Zaandam. Daar is de Hornbach, daar is de Vrijbuiter. En altijd als we daarheen gaan begint Bobby te glimmen, want dan kan hij naar Het IJzerhuis, voorheen het Zaans IJzerhuis. Dat is een zaak waarin hij zich helemaal verliest. Op zoek naar koopjes. Na twee keer binnen te zijn geweest heb ik het wel gezien. Het duurt maar twee minuten, bezweert hij mij dan, wat nooit waar is. Dat weten we allebei. Ik heb al vaak voorgesteld dat hij alléén gaat, en oneindig lang, maar dat vindt hij dan weer ongezellig. Alsof het zo gezellig is als ik in de auto zit te wachten. Vandaag komt hij natien minuten terug met een Schraubkralle. Weet u het? 

We gingen dus naar Zaandam om de tent en de duo-gas te halen. De tent weegt 25 kilo. Die kan ik niet tillen. De duo-gas was nu helemaal uitverkocht, maar we mochten het showmodel. 

Einde Ansje

Mijn carrière als e-boek-antiquair (zie Ansje Tweedehandsje) is alweer voorbij. Ik had er vijf verkocht, maar de koop is zojuist teniet gedaan. Ik krijg een mailtje van Tom Kabinet dat mijn kopers geklaagd hebben over mijn bestanden, dat ze die niet kunnen openen.

Tom, die op familiaire toon communiceert, schrijft: 'Een paar kopers van jouw boeken hebben zich bij ons gemeld dat het voor hen niet mogelijk is de boeken te lezen. Het gaat hier Adobe DRM-beveiligde werken. Adobe DRM-beveiligde boeken kunnen niet verhandeld worden via Tom Kabinet. We zullen bij de volgende betaalronde de verkoopbedragen van deze drie werken met je verrekenen. Wil je me een plezier doen en even toetsen of de andere boeken die je hebt geplaatst niet ook Adobe DRM beveiligd zijn? Zowel, graag deze werken uit je verkopersaccount verwijderen om ontevreden kopers te vermijden.' 

Ik heb geen idee hoe te checken of bestanden Adobe DRM beveiligd zijn. De e-boeken in kwestie heb ik via Kobo gekocht. Zijn ze dan DRM beveiligd? In Windows zie ik alleen dat het e-pub bestanden zijn. Ze openen op de pc in Adobe Digital Editions. Misschien is dat het antwoord? Waar koopt men 'onbeveiligde' bestanden? Kan je die wel op de Kobo-reader lezen? 

Tom schrijft terug: 'DRM-vrije oftewel watermerk-beschermde boeken koop je bij BOL.com, Bruna of Libris. Boeken uit de Kobo-store zijn over het algemeen Adobe DRM-beveiligd. Zal ik het voor je controleren? De boeken die nog niet verkocht zijn en Adobe DRM hebben zal ik op inactief zetten, dan kunnen ze niet per ongeluk bij een koper terecht komen die er dan niets mee kan.'

Dat was dan weer dat.

Gevelaanzicht

'Met al die individuele keuzes zijn de gevels van ons woonblok straks héél divers geworden', meldde de wooncoach laatst trots op het kennismakingsfeestje. 'Er zijn niet twee dezelfde.'

Vandaag stuurt hij de tekening van de gevels. Het is verder niet erg, maar ik vind ze nogal hetzelfde. Alleen wij (bovenste tekening vierde van links) hebben een groot raam op de twee etage. Dat wordt onze slaapkamer. 

Aan de achterkant hebben drie voor een grote schuifpui gekozen, onder wie wij (tweede tekening vierde van rechts). Twee voor een groot raam op de eerste etage achter. Bij ons wordt dat de Bibliotheek. 

Nu vind ik ineens die benedenramen met die dubbele deuren in plaats van de schuifpui ook wel weer heel leuk. Zou dat nog kunnen? Of zal ik dat nu maar laten?

Drie oude kleutertjes

Zus2 stuurt een foto van ons uitje te Naarden. Hier zitten we stilte te betrachten voor de slachtoffer van de vliegramp. 'Drie kleine kleutertjes', associeren we allemaal. Is dat eigenlijk een algemeen bekend liedje? 'Op een moo-ooie zomerse dag in september....'

Nooit meer in de kast

16u: Opening van tentoonstelling van Hani501 in de OBA: 'Nooit meer in de kast – Levensverhalen van ‘roze ouderen’. Het is een vervolg op het levensverhalenproject van het Homo/Lesbisch Informatiecentrum/Archief Amsterdam (IHLIA), waarin vrijwilligers de levensverhalen van roze ouderen optekenden. Deze verhalen – en de foto’s die ze illustreren – vormen de basis voor deze expositie.

Het idee: homoseksualiteit is in grote delen van de Nederlandse samenleving geaccepteerd. Maar niet overal. Roze ouderen in zorgcentra kunnen niet altijd zichzelf zijn en in openheid leven. Het komt regelmatig voor dat zij weer terug ‘de kast in’ gaan. Deze panelen tonen iets van de levens van deze mensen. Lijkt me leuke stof tot praten in een zorgcentrum.

De tentoonstelling geeft een inkijkje in de levens van een tiental oudere lesbische vrouwen en homoseksuele mannen. Hani50q1 geeft een showtje ten beste van haar en hun mooiste foto's en grappige verhalen over de keuzes die zij maakte. Er wordt veel gelachen. Ik ben trots op haar. De roze ouderen houden van haar. Bij de opening van de tentoonstelling zijn veel mensen aanwezig: geïnterviewden, geportretteerden, schrijvers, vriendinnen en vrienden en diverse exen.

Een meneer die geportretteerd wordt is mij bekend. Hij was in de Jordaan mijn overbuurman. Met een winkel in oude meubels. Heb ik nooit mee gepraat.

Me and my bike

Dagje vrij. Zus2 en Zus3 blijken een middagje te gaan fietsen rond Naarden. Bij wijze van nagenieten van de zeer geslaagde familiedag te Naarden begin juni. Zij hebben afgesproken bij Station Naarden-Bussum en huren daar een OV-fiets. Ik mag mee. En besluit vanaf huis naar Naarden te fietsen: via Diemerpark, Muiden, Muiderberg, Naarden, 24km.  

Vandaar doen we een rondje Naarden, en doen we om 16 uur de Nationale Rouw op de vestingwallen.

Dan fietsen we door naar Muiderberg en gaan we lekker eten op het lommerrijke terras van hotel Het Rechthuis in Muiderberg.  Er zitten allemaal vakantiegasten. Daar dromen we alle drie van een eenvoudige vakantie aldaar. Zus4 appt ondertussen vakantiefoto's uit Weimar, maar wij zitten lekker in Muiderberg, app ik terug, in de wetenschap dat ze daar graag bij zou zijn. Heerlijke tocht, prachtige route. Wat een lekkere energie komt er dan vrij.

De Moves-app geeft aan dat ik 61 km gefietst heb à 1301 kcal. Mooi is dat.

Ansje Tweedehandsje

Gisteren was het soort van groot nieuws op vele websites en in de kranten: de nieuwe webwinkel Tom Kabinet die in tweedehands e-boeken gaat handelen - tegen wie de verenigde uitgevers een kort geding hadden aangespannen - mag van de rechter voorlopig doorgaan. Consternatie in de gelederen. 

Vanwege de vele tientallen e-boeken op mijn diverse devices, elke vakantie koop ik er een stuk of tien, hoewel ik ze te duur vind, wil ik dit wel eens uitproberen. Wat moet je tenslotte met tachtig e-boeken op je iPad? Ik heb niet zoveel moeite met het doorverkopen, ik koop ook tweedehands en ramsj p-boeken, en ik breng ook een deel van mijn nieuwe papieren boeken naar de tweedehands boekwinkel of de kringloop. Ik zie het verschil niet zo.   

Test test test. De site Tom Kabinet is gebruikersvriendelijk. De grootste drempel is dat ik de e-boekbestanden op mijn PC moet vinden, omdat ik die alleen op de e-reader en de iPad lees. Nu  moet ik ze alsnog op de PC downloaden. Als eenmaal de map getraceerd is waar ze in staan is het echter een fluitje van een cent. 

Tom hoeft maar weinig van je te weten. Naam, e-mail en rekeningnummer. Appeltje eitje. Het uploaden gaat  snel, zo’n 10 seconden per boek. Je moet aanvinken dat je het boek legaal hebt verkregen en dat je alle kopieën van al je devices hebt verwijderd. Je kunt zelf een verkoopprijs bepalen. Eerst doe ik 6 euro, maar als ik zie dat 5 euro meer de norm is verander ik mijn prijs ook in 5 euro. Negen stuks.

In één nacht zijn er drie van mijn boeken verkocht. Bij elke verkoop krijg je een mailtje. Naam van de koper krijg je erbij. De betaling wordt twee keer per maand gedaan, op de 1^e en de 15^e van de maand. Van die 5 euro gaat 3,87 euro naar mij, en 1,13 naar Tom Kabinet. Dat is een tijdelijke actie: in de toekomst gaat 1,50 naar Tom. Even checken of ik het boek in kwestie nóg een keer kan verkopen?  Nee dat kan niet. Melding: ‘Dit e-book heb je al geüpload, je mag een e-book niet 2 x verkopen! (Julian Barnes - The Sense of an Ending)’. Nu nog even de bestanden van mijn apparaten verwijderen. Je kan ze dan wel verwijderen op je devices, dan heb je niet gelogen als je aanvinkt dat ze niet meer op je devices staan, maar je kan ze vervolgens bij Kobo zo weer uploaden, omdat je ze al gekocht heb.

Als boekenkoper vind ik dit best leuk. E-boeken staan daar maar te staan op die iPad. 100 boeken in een e-bibliotheek, waarvan de helft ongelezen, dat remt nieuwe te kopen. Voor een bedrag als 5 euro zou ik veel meer kopen, denk ik. Ben benieuwd wat ik komende vakantie ga doen.

Yt

We waren 19 toen we dikke vriendinnen werden. Groningen. Het duurde maar kort, ik denk dat het duurde tot we 21 waren. Zij was verpleegster in opleiding in het academisch ziekenhuis. Ik studeerde Nederlands. Nu is ze directeur van een zorginstelling in het oosten van het land. 

Ze komt bij me eten. Vegatarisch, meldt ze enige malen. Ze is niks veranderd. Ik ben ook niks veranderd. Hoe praat je 35 jaar bij? Onze ouders, hun sterven, de broers en zussen, de kinderen, de man, het huis, de carrière, de auto, het salaris, de spirituele weg, de vooruitzichten. 

Ze blijkt lang, lang geleden ook een jaar verkering gehad te hebben met mijn eerste vriendje. Dat wist ik niet eens meer. Hij had na afloop van hun verkering rondgebazuind dat zij rijp was voor de psychiater, en dat had hij ook van mij gezegd. Dat zei hij over al zijn ex-vriendinnen, zegt ze. En dat hij nu gescheiden is.

Wat is zo'n ontmoeting leuk. Maar ook een beetje wonderlijk wezenloos.

Kijken in de Ziel

Bij de NTR een reeks over mijn eigen beroepsgroep journalisten: 'Kijken in de Ziel': Journalisten van kranten, radio en televisie spreken zes weken lang met Coen Verbraak over hun vak én over zichzelf. Met Sven Kockelmann (KRO-NCRV), Clairy Polak (vh Radio1, vh NieuwsUur, vh Radio4), Frits Wester (RTL 4), Johan Derksen (VI), Marike Stellinga (vh Elsevier, nu adjunct NRC), Bart Middelburg (het Parool), Frits van Exter (vh Trouw, nu VN), Rob Wijnberg (De Correspondent), Dominique Weesie (PowNed), Arnold Karskens (onafhankelijk oorlogsjournalist), Evert Santegoeds (Telegraaf) en Step Vaessen (correspondent Zuid-Oost-Azië voor NOS en Al Jazeera).

Er komen alleen maar kopstukken aan het woord. Dat snap ik marketingtechnisch heel goed, want wie gaat er nu naar de ziel van ongekende journalisten kijken, maar de meeste journalistiek is toch een beetje middelmaat. Zeker nu het slecht betaald wordt en alles vlugvlug gedaan moet worden. Content-machinerie. Liefst automatisch aangemaakt. Copy paste. Overgeschreven. Daar hebben ze het nog niet over. 

Iedereen kan journalist worden., Journalist is geen geschermd beroep. Journalistiek is stukkies tikken. Journalistiek is willen weten hoe het werkelijk zit. Journalistiek is informeren. Journalistiek is doorgeefluik. Journalistiek is kiezen. Is duiden. Is je woede afreageren. Is een toneelstukje. Als journalist durf ik alles, wat ik in het normale leven niet durf.  Of de ultieme uitspraak nog komt, dat gaan we zien de komende weken.

Nieuws

Het is heel moeilijk om niet de hele dag aan de tv gekluisterd te zitten en de berichtgeving te volgen. Het voelt bijna grof en onrespectvol als je de tv uitzet. Ik lees de dodenlijst door. Zei Mark Rutte niet dat iedere Nederlander wel iemand kent die in dat vliegtuig zat? Of die tenminste iemand kent die iemand kent etcetera? Dus check ik de hele passagierslijst. Nee ik ken niemand. 

Wat maakt het uit? Het verdriet van de betrokkenen is onbeschrijfelijk. Die trein in dat oorlogsgebied met gewapende militairen die constant aangeduid worden als de Rusland-gezinde seperatisten, wat een gruwel. Het Journaal duurt dezer dagen met de vliegtuigramp en de (bijna?-) oorlog in Gaza wel een uur. En nu is Syrië helemaal van de lijst met onderwerpen afgevallen. 

Alsof ik een onvergeeflijke lichtzinnigheid bega als ik een stukje piano speel...

World of Wonders

Wat is het toch een wonder: als je na een vol weekend op zondagavond een uur op de grond gaat liggen met muziek van Hildegard von Bingen op je oren. Dan valt alle drukte van je af en is het leven ineens weer lichter. Die hoge ijle tonen. 

'Heeft u ook snoepjes?'

Ik ben zó enthousiast over de ontspannende werking van de honkbalwedstrijd - veel ontspannender dan een experimenteel strijkersconcert -  dat ik enige familieleden sms: gaan jullie morgen mee honkbal kijken? Dat is léuk!

Ze wachten wel elf uur met antwoorden en net als ik tegen Bobby zeg: 'Ik ga geloof ik toch maar niet', komt het antwoord, dat ze het een heel goed idee vinden en dat ze komen. 

Zo gaan we gevijven naar de Finale met de USA en Japan. Het is echt weer een feest. Mensen kijken. Plezier hebben. Het publiek is voor Japan, maar Amerika wint.

Op de genodigden-tribune vlak voor ons zitten de Nederlandse honkbalspelers. Want zij moeten na afloop ook applaus en een beker in ontvangst nemen. Sommigen hebben hun gezin mee. Deze meisjes zijn de dochtertjes van een van hen. Of ik ook snoepjes voor ze heb.

De Honkbalweek heeft het zwaar: veel minder bezoekers minder clubs en minder sponsoren dan voorheen. De voorzitter orakelt na afloop dat deze Honkbalweek ondanks alles toch een redelijk succes was en dat hij hoopt dat het over twee jaar toch een vervolg krijgt. 

Honkbalweek

Nog een leuk uitje dit weekend is het uitje naar Haarlem naar de Honkbalweek. Wij gaan daar elke twee jaar minstens een wedstrijd naar toe. De eerste keer dat ik er kwam was het een ware cultuurshock, maar nu ben ik er aan gewend en vind ik het echt leuk. Het is van een vrolijkheid, goedmoedigheid en een onschuld (zo ziet het er voor mij tenminste uit) die je weinig aantreft.

We doen de Halve Finale, Nederland-Japan, van 19 tot 22 uur, en Nederland verliest. Ik vind het als wedstrijd niet heel erg boeiend, wat duurt zo'n wedstrijd lang en wat gebeurt er weinig, maar die snoeiharde ballen zijn indrukwekkend en de sfeer is Fabelhaft.

Flevoparkbad

Het is zo onverdragelijk warm op Bobby's flat - vier hoog, onder het platte dank - dat we oversteken naar Amsterdam. Bij mij is het met de gordijnen dicht nog wel te harden, en er is aan de overkant het onvolprezen Flevoparkbad.

Dat zwembad kan ik iedereen aanbevelen. Er zijn altijd wel wat ergernissen te verzinnen en te overwinnen, zoals nu op dagen als deze veel te lange rijen voor de kassa, kan-dat-niet-wat-sneller, maar eenmaal binnen is het een groot genoegen zoveel mensen, bevolkingsgroepen, leeftijden en leefstijlen gebroederlijk en gezusterlijk te water te zien. Plons.

Het enige wat ons mensen rest in deze hitte is: te water. Je hebt meisjes en vrouwen met de allerkleinste bikini's die je je voor kunt stellen, reetveters zeg maar, en geheel geklede moslima's met alleen blote voeten in het water. Het Flevoparkbad is volgens mij het laatste niet geprivatiseerde en totaal volkse zwembad van Amsterdam. Het is één groot feest.

Ik heb mijn telefoon niet mee om foto's te schieten en gebruik nu maar een plaatje van internet, maar het is er in werkelijkheid wel vier keer zo vol.

1947

Deze foto komt op Facebook langs. Prachtig! Tegenwoordig hebben we Blijburg op IJburg, en Strand West in het Westelijk Havengebied, maar in 1947 had je dit strand, aan de Prins Hendrikkade. Het witte pand ergens midden op de foto is nu het Scheepvaartmuseum, in de verte zie je de Molen. En het pand links voor is afgebroken wegens de bouw van de IJtunnel.

Moderne muziek

In de Geertekerk treedt op het Nederlands Strijkersgilde, een Utrechts project-orkest. Dat lijkt me een betere tijdsbesteding dan binnen voor de tv gaan hangen, omdat het buiten zo heet is. En interessant ook wel, ik ga de laatste te weinig meer naar optredens en concerten. Het belooft wel een beetje experimenteel te worden, met elektronische 'klankdokters', maar dat kan ook interessant leuk zijn. Ik heb er tenslotte enige ervaring in. 

Uit mijn periode als beginnend professional (hulpje in de wereld van de experimentele kunsten, Time Based Arts, we hebben het nu over jaren tachtig) maakte ik immers ook veel onbegrijpelijks mee. Maar die reeks onbegrijpelijke kunstwerken leverde een schat aan ervaringen op die samen een soort van ketting werden en als zodanig weer betekenis kregen. Maar dat was toen. Nu houd ik meer van behaaglijker kunst. Ook muziek. Muziek die je meevoert.

Dat is dit niet. Ik snap dat kunstenaars niet altijd willen behagen en de grenzen opzoeken. En dat een project-orkest zichzelf wil uitdagen. Dus dat we dan atonale muziek krijgen. Dus luister ik naar de 'Psycho Suite' uit 1960 van Bernard Hermann, een stuk getiteld 'We kunnen kwantitatief zijn' met de de electronicasolisten Klankdokters (Dianne Verdonk, Tijs Ham en Martijn Duiven), en 'Sonata for Strings' van William Walton. Interessant. Maar de toegift, een klein stukje Gershwin, daar word ik toch het gelukkigst van.

Nieuws van de dag

Afgrijselijk, door een feestje het gruwelijke nieuws te missen. Pas als ik in de auto zit om een uur of negen en ik Radio 1 aan zet hoor ik van de vliegramp in Oekraïne. De hele dag door. Alle persconferenties.

Ik ga naar Deventer voor overleg, maar ineens lijken onze eigen problemen zo klein. Minimaal. 

Ik klets met een boekhandelaar. Hij is teneergeslagen van het economisch tij. Het zit hem niet mee. 'Onze beroepsgroep ook niet, trouwens', zeg ik. Journalisten, fotografen, creatieven, het stort allemaal in.' 

Maar als ik alles afzet tegen de oorlogen overal in de wereld, als je denkt aan die miljoenen Syriërs op drift in die kapotgeschoten steden, wat hebben we dan een mooi luxe leven. En er is geen garantie dat we dat houden nee. Laten we in godsnaam van de dag genieten. 

Ja, knikt hij, inderdaad. Ik heb zo drie dagen vrij, voor het eerst sinds weken, en daar gaan we heel heel heel erg van genieten. Maar thuis is de televisie met de hele dag extra journaals over de vliegramp.

De nieuwe buren

Oscar de wooncoach heeft ons als toekomstige nieuwe buren uitgenodigd voor een eerste kennismakingsborreltje bij Het Vorstelijk Complex. Dat is een geweldig prachtige locatie om de hoek bij het nieuwe huis. Het is buurthuis, theater, restaurant, van alles. Het had een officieel eerste moment zullen zijn, met de Wethouder erbij, maar die kon niet. Nu wordt dat eind augustus. 

Zo hoor je allemaal kleine nieuwtjes. De boom die voor onze keuken stond en gekapt is had de iepziekte, horen we nu. Mijn nieuwe buurvrouw net naast ons doet yoga in datzelfde Vorstelijk Complex. 

Het is een zwoele zomeravond en we blijven de hele avond tot sluitingstijd. Het langste van allemaal. Het zijn vooral dertigers, onze nieuwe buren. Oscar, die zich eerder al had laten ontvallen dat wij de raarste kopers in het complex zijn ('maar ik ben zelf ook een beetje raar'), vindt ons nu de jongste, ook al zijn we de oudste. Want 'middelbaar'. Nou, pruttel ik, middelbaar... 'Ja', zegt ie, 'jullie zíjn toch middelbaar?'

Kamperen

Bobby wil graag kamperen dit jaar en liefst in Zuid-Engeland. Ik ga akkoord en heb aanvullend ook twee wensen: a een tent waar je in kunt staan en bewegen, en waar je kunt zijn ook als het regent, en een kooktoestel waar een groter gastankje onder kan dan zo'n mini, en plaats voor twéé pannetjes erop.

Bever Sport (aan de Weteringschans, maar met showroom te Nieuwegein of Houten) vind ik een prachtige winkel maar hysterisch duur, dus stel ik voor dat we eerst naar Perry Sport en Decathlon te gaan, bij Amsterdam Arena. Daar zijn megastores. Bobby kan er met de trein komen, kwartiertje, en ik kan met de fiets, halfuurtje. Route Diemen, Duivendrecht, Zuid-Oost.

Maar dat is een tegenvaller! Er staan in die zogenaamde megastores tegenwoordig nauwelijks meer tenten opgesteld. Ze verkopen voornamelijk kleren. Er staan drie modellen plus een scherm met afbeeldingen van tenten die je ter plekke kunt meenemen of online kunt kopen.

Zo raken we via huis weer verzeild bij De Vrijbuiter in Zaandam. Daar hebben ze wel alle tenten staan. Prachtige knoeperdure loodzware De Waard-tenten, en lichtere goedkopere genres. Alle soorten en maten familietenten en trekkerstenten. We komen uit op deze. Hij is lichtgrijs, licht en ruim. De tas weegt 24 kilo. Die kan ik niet tillen.

Bethunepolder e.o.

We fietsen een rondje van 33 km. Langs de Vecht naar Zuilen, Maarsen, Breukelen, onderlangs de Loosdrechtse Plassen richting Tienhoven naar een zwemgebiedje De Strook, en dan zigzaggend door een wijdse maar beetje saaie Bethunepolder en het gebied de Maarsseveenseplassen weer terug.

Daar bij de Strook is een beetje een volks restaurant, veel patatgeur zeg maar, en een grasveld om te zonnen en te zwemmen. Daar is ook een sloepverhuur. 

Boven Overvecht, zie ik nu, is een fonkelnieuw park tot aan Groenekan: het Noorderpark ofwel het Gagelbos. Dit alles gaat straks mijn nieuwe fiets- en wandelgebied worden. Ik denk dat ik Loosdrecht het fijnst ga vinden.

Meneer Pastoor

Zondagmorgen. Bobby is na de late 'troostfinale' Nederland-Brazilië niet wakker te krijgen, dus ga ik maar alleen naar fr H. Mis in de de Augustinuskerk. De missen zijn in de zomer niet zo muzikaal als de andere maanden, want het Koor is vrij, maar het is zo ook mooi genoeg. 

Aan het eind van de Mis gebeurt er iets dat ik wegens gebrek aan kennis niet helemaal kan bevatten, maar het hakt er flink in bij de mensen. De dienstdoende pastoor deelt mede dat het Aartsbisdom in al zijn wijsheid besloten heeft dat pastoor Harry van der Vegt weg moet. Hij staat dit zelf as we speak in de Kathedraal te vertellen. 

Hij wil niet weg, maar hij moet. Naar een andere stad. Onze dienstdoende pastoor is ook van slag. Wij hebben ook nog geen uitleg gehad van het Aartsbisdom, zegt hij. Het betekent vast dat er gaat weer een kerk of wat dicht gaat. 

Raar om daar zo tussen te zitten en de porté van zo'n donderslag-bij-heldere-hemel niet te vatten. 

Enig zoekwerk wijst uit dat deze Harry van mijn geboortejaar is. Geboren en getogen te Dalfsen. Daar kwamen wij vroeger regelmatig, omdat Mutti daar eind jaren veertig voordat ze ging trouwen (1951) schooljuffrouw was. Tante Martha was haar hospita geweest.

'Herbevoorrading'

Daar word ik nou blij van! Een tweet van de boekhanel te Hengelo dat ze mijn boekje gaan bijbestellen! Ik ken bij mijn weten niemand in Hengelo. Dus mensen te Hengelo hebben het zomaar spontaan uit zichzelf gekocht. Dat is heel mooi!

Gezicht of geen gezicht?

Ben naar de Specsavers geweest om brillen te passen. Ik heb zo'n randloze (met titanium) gepast en nog zoeen die ik nu ook heb, maar dan wat lichter. Eerder oranje. In de lijn van mijn haar.

Ik whatsapp de foto's naar deze en gene en ze zijn allemaal voor het oranje montuur. De randloze is te niksig, zeggen ze. De randloze bril kost inclusief varifocale glazen 289 euro, als ik de tweede erbij neem kosten ze samen 406 euro. Dan is er 150 euro van de zorgverzekeraar af. Maar je moet natuurlijk geen twee brillen kopen als je er maar één gaat dragen.

Mijn eigen gevoel - dat het montuur ik nu heb te zwaar, te donker is - wordt bevestigd. Ik denk dat dat  bij die woeste krullenbos klopte, maar bij mijn huidige haar niet meer.

Bobby vindt het allemaal erg wennen en is van mening dat er niets mis met mijn huidige montuur..

Het graven is begonnen

De wooncoach heeft - weken geleden alweer - gemeld dat ze de 8e juli gingen graven. Voor de fundering. Omdat alles nogal lang duurt heb ik zo mijn twijfels. Diep in mijn hart geloof ik er niets meer van. 

Dus om de gedachten een beetje in lijn te houden met de werkelijkheid rijd ik op weg naar Bobby even langs de bouwplaats.

Twee grote veranderingen; a. ze zijn inderdaad gaan graven, en b, het woeste struikgewas voor waar ons keukenraam komt is verwijderd. Daar ben ik geloof niet rouwig om. Dit belooft veel meer licht in huis.

Stroboscopisch onweer

Wauw, wat een onweer was dat vannacht! Het regende dat het goot, het knalde en knetterde en weerlichtte dat het een oordeel was. Ik woon nogal in het groen en zag door de vele ramen voor en achter de bomen om mijn huis heen oplichten. Een bliksemstorm die over Amsterdam trekt, is heel bijzonder, vertelt een weerdeskundige van Weerprimeur.nl. 

Boven Amsterdam zouden 'enkele tienduizenden bliksemschichten per uur' te zien geweest zijn. 'Stroboscopisch onweer', meldt Het Parool.

Vanmorgen ligt er een grote plas water in mijn halletje beneden. Dat heb ik nog nooit gehad.

Mediameisjes anno 2014

Leen wil graag naar een theaterfestival met voorstellingen in containers op het NDSM-terrein in Noord. Of ik meega. Leuk idee, zeg ik, maar nu even niet. Kom maar naar Studio K. Het is allemaal zo erg. En geheim. Mag ik even leeglopen? 

Ze komt naar Studio K. Het is daar op zomerse avonden zo bijzonder! Het is net Berlijn. Zo gemêleerd. Levendig. De meisjes dragen ultra korte broekjes, niet alleen dunne meisjes, maar ook meisjes met enorme dijen. We kijken onze ogen uit. 

Dat het in de wereld van de mediabedrijven niet goed gaat is algemeen bekend. Maar hoe het in detail gaat, dat wil je ook wel eens van een ander horen. En dan ben je blij dat je nog een baan hebt, verzuchten we. 

Werkbezoek

Vanwege dat ik er niet over kan schrijven, dan maar een plaatje. Locatie in het midden des lands. Niet fijn.

Volks Museum

Op grond van een affiche over schilderijen van de Jacobikerk kom ik terecht in het Nederlands Volksbuurtmuseum te Utrecht. In de Waterstraat, Buurt C. Een zeer betrokken meneer, vrijwilliger?, loopt met me mee om me alles uit te leggen en me om de 5 minuten te vragen hoe ik het vind. U heeft is nog maar anderhalf uur tot sluitingstijd, waarschuwt hij, dat is veel te weinig. Hij moest eens weten hoe kort mijn museumbezoekjes soms zijn. Maar dat staat hij mij niet toe. Er zijn filmpjes, audio-fragmenten, Tableuax vivants, een ruimte met geuren, en wat al niet.

Het doet me denken aan een bezoek aan een huis in een Volkswijk in Amersfoort, op een familiedag van Bobby's familie, in de wijk van hun roots.  Die trotse vrijwilligers in hún museum! Al die veelzeggende oude meuk.

Heel onderhoudend, héus, écht, maar ik wilde eigenlijk alleen die schilderijen van de Jacobikerk zien...

Stille drinksters

In Trouw een verhaal over en een mooie illustratie van 'stille drinksters'. Voorbeeld van een vrouw die drie liter wijn (vijf flessen) per dag dronk. Werkzaam in de ICT. 

Vrouwen gaan niet gauw maar de Jellinek, schrijft Trouw, daar schamen ze zich voor. Deze vrouw was uiteindelijk toch gegaan, en de hulpverlener (m) had troostvol gezegd: ik ken ze veel erger dan u. Hij had intensieve internettherapie aangeraden en ze had die gevolgd en al twee jaar geen druppel wijn meer gehad. 

Wauw. Ik vond het vorig jaar al zo erg dat ik op feestje of een avondje uit per persoon wel een hele fles wijn kon drinken en daar eigenlijk weinig van merkte. Víjf! 

Sinds 2 januari dit jaar is Stender mijn favoriete drankje. Ik hoor het steeds meer om me heen. Stender.

Brillendans

We zijn uit eten in een Werfkelder. De verlichting is sfeervol dus de menu's zijn slecht leesbaar. Het hele gezelschap is inmiddels zo op leeftijd (47-58) dat iedereen een bril nodig heeft, al dan niet tijdelijk.  Ik heb mijn pregnante RayBan, maar mijn buurvrouw heeft een bril die werkelijk iedereen goed staat. 

Een randloze met titanium pootjes van Specsavers. Ik ga morgen onmiddellijk op onderzoek uit. Mijn RayBan (op de foto rechts) heb ik ook alweer 3,5 jaar.

One of those things

Er staat weer van alles op stapel waar je niet blij van wordt. Terwijl ik de avondwandeling om het Park doe heb ik muziek op de oren. En daar komt ineens langs Ella Fitzgerald met 'One of those things' van Cole Porter. Dat ga ik dan maar als Afscheidslied zingen, mocht het daartoe komen. Dank Ella, dank Cole.

It was just one of those things
Just one of those crazy flings
One of those bells that now and then rings
Just one of those things

It was just one of those nights
Just one of those fabulous flights
A trip to the moon on gossamer wings
Just one of those things

If we'd thought a bit of the end of it
When we started painting the town
We'd have been aware that our love affair
Was too hot, not to cool down

So good-bye, dear and amen
Here's hoping we meet now and then
It was great fun
But it was just one of those things...