Ik ben zó enthousiast over de ontspannende werking van de honkbalwedstrijd - veel ontspannender dan een experimenteel strijkersconcert - dat ik enige familieleden sms: gaan jullie morgen mee honkbal kijken? Dat is léuk!
Ze wachten wel elf uur met antwoorden en net als ik tegen Bobby zeg: 'Ik ga geloof ik toch maar niet', komt het antwoord, dat ze het een heel goed idee vinden en dat ze komen.
Zo gaan we gevijven naar de Finale met de USA en Japan. Het is echt weer een feest. Mensen kijken. Plezier hebben. Het publiek is voor Japan, maar Amerika wint.
Op de genodigden-tribune vlak voor ons zitten de Nederlandse honkbalspelers. Want zij moeten na afloop ook applaus en een beker in ontvangst nemen. Sommigen hebben hun gezin mee. Deze meisjes zijn de dochtertjes van een van hen. Of ik ook snoepjes voor ze heb.
De Honkbalweek heeft het zwaar: veel minder bezoekers minder clubs en minder sponsoren dan voorheen. De voorzitter orakelt na afloop dat deze Honkbalweek ondanks alles toch een redelijk succes was en dat hij hoopt dat het over twee jaar toch een vervolg krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten