We waren 19 toen we dikke vriendinnen werden. Groningen. Het duurde maar kort, ik denk dat het duurde tot we 21 waren. Zij was verpleegster in opleiding in het academisch ziekenhuis. Ik studeerde Nederlands. Nu is ze directeur van een zorginstelling in het oosten van het land.
Ze komt bij me eten. Vegatarisch, meldt ze enige malen. Ze is niks veranderd. Ik ben ook niks veranderd. Hoe praat je 35 jaar bij? Onze ouders, hun sterven, de broers en zussen, de kinderen, de man, het huis, de carrière, de auto, het salaris, de spirituele weg, de vooruitzichten.
Ze blijkt lang, lang geleden ook een jaar verkering gehad te hebben met mijn eerste vriendje. Dat wist ik niet eens meer. Hij had na afloop van hun verkering rondgebazuind dat zij rijp was voor de psychiater, en dat had hij ook van mij gezegd. Dat zei hij over al zijn ex-vriendinnen, zegt ze. En dat hij nu gescheiden is.
Wat is zo'n ontmoeting leuk. Maar ook een beetje wonderlijk wezenloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten