Gelezen in 2016

Picasso

En dan te bedenken hoe vaak ik denk dat ik zo weinig boeken lees. Het zijn er toch weer 47 geworden. De helft gekocht, een kwart gekregen, een kwart geleend via de digitale bibliotheek.

1. Anselm Grün, De kunst van het alleen zijn (Ten Have)
2. Ben Tiggelaar, Mooi werk (CPNB)
3. Annelies Verbeke, Voorbeelden van verdriet (De Geus)
4. Annelies Verbeke, Dertig dagen (De Geus)
5. Alex Boogers, De lezer is niet dood (Podium)

6. Nikolaas Sintobin, Leven met Ignatius (Meinema)
7. Anuar, Op zoek naar mijn voorhuid (Jurgen Maas)
8. Kim van Kooten, Lieveling (Lebowski)
9. Claudia de Breij, Neem een geit (Lebowski)
10. Sylvia van Ommen, Mindfulness en andere ongemakken (Lemniscaat)

11. David van Reybrouck, Zink (CPNB)
12. Beitske Bouwman, Daan en Olivia (Querido)
13. Olivia Laing, Eenzaamheid in de stad, Over de kunst van het alleen zijn (De Bezige Bij)
14. Inge Schilperoord, Muidhond (Podium)

15. Razan Al-Maghrabi,Vrouwen van de wind (De Geus)

16. A.F.Th. Van der Heijden, De Helleveeg (De Bezige Bij)

17. Miek Pot, Ik zal altijd van je houden, Dagboek van een 30-daagse retraite, 

18. Mary Castello, Academy Street (Hollands Diep)
19. Damon Young, Filosoferen in de tuin (Ten Have)
20. Paulien Cornelisse, De verwarde cavia (Paulien Cornelisse)

21. Renate Dorrestein, Zeven soorten honger (Podium)
22. Anselm Grün, Gelukkig ouder worden (Ten Have)
23. Kristine Groenhart, Meisjesboeken van weleer (Querido)
24. David Foenkino, Charlotte (Cossee)
25. Roos van Rijswijk, Onheilig (Querido)

26. Anne-Gine Goemans, Honolulu King (Ambo Anthos)
27. Bavo Claes, Vijftig (Vrijdag)
28. Thomas Heerma van Voss, De allestafel (Thomas Rap)
29. Thomas Verbogt, Als de winter voorbij is (Nieuw Amsterdam)
30. Ingmar Heytze, Utrecht voor beginners en gevorderden (Podium)

31. Jochen Raisz, Women in trees (Hatje CantzVerlag)
32. Arnon Grunberg, Moedervlekken (Lebowski)
33. Maartje Wortel, Goudvissen en beton (Das Mag)
34. Peter Middendorp, Ben je gelukkig? (Prometheus)
35. Casper Luckerhoff, Een eenzame bruggenbouwer (Athenaeum)

36. Jan Toorop, Zang der tijden (WBooks)
37. Karl Ove Knausgård, Herfst (De Geus)
38. Henning Mankell, De Daysy Sisters (De Geus)
39. Koos van Zomeren, Het bomenboek (Arbeiderspers)
40. Joseph O'Connor, Dood van een ambtenaar (Ambo Anthos)

41. Hans Fallada, Wat nu kleine man (Cossee)
42. Funda Müjde, Niemand vraagt waar ik vandaan kom sinds ik in een rolstoel zit (Jurgen Maas)
43. Weight Watchers, Das Kochbuch (Heyne)
44. Katja Petrowskaja, Misschien Esther (De Bezige Bij)
45. Hans den Hartog Jager, Zie de mens. Honderd jaar, Honderd gezichten (Athenaeum)

46. Bosatlas van Amsterdam (Noordhoff)
47. Marcel Wanders, Rijks, Masters of the Golden Age (Komma)

Gelezen in 2015
Gelezen in 2014
Gelezen in 2013

Ontvankelijk

Sluit mijzelf op op mijn kamer. En na een paar uur is er dit. 'Ben jij dat', vraagt Bobby. 'Weet ik niet. Dit is er. Dit is er gekomen? Hoezo?'  'Zo open, zo ontvankelijk', zegt hij na enig nadenken. Dat is blijkbaar wat er met ee mens gebeurt als die zich opsluit in haar kloostercel.

Kauwtjes

Vanwege dat er in ons tuintje voornamelijk kauwtjes komen knaaien gaan we op zoek naar vogelvoedersystemen waar de kauwtjes niet bij kunnen. En omdat ik bij de Intratuin geen keus kan maken gaan we naar de winkel van de Vogelbescherming te Zeist. 

In de winkel van de Vogelbescherming hebben ze veel keus in voederbakken voor kleine vogels, waar de kauwen niet bij kunnen. 

De verkoper heeft een mooi verhaal over een onderzoek naar kauwen die heel goed opletten of er mensen in de buurt zijn. Die komen niet als zij mensen in de buurt weten.

Er was wetenschappelijk onderzoek gedaan, wist hij, met een blad met vogelvoer op een open plek in een bos. Alle soorten vogels kwamen erop af.  Op dat terrein was ook een vogelhut. Ging er een mens in die hut, dan kwamen na verloop van tijd alle vogels terug om van het voer te eten, behalve die kauwtjes. Verliet de mens de hut, dan kwamen ook de kauwtjes terug. Gingen er twee mensen in de hut en een er weer uit dan bleven de kauwtjes weg, Enzovoort. Pas bij zeven mensen in de hut en dan zes er weer uit kwamen de kauwtjes terug: toen waren ze blijkbaar de tel kwijt.

Het is een mooi verhaal. Dat hoor je niet bij een Intratuin. Waar het te verifiëren? Googelend naar kauwen-en-mensen kom ik op diverse verhalen over kauwen die mensen aanvallen.

Kerstvakantie

Ik blader wat door het fotoboek onzer jeugd, vol niet al te mooie zwart wit kiekjes. Maar toch. Deze associeer ik met kerstvakantie. Kerstvakantie vind ik altijd heel erg leuk. Ook een beetje onrustig, want je hebt zomaar een week vrij en je moet er achter komen dat juist dat helemaal niksen zonder zin of doel zo top is. Ik herinner me dat we vaak op de grond zaten en lagen puzzels te maken. Toen de mensen nog kamerbreed tapijt op de grond hadden. En hoe gezellig dat was.

Den Helder

Dagje naar Den Helder. Wat kun je dat toch ver weg vinden. Het ìs ook ver weg, maar je kunt je er overheen zetten. Met de auto is het volgens de TomTom 1.32 uur rijden, wat ik niet geloof, en met het OV van deur tot deur een uur langer.

Omdat het bij het opstaan te Utrecht stikmistig is ga ik toch maar met de trein. Lekker eindeloos muziekjes (her)ontdekken en luisteren. Bij Castricum breekt ook nog eens de hemel open en ga ik een onverwacht stralende dag tegemoet. 

Zus2 en ik lopen naar de dijk, langs de dijk, eindeloos uitzicht op Texel, de veerponten, en naar de haven, het voormalige Marine-terrein, via de nieuwe bibliotheek naar Stadscafé Flow. Wat is Den Helder leuk geworden. Dat hele haventerrein is enorm verhipt. Alleen het gesloten V&D-pand is nog een probleem. 

Den Helder: mag ik vaker doen. Het is máár twee uur met de trein. 

Roberta

Er zijn veel popmuzikanten doodgegaan het afgelopen jaar. De mensen en de media reageren daar nogal sterk op. Eerste item van het Journaal dat de Britse zanger George Michael dood is. Die heb ik eigenlijk al niet meer zo meegemaakt. Die was wat je noemt ná mijn tijd. Net als Leonard Cohen een beetje vóór mijn tijd was. David Bowie was het meest ván mijn tijd. Ik danste wel op zijn muziek in de diverse disco's, toen, maar die kocht ik niet. 

Wat kocht ik dan wel? Bijvoorbeeld Roberta Flack kocht ik. 'Killing me softly with his song'. 'The First Time Ever I Saw Your Face', 'Feel Like Making Love', 'The Closer I Get To You', 'You Make Me Feel Brand New'... Ik weet eigenlijk niets van de zangeressen waar ik zo van hield. Zelfs vind ik maar weinige iconische foto's van hen. Het was de muziek. Altijd de muziek.

Mijn zangeressen. Ze komen weinig terug in de jaarlijkse Top2000. De Nederlandse zangeres Ricky Koole heeft wel concerten in Paradiso gedaan met andere zangeressen die ze zelfde muzikale voorliefdes had als zij. En ik. De vrouwencanon. Ben ik jammer genoeg toen niet naar toe gegaan. 

Het is best moeilijk op hun namen te komen. Deze geheugenoefening doe ik al jaren af en toe. Aretha Franklin, Tina Turner, Dolly Parton, Diana Ross, Bonnie Tyler, Bette Midler, Randy Crawford, Carly Simon, k.d. Lang, Alyson Moyet, Tanita Tikaram, Joni Mitchell, Annie Lennox, Erykah Badu, Cher, Joan Armatrading, Nathalie Cole, enzovoort enzovoort...

Netjes

Terwijl ik Utreg doorkruis (de bril is eindelijk gearriveerd, ik moet nog een nieuwe agenda) appt Zus3 of we wat zullen doen. Kom ook naar Utreg, app ik terug. En zo belanden we bij The Colour Kitchen aan de Oudegracht en bij Netjes Kleding. Zus3 is ook aan het lijnen. We kennen de gevoeligheden bij het kleren passen. 

En er is er de kwestie van de kleurtjes. Alles in de kledingwinkels is grijs en zwart, en ik meen dat men het leven ook kan vieren met kleurtjes. Ook met een maatje meer. Ik laat haar Netjes Kleding aan de Lijnmarkt zien. Die heeft heel erg kleurige kleding van soepele stoffen, vaak One Size. We komen uit op vestjes van het merk Billy B.  Ze koopt er drie en straalt ervan. Dat is nog eens een leuke Derde Kerstdag!

Utreg

In het Utrechts Archief is een tentoonstelling met tekeningen van Utrecht uit de afgelopen eeuw: 'De getekende stad'. De geschiedenis is meest doorgegeven door zwart-wit foto's. Toevallig had ik van de week net bedacht dat ik misschien wel stukjes Utrecht of Zuilen of Oud-Zuilen kon gaan tekenen, toen ik geen onderwerp wist. Je geeft immers een extra accent aan een gebouw, een buurt, een persoon, door die te tékenen. 

Misschien kan ik er inspiratie op doen. Ik heb ook het idee dat tekeningen kijken Aha-Erlebnisse zou kunnen geven, schokjes van herkenning, een gevoel van 'mijn' stad. 

In eerste instantie valt het een beetje tegen. Het zijn mooie leuke afwisselende tekeningen, al die verschillende handschriften en tekenstijlen fascineren, maar de meeste taferelen zijn onherkenbaar, want die zijn er niet meer. Ik denk de hele tijd: waar is dit, ik herken het niet. Is dit mijn stad? Helemaal geen Aha-Erlebnisse. Bovendien is de routing door de tekeningen (welk stukje stad is het, waar ligt/lag dat precies, wie is de tekenaar, van wanneer is de tekening, hoe ziet het er nú uit?) niet zo handig gedaan, zodat je alsmaar met je hoofd en je ogen heen en weer beweegt om de puzzelstukjes op hun plek te krijgen. Maar van echt kijken komt het niet zo erg. Het begeleidende boek biedt op dat gebied meer soelaas.

Het stukje dat ik wel herken is bij de Weerdsingel, vlak bij waar Bobby al die jaren woonde. Het sluisje, de kolk, dat is bijzonder schilderachtig en dus ook veel getekend.  

Een paar tekenaars steken er met kop en s houders bovenuit. Cor Schut, die 'stadstekenaar' was. Een ambtenaar-type. Hij tekent heel precies architectonisch. Legt vast hoe het was. Zou dat beroep nog steeds bestaan? En natuurlijk Jeroen Hermkens, die oneindig veel levendige kleurige litho's van de stad gemaakt heeft.

Uiteindelijk word ik het meest gefascineerd door het stationsgebied en het Vredenburg. Ik ken niet anders dan het spuuglelijke Hoog Catherijne, dat in de jaren 70 gebouwd werd en nu weer helemaal op de schop is. Ooit was daar een station, een stationsplein, een stationsstraat, statige herenhuizen en hotels. Zoals die hoorden te zijn. Ik kan me ook verliezen in de tekeningen van het Vredenburg, zie omslag boek, van vóór het Muziekcentrum. Het was een parkeerplaats, om het verkeer voor de Jaarbeurs op te vangen. 

Rebalancing

Schoonmama heeft een Happinez liggen en een Flow. Die bladen vind ik helemaal niet bij haar passen. Ze had ze in het ziekenhuis van iemand cadeau gekregen. En ja dus, neem ze vooral mee! Ik zocht wat geïllustreerde bladen voor wellicht wat inspiratie voor tekeningen. In de Happinez staan altijd mooie plaatjes. 

Ik lees er een artikel van Lisette Thooft over 'rebalancing'. Ik heb een beetje een haat-liefde-verhouding met Lisette Thooft. Haar werk. Net als vroeger met Anja Meulenbelt. Als ze iets meemaakten in het leven dan gaan ze er altijd boeken over schrijven en schrijven hun ervaringen net iets te vaak in de wij-vorm. Ik wil niet aan Wij Vrouwen. Maar ondertussen herken ik best veel in wat Lisette schrijft. Eerder ging het in De alchemie van de liefde bijvoorbeeld over de draak en de robot, het rollenspel tussen vrouw en man in hun liefdesrelatie, waarbij de vrouw heel vurig is op alle manieren en de man naar binnen keert en/of verstart. En dat versterkt elkaar. Grappig boek was dat. En zo had ze er nog een paar. 

Rebalancing. Het is een vorm van lichaamswerk. Tamelijk ruige massage. En veel meer. Eerst wilde ze er niet aan. Ze zei tegen de therapeut in kwestie: 'Ik word best gemasseerd en ik heb een man...' maar dat was was anders, zei de rebalancer. 

Rebalancing is ook weer wat anders dan rebirthing. Als ik dit artikel lees dan begrijp ik ervan dat je als volwassene kunt blijven hangen in oude kindergevoelens. Ook als je ver in de vijftig of zestig ben. Er is misschien geen reden voor dat gevoel, maar het is er. En zo'n rebelancer kan dat gevoel losmaken en oplossen. Zegt ze. Ze doet nu zelf ook een opleiding voor rebalancer. Als ik er op Google komt het uit de Osho-hoek.

Xmas

Tweede Kerstdag hangen we om bij Schoonmama. Ik heb beloofd te koken en op haar verzoek wordt het couscous. Thuis heb ik de groentensaus (met wortel, pompoen, kip, kikkererwten, rozijnen, verse koriander en amandelschaafsel) al gemaakt.

We lezen en kletsen en suffen. Ik ben de actiefste van het stel en maak nog een wandeling door winderig Maassluis, de haven en de binnenstad. 

Deze kerstdag is aangenaam sloom. Hij eindigt met het Achtuurjournaal. De Britse zanger George Michael is overleden, het zegt me niet zo veel. En dan weer op huus an. X-mas 2017 is voorbij. Wat nu? Eerst mezelf maar even herpakken. 

Rijks

Behalve een damast tafellaken koop ik nóg een kerstcadeau, en wel bij De Literaire Boekhandel aan de Lijnmarkt: Rijks van de industrieel designer Marcel Wanders. De 'pauper-editie' van €125,-. Dit boek is zo'n fenomeen in mijn werkomgeving, dat ik mij niet kon voorstellen dat geen van de aanwezigen op ons kerstdiner er over gehoord had. De eerste oplage van dit boek die in de winkel €6500 had gekost is al bijna op. Nu is er dan deze 'goedkope' editie. Hani501 had 'm al gekocht en is laaiend enthousiast. Ik vind het een prachtig boek, maar ook wel een beetje ergerlijk.

Allereerst is het een práchtig geproduceerd boek, rijk groot dik mooie reproducties mooi papier, bijzonder concept. Er staan beroemde schilderijen uit het Rijksmuseum in afgebeeld en wel zoals dichtbij als je ze in het Rijksmuseum nooit ziet. Je wordt letterlijk met je neus op de schoonheid van die kunstwerken gedrukt. Van elk schilderij zijn extra uitsneden afgedrukt, zodat je heel precies de penseelstreken kunt zien. Het is verpletterend mooi. Daaromheen is heel veel tooi met rijkelijk gecalligrafeerde teksten. Die zijn tamelijk moeilijk leesbaar. En als je de teksten ontcijfert zijn het niet zulke parels als je zou wensen. Het zijn een beetje clichés. Open deuren. De calligrafie kan dat niet verhullen. Benadrukt dat zelfs. Bekende Nederlanders (van het genre bekend dat ik niet ken, zoals een beroemde Nederlandse kapper die furore maakt in New York) jubelen over Rembrandt en Vermeer. Of Marlies Dekkers. Het zal het Umfeld zijn van Wanders. Hun jubelteksten zijn in het Engels vertaald en daar is dan een quote uitgehaald die wild gecalligrafeerd is. 

Dat had ik nog nergens gelezen. Ik had wel veel over het boek gelezen, over de productie en de verkoop, maar niet over de inhoud. Er zijn natuurlijk geen recensie-exemplaren rondgestuurd. 

Dat kopen gaat heel raar. Bij de boekwinkel zeggen ze: 'Eigenlijk kost het boek 125 euro, maar u krijgt het van ons voor 99 euro, want Bol verkoopt het ook voor 99 euro.' 'Dat vind ik heel aardig', reageer ik, 'maar dat hoeft u toch niet te doen? Ik kom het toch al bij ú kopen en ik vraag niet om die korting.' Zo geven ze immers een groot deel van hun marge weg! Maar ze staat erop. 

Met Sinterklaas gaf Bobby mij de Bosatlas van Amsterdam. Nu geef ik hem met Kerst Rijks. En we bladeren en lezen allebei in het boek dat we de ander gegeven hebben.

A27

Geheel onverwacht kuier ik op Kerstochtend ineens met J. van het Oude Tolhuys naar Bunnik en weerom, langs de Kromme Rijn. Het eerste stuk van het pad voert onder langs de A27. Er is nog wel wat afstand en geboomte tussen de snelweg en het riviertje, maar als die weg verbreed wordt binnenkort dan komt die denk ik vrijwel tegen de rivier aan. Dat heeft Den Haag besloten, teneinde die eeuwige files daar op te lossen. Ik ken ze, deze files. Vanwege díe file forens ik nu met de trein. Wat een afgrijselijk idee, de verbreding van de A27, vanaf het natuurgebied.

Op een bord bij Het Oude Tolhuys tref ik een gedicht van ene J. Meulenbelt: 

Rhijnauwen


Moe landschap ligt, door bromfietsen en bussen
vroeg in de zomer al van streek geraakt,
door een te grote stad murw gemaakt,
te welke in de herfstzon langs de lussen.

Van de te kromme stroom, die in de knusse
laaglandelijke rust zijn omloop staakt,
nu wel voorgoed aan lager wal geraakt
met weggetjes en weilanden ertussen.

Dit heet natuur. Hier zou het ware wezen,
aan de moderne mens geopenbaard,
hem drenken aan de oorsprong en genezen.

Ik acht het qua natuur geen stuiver waard,
maar vind het wel, hoe ook de rest mag wezen,
het meest verrukkelijke oord op aard.

Merry X-mas

Het is  weer een prachtig kerstmaal. Zo open en gezellig en warm. We zijn met ons zevenen en we smikkelen en smullen en kletsen. Bobby slooft zich geweldig uit. Ik loop het eten in en uit. En ruim alles op en was alles af. 

Het bijzondere is dat de conversatie onverwacht is zo met een klein gezelschap vrienden die elkaar deels niet kennen aan tafel. Voorzichtig aftastend. Flauwe grapjes. Het mooiste werd het toen het al laat wa en Peeq een eenvoudig rondje voorstelde: Vertel eens: wat gaan jullie morgen Eerste Kerstdag doen? En dat er toen bij bijna iedereen iets heel gevoeligs naar boven kwam. Een overleden schoonzus. Een burn-out aangetrouwde neef. Een gebrouilleerde vriendin. De mensen gingen heel laat weg. Het leven voelde broos maar mooi. 

Linnen

Vroeger ging je naar V&D voor iets als een tafellaken. Maar V&D is niet meer. In onze respectievelijke vorige huizen hadden Bobby en ik allebei een wit damasten tafellaken. Die van mij was nog een erfstuk uit de familie van Ex. Allebei onze lakens hadden ze rode wijnvlekken en gaten. Daar zet je dan dat bosje bloemen op, zegt Ruth. Nu kan ik onze beide tafellakens niet meer vinden. Niet erg, ze waren toch te klein voor de huidige eettafel. En ze hadden gaten en rode wijnvlekken. 

Vorig jaar had je zo'n kerstgedecoreerde tafelrol, iets tussen papier en textiel in, weet Bobby nog. Dat klopt. Daar heb ik nu nog anderhalve meter van over, maar onze eettafel is 2.10. Die rol had ik op het nippertje bij AH gescoord. Toen beviel het me ook al niet dat er geen tafellaken onder lag.

Wat nu? Waar koopt met tafellinnen? Ik kan alleen Ikea bedenken. En Abai - met derde wereld stoffen. Maar ik wil niet op 24 december naar Ikea. En ik wil ook geen derde wereld stof. Als ik Google op 'tafellinnen Utrecht' kom ik waratje uit bij een servieswinkel. Vraag ik aan Bobby: weet jij een servieswinkel? Hij weet een servieswinkel op het Oudkerkhof. ('Oudkerkhof?'). Leeuwin. Dezelfde als die website. Nu herinner ik me weer dat Ruth en Mandy me donderdag naar de firma Dille&Kamille verwezen. 

De zoekende consument, na V&D. Zo maar eens de krankzinnigheid van de binnenstad in. Mij verdringen tussen de tafellakens zoekende vrouwen.

Christmas

Het is weer zover. Morgen hebben we weer ons jaarlijkse Kerstdiner. Hoe heeft het toch zo kunnen gebeuren? Het begon als een feestje bij mij thuis nog in de Jordaan in het kader van wat-doen-we-met-onszelf-met-de-feestdagen? Ik nodigde enige vriendinnen uit en het was leuk. Dan kon je er - wat er ook gebeurde - de hele verdere Kerst tegenaan. Toen kwam Bobby. Hij wilde wel eens traditioneel kerstkoken, uit de Wannee: varkenshaasjes, of beenham in de oven. Nou goed, zei ik, maar dan doe ik niet mee. Want dat is wel lekker, maar niet mijn kookvreugd. Sindsdien doet hij het kerstdiner. Uit de Wannee.

Vorig jaar ontdekte hij de NRC Kerstbox. Dat is de maaltijdbox, waar alles inzit. Recepten en de boodschappen. Om te ontzorgen. Het was vorig jaar een succesformule die bijna onder zijn eigen succes bezweek. De dozen werden niet tijdig of helemaal niet bezorgd. Ergens in het woud van onderaannemers ging het helemaal mis. Daar hebben ze van geleerd. Vandaag bezorgde Post.nl.

Als ik het boekje met recepten doorblader word ik al helemaal gek. Geen een gang is gemakkelijk. Het is allemaal een heel gedoe. Je kan al vandaag beginnen, dat raden ze ook aan, maar dat ziet Bobby niet zitten. Nou de stoofpeertjes dan, die zet hij vanavond al op. In het boekje staat dat je behalve de stoofpeertjes ook heel goed de soep en de chocolademousse vooraf kunt klaarmaken. Maar dat doet hij niet. 'Wanneer begín je dan'n vraag ik, 'want het moet wel om 5 uur klaar zijn.' Het is bekend dat ik in staat ben om om 06 uur op te staan om te gaan koken. Na de tweede koffie, zegt hij vaag. Alleen al van het toekijken naar hoe hij dit aanpakt raak ik bijkans overspannen. Maar het komt altijd goed.

Volgend jaar doen we dit niet meer, zeg ik. Dan doen we gewoon een pan nasi. 

Voor wie dit ook wil:

https://nrcwebwinkel.nl/kerstbox-2016

Bulbs

Raar aan deze periode is dat iedereen aan iedereen vraagt: wat ga je doen met de Feestdagen? Of iedereen nu zo in het antwoord geïnteresseerd is weet ik niet. Het is common sense om daarom te vragen, en om antwoord te geven. Zowel vóór als ná kerst. Ik vertel het dus maar gewoon, van dag tot dag: 'Soms hebben we wat en soms hebben we niets. We doen het zoals we het altijd doen, ik heb niet zoveel afspraken maar wel wat ideeën.' Enzo. 

Een van de ideeën is om van ons plantsoen een heel klein beetje een plaatselijke Keukenhof te maken. Dus heb ik op de Facebookpagina Niftarlakeplantsoen het voorstel opgeworpen om op 30 december om 11u bij wijze van guerilla gardning gezamenlijk bolletjes te gaan poten. 10 likes heb ik met die oproep gescoord. Geen idee of die mensen ook gaan komen, met een zakje bolletjes en een eigen schepje.

Maar ik heb helemaal geen bolletjes! Bedenk ik. En ze zijn overal al uitverkocht, merk ik. Het bloembollenseizoen is voorbij. Eerst naar Tuincentrum Overvecht, dan naar de Gamma. Maar de bollen zijn opperdepop. Online heb ik wel aanbiedingen gezien, maar aangezien ik de winkelier in de straat wilde steunen kar ik van tuincentrum naar Tuincentrum. Dertig crocussen en 10 narcissen weet  ik nog te bemachtigen. Dan bestel ik toch maar een zak met 150 bolletjes bij Bloembollenkopen.nl. Hoop dat die hier tijdig arriveren.

Kerstborrel

Ik heb het tegenwoordig best OK op het werk te Bunnik. We hebben een verdieping ICT-jongens en een verdieping uitgeverij-meisjes. De twee etages hebben niet zoveel met elkaar, al lunchen we elke dag samen. De meeste collega's zijn stil onder de lunch. Een paar zijn moeder met opgroeiende kinderen, die praten daar graag over. Ik probeer wel eens een onderwerp uit de krant of het nieuws, of een boek, of een film, maar dat werkt niet.

Vandaag hebben we Kerstborrel. De office manager en een van de ICT-jongens zijn er maar druk mee: soep, pizza, bittergarnituur, hamburgers, wijn, bier. Ze doen hártstikke hun best. 

En daar staan we dan om 17.15 uur in de kring. En al dat ongezonde eten en drinken, met zoveel toewijding klaargemaakt. Er wordt weer weinig tot niets gezegd. Het enige wat erop zit is het eten opeten. Als het eten op is mogen we weg. Hoe goed bedoeld ook, het is een Kerstfeest met buikpijn.

Ooievaars

Wills auto moet winterbanden. Haar auto zit bij dezelfde garage in onderhoud als die van mij. Overvecht. Ik heb de garage via haar. Het hebben van dezelfde garage schept een band. De garage is altijd een belevenis. Vanwege de angst (voor de rekening) en hopelijk een opluchting (over de rekening).

Vanochtend komt ze van Amsterdam op en neer naar Overvecht om de banden te verwisselen. De tijd slaat ze stuk bij mij met koffie. Nieuwe ruitenwissers raden ze aan, die kosten 50 euro. Hm.

Zullen we lopen, vraag ik gauw, voor de tijd voorbij is. Want we wonen weliswaar in een 'krachtwijk', maar de buitengebieden zijn dichtbij prachtig.

En zo loop ik wéér naar Oud-Zuilen. In het weiland aan de Vechtdijk zit een groep ooievaars. Die horen toch in Afrika te zijn nu? Die horen in september en groupe naar het zuiden te vliegen. Wat doen ze te Zuilen? 

Hakken

Van de hoge naaldhakken van NOS-nieuwslezeres Annechien Steenhuizen val ik altijd al steil achterover, maar nu heeft weervrouw Willemijn Hoebert ze ook. Er lijkt deze week een stiliste over haar heen gegaan te zijn. Ze loopt vaak achteruit langs dat bord op die hakken en ik houd mijn hart vast.

Willemien Hoebert fascineert, vooral omdat zij voor mijn gevoel niet geheel aan de heersende schoonheidsnormen voldoet. Haar heupen zijn bijvoorbeeld nogal breed. Wat natuurlijk wel een bevrijding is. Daarom verbijstert haar nieuwe stijl ook een beetje. Ik zie haar al omkletteren tijdens een uitzending. Je reinste projectie.

Er is een website Mokkels.nl (die vind je als je plaatjes zoekt) waar de beheerders erg dol zijn op zowel Annechien als Willemien. Zulke professionele vrouwen zou ik nou nooit als 'mokkels' bestempelen. raar idee dat allerlei mannen zich aan hen zitten vergapen.

Nena

Het is te koud om naar een bioscoop te fietsen, dus kijk ik weer een film op de iPad. Wat een prachtige film: Nena, uit 2014, onlangs vertoond op de VPRO. Meisje in Oost Groningen, gescheiden ouders, vader is ziek en ernstig verlamd en wil dood. Hij woont bij zijn broer in een oude pastorie die voor hem zorgt maar hem niet wil helpen bij de dood. Meisje rijdt Solex en krijgt eerste vriendje. Meisje speelt mee met honkbal. De film speelt in 1989, in de zomer voor de Muur viel. Waarom die tijd? Misschien omdat euthanasie toen nog onbespreekbaar was?

Het zijn prachtige beelden. Het meisje Nena is geweldig. Zoals ze zich een weg baant door het leven. Vader en dochter die samen schaken, vader die dochter Duitse literatuur bijbrengt, meisje en vriendje op puberjaren. Meisje en eerste seks. Vriendje dat nieuw meisje zoent. Vader die niet verder wil. Prachtig leeg landschap. Ik zit met tranen in de ogen om het meisje dat met zoveel grote levensvragen geconfronteerd wordt.

Wikipedia: Nena is een Duits-Nederlandse romantische dramafilm uit 2014 onder regie van Saskia Diesing. De productie won vier prijzen, waaronder zowel het Gouden Kalf voor beste regie als die voor beste actrice (Abbey Hoes) en een speciale vermelding op het Filmfestival van Berlijn.

Nena op Uitzending Gemist:

Trailer:

Naar de TV

Op naar Hilversum om twee presentatoren te interviewen. Ik ben een beetje nerveus. Wij hebben bedacht: leuk voor op de cover, maar dan moet het wel een góed interview worden. En een goed interview is een pas de deux, zoals deze twee zelf ook zeggen.

Het is erg leuk om te doen, om op het Mediapark te zijn, om met ze te praten, over het vak van interviewen, over vragen stellen, over antwoorden krijgen, maar als ik thuis ben denk ik: wat hebben ze nu eigenlijk helemaal gezegd? Als een gek ga ik de aantekeningen uitwerken. En dan schrijven. Wel tot 22 uur aan toe. Ik vertel erover tegen Bobby als hij thuiskomt, en die reageert: Is dit zo'n journalisteninterview? Is jouw lezer daar wel in geïnteresseerd? Bien zegt het vanmorgen ook: 'Op zich leest het lekker, maar er blijft erg weinig hangen. Wat zeggen ze nu eigenlijk helemaal...'

Het was een belevenis, maar op de cover komen ze geloof ik niet. 

Klooien met YouTube

De vorige keer dat ik als trotse tante de filmpjes van het optreden van Jongste Nichtje op mijn telefoon op YouTube wilde zetten was het ook niet eenvoudig, herinner ik me nog, maar na ruim een half uur lukte het. Nu ziet YouTube geen video's op mijn telefoon, die er toch echt wel staan. Vorige week gaf ik na een uur de moed maar op. Maar dat kan ik niet uitstaan.

De filmpjes staan ook in de iCloud en ze downloaden naar de laptop kost 5 minuten per filmpje, en het uploaden dan weer 8, maar naait soez'n: de aanhouder wint. Nu maar hopen dat de YouTube-app op de telefoon de filmpjes binnenkort weer herkent. Ze zijn donker ja. De belichting was belabberd. Maar haar stém!

Volkskerstzang

Zuilen is geen Utrecht-stad, maar een ouderwets dorp met veel tradities. Een van die tradities is de jaarlijkse Volkskerstzang. Dat woord hoort thuis in de jaren vijftig! Dit jaar vindt het event plaats in de Vrijgemaakte Opstandingskerk recht tegenover ons huis. Het begint om 19u, tegelijk met Studio Sport. Ik wil heel graag even kijken én niet alleen, maar er is dus Ajax PSV... laatste wedstrijd voor de Winterstop. Ik weet Bobby over te halen. 

Er is een bandje, een kinderkoor, een orgel, een gospelkoor en een joviale dominee die meldt dat ze 900 leden hebben bij die kerk. Tussen de 20 en de 40 jaar. Die staan allemaal op onze stoep geparkeerd s zondags. Er zijn honderden bezoekers. Maar na 20 minuten is het ook voor mij meer dan goed genoeg geweest. Het is allemaal nogal middelmatig. Waarschijnlijk gaat de Volkskerstzang wel 2,5 uur duren. Dat is niet te verdragen. We sneaken weg en nestelen ons met drie kwartier vertraging voor Studio Sport. 

Als ik het woord 'volkskerstzang' nog eens Google blijk ik Zuilen enorm tekort te doen. Volkskerstzang is een wijd verspreid fenomeen, over heel Nederland, ook in de binnenstad van Utrecht. 

Kirkuk

Ben al twee maanden niet meer naar de Jacobuskerk op ons plein geweest. Vandaag gevoel ik weer een aandrang. Er zingt een 'projectkoor', dat het geheel hopelijk een beetje optrekt. Ik heb veel respect voor de vasthoudendheid van de parochieleden om er ondanks de officiële sluiting door te gaan met eigen samenkomsten, maar het wordt er niet echt inspirerender op.

Er is vandaag een spreekster, Yosé Höhne-Sparborth, die vertelt over (en geld ophaalt voor) een project in de Noord-Iraakse Koerdische stad Kirkuk. In een regio waar vroeger 3 miljoen mensen woonden wonen er nu 9 miljoen. Gevlucht uit steden als Mosul die door IS zijn ingenomen. De bisschop aldaar huurt huizen zodat jongeren uit de vluchtelingenkampen kunnen studeren. Ze laten bewust alle religies door elkaar wonen: moslims, christenen en yezidi's. Zij komt daar zelf ook veel, woont dan in een dominicanenklooster. Heel indrukwekkend. 

Het projectkoor blijkt een beetje miemelig oude dameskoor. Dat nemen we er ook maar bij. Blij dat ik er weer eens ben.

Elke dag

Ik ben tamelijk verslaafd aan het blog Elke Dag. Ik geloof dat ik dat al eerder meldde. Schrijfster Elke Geurts beschrijft elke dag een stukje uit haar leven. Sinds een paar maanden gaat het over haar scheiding. Haar man is bij haar weg. Hij woont een eindje verderop in de straat, 'boven De Turk'. Zij vindt het heel erg dat hij weg is. Ze hebben twee dochtertjes en ze knoeien zich door de nieuwe situatie heen. Ze schrijft prachtig. Parels. Ze staan nu ook wekelijks in Trouw.

Tegen elke verwachting in zitten de digitale bibliotheek zitten haar boeken! 

Home

Luigi heb ik al jaren alleen maar op werkfeestjes getroffen. 'We moeten gauw weer eens afspreken,' zeggen we dan. 'En als afspreken niet lukt, laten we dan gewoon zomaar spontaan langskomen.' Want Utrecht-Amsterdam is toch een barrière na het werk. Of je nu de trein neemt of de A2. 

Vandaag dóe ik het. Luigi is een beetje verbaasd, maar vindt het leuk! Zij is ook verhuisd, van het Olympiaplein in Amsterdam-zuid naar een flat in Buitenveldert. Die heb ik nog niet gezien. Het is eeen hele grote flat: 130 vierkante meter. Daar woont ze nu met Gus. Het is maar 25 minuten rijden.

Ze wonen daar in een wonderlijke dynamische omgeving met snelwegen, doorgangswegen naar Amstelveen, hoge flats en kantoren. Maar als je die wegen allemaal overgestoken bent krijg je het heerlijke Amstelpark en de Amstel. Binnen in de flat treed je een oase van ruimte en cultuur binnen. Heel veel boekenkasten en heel veel schilderijen. Veel banken en stoelen ook. Als je uit de majestueuze hal de enorme woonkamer binnen komt stuit je op dit schilderij van Douwe Elias. Práchtig beeld. My Home Is My Castle.

We hebben een geweldig geanimeerde avond. Ik was weer helemaal mijn uitbundige Amsterdamse zelf, rapporteer ik thuis blij aan Bobby. Ik moet méér naar Amsterdam. Hij pruttelt dat ik ook in Utrecht best mijn uitbundige zelf vaak ben, en dat het normaal is dat men thuis wat stiller is dan geanimeerd, en dat ik een beetje een selectief geheugen heb. Dat wil ik best toegeven, maar dat neemt niet weg dat ik een erg leuke Amsterdamse avond had, en dat in een flat in Buitenveldert. 

Over Douwe Elias:

http://www.galeries.nl/kunstenaar.asp?artistnr=129

Moreels

Weer weer een stukje stad leren kennen. Vandaag is niet alleen de dubbeldekse Alexandertunnel in Maastricht openen gegaan, maar ook de Moreelsebrug in mijn eigen stad. Waar ligt dat? Dat verbindt het Moreelsepark / Mariaplaats (ten oosten van het station) met het gebied rond de Rabobank (Croeselaan, ten westen van het station).

Dat stationsgebied van Utrecht CS is een crime, dat ervaar je als bezoeker/reiziger, maar dat daar al jaren allerlei belangen strijden, dat hád ik kunnen bedenken, maar wist ik niet. Níemand wil door dat afschuwelijke. Hoog Catherijne. Maar het enige alternatief is het tunneltje bij de MediaMarkt.

 Op CS kijk ik uit mijn trein reikhalzend uit het raam, waar mag dan die brug zijn? Hij zweeft ver boven de perrons. Maar in tegenstelling tot wat je zou verwachten: er zijn geen trappen/liften van de perrons naar die brug. Dat wilde Hoog Catherijne niet, lees ik nu. En Hoog Catherijne is blijkbaar machtig. Daar is veel tegen geprotesteerd, en inmiddels mag het wél, maar nu zal het er wel niet meer van komen. Want trappen en liften en toegangspoortjes voor al die perrons, dat kost een flinke duit. Wie gaat dat betalen nu de brug af is.

Voorlopig even de berichtgeving in de Duic.

Kampen

Kampen. Onze laatste tante van vaderszijde is overleden en wordt begraven. Er gaan veel neven en nichten, lees ik in de mail. Ik weet het eerst niet zo goed, ik kende de tante nauwelijks, maar met haar zoon (mijn Neef) ben ik al jaren Facebookvriend. 

Wij 'neven & nichten' hebben meer de neiging om elkaar te zien dan voorheen. Dat schijnt een levensfase-ding te zijn. Op je 20e, 30e, 40e heb je daar weinig tot geen tijd voor. Dan bouw je je leven op. 

Nu wordt het belangrijker. Het is indrukwekkend allemaal, hoe leuk het is om ze te zien. En het In Memoriam van onze Neef over zijn moeder te horen. Hoe gelukkig zijn ouders waren. Hij is ook blij dat zoveel 'neven & nichten' gekomen zijn.  

Anuna

In mijn vooronderzoek vorige week naar meer mooie concerten in inmiddels mijn eigen stadje stuitte ik op een kerstconcert van de Ierse zanggroep Anúna in de Hertz-zaal in TivoliVredenburg. Vandaag dus. Ik vraag Zus1 uit Hilversum of ze meegaat en alweer: Ja kun je krijgen! Het is prachtige muziek. Heel ijl. Soms is het net Hildegard von Bingen. Heel harmonieus. Kerstmuziek uit alle eeuwen. Ze zingen aan het eind ook een soort Nederlandse Stille Nacht, maar dat is niet 'onze' tekst, waarschijnlijk een Vlaamse. Dat is heel anders.

Ik ben niet erg weg van de Hertz-zaal, überhaupt niet van dat bovendeel van TivoliVredenburg. Je moet een stuk of vier enorme roltrappen op om er te komen. De weg naar de zaal is lang en saai. De Hertz-zaal is vergelijkbaar met het Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam, vakkundig maar ook een beetje kaal. Sfeerloos. Er is behalve de muziek en de musici weinig beleving. Het uitzicht over de donkere stad is  ook niet iets om over naar huis te schrijven. Doe mij maar een kerk. Maar de muziek is mooi. Deze tournee doen ze al jaren, zie ik nu. Ook de toegift Danny Boy doen ze al jaren. 

Schrijftafel

Vrij. Via de buurtapp Nextdoor kwam er laatst weer een 'activiteit' langs. Een tijdje terug had ik daar ook al de Tekencursus in de Oude Hortus uit geplukt. Nu is er een 'schrijftafel', georganiseerd door twee middelbare dames die van beroep 'geestelijk verzorger' zijn, wat dat ook moge wezen. Ben je dan theoloog? Het is een 'huiskamer' in Overvecht, niet ver van hier. Ik griezel er een beetje van, want het klinkt ook vaag en zweverig, maar ik heb daar misschien ook behoefte aan. Het thema van de Schrijftafel vandaag is naar-binnen/naar-buiten, en is dat niet ieders thema? Wat voor mensen zouden daar op af? Overvechtste bejaarden? Is het misschien zelfs in een bejaardenoord? 

Maar het blijft in mijn hoofd hangen, dus ik besluit toch te gaan. En zo fiets ik op de vrije woensdagochtend om kwart over negen door een jaren-zestig-wijk, een soort Angelslo, allemaal uniforme doorzonwoninkjes met platte daken, ooit - toen - de vooruitgang voor arbeiders. Toen waren dit modelwijken met lucht, ruimte en veel openbaar groen. Daar was ik puber. Gruwen deed ik daarvan. Ik wilde stád! Cultuur! Kunst! Historie!

Ik kom terecht in een 'experimentele' flat. Op de vierde etage waar ik moet zijn is in de hal een huiskamer gebouwd. De lift komt uit in een soort huiskamer. Het halletje van de etage is ingericht als huiskamer. Grappig, dat wilden we op de Zeeburgerdijk ook, maar niemand zette het idee door. Er komen vandaag drie mensen op de schrijftafel af dus met de twee leidsters zijn we met ons vijven. Koffie. Koekjes.

Schrijfopdracht 1: bedenk acht situaties waar je voor weg wilt vluchten. Daar mogen een uit kiezen en tien minuten over schrijven zonder na te denken. Pen niet van het papier af. 

Schrijfopdracht 2: Bedenk een situatie waar je je helemaal veilig in voelt. Hoe ziet ie eruit, hoe ruikt die, wat hoor je. 

Tekenopdracht: met de zijkant van de punt van je kleurpotlood zachte intuïtieve tekening maken. Gewoon wat met zachte kleurtjes over het vel vegen. En maar zien wat er komt.

Schrijfopdracht 3: schrijf acht namen op van mensen die jou inspireren. Kies er een uit en schrijf tien minuten over waarmee ze jou inspireren. Zonder nadenken, zonder  je pen van het papier te halen. Ik kies Anselm Grün.

Schrijfopdracht 4: schrijf twee minuten over de eigenschappen waarmee jij anderen inspireert.

Laatste opdracht 5: schrijf een lieve kaart aan je rechterbuurtvrouw wat je haar gunt.

Ik vind alles even stom (zit in de weerstand, heet dat geloof ik) en doe desondanks overal aan mee. Het blijkt vooral heerlijk is om in een totaal andere energie te zitten. Niet iets te hoeven. Een laagje in jezelf te openen dat normaal gesloten is. Zomaar aardige mensen om je heen. De conversatie is wel een beetje huisvrouwengeklets, maar hoe erg is erg. Dat doe ik zelf ook met vriendinnen en zussen.

Wat is dit voor een initiatief, vraag ik na afloop. De journalist-in-mij neemt even weer de overhand. Wie wat waar waarom en hoe. Hoe is dit ontstaan? Waar komen jullie vandaan? De dames begeleidsters hebben een project gedaan vorig jaar door de hele stad heen 'schrijftafels' voor oude bewoners, die uitgenodigd werden om over de seizoenen-van-hun-leven te schrijven. Nu was dat project klaar, maar ze vonden het zo leuk. Als ik nog mensen weet om mee te doen?

Aint she sweet?

Jongste Nichtje treedt weer op met het Utrechts Jazz Orkest in café De Winkel van Sinkel! Het is zó leuk en gratis en er zijn maar zó weinig mensen. Ik ben best moe maar je knapt er enorm van op. Heerlijk, blazers. Mensen, ga toch ook naar de muziek!

Kerstsferen

De kerststemming komt er al aardig in. We hebben onze twee kerststerren opgehangen en een slinger met kerstlichtjes. Zullen we een kerstboom..., nee geen kerstboom. 

Ook wil ik ergens nog wel een rendier aan de gevel, maar dat ziet Bobby niet zitten. De straat is er hier ook niet naar. Het is hier geen Den Ilp. Voor wie dat niet kent: dat is het meest krankzinnig kerstverlichting dorp van Nederland, of in elk geval van Noord-Holland. Trouwens, op de Gageldijk hier kunnen ze er ook wat van. Hoe dan ook, wij zijn in onze straat de eersten met een kerstster. Zuilen is niet erg uitbundig op dit gebied.

Bobby heeft op zijn werk de kerstcd van de Bachvereniging gekregen. Na het avondeten (ovenschotel met spruitjes, spekjes en kaas) gaan we liggen uitbuiken op de bank met Bach op de achtergrond. Heel heel mooi.

Morning has broken

NS heeft sinds vandaag een nieuwe dienstregeling. Mijn treinen gaan onvoordeliger rijden, zie ik. Ik moet weer iets eerder vertrekken. Of iets later, natuurlijk. Er was gisteravond al twijfel gezaaid of er vanochtend überhaupt wel een trein zou rijden richting Bunnik, want er lag een boom op het spoor. Vanmorgen is het ook nog eens stikmistig: geen aanbeveling om alsnog met de auto te gaan. Denk je. 

Maar om 08.05u op station Utrecht Zuilen wordt omgeroepen dat de trein minstens 20 minuten vertraging heeft wegens gladde sporen. Gladde sporen? Is glad niet een goede eigenschap van sporen? En dat-ie te Utrecht CS niet verder gaat. Eenmaal daar hoor ik de omroepster zeggen dat er pas weer na een half uur een trein naar Bunnik gaat.

Een Surinaamse man vraagt me geld voor de Sleep In. Hij is heel beschaafd en beleefd. Hij heeft 7 euro nodig voor een bed en een warme maaltijd. Hij kijkt me recht in de ogen als ik nee schud - meestal sneaken bedelende mensen weg als je nee zegt. Heel ongemakkelijk. Je zou er toch zelf staan. Het is alleen, realiseer ik me, dat ik op een station niet mijn portemonnee tevoorschijn wil halen. Ik heb nog 0,85 aan muntjes. Die breng ik hem. 

Hoe erg is erg? De werkweek begint gewoon een uurtje later...

Diepgang

Vandaag sluit ik me op mijn kapelletje. Ik heb enorme zin in huilen. Vrijdag zag ik van de overleden Peter van Straaten een tekening langskomen met een vrouw die tegen haar man zegt dat ze zo'n zin heeft in een uurtje huilen en ik voelde me een beetje betrapt. Ben ik ook zo'n type?

Van de week kocht ik in Museum De Fundatie een mooi boek: 'Teken het! Alleen potlood en papier nodig' van Sam Piyasena en Beverly Philp, die erg leuke losmakende opdrachten bedacht hebben. Maar de eerste opdracht is een enorm vel aan de muur hangen en je uitleven op muziek, de tweede is door de stad lopen en elke 50 meter iets schetsen waar je oog op valt zonder je pen van het papier te halen. 

Ik heb niet zo'n groot vel, ik heb niet zo'n grote lege muur, en het is te koud en te sloom in Zuilen voor leuke stadstekeningen. Misschien moet ik ter inspiratie wat leuke rijk geïllustreerde tijdschriften kopen. Nu heb ik alleen de Kerst-Allerhande. Dan die maar.

Als Bobby na een paar uur poolshoogte komt nemen van de staat waarin ik inmiddels verkeer kan ik deze tekening laten zien. Geïnspireerd Dus op de Allerhande. Hij moet erg lachen. Dat dan weer wel. Je zou willen dat je meer diepgang had.

Saturdaynight

We gaan op verjaarvisite aan een woonerf. Het is in een kamer met vijftien à twintig pubers en jongvolwassenen en tien volwassenen die allemaal zwagers en schoonzussen zijn van de jarige en tevens de ouders van al die pubers en jongvolwassenen. Opa en oma zijn er ook. En de Ethiopische hulp en haar West-Afrikaanse man en zoontje. 

De pubers zitten in een rondje en spelen luidruchtige kaartspelletjes. De volwassenen voeren gesprekjes over het werk en de politiek. De jarige draaft efficiënt heen en weer met gebak en vorkjes en worstjes en glaasje, ze kookt en ruimt weer af... Het lukt me niet zo goed te mengen. Ik probeer een conversatie met de Ethiopische hulp, een hele mooie aardige vrouw, die al zeventien jaar in Nederland woont maar nog steeds geen paspoort heeft. Ze vertelt hoe fijn ze Nederland vindt en dat in Nederland iedereen alles op tijd doet en op afspraak. Bobby converseert met een zwager die ingenieur is, die aanbestedingen doet voor de BAM. En nu bezig met een nieuwe trambaan van Utrecht Centraal naar de Uithof via de Galgenwaard. Dat valt niet mee.

Nee, het wil niet echt lukken vandaag. Wát doen júllie met Kérst? Wát doen júllie met Oud en Níeuw? Gewoon thuis, zeg ik dan. 

Er is één recalcitrante schoonzus en die kiest mij uit om buiten mee te gaan roken. Dat doe ik graag, ondanks dat ik al jaren niet meer rook en ondanks dat het motregent. Haar kinderen vinden het maar niets dat moeder rookt. Die steken dat niet onder stoelen of banken terwijl ze erbij staan. De oudste zoon van 20 vindt mijn Toyota Celica een auto voor scholieren. Zij heeft voor zichzelf een Fiat Pinda. Ik vind jou een mooi mens, zegt ze, en noemt me Mieke. En: 'Word jij volgend jaar zéstig!?! Wat zíe je er nog góed uit! Ik zou er wat voor dóen om zó als jíj zéstig te worden!' Verder is ze best leuk.

Overstroomd

De afgelopen weken heb ik naar de Vlaams-Nederlandse serie 'Als de dijken breken' gekeken. EO. Zes afleveringen duurde die, waarin na een extreme storm eenderde van Nederland onderloopt. Het westen des lands. Er worden in de serie een paar gezinnen en de regering gevolgd. De beelden van het ondergelopen land zijn fascinerend. Geen idee of anderen het ook gevolgd hebben. Ik heb er weinig over gehoord. Maar het kan ook zijn dat we tegenwoordig weinig praten over wat we op tv zien? Veel mensen kijken niet of kijken Netflix. Ik heb Uitzending Gemist ontdekt.

Nu de serie klaar is lees ik er wat recensies over: er zijn heel positieve en heel negatieve recensies. Wat er wel en wat er niet aan klopt. Ik heb alle kritiek die deze en gene criticus bedacht is ook wel gedacht, maar zelf was ik toch meer gefascineerd dan kritisch.

Nog één keer Rasa

Een maand ofzo geleden had ik H. ge-appt: Wil je mijn concert-vriendin worden? Ik vond dat best een beetje eng, maar in het kader van de emigratie van Amsterdam naar Utrecht moest ik maar weer eens iets proberen. En toen zei ze Ja! Ja kan je krijgen.

We zijn naar Rasa, naar een klassiek Perzisch concert door Yad-e Doust, een ensemble van vijf Iraanse muzikanten,vijf vrouwen, ons eerste concert in hopelijk een mooie reeks. Het blijkt een van de laatste concerten in muziekcentrum Rasa, want Rasa gaat dicht. Sinds dat enorme Vredenburg-Tivoli er staat en veel meer kost dan begroot gaan er hier te Utrecht andere zalen dicht. Erg treurig.

Blokje educatief: Yad-e Doust betekent ‘Herinnering aan de vriend’. De muzikanten zijn leerlingen van de in 2014 overleden musicus Mohammad-Reza Lotfi en de naam Yad-e Doust verwijst naar hem. Mede dankzij Lotfi zijn de laatste jaren vrouwelijke muzikanten in Iran aan een opmars bezig.

De muziek die ze spelen bestaat voor een groot deel uit improvisatie, aangevuld met nieuwe en oude composities.  Alles in gebaseerd op het traditionele systeem van de ‘radif’ met haar ‘dastgahs’. een verzameling van melodieën, die een soort van flexibele muzikale canon vormen waar de muzikant-componisten onbeperkt uit kunnen putten.

De zaal is bijna vol, veel Iraniërs. Eerst ben ik nog bang dat ik het allemaal gejengel zal vinden, maar dat is niet zo. Ik zit op het puntje van mijn stoel.

De instrumenten die ze bespelen zijn vlnr de oed (ud), de kemencheh (kamancheh), de tombak en de qanoen (qanun), een soort tafelciter. Prachtige instrumenten die ik al een paar keer getekend heb. De kamancheh en de ud. 

Lore

Mooie film gezien: 'Lore', eerder uitgezonden op de VPRO. Een Australische productie in het Duits. Het verhaal gaat over vijf kinderen uit een SS-gezin in 1945, einde oorlog, hun ouders worden gevangen genomen en de kinderen gaan te voet van het Zwarte Woud naar de Wadden waar hun grootmoeder van moederskant woont. Lore is de oudste dochter en verantwoordelijk voor dit kluitje kinderen. 

Onderweg trekt er een wat oudere joodse jongen met hen op, en helpt hen. De schijnbaar zo onschuldige kinderen zijn door hun opvoeding helemaal doordesemd door het nazisme en Jodenhaat. Het is adembenemend mooi gedaan.

De film is hier te zien.

Ecce homo

Indachtig de mooiste vrije woensdagen - toen ik een paar jaar geleden met de vrije woensdagen begon - herinner ik me ineens de dagjes dwalen in zomaar een stad in Nederland. Deze vrije woensdag word ik heel laat wakker, pas tegen elven, en ga eerst boodschappen doen en wasje draaien. En dan dringt zich de gedachte op: Ga naar Zwolle, naar Museum De Fundatie, naar de tentoonstelling 'Zie de mens': Honderd portretten hangen er, uit honderd jaar, uit elk jaar één, werken van Kokoschka, Brancusi, Schad, Picasso, Nussbaum, Bacon, Goldin, Trecartin, Dumas, Richter en Rauch. Hoe kunstenaars de afgelopen eeuw via het fenomeen portret probeerden de complexiteit van de wereld vast te leggen.

Het allermooiste 'portret' dat ik er tref  is een filmpresentatie van Rineke Dijkstra van een klas kinderen uit Liverpool die kijken naar een schilderij van Picasso: 'Weeping Woman'. Prachtig die kinderen in die uniforms, hoe je op andere zaken let dan hun kleren, hoe hun gelaatsuitdrukkingen, hun stem, hun lichaamstaal méér tot de verbeelding spreekt dan wanneer ze hedendaags hip zouden zijn. Zo bloedserieus ook. Wat een aandachtige karakters. Zo invoelend, zo fantasierijk.
Ik loop in mijn eentje langs de schilderijen, natuurlijk veel te snel. Soms kun je een groep om je heen gebruiken om meer uit jezelf te halen. Ik koop het boek maar weer om thuis wat na te kunnen bespiegelen.

Melody

Hij heeft een plens water over de weegschaal laten vallen, bekent Bobby, als ik vertel dat de weegschaal het niet meer doet en dat nieuwe batterijen niet helpen. Dat was gebeurd bij het schoonmaken van de pomp die hij wegens de vrieskou uit ons minivijvertje gered had. Er is geen redden meer aan, concludeert hij na grondige inspectie.

Naar de Blokker voor een nieuwe. 'Melody' heet dit model. Het is een spannend moment. De weegschaal van het WW-klasje wees immers 3 kilo meer aan dan mijn oude weegschaal. In het WW-boekje was ik maar liefst 3 kilo zwaarder dan in de app. Hoe gaat deze  weegschaal uitvallen? Ik ga er natuurlijk niet 's avonds op staan, maar pas vanochtend.

Het verschil is anderhalve kilo. Méér. Dus nu ben ik sinds ik begon niet meer 6,5 kilo kwijt, maar slechts vijf... Vandaag maar weer eens helemaal op de fiets naar Bunnik.

Quiet

Het is 5 december, wij doen niet aan Sinterklaas. Zullen we met Sinterklaas naar de Griek, vroeg ik nog, maar Bobby heeft 'koffiebeurt' buitenshuis. Wat nu? Ik app Aline: zin om mee naar de film te gaan? Ik ga het liefst naar 't Hoogt, meld ik, omdat zij vlakbij het Louis Hartloper woont. Zij stelt voor 'A Quiet Passion' over de dichteres Emily Dickinson. Zelf had ik een andere film uitgekozen, maar dit is ook goed. Ik sta open voor alles.

Het is niet helemaal onze film. Waarom dan niet, bespreken we na afloop. Het melo-kostuum-drama van een getormenteerde ziel in 19e-eeuwse een well-to-do familie. Ze is een beroemde dichteres die echter pas lang na haar dood beroemd werd. Dat indolente stoorde Aline enorm. Gá wat dóen! Ik probeer met respect te kijken naar want iemand heeft bewogen deze film te maken, die miljoenen (?) dollars heeft vrij gekregen om de film te maken. Hij was publiekslieveling bij het filmfestival in Berlijn, de zaal hier zit ook vol... deze film moet kwaliteiten hebben. Dat een indolent personage (v) je stoort kan geen criterium zijn. Vind ik. We komen er niet uit. 

Ik ben nog eerder thuis dan Bobby. En dan wordt het toch nog een beetje Sinterklaas. Als hij thuiskomt heeft hij een cadeau en een gedicht voor mij: de Bosatlas van Amsterdam. Om het heimwee te bestrijden. Och!

Avec Bébé

Welke foto zal ik plaatsen? Nichtje met haar Bébé? Nichtje en Man met hun  Bébé? Bobby met de Bébé? MIjzelf met Bébé? Bébé alleen? Ik stel mij voor hoe de stoet aan foto's van Bébé op de arm van personages later langs Bébé's ogen gaan: mama, papa, wie zíjn al die mensen? Dat is Tante Lucie, je oudtante, mama's tante.  We zijn allemaal helemaal verliefd op haar. Wie mag Bébé nu vasthouden? 

Nou niet volgende week alweer komen hè, zegt Nichtjes Man.

Geschiedenis

Moet nodig naar de bibliotheek. Mijn laatstgeleende boeken zijn alweer drie keer verlengd - dat kan tegenwoordig via een app - en nu zijn ze echt over tijd. Dat we hier op loopafstand een bibliotheek hebben, dat vind ik ongekend. Het is er niet druk, maar zitten altijd mensen te lezen. Ik volg met interesse hoe de vele discussies in de bibliotheekwereld in dit tamelijk aftandse filiaaltje toch vorm krijgen. Zo veranderen de kasten steeds, nu is er een indeling met kleurtjes. Vrouwenthrillers, mannenthrillers, romantische boeken en streekromans. Literatuur, een half plankje poëzie, een plank kunstboeken, reisgidsen... veel kinderboeken natuurlijk. En voorin bij de ingang níeuwe titels.

Ik vis de roman Misschien Esther van Katja Petrowskaja er uit. Ik herinner me dat ze dit jaar in de Boekenweekaflevering van DWDD met Adriaan van Dis was. Dat ik toen dacht: waarom zíj? Duitsland van het thema, ja. Het gesprek auf Deutsch kwam op dat moment bij mij niet binnen. Nu lees ik haar roman onverwacht geboeid.

Ze werd in Kiev geboren, in 1970, studeerde in Tartu (Estland), Moskou, New York en San Francisco. Sinds 1999 woont en werkt ze in Berlijn – en ze schrijft in het Duits. In een dromerige, geestige en associatieve stijl reist ze terug naar de tijd van haar joodse ouders en (over)grootouders. Ze is opgegroeid als Russin, Sovjet burger, maar inmiddels is de wereld helemaal anders. Wat zij schrijft is eenindrukwekkend familierelaas met tragische leemten. De hele Duitse en Russische geschiedenis komt langs. Maar ze doet het luchtig, licht, hoe dat kan met zo'n familiegeschiedenis,

Weegschaal

In Travemünde kocht ik een Duits WeightWatchers kookboek. De boeken die ik hier bij de WeightWatchers kocht inspireren me niet. Ze verkopen ze hier alleen op die avondjes en via de site. In Duitsland staan ze gewoon in de boekwinkel. Dit boek bevalt wel. Duitsers tellen de koolhydraten iets minder onvoordelig dan bij ons. Deze week heb ik al drie keer verrukkelijk uit het boek gekookt. Gisteren deed ik eiermie met broccoli, kip, champignons en amandelen in een sojasausje. Ik doe dan de groenten voor 4 personen en de mie voor drie, en dan mag Bobby tweederde van de mie. Iedereen gelukkig.

Hoe gáát het met het afvallen, vraagt Schoonmama elke week weer even gretig. Zelf onthoud ik natuurlijk vooral de Zonden, de avonden waarna je na twee moeizame weken met hoogstens een pond afvallen je ineens één onbeheersbare avond te buiten gaat aan wijn en worstjes, of bladerdeeghapjes, en je er zo weer anderhalve kilo bij hebt. 

Zes kilo ben ik nu kwijt, vertel ik, sinds augustus. Ik vind het niet opzienbarend. Het gaat me veel te langzaam. Maar zij zegt lekker plastisch: Stel je die zes kilo eens voor! Zes kilo aardappelen! Zoveel ben je al kwijt! Daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Maar ik blijf maar zin houden in patat en kaas en wijn en appeltaart of ijs of volle chocolademelk met slagroom. Als ik dat hardop zeg, kijkt Bobby even verwachtingsvol. Mag het vandaag? En dan toch maar niet. 

De weegschaal is stuk. Dat is ook een heel probleem op zondag.