zondag 17 juni 2018

But we had yesterday...

Mo nodigt mij uit om 10 dagen lang op Facebook de 10 mooiste platenhoezen te plaatsen. Wat een vraag. Wat zijn dat: de mooiste platenhoezen? Mooist in de betekenis van mooiste afbeelding? Mooiste muziek? Grijsgedraaide muziek?

Ik lig lui op bed in mijn geheugen te peuren. Meteen ben ik terug in de seventies en eighties, toen ik mijn eerste lp’s kocht.  Toen ik ging studeren had ik helemaal geen geld en was ik aangewezen op de uitverkoopbakken van V&D. Nu hebben we Spotify en allerlei andere kanalen, toen had je als je gratis muziek wilde alleen de radio.

Een eigen collectie was héél belangrijk, muziek waar je je mee identificeerde, waar je je gemoedstoestanden van rebellie en melancholie in herkende. Muziek die je op je draaitafel legde als je bezoek kreeg. Muziek die je luide meezong als je alleen thuis was.

Deze zestien albums komen het eerst en spontaan bovendrijven. In de platenkast staan er natuurlijk veel en veel meer. Het zijn - dat zie ik ook wel  veel tamelijk marginale zangeressen: de hoezen zullen bij weinig mensen een Aha-Erlebnis oproepen. Wil ik ‘likes’ genereren dan moet ik gangbaarder groepen en hoezen zoeken.  

De eerste die ik plaats is ‘Touch me in the morning’ van Diana Ross. Veel liefdesverdrietliedjes. ‘Touch me in the morning.... Then just walk away...  we dont’t have tomorrow... But we had yesterday...’ O wat zong ik dat mee op mijn zolderkamer aan de Bloemstraat 27.

Het zijn veel te veel hoezen en veel te veel filmpjes. Ik doe er acht. Voor  dames van mijn eigen generatie waarschijnlijk een feest van herkenning. 












Geen opmerkingen: