Weer even naar Vlaardingen. Zaterdagmiddag is mijn nieuwe bezoekmoment. Groot voordeel is dat er op zaterdagmiddagen rond Rotterdam en Gouda meestal geen file is. En Bobby gaat dan als dank de boodschappen doen en een verrukkelijk maal voor mij koken. Vandaag varkenshaasjes in roomsaus. Tegenhanger van al mijn recentelijke veganistische recepten.
Zo’n bezoek betekent alle belevenissen uit de piepkleine wereld van een 89-jarige in een woonzorgcentrum meebeleven: ‘Waar zijn mijn Danoontjes?’ ‘Waar is mijn Gehoorapparaat?’ ‘Wil je mijn stapel onderbroeken even bekijken? Sommigen zijn véél te strak.’ ‘Ze vinden hier dat mijn poloshirts vaker in de was mogen. Ik vind het genoeg als je ze af en toe te luchten hangt.’ ‘Wat ben ik blij met de nieuwe bibliotheekboeken, de vorige waren helemaal niks.’
Ik word steeds meer een echt kind van haar, sans gene.
We kuieren naar het halletje met de vogelkooi waar twee medebewoners zitten, Ben en Jannie, allebei begin zestig, jonkies in deze woonomgeving. Je weet niet wat er met ze is, lichamelijk, psychisch, dus men behandelt elkaar met alle egards.
Ik schaam me voor mijn kleren, zegt Jannie. Ze draagt een spijkerbroek, een sweater en een mouwloos vestje. Kraakhelder. Niets mis mee. Schoonmama prijst Jannies mouwloze vestjes omstandig, en voegt er dan aan toe dat zíj zich zelf schaamt. Omdat ze hier maar zo weinig kleren heeft. Het is me toch wat, het leven in een woonzorgcentrum.
‘Boeken’, zegt Ben, ‘dat lijkt me wel een mooie ontspanning.’ ‘Lees jij wel eens een boek?’ vraag ik hem. ‘Nee’, zegt hij. Maar dan ineens leeft hij op: ‘Sterrenkunde, daar zou ik wel een boek over willen. Dat interesseert me.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten