Ontmoediging

Ik heb een Podiumkaart cadeau gekregen. Dat is wel fijn met al dat uitgaan van mij. De 'kaart' is digitaal. Alle gegevens zitten in de mail. Mailtje goed bewaren, zeggen ze. Dus wil ik een pasje. Op de site van de Podiumkaart hebben we allemaal informatie, maar niet daarover, en ze hebben liever niet dat je belt. Maar diep in de site vind toch ergens een telefoonnummer. 

Het jongmens aan de telefoon zegt dat het niet de bedoeling is dat iemand die een digitale cadeaukaart heeft gekregen ook een 'fysiek' pasje krijgt. 'Dat kan wel wezen', zeg ik, 'maar ik wil het toch. Moet u horen. Ik ga altijd met mijn vriendin Leen en die heeft weer een andere pas. We willen wel naast elkaar zitten, en dat kan niet alles je allebei verschillende digitale betaalkaarten hebt. We willen samen bestellen en apart aan de kassa afrekenen.' 'Maar u kunt toch een printje van die mail meenemen naar de kassa.' 'Ja duh', zeg ik, 'weet u hoe zo'n printje in de portemonnee er na een week uitziet. Rafelig. Smoezelig.' 'Dan print u elke keer opnieuw', zegt hij. 'Nee', zeg ik, 'ik wil een káártje. Dat kan heus wel.' 

Nou ja inderdaad, het kón wel.  En het gaat zo: eerst moet ik mijn cadeaukaart registreren. Dan hebben ze 24 uur nodig om die registratie te verwerken, en dan moet ik over 24 uur via het contactformulier een verzoek doen om een plastic kaart. Dat is je reinste ontmoedigingsbeleid.

Eigenlijk heb ik geen goede tag voor dit bericht. Het is niet het veelgebruikte 'apparatenstress', maar 'helpdeskstress'.