Onze laatste ochtend in het klooster doen we nog een nieuwe ‘vriendin’ op: Benedicta. Ze is Ghanees en zal na haar bezoek aan het klooster terug naar Ghana. Op haar achtste is ze in Nederland komen wonen, vertelt ze, en ze heeft hier 35 jaar gewoond. Hoewel ze zich helemaal Nederlands voelt en ze ook accentloos Nederlands spreekt zegt ze dat het haar niet gelukt is hier voet aan de grond te krijgen. Werk lukt niet, opleiding is niet gelukt, huisvesting lukt niet, de laatste jaren heeft ze in hostels gewoond. Van hostel naar hostel gezworven.
Dat we geen feitenrelaas krijgen moge duidelijk zijn, en ook dat ze psychische problemen heeft. Ze had graag journalist willen worden. Wat moet ze nu in Ghana? Ze spreekt de taal niet eens. Het is een treurig levensverhaal. Maar een bijzondere ontmoeting. Wat wij extra kunnen doen in zo’n klooster is allenige zielen vriendelijk toeknikken, bij ons aan tafel noden, en een luisterend oor bieden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten