In de Geschwisterapp een filmpje van honderden zo niet duizenden mensen die in Berlijn bij de Brandenburger Tor het Dona Nobis Pacem zingen. Kippenvel. Ik ga in mijn kloostercel maar een mandala in de kleuren van de vlag van Oekraïne inkleuren.
Het zijn zulke gemengde gevoelens waar je tegenaan loopt de afgelopen week. Al die solidariteit op sociale media: gele en blauwe hartjes. ‘s Avonds om 20u vijf minuten je lampen doven. Moet je alle nieuws volgen of niet? Moet je er steeds over praten? Moet je je logeerkamer ter beschikking stellen? Waarom zijn Oekraïense vluchtelingen wel welkom en Syriërs en Afghanen veel minder? Hoe lang zal ditmaal die groothartigheid duren? Maar niets doen en negeren voelt ook niet goed. En: krijgen we hier straks ook oorlog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten