Het is een never ending story met de begrafenissen in mijn leven. Ik heb haast de neiging om sorry te zeggen. Wat een onzin. Ooit gaat het stoppen, als er geen tante meer over is. Vandaag is Mutti’s laatste zus begraven. Onze tante Elly. Ze is 97 geworden, te Ede. We gaan er met maar liefst vier van de Geschwister naar toe. Een zware delegatie. De neven en nichten uit Ede, en we treffen er ook de nichten uit Rijswijk en Haarlem.
De doopnaam van tante Elly was Elsje Cornelia, dus die stond op de rouwkaart. Onze Zus1 heet ook Elsje Cornelia. Deze bijeenkomst is een explosie aan Elsje Cornelia’s. De oudste dochter van deze tante (onze oudste nicht) heet ook Elsje Cornelia. En er zijn nog twee nichten - uit Haarlem en Rijswijk - die ook Elsje Cornelia heten. Dus voor hen allemaal was de rouwkaart een wonderlijke ervaring, een rouwkaart met hun eigen naam. Ze zijn vernoemd naar onze grootmoeder die wij nooit gekend hebben: Elsje Cornelia de Jonge (1890-1949).
Ik blijk allemaal hele leuke nichten te hebben. Ik kende ze nauwelijks tot niet, ze zijn inmiddels allemaal grijs. En nu ken ik ze een beetje. Maar zullen we elkaar ooit nog zien? Er zijn in deze tak van de familie voorlopig even geen begrafenissen meer. Hopelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten