In het huisje zijn alleen spaarlampen. Dat valt niet mee als je 's avonds zin in tekenen krijgt. Het moet vanochtend allemaal over: de kleuren, de lijnen... Ik heb enorme zin om felle rode stippen op de arm van de Japanse Schone te tekenen, maar dan wil niemand hem meer, en ik wilde er toch een handeltje mee beginnen...
Toen ik vijftien zestien was had ik een vriendin/buurmeisje met wie ik dag in dag uit meisjes tekende. Kladblokken vol. Alle vrije uren zaten we te tekenen. Het waten een soort barbiepoppen, stripfiguurtjes uit de Tina. Als we klaar waren gingen we op de armen en benen van de poppetjes pleisters en littekens tekenen. Daar lachten we dan hartelijk om en dan begonnen welgemoed aan een volgende. Kan iemand daar een diep-psychologische verklaring voor geven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten