In Memoriam

Dit was mijn éérste schoonmoeder. Zo'n zes, zeven jaar lang. En toen was ze mijn schoonmoeder niet meer. Zo gaat het leven. Het is al meer dan dertig jaar geleden. Het was voor haar gewoon goed dat haar dochter met een meisje thuis kwam. Dat was toen  nog niet normaal. Ik was er méér dan welkom. Dat was ik niet gewend. Ze had een groot hart. Zo te zien aan deze foto (1981) vond ze het ook goed dat haar dochter communistische sympathieën had.

Ze was heel belangrijk voor mij. Ze kon mensen zich erg welkom laten voelen. Een moment dat ik me goed herinner is dat ik te veel had gegeten. Het was een late zondagmiddag. Ik kon bijna niet meer rechtop zitten en ging liggen uitbuiken op de grond. Zij is toen naast mij op de grond liggen. Later begreep ik dat dat typisch haar was. Ze leerde haar kinderen dat je mensen die zich een beetje bijzonder gedroegen gewoon kopieerde. Zodat ze zich thuis voelden.

Ze uitten in dat gezin hun liefde door urenlang elkaars voeten te aaien. Zo lief! Ook dat had ik nog nooit meegemaakt.

Een keer heb ik haar verjaardag behoorlijk in de war gestuurd. Ik was te Apeldoorn in een politiecel terechtgekomen omdat ik met een kleurvaste stift op een muur een rijmpje had geschreven. Het was in de tijd van de abortuswetgeving, begin jaren tachtig. Anyhow. Ik werd opgepakt en kwam in de cel terecht. Ik had badinerende grappen gemaakt tegen de Apeldoornse politie, wat de situatie niet verbeterde. De hele familie wachtte met het diner tot ik op vrije voeten was gesteld. Ze kwamen me met zijn allen halen.

Op een dag was ze niet langer mijn schoonmoeder en moesten we allebei huilen. Maar wij konden daar niets aan doen. Na mij volgden er diverse nieuwe schoondochters. Die heeft ze allemaal in haar hart gesloten. Ze was een mooie moeder en schoonmoeder.

Als we elkaar af en toe zagen straalden we allebei. Nu is zij er niet meer. Ik zal haar niet vergeten.