Grüße aus Wien

Het internetcafé is gevonden. 'n Half uurtje voor € 3,80. Wereldliteratuur wordt deze blog waarschijnlijk niet. Maar genoeg tijd om te laten weten dat Wenen nu al een wereldstad is, terwijl ik bijna niets gezien heb dan mijn internationale collegae. De stad voelt heel prettig, mooi, gezellig, behaaglijk, leuk, veelzijdig en wat al niet.

Gereisd met SkyEurope, een Slowaakse maatschappij. Met maar 1 employee des morgens vroeg, voor honderden reizigers naar Praag en Wenen. Wel goedkoop, maar daarom niet echt aan te bevelen. Want niet iedereen kon mee. Wij gelukkig nog net wel.

Voor ik naar de ontmoetingsbijeenkomst van de conferentie ging hebben we de verpletterend prachtige Stephansdom (foto) bezocht en beklommen (343 treden, dat schijnt 7 x 7 x 7 treden te zijn, ik heb het niet nageteld) en naar een schitterend mooi 4-persoonskoor geluisterd.

Vandaag de echte conferentie. Echt leuk om ervaringen en ambities met internationale collega's uit te wisselen. Wij allen in ons eigen steenkolenengels. Ruediger en Sabina uit Wenen, Nils uit Denemarken, Lasse uit Zweden, Sven uit Dortmund, Christine en Fabian uit Parijs...

Na anderhalve dag ben al vier keer uit eten geweest. Wiener Schnitzel, Wiener Goulash, Suppe met een leverbal, pannenkoekjes met abrikozen... Ik heb nu geen culinair gidsje bij me maar ik beloof: later zal ik de officiele namen erbij zoeken.

Gisteren was het echt lente, vandaag miezer. Morgen wil ik graag Klimt, Schiele en Kokoschka kijken en zondagochtend de Wiener Sängerknaben horen. Verder zien we wel. De Lipizzaner paarden en de Opera worden het vrees ik niet.

Nach Wien

Ik ga naar Wenen, een week. Eerst naar een conferentie over Content Sharing, en daarna taartjes eten, paarden en kastelen kijken, de Kus van Klimt zien en wat al niet. Misschien ga ik als een gek bloggen, misschien zijn erg geen internet cafés, misschien ga ik de rijkdom van een leven zónder blog herontdekken. Wie zal het zeggen...

Het is volbracht

Voor de achterblijvers en allen die denken: Hoe Gaat Het Nu Met Roro7? Awel, ze is over. Ik werd binnengelaten op de vierde verdieping, waar Coby en Roro7 op het nieuwe bed uitbuikten. De avond hebben we rond het bed doorgebracht.

Het is allemaal te mooi om waar te wezen. Er is ook nog een derde verdieping met doorzonkamer en deftige open keuken. Er zijn mooie nieuwe boekenplanken, er is een schitterende douche met warm handdoekenrekje, de piano staat naast het bed. Twéé buitens zijn er maar liefst. Een breed ruim trappenhuis. Uitzicht op een grote kastanjeboom die net begint uit te botten. En je kunt op het Rijksmuseum zien hoe laat het is. Het is allemaal heel erg op stand. En dat in de oude binnenstad van Amsterdam.

Nu hoeft ze alleen nog de dozen uít te pakken, maar dat moet toch makkelijker gaan dan het ínpakken was. Roro7 zit stralend met G. te sms-en, opgelucht dat ze over is.

Spaanse tas

Heerlijke foto van de camera getrokken. Ik geef onmiddellijk toe: fototechnisch deugt hij van geen kanten, hij is veel te donker en onderbelicht, maar het is toch een feest te zien dat iemand in een donkere straat je zó stralend tegemoet treedt.

Het verhaal achter de foto gaat om de tas. Ik was mijn boodschappentas kwijt. Ik had 'm ooit, in 1990 ofzo, gekocht in een winkeltje in Almería, Zuid-Spanje of daaromtrent. Het was er woestijn. Je reed uren door kurkdroge lanschappen met alleen wat hoge cactussen. Als je een gehucht tegenkwam was je opgelucht. De tas vonden we in een dorp aan zee, zij was daar geloof ik winkelmandje. Of ik het mandje mocht kopen. Huh? Ja kopen. Alstublieft. Nou vooruit, dat mocht.

Het was dé boodschappentas van Ex en mij. Uit onze mooiste jaren. En daarna. Toen vele jaren later een nieuwe vlam aan mijn firmament verscheen en die met de Tas over de gracht liep, registreerde Ex dat uiteraard onmiddellijk. Wat er ook gebeurd was tussen ons verdampte: dit was een échte schok. Een nieuw iemand die met Onze Tas liep.

Het is nu jaren later en inmiddels is de tas echt Mijn Tas, waar ik erg aan gehecht ben. Hij beperkt mij tot de buurtwinkels, want fietsen met die tas gaat niet, maar dat moet dan maar. Nu was-ie ineens zoek. Weg. Waar was-ie??? Waarschijnlijk had ik 'm laten staan bij de Moeder, maar die zei zich niets te herinneren. Blauwe boodschappentas? Ik behielp me de afgelopen maanden maar met plastic tassen, want geen enkele Boodschappentas haalde het bij de Spaanse.

Uiteindelijk bleek Zus B. hem voor mij meegenomen te hebben. Naar haar huis. Maar nu was de tas, na een ommelandse reis van twee maanden, terug in Amsterdam. Bij Nichtje.

Nichtje was er ook al weer aan gehecht geraakt en deed er nog voor een laatste keer boodschappen in. Voor mij. Konden we een avondje lekker eten en drinken en goede raad uitwisselen. Zei ik: 'Zeg dan: Roog, ik wil wel verkering met je, maar voorlopig niet meer dan twee keer in de week'. Ze heeft het letterlijk zo overgebracht, en verdomd: nu is het echt aan. Het is echt fijn om tante te zijn met levenservaring en zo wíjs ook.

Bom yeoreum

Gisteren in bed lekker naar een Koreaanse film op de Belgische zender Canvas liggen kijken. De titel intrigeerde me. In de VPRO-gids stond althans de Koreaanse (?) titel, Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom die mij bekend voorkwam. Ik heb een paar kennissen die - ik meen te Zeist - boeddhistische meditatie van een zekere stroming volgen waarbij zij een onbegrijpelijk teksten voor zich uit prevelen. Ik kreeg in elk geval een Aha-Erlebnis bij het lezen van de titel van deze film. De filosofie en levenshouding van deze tamelijk onthechte lieden staan mij aan, lijkt me ook heel goed voor mij, dus die film wilde ik wel zien.

In het Engels heet de film 'Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring'. De regisseur is Kim Ki-Duk. We zien twee monniken die ronddobberen op een drijvende tempel en daar van alles beleven in hun strijd met de seizoenen, de elementen, de natuur en zichzelf. Het is mooi en diep, héél mooi en héél diep, bijna té mooi en té diep, maar meestal toch echt wel prachtig. Waar de monnik het plankier beschildert met de staart van zijn kat, dat zie ik mij met mijn poes Vespa nog niet doen! Of de scene waar hij uit verdriet om de dood van een vrouw een onmenselijke tocht maakt naar de top van een berg om daar een boeddha-beeld te plaatsen. Is de boodschap daarvan dat je verdriet verwerkt door je energie op iets anders schier onmogelijks te richten?

Recensie op site over Koreaanse films

PS Misschien weet iemand hoe de mantra gaat die ik bedoel waar de titel 'Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom' me aan doet denken...

Een man een man, een droom een droom

'Wanneer kom jij terug, we hebben elkaar nooit begrepen, wanneer kom jij terug, waarom laat jij dat zo lang slepen. Wanneer kom je tot jezelf, ik weet we waren beide fout. Maar begrijp nu alsjeblieft, ik heb je nog steeds lief.'

Stichting Exodus, organisatie voor opvang en begeleiding van ex-gedetineerden, organiseert een liedjeswedstrijd voor de bewoners. Bobby geeft als vrijwilliger in een van die huizen gitaarles. Nu begeleidde hij het zangduo van Exodus Utrecht: Mario en Otto. Vandaag werd vast een geluidsopname gemaakt, 11 maart is de wedstrijd tussen alle huizen. Hierboven is de tekst van het refrein.

De opname was weer een belevenis van jewelste. Het gebeurde in een Utrechtse kerk, omdat iemand van Exodus daar connecties had. De zangers en muzikanten waren allemaal gezette vijftigers met een strafblad en een droom. Ik was de enige vrouw in de zaal, ik genoot met volle teugen, dus dat bleef niet onopgemerkt. In de pauze gingen Mario en Otto even buiten staan roken. Omdat ik het na een tijdje wel gezien en gehoord had verliet ik het pand. Mario: 'U vond het mooi hè, u genoot er echt van!' Otto vertelde dat hij het lied jaren geleden al geschreven had. Eigenlijk had het refrein tweestemmig gemoeten.' Dat was ik met hem eens, maar, zo vond Otto: 'Dan had het wel met een vrouw gezongen moeten worden'. Als ik dat had geweten: ik had me zó aangemeld.

Het winnende lied gaat in diverse Huizen van Bewaring uitgevoerd worden door Edsilia Rombley en Tjeerd Oosterhuis. Bobby is ervan overtuigd dat hun lied van gaat winnen. Als dat zo is dan krijgt deze blog ongetwijfeld een gevolg.

Het refrein, in het oneindige herhaald, speelt nog steeds door mijn hoofd.

De heren op de foto hebben niets met de liedjeswedstrijd te maken.

Trouwlocaties

Frances en ik reden de A2 op en neer en hadden alle tijd het leven door te nemen.

Ik was een beetje brak van een avond met Nichtje, die mij gevraagd had hoe ik over het huwelijk denk. Ik ben nooit van het trouwende type geweest, maar eigenlijk heb ik er niet zo'n standpunt over. Maar die avond had ik me er ineens uitgesproken laatdunkend over uitgelaten, had gezegd dat het huwelijk iets heel romantisch líjkt, maar in the end vooral een manier is om kapitaal en eigendom te regelen. 'Vrouwen zoeken er veiligheid in en ik vind dat ze beter veiligheid kunnen zoeken in een goed eigen inkomen.' Zei ik. Beetje nurkse tekst, die wel een beetje in perspectief te plaatsen is: dit is echt een generatieding. En ik herhaalde het allemaal nog eens lekker.

'Ik ben het niet met je eens', reageerde Frances met haar lieve zachte stem toen ik eindelijk mijn mond hield. Zij is net zo oud als Nichtje. 'Je weet toch dat Ries en ik gaan trouwen?' Nee dat wist ik niet. Toch? 'Ik vind het mooi om voor een leven met elkaar te kiezen', zei ze. 'Het is heel anders om een vriendje te hebben dan een echtgenoot. Ik vind het mooi om dat officieel te doen, temidden van familie en vrienden. Iedereen komt, zelfs mijn stiefmoeder.'

Ries en zij kennen elkaar nog geen jaar. Ze ontmoette hem in Nieuw Zeeland, de eerste dag dat ze er was, en het was liefde op het eerste gezicht. Drie weken nadat ze terug in Nederland was ging ze wéér. En nam hem mee terug. Nu wonen ze happily ever after op een appartementje van 40 m2 in de Baarsjes.

Het is allemaal helemaal in kannen en kruiken. Ze hebben een datum en een droomlocatie. Een kasteel in Schotland. Gaat dat zien! Misschien denkt iemand die dit leest: eigenlijk best leuk, trouwen. Die Frances heeft gelijk! Ga ik ook doen! En dat Drumtochty Castle te Aberdeen is ook geen slecht plan!

Dag Klis!

In Café Restaurant Amsterdam midden in de ecowijk in Amsterdam Westerpark namen we afscheid van Klis, de meest beminnelijke collega ter wereld. Nu ex. Het was een mooi afscheid. En niet eens forever. Maandagmorgen komt hij alweer vergaderen. Hij mag dan eerst een uurtje uitslapen. Hij wel.

Ik mocht een In Memoriam uitspreken. Een stukje daaruit: 'Toen je kwam was je 35, het was tijd voor een Ommekeer, je zocht vastigheid. We waren geïmponeerd door het type man dat jij was, in maatpak, met maatschoenen, uit de Formule-1 wereld. Dat type waren we niet gewend. Vervolgens waren we onder de indruk van je smoothe schrijfstijl. Onze berichten waren vaak een beetje scherp. Nu werden onze lezers van, die zich zo vaak miskend voelden, ineens gelukkig van ons. daar kun je van alles van denken en vinden, maar het was spannend de stijlen naast elkaar te zien. We waren ook onder de indruk van de mate waarin jij onder de indruk kon zijn van de meisjes en de meisjes van jou.'

Natuurlijk is het beeld in de loop der jaren ingekleurd. Je liet al ras de maatkleding thuis en ging jumpertjes dragen. Je versleet vier oude auto’s. Het rijden met collega’s in jouw auto was steeds weer een belevenis, met als hoogtepunt vorig jaar met zijn allen in jouw oude Saab naar Leeuwarden en op de terugweg ‘s nachts stilstaan met lekkende olie ergens midden in de Wieringermeerpolder.'

Het was een en al liefde en dankbaarheid. Klis kreeg een zelfgefabriekt boek van ons (leve de Hema) met foto's van ons & onze mooiste auto en ons & ons mooiste boeken. Echt mooi.

Sinds deze week heeft Hani501 een telefoon waarmee ze op locatie kan bloggen! Daar heb ik nu al, the morning after, deze foto's gepikt.

Even een cadeautje kopen

Chaosuurtje beleefd door een parkeergarage. Parkeergarages vind ik altijd nare plekken. Dat zal wel van spannende films komen. In filmparkeergarages vinden tenlotte vaak achtervolgingen en afrekeningen in het criminele circuit plaats. Zoiets heb ik in het echt nooit meegemaakt, maar wel gedoe met betalen.

Je hebt vaak haast, weet nooit vantevoren hoe het betaalsysteem werkt, of je genoeg cash, papiergeld of de juiste pasjes bij je hebt. En of de betaalautomaat duidelijk werkt. En of er ergens personeel is, dat je zo nodig uit de brand helpt. Eerlijk gezegd gaat mééstal alles van een leien dakje, maak-je-toch-niet-druk, maar soms ook echt niet. Zo heeft eens om 23 uur 's avond een betaalautomaat mijn creditcard ingehapt, waarna het apparaat stuk was en niemand meer kon betalen. Er groeide een enorme rij wachtenden achter mij, die ik telkens moest uitleggen wat er aan de hand was. Het duurde wel een uur voor er iemand kwam. Kortom: ik ben een beetje gevoelig voor parkeergarages.

Gisteren even geparkeerd in de parkeergarage van de Bijenkorf te Rotterdam. Om een boek te kopen bij Donner. Je steekt bij binnenrijden je creditcard in de automaat (vier keer de mededeling: 'U moet u creditcard keren', maar geen instructies hoe dan). Bij het uitrijden ging de slagboom vanzelf omhoog en reed ik door. Zonder uit te checken dus. Pas twee hoeken verder realiseerde ik mij, dat ik op deze manier wel eens een héél hoge rekening zou kunnen krijgen.

Reed toch door naar mijn afspraak: 'Hallo, hoe is het? Mag ik even op internet een telefoonnnummer opzoeken?' Nergens een nummer te vinden. Na een kwartier surfen vond ik een nummer, dat helaas van de Bijenkorf bleek, niet van de garage. Na een mededeling op een bandje dat je een algemeen landelijk Bijenkorf-servicenummer zou kunnen bellen werd ik van de lijn gegooid. Het is een onrustig gevoel, ik was zeg maar geen leuk bezoek.

Uiteindelijk maar besloten terug te rijden naar de parkeergarage om alsnog uit te checken, in de spits de hele Coolsingel op en neer, schiet ook niet op, staat er een vriendelijke Surinaamse meneer in grijs-geel uniform bij de incheckautomaat. 'Inderdaad, er is een storing in het systeem. Nee u hoeft niet uit te checken. Aan het eind van de dag worden alle creditcardnummers uit het systeem gegooid. Nee, inderdaad kunt u hier niemand bellen.'

Nou ja, het werd gelukkig in the end toch nog een fijne avond.

Glow In The Dark

De lente komt er aan. Een sopje over het houtwerk, nieuwe bloemen in de potten en je zou haast vergeten dat het winter was. Ik weet het: het is het nog veel te vroeg voor voorjaarsplantjes en de bloemist heeft nog maar heel weinig staan, omdat het veel te vroeg is etcetera, maar toch móest het.

Mijn uitzicht is enorm opgefleurd met drie Hellebori Niger, wat tulpjes in de knop, narcissen en hyacinten. De Helleborus, ook wel Kerstroos genoemd, is de mooiste. Ze hebben het effect van glow in the dark.

Nu maar afwachten of ze IJsheiligen halen. Even de educatieve alinea: IJsheiligen is een begrip uit de volksweerkunde. De eerste berichten over deze 'strenge heren' dateren van rond het jaar 1000. De IJsheiligen zijn St. Mamertus, St. Pancratius, St. Servatius en St. Bonifacius. Zij vieren hun naamdagen op 11, 12, 13 en 14 mei en ontlenen hun benaming aan het gevaar van koud voorjaarsweer voor het gewas, dat in deze tijd in volle bloei staat. Een late vorstnacht kan nu veel schade aanrichten. (Bron: Teleweer)

We hopen maar dat het allemaal goed gaat met de te vroege februari-bloemen. Neen, het is niet verstándig nu al bloemetjes te kopen. Misschien gaat het wel mis. Kloos dichtte ooit: 'Ik ween om bloemen in den knop gebroken, en voor den uchtend in haar bloei vergaan...' Maar: 'De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. En dat nooit op komt dagen. Zo heeft hij meer te dragen, dan God te dragen geeft...' Als je bij de dag leeft dan is voorlopig elke dag een feest.

Aan de wijsheid 'De mens lijdt het meest...' is een pagina gewijd op de site van Onze Taal.

Bye Bye Serbia

Onrustig nieuws. Kosovo heeft zich afgescheiden van Servie. De oorlog daar van negen, tien jaar geleden ligt op de een of andere manier nog vers in het geheugen. Was het niet het begin van de nieuwe tijd dat onze grenzen maar eens dicht moesten en de vluchtelingen niet meer welkom waren en maar in hun regio moesten blijven?

Dat de Kosovaarse Albanezen opgetogen zijn kan ik geloven. En dat Serviers dat niet zijn ook. De Russen zijn bang zijn voor een kettingreactie in vergelijkbare staten. Wat gaat er nu gebeuren? Sinds gistermiddag speur ik internet al af naar reacties, alsof zo mogelijk naderend ramspoed te voorkomen is. Vandaag komen de reacties breder los. Kosovo heeft geen economie, geen grondstoffen, geen handel, alleen drugsmaffia, hoe kan zo'n staat bestaan? roept de Russische ambassadeur. 'Eerste moslimstaat in Europa', kopte een krant. 'Onze' minister Verhagen heeft nog geen standpunt. Hij is voor stabiliteit en wacht af.

Voorlopig verlaat ik me op Joost Lagendijk, GroenLinkser en Kosovo-rapporteur namens het Europarlement, die erbij was in Pristina. Niet dat het er iets toe doet, maar ooit werkte ik met hem in een uitgeverij vol GroenLinksers, die allemaal de politiek in wilden. Aan de lunchtafel bespraken we dagelijks de literatuur, de politiek en de liefde. Nu is Joost met een Turkse journaliste getrouwd en Vriend aller Turken, las ik vorig jaar ergens. Hoe zich dat tot Kosovo verhoudt moet ik nog uitvinden. De Telegraaf meldt: 'Lagendijk heeft vertrouwen in de Kosovaarse premier Hashim Thaçi. „Dat is een slimme vent, hem moet het wel lukken.” Lagendijk prijst hem voor de verklaring die hij zondag in het parlement aflegde, waarin Thaçi veel nadruk legde op het plan van de internationale gemeenschap voor Kosovo. Belangrijke onderdelen daarvan zijn de rechten van de Servische minderheid en de bescherming van de Servisch-orthodoxe kloosters en kerken. „De Kosovaren beseffen heel goed dat die opstelling nodig is voor steun vanuit de Europese Unie”, aldus Lagendijk.'

De Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en Duitsland hebben Kosovo erkend als onafhankelijke staat. Maar Spanje, Roemenie, Cyprus en Slowakije doen het niet. Zij zijn bang dat hun minderheden, zoals de Basken, ‘Kosovo’ als een volkenrechtelijk precedent zullen beschouwen. Belgrado heeft zijn ambassadeurs teruggeroepen uit Washington, Ankara en Parijs. Ach, ik hoef het niet allemaal samen te vatten, u volgt het wel op het nieuws.

'Gouden trio', schrijft ze

RoRo7 gaat verhuizen. De bofkont. Ze krijgt een nieuw mooi ruim schoon huis midden in oud-Amsterdam. En geld toe. Ze stuurt af en toe mailtjes rond met verzoeken om hulp. Vandaag mochten we helpen inpakken. Boeken. Ik deed de fictiekast, de kinderboekenkast, de Surinaamse kast en de laden bladmuziek. Alles heel systematisch, met kamernummers, rugnummers en alfabetisch.

Verhuizen is kwetsbaar, want al die fijne vrienden van je gaan zich tegen jouw zooi aanbemoeien. Diep in hun hart vinden ze dat alles wel weg kan. Het eerste uur houden ze zich nog in en zijn ze vriendelijk behulpzaam, maar na verloop van tijd gaan ze foute grappen maken.

Een wonderlijke herinnering kwam langs toen RoRo7 een roze bloesje met pofmouwtjes liet zien. Bloesje mocht niet weg, was van oma geweest. Zoiets had ik ook gehad, toen ik een jaar of zeven was, roze met bloemetjes, de bovenkant van de babydoll die ik 's nachts droeg. Met donkerblauwe biesjes en een donkerblauwe pofbroek. Ik heb nooit geweten dat iemand anders die dingen droeg dan wij. Maar blijkbaar was dat niet alleen usance in Emmen, maar ook in Oegstgeest. RoRo7 had dat ook: soms vergat je die pofbroek uit te trekken en had je hem onder je rokje op school nog aan. Dan schaamde je je! Ik herinnerde me ineens dat ik hem een keer op school (tweede of derde klas lagere school) nog aan had, dat ik er in gepoept had en dat het vreselijk stonk. Trauma.

Er komt zoveel verleden langs. Ook idioot veel lesboboeken uit de jaren tachtig. Dat waren nog eens heftige aankopen, vooral de eerste instructieve boeken over lesbische seks met knullige potloodtekeningen. Dat was nog ver voor de tijd dat SM in zwang raakte en vanilleseks uit. Voor de andere inpaksters, aanmerkelijk jonger dan RoRo7 en ik, waren wij hilarisch historisch.

Gouden trio? Gouden duo zul je bedoelen. Na twee uur kon ik echt niet meer. Bij het bierdrinken na afloop was ik al lang weg.

In de duinen

Bieslog schreef van de week een prijsvraag uit, waar een bepaalde foto genomen was. Ik wist het antwoord: in de duinen bij Egmond, en wilde er dit weekend onmiddellijk naar toe.

Op zoele zomeravonden zie je deze wilde koeien wel eens tot hun borst in zo'n duinmeer staan, maar nu was het meertje dat ik zocht vrijwel opgedroogd en hadden de koeien zich verplaatst naar prikbosjes.

Ik was op stap met twee vrienden, die ik in hun gedrag als best-wel stoer en beschermend ken, maar die allebei voor deze koeien een beetje bang leken. 'Zijn er hier geen borden waarop staat wat je moet doen,' vroeg de een. 'Maar lezen die koeien die borden ook?' vroeg de ander.

Waarover spreken heren? Over ijzerwarenwinkels, boormachines, militaire dienst en zaklampen. De één had een heel klein zaklampje met LED, zo schel dat je iemand ermee kunt verblinden. De ander had een hele grote. Toen het bijna nacht was geworden gingen ze gebroederlijk samen buiten over de duinen schijnen, kijken wie het verst kon. Schijnen.

Glibberen

Als je iemand Emmen wil laten zien, wat niet vaak voorkomt, dan is het knap lastig kiezen wat je zult laten zien. Want Emmen heeft geen allure, geen pittoreske oude kern, alleen maar zinloze doorzonwijken, beige mensen, jaren zeventig winkelstraten en oneindig veel bejaardenflats.

Maar toch: Emmen heeft wel die dierentuin en dat hunebed. Het hunebed hiernaast op de foto is eigenlijk wel het mooiste plekje van Emmen. Het ligt midden in de Emmerdennen, maar aangezien Emmen om de Emmerdennen heen gebouwd is, is het niet veel meer dan vijf minuten lopen van het station. Er lag ineens vers rul blond zand om het hunebed heen. Jammer, want juist het glibberen herinner ik me als een van de grote sensaties op en rond het hunebed.

Het is tragisch dat Emmenaren niet trotser zijn op Emmen. Een paar jaar geleden ontmoette ik in het Parooltheater de zanger/pianist Peter Lunow die optrad met een prachtig poezieprogramma. Hij was een oude vriend van W., die het aardig leek om deze Peter en mij met elkaar in contact te brengen, want hij kwam ook uit Emmen. Telg van Foto Lunow.

Ik zette mijn beste beentje voor, maar hij vond Emmen echt geen onderwerp. Sterker nog, ik bezorgde hem een spontane deperessie. Ik probeerde nog opbeurend: er zijn best een paar Emmer woorden te bedenken waar je ondanks jezelf van gaat glimlachen, en noemde: 'Zandmeertje' en 'Hunebed'. En verdomd, even klaarde zijn gezicht op. Vroeg ik: 'Welke dieren hoorden jullie in je huis?' Wij woonden tegen de achterkant van de dierentuin en hoorden altijd de apen schreeuwen. Hij bleek thuis altijd de leeuwen horen brullen. Dat geluid uit de jeugd was ik niet bewust, tot ik jaren geleden eens oerwoudtocht maakte in Maleisie en me er onbegrijpelijk thuis voelde. Dat was het geschreeuw van de apen.

Het leek mij een goed idee om ergens - niet in Emmen, maar toch wel in het oosten - een cultureel avondje te doen waar mensen over Emmen zouden praten en musiceren. Hij wist wel iemand met een villa te Ommen, waar dat kon. We hebben nog e-mailadressen uitgewisseld, maar het was denk ik geen goed idee. Het contact is in elk geval niet hernieuwd.

Misschien zou Bart Droog over dergelijke ervaringen wel gedichten kunnen schrijven...

Muziek van Peter Lunow

Negorijdichter

O Komrij! Hij schrijft het wonderlijk nieuwe galgje- of scrabble-woord 'negorijdichter' op zijn blog en wel in Emmens verband. 'Bart 'Telraam' Droog is dorpsdichter geworden van het lieflijk gelegen Emmen. Hij neemt het stokje over van de verpletterende poëet Gezienus Omvlee, die te kennen heeft gegeven terug te willen keren naar de varkensteelt. Een beslissing die ik namens alle varkens toejuich. Ik herinner me Bart 'Telraam' Droog vooral als de man die op zijn website Rottend Staal, zaliger nagedachtenis, een verbeten campagne voerde om het zojuist ingestelde instituut van dichter des vaderlands om zeep te helpen. En daarna als degene die tot vervelens toe, op dezelfde site en overal waar hij een mogelijkheid zag, de oprichting van een niet-commerciële poëzieclub probeerde te saboteren. Ik wens de negorij Emmen veel succes toe.'

Ja, Emmen is mijn land van herkomst. En nee, daar is niets mis mee. En nee, ik ben er niet trots op. En toch doet zo'n zin zeer. Wat kan ik doen? Emmen verdedigen? Of de dichter Bart FM Droog?

Bart FM Droog (foto) schrijft over zichzelf op Rottend Staal: 'Hij werd geworpen op een tweepersoonsbed in de wijk Angelslo te Emmen, in een bungalow aan de Woerd 22, waarin naast zijn ouders al zes broers en zussen bivakkeerden, op die koude winteravond, de 18de februari 1966. Hij onvoltooide zijn middelbare school te Emmen en toog in 1983 via Berlijn naar Groningen, waar hij werkte als o.a. acquisiteur, barkeeper, chauffeur, horecabedrijfsleider, industrieel schoonmaker, plaatwerker, scheepsbouwarbeider, steigerbouwer en rijksambtenaar.'

Er komen best aardige, zelfs getalenteerde mensen uit Emmen. En Emmen heeft een befaamde dierentuin, en hunebedden, een mooie boekhandel, een mooi bos, en heel veel lieve grijze mensen. Misschien is het tijd voor een Emmen-blog.

Op Rottend staal staat een actie tegen Komrij's bloemzing De Nederlandse Poezie, ofwel De Dikke Komrij. Dat verklaart waarschijnlijk de kwalificatie Bart 'Telraam' Droog.

Bond Girl

Frances en ik moesten nog een keer op de foto, omdat de vorige foto's afgelopen oktober om negen uur des ochtends genomen waren, nadat een week lang alles misgegaan was. Maar het zóu lukken, hoe dan ook. Die staat van zijn tekenende zich op onze gezichtjes af. Vooral het mijne. Daar hielp geen lieve blusher of eyeliner aan.

Die foto kon echt niet meer. We zouden nu op tijd en ontspannen opnieuw op de foto. Die foto werd echter almaar weer uitgesteld, vanwege mijn Influenza A. Influenza A flatteert niet. En toen het bij mij een beetje over was kreeg Frances het. Maar ja, de foto moest en zou komen. Hier mogen we nu uit kiezen.

Dat viel niet mee en de collega's moesten maar meebeslissen. Klis was om hem moverende redenen ineens behept met nietsontziende eerlijkheid. Hij vond het net James Bond met Bond Girl. Of dat een compliment voor wie dan ook was laten we even in het midden. (Frances: 'Wie is dan de Bond Girl?'). Hij meende ook te moeten mededelen dat griep echt niet goed is voor een foto, dat we beter hadden kunnen wachten. En dat streepjes onder de ogen mij ook niet echt staan. Too much. Kortom: feed back van het genre dat héél goed is voor het zelfvertrouwen. Ik vrees dat Frances en ik voor het derde nummer van Boekverkoper wéér op de foto gaan. Als serie 'niet-helemaal-gelukt' wordt-ie wel weer boeiend.

Foto's: Hannie van Herk.

Polaroid

Polaroid stopt ermee. Dat is nog eens treurig nieuws. Ik ken diverse mensen met indrukwekkende verzamelingen polaroid-foto's, vooral gescoord in Amsterdamse cafés. Zelf ben ik ook al jaren een fervent verzamelaar. Jaren geleden begon dat, toen ik een tijd erg hard werkte en veel buitenshuis at. Het leven leek wel een soort opwindend, maar eigenlijk was het saai, at ik voortdurend met werkcontacten en verwaarloosde ik de vriendinnen.

De Polaroid-foto's moesten het bewijs vormen dat het allemaal de moeite waard was. Dat het leven dat ik leidde 'het volle leven' was. De serie aanleggen was ook leuk. Regelmatig kwam in de restaurants en kroegen een 'rozenman' langs, doorgaans een Indier of een Pakistani, die dinerende mensen als romantische herinnering een roos en een polaroid aanbood. Voor vijf gulden. En toen de euro kwam vroegen ze vijf euro. Eerst liepen ze twee vrouwen altijd voorbij, maar ze leerden dat die ook klandizie gaven. En ik dong af, werd als vaste afnemer desalniettemin beste vrienden met de Paki's. De eerste tien stelden nog niet zoveel voor, maar er groeide een fascinerende stapel. Wat zegt zóiets over mij, over het stadse leven in de 21e eeuw?

Inmiddels liggen er al 131 Polaroids naast mijn scanner. Het zijn idiote foto's met als enige constante: ik. Vaak zijn de kiekjes onscherp en bijna iedereen staat er lelijk op. Je wist een paar basisregels op te stellen om ze niet al te lelijk te laten zijn: naast elkaar gaan zitten in plaats van tegenover elkaar; niet naar elkaar toe buigen; breed stralen. Soms weet ik niet eens wie er met me op de foto staat. Een vreemd personage met wie ik levensverhalen uitwisselde. Waar het die avond over ging en hoe de avond verliep weet ik meestal nog wel.

Ze staan al jaren bijeen op mijn website 'Het Volle Leven'. De meeste foto's heb ik 's nachts vóór ik in bed stapte op de site gezet en een link naar het personage in kwestie gemaild met de tekst: 'Daar sta je'.

De reeks groeit nog steeds, al gaat het nog maar heel langzaam, omdat ik al jaren graag zelf kook en thuis eet. Veel Paki's stopten met de rozenverkoop en verkopen alleen nog Polaroids. Hoewel de meeste cafébezoekers hen hooghartig afwijzen is er blijkbaar nog steeds voldoende klandizie om het métier vol te houden. Zou deze folklore stoppen nu Polaroid ermee stopt? Jammer hoor!

Het einde van Polaroid
Mijn reeks Het Volle Leven

Valentijn

De kranten staan nu al vol met Valentijnsdag. Moet je je nu door deze commerciele onzin laten meeslepen of niet? Kaarten vol hartjes in de wereld gaan rondstrooien en/of stilletjes afwachten of er wat komt? In nrc next vanmorgen kregen we alvast een preekje over liefde voor jezelf als basis voor het kunnen geven van liefde (heel waar, maar toch beetje kaal) met als illustratie een vaas bloemen voor jezelf. Dus heb ik vanavond op de piano maar mooi 'My Funny Valentine' en 'Someone To Watch Over Me' ingestudeerd. En u kent het procédé inmiddels vast al: als u op het plaatje klikt wordt het groter en kunnen de muzikanten onder mijn lieve lezers het printen en ook gaan oefenen! Héél bevredigend idee als u allemaal meespeelt, op uw piano, gitaar, klarinet, altviool, kerkorgel, blokfluit, trekzak, mondharmonica, whatever...

Onrustbarende ruis

Het is wel een héél ander boek dan dat van Meijsing. Dit is erg bijzonder grappig, een frisse wind om je geest mee door te waaien.

Als ik het plot ga navertellen blijft er niets van over. Schrijver met writers block vindt mobiele telefoon in het Vondelpark. De tragische liefdesgeschiedenis tussen Maurice Maillot en Do, alias Adolphe Klein, alias Dora, de vrouw die hij op het spoor komt nadat hij de telefoon gevonden heeft. Maurice over de telefoon: 'Meteen toen ik hem zag, toen ik háár zag bedoel ik, ging het door me heen: mijn leven neemt een andere wending.'

De erotiek van Maurice en Do beschrijft Mutsaers op een ongekend grappige wijze. Nadat ze één keer de liefde bedreven hebben (Do is nogal op plasseks) nodigt zij hem uit voor een honeymoon te Oostende, maar daar moet hij dan wel een paar maanden op wachten. Wat hij ook zonder morren doet.

Het boek staat vol opmerkelijke plekken en inzichten. 'Vaak is de consensus een regelrechte moordenaar', aldus Mutsaers in een interview met Onno Blom in Trouw. 'In een tijd van watervrees voor terrorisme mag dat ook wel eens gezegd worden. Wat moeten we aan? Wat moeten we vinden? Wat is een mannetje, wat is een vrouwtje? Wat is een mens, wat is een dier? Wat is goed en wat is slecht? Wat is ernst en wat is ironie? Mijn medelijden treft in de eerste plaats de slachtoffers van de consensus,' aldus Mutsaers.

Er staat een treffende quote van literatuurcriticus Anthony Mertens achterop Koetsier Herfst: 'De ruis in de teksten van Charlotte Mutsaers is geruststellend en onrustbarend tegelijkertijd, want het weer kan daar van het ene op het andere moment omslaan.' Kan het van harte aanbevelen, vooral voor wie een beetje vastzit in het een of ander.

Recensies: Arjan Peters in de Volkskrant en Onno Blom in Trouw.

Lentegroen (2)

Het is dat ik me niet zo mag inspannen. M. zegt dat ik Influenza A heb, net als half Nederland, en die kan het weten. Anders reed ik nu stante pede naar het tuincentrum voor een achterbak vol lentegroen. Nu heb ik mij beperkt tot een bosje narcissen en drie potjes blauwe druifjes bij de supermarkt. Tulpen en amarylli had ik al. Had ik maar een tuin. Kon ik maar een dagje spitten.

Behelp ik me nu maar met een vaasje, wat plaatjes en interculturele interpretaties. 'Brood is voedsel voor het lichaam, de narcis is voedsel voor de ziel', zou de profeet Mohammed gezegd hebben. Terwijl voor veel westerlingen de symboliek van de narcis gekoppeld is aan ijdelheid en zelfzucht, staat in veel oosterse landen de narcis symbool voor een treurige liefde. 'Om elkaar eeuwige liefde te betuigen, sturen van elkaar gescheiden geliefden elkaar een narcis, om zo het liefdesleed te verzachten.' Mooi.

Lentegroen (1)

Hani501 kwam op ziekenbezoek. Ze heeft een nieuwe auto gekocht vandaag. Hoera. Ik moet nog even geduld beoefenen voor ik een nieuwe wagen kan kopen, maar daarom kan ik des te blijer zijn om andervrouws bolide. De auto betekent steeds meer voor de vrouw, zo stond gisteren in de krant. Goh...

Ze heeft straks een lentegroene Citroen Saxo. En alles doet het. Voorzien van alle gemakken, die iedereen doodgewoon vindt, zoals stuurbekrachtiging, elektrische ramen, centrale deurvergrendeling, sigarettenaansteker (waar de TomTom op aangesloten moet), maar de gebruiker van oude bakken kent louter ongemak en heeft dat jarenlang goedgepraat. Heb ik laatst nog met Nichtje ons slap om gelachen - zíj heeft een oude Polo, waar de verwarming het niet van doet. Als het mist moet ze uit het zijraam hangen om te kunnen kijken waar ze rijdt. En dan vragen meerijders: Kan dat raampje niet dicht? Het is kóud? Nee, dat raampje kan even niet dicht. Hoe je je dan scháámt.

Bij Hani501 deden de laatste maanden kilometerteller, snelheidsmeter en benzinemeter het niet meer. Best onhandig. Maar voor mensen die oude bakken rijden is haast geen ongemak erg genoeg. Je auto dáárom vervangen klinkt als: een nieuwe auto kopen als de asbak vol is. De grens van het ongemak was nu blijkbaar bereikt. Van de weeromstuit maakt ze zich nu al zorgen over die elektrische ramen, want als dat mechaniek het begeeft, kunnen die ramen dan nog wel open?

Ze belde vanmorgen al om vijf over negen met het heuglijke nieuws. Gaan we proefrijden? riep ik enthousiast, hoewel nog te bedde, want ik ben een fanatiek proefrijder. Ze zou gráág willen, maar dat zat er nog even niet in. Eerst moet de garagehouder de lentegroene Saxo nog rijklaar maken. Nieuwe lentegroene banden, lentegroene distributiesnaar, lentegroene radio..., en als dat er allemaal op en aan zit, woensdag, dan kunnen we.

We can heal this nation

Mooi filmpje van jonge muzikanten ter ondersteuning van Barack Obama. Ouderwets meeslepend. Hij belichaamt hoop, hij creeert een beweging. Werd gisteren ook bij Nova vertoond. Alle Nederlandse dames zijn dol op Obama, alleen Kay van der Linden bleef er maar op hameren dat de man inhoudelijk weinig meer te vertellen heeft dan de boodschap 'change'.

Het nummer is een regelrechte megahit op internet. Onder andere Jesse Dylan, Scarlett Johansson, John Legend en Nicole Scherzinger van de Pussy Cat Dolls zingen mee.
In het Band Aid-achtige liedje worden de inspirerende toespraken van Obama bezongen. 'Yes we can heal this nation. Yes we can repair this world.'

De verwarmingsmonteur

Je luistert wel eens naar nachtmerrieverhalen van vriendinnen die contact zoeken met UPC, de KPN of met Planet, omdat iets in hun huis het niet goed doet. Of loodgieters. No one to blame, niemand was er schuldig aan, ze doen hun uiterste best, maar men kan geen ijzer met handen breken. Ik luister dan vriendelijk, maar vandaag realiseerde ik me dat je bij dit soort verhalen soms wel wat meer compassie mag vertonen.

Zelf heb ik vandaag ook zo'n verhaal beleefd, dat niemand iets interesseert, maar waarvan ik dan toch hoop dat ik het van a tot z mag vertellen. Ik had een verwarmingsmonteur over de vloer. De verwarming vertoont al een tijdje kuren en de monteur was al te lang niet geweest.

De monteur was een nette man van vreemde herkomst, die vast zijn vak van monteur goed verstond, maar niet het geruststellen van zijn klanten. A. was hij verlegen, B. sprak hij niet goed Nederlands, en C. versta ik hoe dan ook geen taal over de hoogrendementsketel. Ene oor in, zeg maar. Na een half uur was hij voorlopig klaar. Maar toen deed de verwarming het niet meer.

Niets ten nadele van die man, hij kwam bekwaam over, deed van alles, met de juiste aandacht en zonder troep en morsen, zoals water bijvullen, een zwanenhals leegpeuren, aan allerlei stekkers trekken. Daarna mompelde hij dat hij het probleem niet in een keer kon oplossen omdat hij wat onderdelen nodig had. Als die onderdelen er waren nam hij wel weer contact op. Op de vraag wanneer dan bleef hij vaag. Toch nog vol vertrouwen liet ik hem uit, al had hij geen kaartje bij zich gehad en wist ik zijn naam niet. Maar na een half uur was de verwarming koud en zag ik dat het paneel van de thermostaat knipperde. Dat hoort niet.

Je gaat bellen met het moederbedrijf. 'Hebt u nog wel warm water?' 'Ja, warm water heb ik nog wel.' Je bent ineens intens dankbaar dat je dat in elk geval nog hebt. Maar je moet praten met zo'n rasechte Amsterdammer die tekst bezigt als 'Ja maar mevrouwtje...' En je weet het ineens: je bènt ook niet meer dan een mevrouwtje. Een mevrouwtje met griep. Echt goed voor de genezing zijn dit soort bizarre telefoongesprekken niet - ik kan ze niet eens navertellen. Maar dat het bizar was en nergens toe leidde, daar waren de Amsterdammer en ik het over eens.

Hij zei dat het geen zin had dat de monteur terugkwam, die kon toch niets doen voor hij de onderdelen had, maar uiteindelijk zei hij toe dat hij morgen weer contact opneemt om te laten weten hoe het met de onderdelen staat. Het bed is gelukkig warm.

Broerlief adviseert, voor als ik er toch uit ga, een bloempot op de kop op het gas.

Nieuwe hardware

Dit is 'm geworden. De Panasonic Lumix DMC-TZ3. Met 28 mm groothoek en 10 x digitale zoom. M'n Canon Powershot A80 deed het minder en minder en vorige week 'herkende de usb-poort de hardware niet meer'. Computer aan-uit, camera-aan-uit, ander usb-kabeltje... Niets hielp. Wat moet je dan? Ik had zo leuk JR gefotografeerd terwijl hij mij aaan het portretteren was en daar sta je dan machteloos 'zonder hardware'.

Het is heel onwennig, een nieuwe camera. Met griep in het hoofd vallen een nieuw apparaat en een nieuwe gebruiksaanwijzing voorwaar niet mede. Maar alvast één lichtpuntje: mijn computer herkent de hardware en de foto's zijn haarscherp. Maar wat moet je - zwakjes op de bank - in godsnaam fotograferen?

Waarschijnlijk ga ik me vandaag op poes Vespa richten. Mijn zwager kent een vrouw die in Reiki is en telepatisch kan communiceren met dieren. Aan de hand van een foto van het dier zegt zij te kunnen beoordelen wat er met een dier aan de hand is. Zij zou op grond van een foto van Vespa kunnen doorgronden waarom het diertje bij tijd en wijle naast de bak piest en poept.

Meelezen?

Stukje meelezen in Over de liefde? Er wordt in menig uitgeverij meer en meer gewerkt aan doorbladerbare boeken op internet, zoals bij GoogleBooks, en aan inkijkexemplaren, zoals bij Bol. Ben ik erg voor, echter zelf heb ik die techniek nog niet in huis. Dus is het een beetje à l'improviste, maar wie geinteresseerd is kan toch een stukje inlezen. Het zijn vier aparte jpg's. Als u op eentje klikt wordt die hoop ik leesbaar. (Hoop dat de uitgeverij mij dit niet euvel duidt en dat ik hiermee niet allerlei auteursrechtelijke regelgeving schend. Zo ja, dan hoor ik het graag en gaan ze er onmiddellijk af! Maar 't is bedoeld als aanbeveling....)

In het eerste setje pagina's (p 129-130) vat Pippa het relationele leven tot dan toe samen, vanaf 'Waar het allemaal op neerkwam...'

In het tweede setje (p 203-204) probeert ze de mores van de vriendinnenkring van Jula te duiden, ofwel 'het failliet van het homohuwelijk'. Au au au.

Bij de eerste liefde wordt de piano gestemd

Voorzichtigjes naar de buurtboekhandel gewankeld, waar ze al midvoor in de etalage lag, de nieuwe roman van Doeschka Meijsing, getiteld Over de liefde. Net uit. Ik had in Trouw de recensie gelezen, dat Meijsing in deze roman haar voorbije relatie met Xandra Schutte verwerkt zou hebben. Leek me nogal over elke grens gaan, maar omdat Meijsing over de liefde altijd als de beste heeft geschreven, wil ik haar lezen , ook als over de schreef zou gaan. Het verhaal van Pippa's liefde, waaronder die voor Jula.

Ik ben duidelijk weer aan de beterende hand, want ik heb het uit. Het is een práchtig boek. Over grote allesopslorpende liefdes, liefdes zonder terughouden, die totaal gelukzaligmakend zijn en toch weer over gaan. Drie grote liefdes heeft Pippa gehad en kwijtgeraakt. Ze plaatst ze in het kader van haar eerste grote liefde: scholiere verliefd op de gymlerares, en werkt knap en filmisch toe naar het verhaal van die vrouw en háár eerste liefde. Dat verhaal is tegelijk nietig en verpletterend en bepalend voor de rest van haar leven. Wat in Pippa's geval haar kalverliefde voor deze vrouw uiteindelijk over de rest van haar liefdes zegt... Wie weet kan ik er morgen wat ik over zeggen. Nu nog niet.

Op de site van haar uitgeverij Querido staat een klein interview met Meijsing, waar zij over het thema van de eerste liefde zegt: 'Als je een kalverliefde ‘kalverliefde’ noemt, is het dat ook. Maar als je over ‘eerste liefde’ spreekt, kom je in de buurt van hoe schrijvers als Tolstoi, Vestdijk en Nabokov die liefde ervaren hebben, namelijk als een allesoverheersende toonzetting. Bij een eerste liefde wordt de piano gestemd, daarna mag je er je hele leven op spelen.'

En natuurlijk heeft ze naar aanleiding van het vertrek van Jula naar een man veel bespiegelingen over homo en hetero, over lesbische stellen die sinds de openstelling van het burgerlijk ghuwelijk voor homoparen allemaal zo nodig moesten trouwen in buitenissige huwelijksfeesten, na een paar jaar allemaal weer gescheiden zijn. En over wat er anders werd aan Jula toen ze met een man ging. 'Ze was mooi geworden in haar relatie met de ander, hoewel er ook iets vaags in haar verschijning was geslopen, iets wat ik meende bij heteroseksuele vrouwen vaker gezien te hebben, iets vaags of ze niet helemaal bij de les zijn, maar met onzichtbare draden nog verbonden aan de slaapkamer. Op den duur ging die lichte wazigheid op in doorzichtigheid en iets inwisselbaars. Dan kon je dat soort vrouwen helenmaal niet meer van elkaar onderscheiden, dan waren ze de schaduw van hun man geworden. Misschien was dat de bedoeling.'

Recensie in Het Parool.

Ziek

Gelukkig is er Guust Flater. Hij kan geloof ik beter ziek zijn dan ik. Ik denk elk uur van de dag en de nacht alert: is het al over? Kan ik er al uit? Wat als ik het gewoon negeer? Maar het is te erg.

Jeroen meldde laatst in een blog dat hij het hele oeuvre van Konstantin Paustovskij tijdens zijn griep had herlezen, nou dan was die griep niet erg! Of hij kan goed blijven liggen en ziekte simuleren als hij aan de beterende hand is.

Ik kan helemaal niet lezen. Ik heb de krant geprobeerd en een reisgids naar Wenen, want ik ga over vier weken een reisje naar Wenen maken, maar het wil allemaal niet naar binnen.

Wel een fascinerende koortsdroom. Ik was in een woestijn, er was een strakblauwe lucht maar het was guur en koud. Ik moest op een brommer door de woestijn, maar de rechter handgreep van de brommer ontbrak. Ik kon alleen maar gasgeven en niet remmen. Ik wilde niet op die brommer, maar ik moest. Ik wilde weg, naar de zee, lekker bloot aan het strand liggen, maar Bobby zei: is dat nu wel verstandig? Helaas mist de clou van de droom, want toen werd ik wakker.

Liefst zou ik natuurlijk in detail uitwijden over alle ongemakken, moodswings en babyachtige behoeften die zich van je meester maken tijdens zo'n griep. Maar dat gejeuzel zal ik u niet aan doen. Aanmoedigende kaartjes, bloemstukken, fruitmanden en andere vormen van compassie zijn welkom.

Wind mee

Het was dan wel laat dat we klaar waren, maar vandaag hadden we de wind mee. Letterlijk en figuurlijk. Vanavond nam ik niet de Admiraal de Ruyterweg, maar zwééfde ik met de wind in de rug door het Westerpark. Dat het inmiddels alweer aardedonker was deerde ineens niet. Ik was gewoon trots op ons, met name op Vinnie en Lizzie. Zulke dagen wil je wel meer. Iets nieuws bedenken, opfrissen, nieuw elan, van die dingen, en dat dat dan ook gebeurt, gewoon, omdat je het wílt.

Graag zou ik nu alles uitleggen over content management systemen, over doe steeds meer functies uit het grafisch proces verdwenen zijn (zoals de zetter en de lithograaf) en dat we op het punt staan weer een functie te minimaliseren. De vooruitgang die niet tegen te houden is. Zo ver is het bij ons nog niet, maar wel bijna. De opmaak wordt steeds meer gestandaardiseerd. Vandaar dat we besloten hebben snel nog even de vormgeving een boost(-je) te geven.

Boekblad verschijnt volgende week donderdag in de brievenbussen, maar mijn eigen lieve lezerschare (bestaande uit ca 20 à 30 mij deels onbekende personen) mag al een blik werpen in ons opgeflufte blad. Pagina 4. Vast de foto die JR drie dagen geleden maakte zien. Die van Annette P. (rechts) heeft hij ook gemaakt.