Frances en ik moesten nog een keer op de foto, omdat de vorige foto's afgelopen oktober om negen uur des ochtends genomen waren, nadat een week lang alles misgegaan was. Maar het zóu lukken, hoe dan ook. Die staat van zijn tekenende zich op onze gezichtjes af. Vooral het mijne. Daar hielp geen lieve blusher of eyeliner aan.Die foto kon echt niet meer. We zouden nu op tijd en ontspannen opnieuw op de foto. Die foto werd echter almaar weer uitgesteld, vanwege mijn Influenza A. Influenza A flatteert niet. En toen het bij mij een beetje over was kreeg Frances het. Maar ja, de foto moest en zou komen. Hier mogen we nu uit kiezen.
Dat viel niet mee en de collega's moesten maar meebeslissen. Klis was om hem moverende redenen ineens behept met nietsontziende eerlijkheid. Hij vond het net James Bond met Bond Girl. Of dat een compliment voor wie dan ook was laten we even in het midden. (Frances: 'Wie is dan de Bond Girl?'). Hij meende ook te moeten mededelen dat griep echt niet goed is voor een foto, dat we beter hadden kunnen wachten. En dat streepjes onder de ogen mij ook niet echt staan. Too much. Kortom: feed back van het genre dat héél goed is voor het zelfvertrouwen. Ik vrees dat Frances en ik voor het derde nummer van Boekverkoper wéér op de foto gaan. Als serie 'niet-helemaal-gelukt' wordt-ie wel weer boeiend.
Foto's: Hannie van Herk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten