Hummer

Wat een leven. Uit eten met een CEO. Dat hoort bij het werk. Af en toe eten met een CEO. Die deelt dan off the record allemaal vertrouwelijkheden waar ik niets mee doe. We eten bij restaurant Zouthaven. De vorige keer had ik een beetje een schorriemorrie-restaurant uitgezocht, die fout maak ik niet nog een keer. Ik luister en hij betaalt.

Als ik in een slecht humeur ben dan denk ik bij het idee: ik lijk wel een animeermeisje, of erger, maar soit. En het blijkt best leuk. Het is de kunst om eerst een uur veel opschepperij verdragen ('t Is Moeilijk Bescheiden Te Blijven, Als Je Zo Goed Bent Als Ik'), veel te hummen, te glimlachen en dan almaar door te vragen. Het lukt me meestal ze op enige moment menselijk en los te krijgen. Zodat we vrolijk en stralend uiteen gaan. Tot de volgende keer!

Sem

'k Zit in een zaal bijeen met een aantal hoofdredacteuren en salesmensen omdat een nieuwe Speerpunt is dat wij Zoekmachinemarketingproducten en -tools aan onze adverteerders gaan verkopen. Daartoe worden wij bijgepraat door een meneer die onze Partner is en die ons over praktische tools, rapportages en een compleet productportfolio laat beschikken die onze sales-mensen kunnen inzetten om hun klanten op-een-hoog-niveau-van-dienst-te-zijn. Ze kijken er wat glazig bij. Ik ook.

Zowel bedrijven die volledig SEO-reseller willen zijn, als SEM-experts die op zoek zijn naar de juiste tools, bieden zij door dit Partnerschap de juiste toegevoegde waarde.  Ieder jaar brengen zij voor ons een whitepaper uit met de belangrijkste trends en ontwikkelingen op het gebied van zoekmachinemarketing. Zij hebben specifieke zoekmachinemarketingproposities ontwikkeld voor online marketing bureaus, uitgeverijen, online marketing-afdelingen en CMS-leveranciers. Het partnerschap bieden zij zowel private label als co-branded aan. 

Ik snap ook wel dat de wereld verandert. We moeten ons deze kennis en deze manier van praten eigen maken. Ik ben er echt voor. Maar na anderhalf uur kan ik niet meer. Er is nog zoveel werk te doen! Ik heb een beetje medelijden met onze sales-collega die hier omzet uit moet praten. Maar misschien lukt het ze...

Onweer

Nichtje komt langs. Tante is op woensdag vrij. Het verveelt mijn lieve lezertjes misschien, maar we doen een rondje Flevopark en eindigen aan de vijver van Distilleerderij Het Nieuwe Diep. 

Het etablissement heeft geen pin-faciliteiten en wij maar € 2,36 aan muntjes. Wat nu? Er komt zo groot onweer, waarschuwt de ober, die hangt nu al boven het IJ. Nog tien minuten. Er zit een heer met  iPad op het terras, die de vorderingen van de onweersbui op Buienradar volgt en van minuut tot minuut aan de medegasten mededeelt. Voor die € 2,36 krijgen we twee thee.

De onweersbui is verpletterend. Hij duurt nog minstens een uur zegt de heer met de iPad.  'Ga bij die Ober even smoezen of we een likeurtje mogen,' vraag ik aan Nichtje. 'Hij is jouw leeftijd. Zeg: we kunnen internetbankieren, straks contant geld brengen, wat hij wil...'

'We zijn heel betrouwbaar', zegt Nichtje tegen  de Ober. 'Die tekening die daar hangt, die heeft mijn Tante zelf gemaakt.'

Ooit stuitte de eigenaar van dit etablissement op mijn tekening van het etablissement. Hij mailde me en ik bracht hem een printje. Dat heeft hij nu ingelijst en opgehangen. Best een eer!

Terwijl het uren blijft stortregenen krijgen wij twee glaasjes  huisgestookte kaneellikeur. Mmm.

Centrifugeren

Wat bijzonder boeiend is aan de doordeweekse vrije dag is dat er spontaan van alles op mijn weg komt. Om maar wat te noemen: Buurman belt aan met zijn armen vol nat beddengoed. Zijn centrifuge is kapot. Of hij bij mij mag centrifugeren. Mijn AEG Bovenlader ('Wat een goed idee: een Bovenlader!') heeft een knop Pompen & Centrifugeren die het meest in de buurt komt van wat we willen, namelijk centrifugeren, dus die kiezen we maar. Dat programma duurt 15 minuten. Kopje koffie, Buurman?

Van der Heijden

Omdat het nu ineens weer druilt en regent ga ik maar in bed  'Uitzending Gemist' kijken. Er is tenslotte genoeg gemist. Altijd mist ik alles. En ik beleef al zo veel. Hoe doen anderen dat? Ik kijk het programma met A.F.Th. van der Heijden in College Tour van afgelopen vrijdag. Ik heb zijn roman Tonio bij verschijnen als een van de eersten gelezen en mooi gevonden, nog ver voor hij alle prijzen won. Dat werk 't bij mij altijd enorm tegen.

Ik vind College Tour een mooie formule, met de jonge studenten die vragen stellen. Behalve dan die uitzending met Willem Holleder. Studenten die vragen stellen klinken toch anders dan wanneer een journalist een vraag stelt. De journalist moet altijd vooral een mooie quote scoren. Ik heb de illusie dat de student nog puurder wil wéten.

Einaudi

Via verschillende wegen komt de Italiaanse componist en pianist Ludovico Einaudi tot mij. Zo mooi! Minimal. Dat wil ik graag delen. Zijn muziek schijnt wereldwijd een sensatie te zijn en is bekend van internationaal bekroonde films als 'Intouchables' en 'Black Swan'. Hij wordt ook de André Rieu van de piano genoemd. Oordeel zelf...

Lente

Het is echt waar! Het is lente! Ik heb een overleg gepland en dat doen we maar in het Flevopark. Tenslotte gaat het morgen weer regenen.

Utrecht CS

Het is 19.54u. Men wil heel graag naar thuis. De trein naar Amsterdam/Alkmaar van 19.55u staat klaar maar vertrekt overeen kwartier, zo staat op de borden en wordt ook omgeroepen.  Aan de overkant van het perron staat de trein naar Schiphol via Bijlmer/Arena van 19.58u. Dan moet ik daar over op de metro. Nou, die dan maar.

Met een medereiziger, die ook naar Amstel moet, sta ik wat te heen en weren. Ik besluit tot de eerste trein, die richting Schiphol. Hij loopt met me mee, maar springt vervolgens op het laatste moment toch weer terug.  Je wéét het niet.

Zijn trein van 19.55u vertrekt het eerst, gewoon precies op tijd, wat de borden en omroepsters ook tegenspreken. Grr.

Ze Balcony

Zon! Eindelijk! Nu wil je toch wel vrij. Vakantie. Acuut! Nu! 't Is dat ik vanavond moet doorwerken dat ik vanochtend wat later begin. En dus kan aanklooien met diverse huishoudelijkheden. Ik wilde mijn dagelijkse wandeling vast gaan maken, want vanavond komt het er vast niet van, maar als je dit zo ziet: kan ik niet beter op mijn gelukzalig strálende balkon blijven?

Dan maar weer een Japanse schone

Het lijkt wel of deze Japanse Schone aan het appen is. Verder is-ie wat somber van kleur. Hoe meer ik naar de reeks kijk hoe treffender ik hem vind worden. Moeilijk er woorden voor te vinden. Kan iemand er voor mij een essay over produceren? Wat drukt de kunstenares uit in deze reeks?

Someday... somewhere...

Het project Huis aan de Vecht valt voorwaar niet mede. Het idee van direct aan de Vecht is inmiddels verlaten. 

Zo gaat het. Elke keer als ik enthousiast bent is Bobby lauwlauw, en - geef ik toe - andersom van hetzelfde laken een pak. Ik kom op incourante huizen op incourante locaties aan de randen van de stad en hij zoekt rond de binnenstad. We moeten natuurlijk op een léuk  compromis uitkomen. Contradictio in terminis. Waar we allebei vol ja tegen zeggen.

Eens zijn over het uitgangspunt: niet te duur maar wel groot. Hij komt met jaren zestig/zeventig doorzonwoningen en ik  - als het dan geen Leidsche Rijn mag zijn - met huizen met wat verouderde interieurs.  Pippi Langkous-huizen. Elke keer gebeurt het weer: kom je enthousiast met een nieuwe vondst op de proppen,  en de ander reageert met: 'Nou nee', of sterker. Dan valt het niet mede om opgewekt verder te gaan. 

Dit weekend onderzoeken we - op mijn initiatief - twee geweldig leuke huizen, vind ik. Eén aan de Vleutenseweg en één aan de Atoomweg. Die Vleutenseweg wil ik écht, maar Bobby deelt mijn enthousiasme helemaal niet. Dan kun je hoog of laag springen, dat helpt niet. Het is een beetje een tragisch bezoek trouwens, moeder & dochter, gescheiden. Ze vinden het helemaal niet fijn hun huis te  verkopen. De puberdochter keert ons steeds demonstratief de rug toe.

Die Atoomweg wil ik eigenlijk ook helemaal niet, maar vind ik als idee geweldig. Er staat een rijtje van 14 huizen direct aan het Amsterdam-Rijnkanaal, dienstwoningen van de Nuon aldaar, krankzinnig. Ruim in en om het huis en helemaal niet duur. Ik geef toe dat de fietstocht ernaartoe echt niet leuk is, maar toch. Nee, zegt Bobby.

We eindigen de fietstocht aan de Rubicondreef in Overvecht. Heeft híj gevonden. Het is het oudste en éérste stuk van Overvecht. Midden in het groen. Vlak bij de stad en vlakbij en NS-station. Maf huis. Ruim en licht. En dan kunnen we weer een beetje lachen. Er is vast wel ergens een huis voor ons. 'There 's a place for us, somewhere a place for us...' Uit de Westside Story. Hieronder een versie van de Supremes.

Bulgaarse stemmen

In het kerkje van Blauwkapel treedt Monique op in een projectkoor genaamd de Utrecht Travel Singers. Ze gaan elk jaar een week naar een Midden-Europees land en zingen dan muziek van dat land. Ze hebben al Slovenië gehad, Macedonië... 

Nu zijn ze een week naar Bulgarije geweest en hebben daar op verschillende locaties gezongen en van Bulgaarse zangers iets van het bijzondere stemgeluid van daar geleerd. Wat ik er in elk geval van opgestoken heb is dat er niet één Bulgaars stemgeluid is, wat wij dan voor het gemak weer denken, maar dat per regio enorm uiteenloopt.

Nu treden ze ter afsluiting van het project op in een geweldig leuk kerkje in Fort Blauwkapel. Dit is hét moment om ook daar de geschiedenis en details van op te zoeken en uiteen te zetten, maar even niet.

Wandkleed

Geen idee hoe gobelins gemaakt worden. Geweven. Maar hoe? Ik vond gobelins altijd het toppunt van historische tuttigheid, maar vandaag sta ik ineens oog in oog met het grootste gobelin van Europa, zegt de gids. In welk werelddeel heb je dan nog grotere gobelins, vraag je je dan af. Maar dit terzijde. 

Het zijn drie enorme wanden met bostaferelen. Mijn Afrikaanse doek thuis in de slaapkamer van € 15 euro met oerwoudtafereel heeft hetzelfde idee. Maar de kwaliteit is wat minder. 

Indrukwekkend dat iemand dit gemaakt heeft ooit. Het is de jaren tachtig en negentig gerestaureerd in tíen jaar tijd.

Het is allemaal in de regentenzaal van het Bartholomeus Gasthuis in Utrecht. Iemand die daar vrijwilliger is viert er zijn verjaardag met rondleiding.

Netwerken

We hebben Toogdag in Strand West. Dat is werk. Een jaarlijkse informele conferentie van relatief jonge enthousiaste vakgenoten. Interessante sprekers, lekker eten. Ach, wat een genoegen en een plezier.

Het gonst er van de vrolijke energie. Op de bovenste foto (made by Hani501) doen we speed-daten. Je maakt even kennis met een stuk of zes andere deelnemers. Het was me een lawaai ban jewelste: iedereen moet bijna schreeuwen om gehoord te worden. Heel grappig. Er komen ongeveer 60 (?) mensen op af. Je snapt niet dat dat er niet veel meer mensen zijn. . 

Naald en draad

Ik krijg commentaar dat mijn zwarte broek zo wijd zit. Op zich is dat wel een complimentje waard, maar een te wijde broek is ook niet flatteus. Wat nu? In vijf maanden tijd ben ik ca 7 kilo afgevallen en nu heb ik nog 5 te gaan. Het gaat langzaam, maar het gaat door. Ik heb niet zulke eet-obsessies meer. Kan heel tevreden zijn met glaasjes water en als ik mij af en toe toch nog te buiten ga: so be it. 

Maar de broeken zijn een probleem. Ik heb ze in diverse vormen en maten. Eigenlijk past geen een goed, behalve mijn nieuwe excentrieke hippiebroeken uit La Gomera. Maar die kun je niet alle dagen aan. Dat is meer voor feestjes. En mijn twee Sissy-Boy-Workers. Maar van de ene is vorig jaar de knoop af gesprongen. Grr. Naai er dan even een nieuwe knoop aan, Lucie Theodora, zou je zeggen.

Waarom ik dat almaar uitstel. Het heeft te maken aan het gebrek aan fournituren-zaken heden ten dage. Vroeger kocht je knopen, naalden en garen bij V&D. Maar die hebben dat al lang niet meer. Nu ben je aangewezen op een Sorbo-rek bij de supermarkt, als ze die al hebben. Maar wat daar te koop is: alleen maar naalden met veel te kleine oogjes. Daar krijg ik de draad niet in! Ook niet met leesbril. Je denkt alleen maar: ik kan die broek wel weggooien, want ik kan geen knoop meer aanzetten. En je brengt toch niet je broek naar het Naaiatelier voor een knoop?

Vandaag raap ik me bij elkaar en poog ik op de tast de draad door het oogje te frutten. Misschien is het op enig moment zomaar raak. En zowaar. Nu heb ik weer een extra passende broek.

Homo Ludens

Omdat ik de laatste tijd best veel in de auto zit hoor ik weer veel radio. Radio is een geweldig medium. Dat komt beter binnen dan een krant of het journaal op tv. Ik heb de ochtendkrant ingeruild voor Radio 1 van 07 tot 07.30 uur. En als ik in de auto rijd (wat ik minder probeer te doen) dan luister ik ook veel. Gisteren hoorde ik een interview met de Groningse filosoof Coen Simon die afgelopen april het essay voor de Maand van de Filosofie schreef. De opdracht die hij gekregen was om als filosoof naar de economische problemen te kijken. 

In dat kader verdiepte hij zich in gevoelens van schuld en schaamte die ons koopgedrag omringen en in onze onbedwingbare neiging overbodige spullen aan te schaffen. Op zoek naar de oorsprong van de economie stuit hij op een schuld die nooit kan worden afgelost: het 'menselijk tekort'. Simon beweert mensen vaak onderhuids schuldgevoelens hebben over wat ze kopen. Je had je geld ook aan iets anders, iets nuttigers kunnen besteden, je belast het milieu, je koopt iets zo goedkoop dat andere mensen ervoor moeten lijden. Geld lijkt een neutraal waardemiddel, maar op het moment dat er iets verandert in de economie, zoals nu, komen basale schuldgevoelens weer bovendrijven, zegt hij.

Wonderlijk gesprek, trouwens. Hij zegt uiteen dat-het-zo-is, dat mensen zo zijn, en de interviewster reageert met: 'Nee hoor, dat heb ik helemaal niet.' wonderlijke gesprekstechniek.

Maar goed. Ik herken er wel wat van. Je overvloed, je keuzes bij het kopen van eten (veel, matig? lekker? duur? goedkoop? biologisch? kleine zelfstandiger winkels? markt? gemak? internet?) Hoe mensen met geld hun schuldgevoel afkopen, illustreert hij aan de hand van een een crèche waar ouders een boete moesten betalen wanneer ze hun kind te laat ophaalden. Die ouders kwamen juist vaker te laat. Omdat ze ervoor konden betalen vonden ze dat het gerechtvaardigd was te laat te komen.

Hij besluit trouwens niet in economische aanbevelingen, maar in een pleidooi voor een revitalisering van het spel. Huizinga’s idee van de homo ludens. De mens is een verlangend wezen is dat niet weet wat hij verlangt. Juist spelen zorgen ervoor dat verlangens een bepaalde richting krijgen. De minister van Sport raadt hij aan om het ludieke te bevorderen, niet het sporten vanwege de strijd tegen overgewicht. Doet me denken aan de rummikuppende nichtjes laatst.

Dreigroschenoper

Als slot van de cursus Zing & Beleef Weill woon ik de uitvoering van de  Dreigroschenoper in het Concertgebouw bij. Het is heel erg, maar ik ben intens moe en heb helemaal geen zin. Het kaartje voor deze uitvoering kostte € 52.50 en hoort bij de cursus. Zit ik daat helemaal alleen in die zaal, zeur ik tobberig.

Tot mijn onuitsprekelijke vreugde hebben Hani501 en ik plaatsen naast elkaar. Waarschijnlijk hebben we ons indertijd zo'n 5minuten  na elkaar voor de cursus opgegeven. Het concert is prachtig. Wij zitten Rang 1, Rij 3. Uitzicht op het orkest. De zangers zingen daar áchter.  Die zien we nauwelijks. We hebben uitzicht op de achterkant van de piano en het harmonium.

Je hebt de neiging daar boos over te worden: die € 52,50 entree in combinatie met niets zien. Maar zo'n boosheid - terecht - verpest je humeur. De dame aan de andere kant naast me onthult: 'Ik heb al snel besloten te genieten en niet kwaad te zijn.' Wijs is dat.

Terra Incognita

Ik weet echt wel hoe ik naar Zus2 moet rijden, maar nu ik eenTomTom heb laat ik die gezellig meerijden. Ik rijd altijd over Den Oever, maar zij stuurt mij bij Middenmeer de Wieringermeerpolder in, langs een wirwar van eerst N-wegen maar ook echte B-weggetjes. Terra Incognita.

Het is een prachtig gebied dat je eigenlijk met de fiets zou moeten doen en niet wanneer je in 1 uur en 19 minuten van Den Helder terug naar Amsterdam wilt. Ze maakten de polders indertijd heel anders dan nu. veel meer kromme wegen en onbegrijpelijke bochten.

Gezonde traktaties

Het verjaarscadeau voor mij van de collegae brandt in hun bureaula, het is al drie weken ná mijn verjaardag, maar ik krijg het niet als ik niet trakteer. Zeggen ze. Ik heb alleen geen zin in taarten bakken. Dit jaar. Als ik zelf niets mag...

Suzanne adviseert me eens rond te kijken bij 'Gezonder Kindertractaties'. Ik zie me al aankomen!

Into Each Life...

Soms vind ik het best fijn als het de hele dag regent, want dan hoef je helemaal niets. Niet naar buiten, geen plannen, geen mensen, alleen wat kranten, tijdschriften, kopjes koffie en tot slot een eenvoudige ovenschotel van wat er nog in de koelkast is.

In het kader van de nieuwe discipline ga ik echter om 21hrs toch over tot de avondwandeling van de dag. En dan is het ineens helemaal niet erg. Het is heel stil en wezenloos buiten. Af en toe jogt er een jogger voorbij. En men kan overal mooie plaatjes schieten, ook in de regen.

Op een mooie Pinksterdag...

We doen 'n dagje Hoek van Holland. Dat is vanuit Maassluis een bescheiden ritje door het Westland. Voor mij tamelijk onbekend gebied. Vroeger hadden wij als Drentse kinderen veel medelijden met bewoners van Zuid-Holland. Daar was in onze beleving alleen maar verstedelijking, industrie en vervuiling. De thee bij onze Dordtse familie smaakte naar pure chloor.

Dat van die verstedelijking en vervuiling was misschien wel waar, maar als je hier geboren en getogen bent dan ervaar je dat toch anders. Maassluis is hartstikke leuk en Maasland en Schipluiden zijn heel pittoreske dorpen. Niks mis mee. Én ze hadden/hebben wel Hoek van Holland, hoor ik nu van Schoonmama. Hoek van Holland is bron van eeuwige vreugde.

Vandaag zie ik het ook. Hoek van Holland is net zo leuk als de Zuid- en Noordpier bij 'ons' IJmuiden en Wijk aan Zee. Puur genieten op een mooie Pinksterdag.

Song Contest

Ik kijk bijna nooit Songfestival, maar Leen belt of we komen. Net zo'n hysterische avond als driekwart jaar geleden met het WK, zegt ze, en daar horen jullie bij! Ja eh..., reageer ik, eh... even overleggen...' Tot mijn verbazing zegt Bobby van harte Já! Hij heeft helemaal nog nooit een Songfestival gezien. Maar zo in een kamer met meer en iedereen die erdoorheen commentaar levert, dat spreekt hem wel aan.

Het is dan ook weer geweldig. Het gezelschap is hetzelfde als toen met het voetbal: Leen, Ekfa, moeder Dini, Gerda, Bobby en ik. We krijgen allemaal een leeg blaadje in de handen gedrukt en moeten rapportcijfers geven. Leen, Ekfa en ik kijken bovendien op Twitter mee en lezen daar steeds geestigheden uit voor. Het geeft wel een extra dimensie aan de avond, maar mensen die níet aan Twitter doen vinden dat wat minder. Het is ook een beetje armoedig om andermans grapjes voor te lezen in plaats van ze zelf te bedenken. Leen valt halverwege de avond in slaap.

Ik twitter alleen mijn topvijf. Anouk op 1, zij is echt de beste, maar Griekenland zit er ook bij, en Azerbeidzjan, en Malta.

Nederland:


Griekenland:


 Azerbeidzjan:


Malta:

Hagedissen

Vandaag doen we maar een klein klusje. De hagedissen van La Gomera komen aan de achterwand. Het staat héél leuk. Levendig. Vrolijk. Stil en toch levenslustig. En in stille afwachting. Van elkaar of iets anders. Van de ovenschotel. Van het Songfestival...

Natuur

Laatst zag ik een website van een 'natuurcoach'. Dat is geloof ik iemand met wie je door een park mag lopen en dan van alles beleven aan de bomen en de bloemen. Ze is ook mindfullness-lerares. Het lijkt me ineens heel fijn om aan de hand van een wijs persoon door het park te lopen en me te spiegelen aan de Wonderen der Natuur. Denk ik ineens terwijl ik in het park de bomen bewonder. Deze spreekt me helemaal aan. Ik weet niet wat voor boom het is. als ik naar de blaadjes kijk zou het een Maple Tree kunnen zijn. Ahorn.

Wat zou ik hier met de Natuurcoach mooi over kunnen bomen. Topzwaar, denk ik, wijdvertakt en elke tak is weer een eigen boom. En zo knoestig, het leven is aan deze boom niet voorbij gegaan. Wat zegt dit over mij? 

Bij gebrek aan Natuurcoach maak ik alleen maar een foto om over de gedachte te bloggen en loop ik weer door.

Bloei

Wij moesten vroeger vele psalmen uit het hoofd leren, want daar hád je later wat aan. Dat raakte je nooit weer kwijt. Daar zit ik nu mooi mee. Want als ik deze foto maak denk ik onmiddellijk als kop: 'Het balkon zal bloeien als een roos', als variant op 'De woestijn zal bloeien als een roos'. Al weet ik niet of het een psalmtekst of zomaar een Bijbeltekst.

Ook al is het weer nog steeds een beetje naar en koud, het balkon bloeit weelderig. Ik ben trots en blij. Vandaag vooral op en met mijn sierui, de Allium Mount Everest. Ik kan het haast niet geloven, maar hij schijnt te bloeien van mei tot augustus. Ook in een pot op een balkon? We zullen zien. De sierui is er ook in het paars, dan heet hij de Allium Aflatunense. Zo teer en licht en complex tegelijk! Prachtig. De bloem lijkt inspiratiebron geweest voor allerlei lampen. Zoals deze Ikea-hanglamp.

Moet denken aan de foto's van Karl Blossfeldt. 

PS later zie ik in het park de uitgebloeide paardenbloem. Zelfde plaatje.

Leidsche Rijn

Bobby heeft een huis gespot in de wijk Lombok. Hij is erg enthousiast. Het huis ziet er goed uit, het is een beetje een rommelig buurtje met een supermarktke om de hoek, er is water, er is een park...

Ik parkeer de bolide recht voor het huis, net als de vorige keer aan de Groenedijk en ga wat rondwandelen.

Hihihi, reageert  Ann gevat, heet dat water daar niet de Leidsche Rijn?

In elk geval heet het er Leidse Kade. Of heet het water Kromme Rijn? Oude Rijn?

Geheugensteun

Mijn vorige tocht naar Brussel jaren zónder TomTom heeft er wel ingehakt. Ik reed met een kaart op schoot naar Cook & Book in de voorstad Woluwe. 

Ik snapte er niets van. Antwerpen, Mechelen. Machelen, Zaventem, Woluwe... Ben ik op de goede weg? Een wirwar van snelwegen en op- en afritten. Nergens stond Brussel op de borden. Ik herinner me weer haarscherp de adrenaline die door mijn lijf gierde. Ik was het totaal vergeten, maar die rit moet de reden geweest zijn dat ik woensdag per se een TomTom moest. Als je voor het gemak even alle ongemakken bij de aankoop vergeet, dan is het ding in een woord een zégen. Ik kan niet anders zeggen. Naar de stad toe, de stad in, en ook weer de stad uit. Die zelfverzekerde stem van. Máxima en de immer correcte kaarten gidsen je foutloos naar je doel toe. Ik ben om.

Herinner me nu ook weer de terugweg van toen. Ik geloof dat ik zo'n vijf uur gedaan heb over Brussel Antwerpen. Iris, een van de congresgangers, komt uit Gent en waarschuwt me: vrijdagmiddag is Brussel-Antwerpen-Gent een hel. Ik vertrek dus maar om 13 uur. Ben om 17 uur in Utrecht. Het is goed. Máxima's stem / gezelschap sleurt me erdoorheen.

Magritte

Vóór het diner krijgen we ook nog even een uur een rondleiding door het Magritte Museum. Doodmoe maar toch ook weer hartstikke leuk. Was ik ooit in Brussel? Ik geloof het niet. Wat is Brussel leuk! Ik associeerde Brussel tot nu toe vooral met Europa. Ambassades. Ambtenaren. Kostenposten. Geldverspilling.

Een van mijn volgende vrije woensdagen ga ik terug naar Brussel. Wat een mooie musea. Leuke winkels. Een ontzettend geanimeerde gidse vertelt een uur over Magritte, die nooit zijn schilderijen heeft willen uitleggen, zegt ze. Wij moeten er maar van denken wat we ervan denken.

Exploderen

Het was na een uur al alsof mijn hoofd explodeerde, zegt de Engelse journaliste met wie ik na 4 uur informatie-overload even klets. Zij is weggelopen op driekwart van het programma. Ik kan nooit goed uitleggen waarom het best moeilijk is volop van die conferentie-werk-uitjes te genieten. Brussel. Zie ik Brussel?

Er is vooral een própvol programma met veel politieke agenda's en te veel sprekers die elk max 10 minuten krijgen waarin zij hun informatie niet kwijt kunnen en de toehoorders kunnen niets meer opnemen.  

Ik moet ook nog een interview regelen, maar de man in kwestie heeft toegezegd maar is niet toeschietelijk om morgen een uur in zijn agenda te reserveren. Grrr. Aandringen werkt averechts, voel ik aan mijn water.

Van A naar B

Zo ver (als op de foto, rustig tuffend van A naar B) ben ik dus nog niet. Stiekem dacht ik dat ik overdreven bezig was met mijn hele TomTomdag, maar verdomd! Ik heb werkelijk de hele dag nodig. Ik zou u er echt niet mee vermoeien, als niet Ann zei dat het juist fijn is dat ik over deze dingen blog. Dat het niet aan mij ligt maar dat we er allemaal last van hebben. Hoogopgeleid en slim als we zijn tobben we allemaal met die apparaten en systemen.

Vooruit dan maar. Er zit géén gebruiksaanwijzing in de doos, alleen een folder met wat nummers, iconen en pijlen. 

Nadat ik - inderdaad buiten - het GPS-signaal gevonden kan ik naar binnen om de TomTom aan te sluiten op de  computer. Omdat ik slechts twee usb-ingangen op mijn laptop heb gebruik ik een usb-hub. Daar steek ik de usb-stekker in. Er gebeurt niets. Twee uur later lees ik op de iPad in de - na uren - gedownloade 104 pagina's tellende gebruiksaanwijzing dat je een TomTom niet op een hub mag/moet/kan aansluiten, maar alleen direct aan de computer. Waarom en waartoe staat er natuurlijk niet bij.

Enfin. Ik log in met mijn oude account van jaren her. Er staan in dat account een paar programma's aangevinkt en die gaat hij ongevraagd automatisch downloaden. Daar doet-ie drie uur (drie uur!) over. Nergens is te zien of het nieuwe actuele of jaren oude programma's zijn die hij up- en  downloadt. Wat mij achterdochtig maakt is dat hij de stem 'Het prinsesje' downloadt, die ik indertijd kocht. Dat was de stem van Máxima. Wel leuk trouwens. Anyhow, ik voel mij helemaal gevangen deze vrije dag.

Tenslotte ga ik proefrijden naar de Intratuin.  Met en zonder stemmetjes. Kijken of die het doet en hoe ik dat directieve gebaas van die TomTom-stem vind. Of ik het kan lezen. Of ik het al rijdens kan bedienen. Of mij nog ergens aan erger wat ik wellicht anders kan instellen.  En zo kom ik weer thuis met een hele kruidentuin: lavendel, oregano, bonenkruid en margrietjes.

TomTom-dag

Vandaag is het TomTom-dag. Op mijn vijftigste verjaardag kreeg ik van mijn vriendinnen en collegae een TomTom. In principe ben ik best een beetje een early bird met de dingen, het was een van de eerste modellen. Ik herinner me nog sterk de stress bij het installeren en het gebruik. Er zat geen gebruiksaanwijzing bij, alleen een onleesbaar foldertje met onduidelijke iconen. Gelukkig kon Hani501 me op afstand uitleggen dat ik naar buiten moest, omdat het apparaat geen GPS opvangt in huis. Dat was Stap 1 to get started. Daarna moest je weer naar binnen naar een niet erg toegankelijke website. 

Ik werd er niet blij van. Ten eerste ervoer ik (toen) het gebruik van de TomTom als weinig intuïtief, onbegrijpelijk dus. Daar je meestal al in de auto zat en direct weg wilde, was er ook niet een kalm moment om alles even goed te leren en in te stellen.

Ten tweede zat er in mijn eerste TomTom een los geheugenkaartje, dat er af en toe uitviel. Op een dag was het geheugenkaartje kwijt. Overal gezocht, nooit weer teruggevonden. Ik baalde als een stekker en schaamde mij ook nog eens, want het was een duur cadeau. Een schánde bovendien, zo'n slecht product en geen winkel die me kon helpen. Nooit zou ik meer een TomTom. Grr.

Ten derde had ik nog geen varifocus-bril en kon ik het ding steeds slechter lezen. Het ging niet zonder leesbril en het ging niet met leesbril.

Ten slotte was Bobby van de wegenatlassen en vond hij regelmatig wat anders dan de TomTom. Dan kregen we discussies over de route. Wie volgde ik: Bobby of de TomTom? Bizar. Nee, er was nauwelijks reden voor een nieuwe TomTom.

De laatste jaar rij ik echter  regelmatig in mijn uppie naar vreemde binnensteden met uitgeprinte blaadjes op schoot en/of de telefoon in de hand. Niet fijn. Morgen moet ik naar diverse adressen te Brussel en ik herinner me nog een laatste rit naar de voorstad Woluwe bij Brussel. Wat reed ik vaak fout.

Steeds vaker hoor ik mensen zeggen: ik kan echt niet meer zonder TomTom. Kortom: waarom zou ik het niet een tweede kans geven? Ik trek er gewoon de hele vrije dag voor uit. TomTom kopen en installeren en rustig leren ermee om te gaan. Adressen intypen en opslaan. Stemmen installeren. Kijken hoe ik alles vind.

Spring Song

Proberen of pianospelen nog gaat. Om er weer een beetje in te komen speel ik maar weer uit mijn eenvoudigste beginnersboek.vandaag ga ik los op de kleuterversie van 'Spring Song' van Mendelssohn. Als je het nummer daarna op YouTube vindt, dan weet je weer dat er nog een boel gestudeerd mag worden...

Dante

Terwijl wij één La Chouffe drinken ('Eén hoor!') vertel ik Buurman dat ik om 07 uur ontbijten ga in Restaurant 1e Klas op het Amsterdam CS. Daar wordt het verschijnen van de nieuwe Dan Brown (Inferno) gevierd met een ontbijt. Het is dan 00.00 uur in New York en start de verkoop van de nieuwe Dan Brown. Ze hebben een hele hype gecreëerd, net als indertijd met de Harry Potters, die mensen dan 's nachts gingen kopen.

Zou dat nu ook lukken? Ik zie de vertaalsters van het boek bij DWDD, die niets mogen vertellen. Het is knap, natuurlijk, het creëren van een hype, maar ik vind 't allemaal ook een beetje zinloos. Jan Mulder moppert: 'Een boek met zo'n omslag, dat kóóp je toch niet?' Ik durf het beroepsmatig nauwelijks hardop te zeggen, maar stiekem denk ik dan ook. Ik ben duidelijk (nog) geen Dan Brown-lezer, maar wie weet, vanavond?

Buurman vindt dat ik geen Dan Brown moet lezen, maar Dante. Dante zèlf. Heb ik Dante nooit gelezen? Hij kan stukken uit zijn hoofd. In verschillende vertalingen. Ik krijg zijn Dante mee, een dubbeldikke box met twee zware gouden boeken.  't Is dat ik nú weg moet, om het 07-uur-ontbijt te halen, anders zou ik nu een stukje citeren.

Bommel

't Is weer snijdend koud bij de avondwandeling. Ik ben hier voor mijn gevoel zo'n twee weken niet geweest en wat is het veranderd! Alles bloeit en geurt als een gek. Met mijn matige herbarium-kennis herken ik de fluitenkruid, dovenetel, boterbloem, paardenbloem en de bladeren van de berenklauw. Ik ga onmiddellijk een gidsje met Bermbloemen-in-Holland-en-Utrecht scoren. En dan was ik wegens de kou bijna binnen gebleven!

Het water van het kanaal licht vrijwel rimpelloos op. Af en toe vaart er een Rijnaak langs met namen als Reguliersgracht en Discovery. In zo'n sfeer schreef Martinus Nijhoff de zin 'Ik ging naar Bommel om de brug te zien' waarmee hij wereldberoemd werd. Niet om beroemd te worden, maar om de sfeer te raken... Viel mij ook maar zo'n zin in.

Fietserstunnel onder het Rijks weer open

Ooit had het Rijks een onderdoorgang voor een paardentram! Of stond die alleen op de tekening? Ik vond het plaatje op de site van de Fietsersbond, het fotobijschrift geeft geen uitsluitsel.

Vanavond is de fietstunnel onder het Rijksmuseum in Amsterdam weer open gegaan: de eerste fietsers gingen luid bellend de tunnel door. Vrijdag werd nog gezegd dat hulpdiensten nog de hele maandag nodig zouden hebben om te kijken of de fietsers door de tunnel problemen zouden opleveren met rijen wachtende bezoekers voor het museum. Over een maand bekijkt de gemeente of aanvullende maatregelen nodig zijn.

De fietstunnel onder het Rijksmuseum is al jaren onderwerp van verhitte discussie. Het stadsdeel Zuid stelde dat de tunnel voorlopig overdag dicht zou moeten, maar werd direct teruggefloten door wethouder Wiebes. De tunnel is voortaan 24 uur per dag open. In de weekends en op Tweede Pinksterdag, als lange rijen bezoekers voor het museum worden verwacht, gaat de tunnel op 'piekmomenten' dicht voor fietsers.

Ochtendspits

Heel oud gevoel gevoel: in de ochtendstond in een eindeloze stilstaande  file op de A2. Ik sta al een uur stil. Er zijn al zes ambulances, vijf politie-auto's, vier brandweerauto's en twee bergingsauto's langs gejakkerd. Vier van de vijf banen zijn dicht. Alle automobilisten moeten op de meest linkse baan. Dat lukt niet, want alles staat stil.

Op de radio groeit de lengte van de file al snel van vijf naar achttien kilometer. Nu niet ergeren dat je voor niets zo vroeg bent opgestaan, want er is ongetwijfeld iets heel ergs aan de hand.

PS. Dinsdag staat in het Parool wat er aan de hand was. Een Lissenaar was vanaf de andere kant door de 'middenberm' (de vangrail?) gereden.

Groepsstilte

Sinds ik op 11 januari jl. op het Museumplein een groepsmeditatie met honderden mensen meemaakte ben ik geïntrigeerd geraakt door de beweging Stadsverlichting. In inmiddels ruim 600 huiskamers komen elke tweede zondagavond van de maand mensen bijeen om te mediteren. In kleine of iets grotere groepen. Mensen stellen hun huiskamer open voor vreemden die stil binnenkomen en stil weer vertrekken. ik vind dat mooi. Daar op het Museumplein was de kracht van zoveel stille mensen bijeen echt voelbaar. 

Op de site van Stadsverlichting zoek ik een adres in Utrecht. In Utrecht zijn er zo'n zestien adressen, tegen 51 in Amsterdam. Ik kies een cursusruimte voor mindfullnesstrainingen uit aan  de Singelsteeg. Het is een  lichte vriendelijke ruimte achterin een steeg. De gastvrouw meegerekend zijn we met ons zessen.  

ik zou wel willen weten hoeveel mensen er op dit moment meedoen in heel Nederland.

Borgen

We gaan steeds pas tegen elven naar 'Borgen' kijken. Zitten nu in de Seizoen 2, aflevering 8. Zo verslavend! Laatst vroeg Ann wie in de serie mijn rolmodel is. Niet Brigitte, zoveel weet ik wel. Ik denk eerder Katrin, de journaliste, haar onverschrokken keuzes. Of Kaspar, Brigittes persvoorlichter, Katrins vriend. Hij denk snel, trekt snel goeie conclusies handelt daarnaar. En maakt er privé een aardig zootje van.

Ach, wat een heerlijke serie. Nu weer Brigittes dochter Laura in een psychiatrische kliniek, een privékliniek, terwijl haar moeder in haar rol als premier tegen privéklinieken is. De paparazzi eromheen...

Elke keer als een aflevering uit is kijken Bobby en ik elkaar aan. 'Nóg eentje?' 'Nou, nog ééntje dan.'

Is het idee achter de serie dat er zoveel mis gaat in het persoonlijk leven bij vrouwen-met-macht? Het huwelijk van de premier loopt al snel op de klippen, omdat haar echtgenoot ook ambities heeft en niet alleen maar voor de kinderen wil zorgen. De dochter krijgt ernstige psychische problemen - natuurlijk door de scheiding van haar ouders en de immer afwezige en door landspolitiek opgeslokte mama. Of maken mannelijke premiers als 'onze' Mark Rutte of JP Balkenende ook zulke drama's mee? De Franse ex-president Sarkozy in elk geval wel.

Seizoen1 had ik geleend, Seizoen 2 voor 5 euro via Marktplaats.nl gekocht. Nog twee afleveringen te gaan, dan ergens Seizoen 3 scoren..

Een vak

Han komt op de koffie. Hij heeft een veelbelovend getalenteerde dochter, eigenlijk twee, en vertelt daar graag over. De jongste wil de muziek in. Een sing-a-song-singer-writer. Ze opteert voor het conservatorium voor de opleiding Muzikant 3.0. Zoveel als een vader van zijn dochter kan houden. Zo trots als een vader op een dochter kan zijn. Betrap mezelf op hele ouderwetse gedachten als 'Moet ze niet ook een vák leren?' Hij staat gelukkig vierkant achter haar.

Kwart slag

Het is wel moeilijk van de originele prenten te bedenken wat dat zou zijn, dat groene vlak rechts. Zijn het grote varens? Is het een doek? Maar ik volg de prent maar gehoorzaam. De kijker die zich afvraagt: wat bedoelt de dichter hier, moet ik het antwoord schuldig blijven. En waarom die tietjes zitten zoals ze zitten?  Geen idee, maar wel grappig.

'Wat vind je van deze?' vraag ik Bobby, hengelend naar een complimentje. 'De tietjes zitten een kwart slag gedraaid', zegt hij.

De almaar uitdijende reeks

Oude Hortus

Bij het nieuwe leefregime hoort de dagelijkse wandeling van minstens een uur. Goed voor licgaam en geest zullen we maar zeggen. Geïnspireerd door het boek over de schoonheid van Utrecht kies ik vandaag de Oude Hortus als doel. Die is de 'achtertuin' van het Universiteitsmuseum. Vandaag kun je zo via de achterpoort aan de Nieuwegracht stiekem naar binnen sneaken. Niet dat dat nodig is, want de Museumjaarkaart, maar sneaken blijft leuk. Het is er paradijselijk.

De uitgebreide kruidentuin aan het voormalig Pharmaceutisch Laboratorium intrigeert. Die staat vol met geneeskrachtige kruiden, tegen alle mogelijke ziekten. Tegenwoordig staan kruidengeneesmiddelen lijnrecht tegenóver de farmaceutische industrie, waarvan ik het idee heb dat daar alleen maar chemische producten gemaakt worden. Maar vroeger was dat dus anders.