Japansen

Deze is ietsje minder gelukt dan de vorige twee, maar hij mag toch op het blog. Ik weet nog niet hoe ik ze in mijn reeks moet passen, de 'nette' erotische Japansen. Wat doet dat handje daar? vraagt Bobby.

De meeste Japanse erotische prenten zijn helemaal niet netjes. Ze worden gekenmerkt door onwaarschijnlijk grote peni.

Buurman vertelt dat hij eens een boek met Japanse erotische prenten van een vriendin cadeau had gekregen. Hoe of hij dat op moest vatten. Als een compliment, als kritiek, of als aanbeveling.

Het delen van je partner

Ik wil graag weer eens naar een kerk, maar opeens niet meer naar de Augustinuskerk. Die ouderwetse katholieken, wat moet je ermee? Wat nu? We gaan maar eens naar de Janskerk. Die is tenslotte modern en oecumenisch. Er is vandaag een Anglicaanse voorgangster en er is in het kader van Roze Zaterdag een dienst met als thema vriendschap, liefde & relaties. En in het bijzonder het delen van je partner. Ik sta meteen een beetje schrap: want daar ben ik helemaal niet voor. Stel je voor dat ze nu van de kansel gaan roepen dat je je partner een beetje moet gaan lopen delen met de medemensch. 

De passage uit de bijbel die ze uitgekozen hebben gaat over Jacob en zijn huwelijk met de zusters Rachel en Lea, waarvan Rachel de jongste en beeldschoon is en Lea 'fletse ogen' had. Jacob lustte er wel pap van, want behalve dat hij verliefd was op Rachel, maakte hij allemaal zonen bij Lea. En bij de slavinnen van zowel Lea en Rachel.

De voorgangster weet er echt geen weg mee. Ze zegt dat ze meer sympathie heeft met de fletse Lea - wat ik me wel kan voorstellen want ze is zelf ook een beetje flets - en vertelt het verhaal nog maar eens helemaal na, begint een verhandeling over vrouwenhandel, en zegt dan geheel onverwacht Amen. Helemaal niets over het delen van je partner.

Op het plaatje een afbeelding van Rachel en Lea van Rosetti. Ik kan niet zien wie van beide Lea met de fletse ogen is. U? 

Ouzerie

Marg komt naar Utrecht en we gaan de rondwandeling langs de singels doen. In Utrecht is het Roze Zaterdag en die willen we ten allen tijde vermijden. Natuurlijk is er geen ontkomen aan en raken we verzeild op een terras met luid André Hazes-liedje smartlappen zingende dikke potten. Wel een beetje raar, zeg ik, dat ik er niet meer bij hoor. Ik hoor er ook niet bij, zegt Marg. We kennen elkaar al bijna veertig jaar en we zijn nog nooit op een Roze Zaterdag geweest. 

De dikke zingende potten kijken steeds onderzoekend naar ons, wat niet gek is. Want wij zijn best leuk. Willen we híer eten, stel ik nog toeschietelijk voor, maar we willen hier niet eten. 

We eten wel in De Ouzerie, een modern Grieks restaurant met ook een Spaanse touch en kaart. Ik ben er al tientallen malen langs gelopen, maar nog nooit binnen geweest. De inrichting met veel natuursteen doet met denken aan de Griek te Maassluis waar Bobby en ik laatst met Schoonmama hebben gegeten. Vraag ik aan de eigenares: 'Wie heeft dit restaurant ingericht?' 'Mijn zwager', antwoordt ze. 'Kan het zijn dat hij ook de Griek in Maassluis heeft ingericht?' 'In Griekenland zien nu álle restaurants er zo uit,' zegt ze. 'Maar ik zal het hem vragen.'

Een echte aanrader.

Hoppa!

En nòg een. Het kan niet op! Puur geluk. De kleuren zijn het grootste mysterie. Ik heb geen kleurpaletleer gehad en het  resultaat van al m'n gesmeer is altijd weer een wonder. 

De twee laatste tekeningen zijn allebei afbeeldingen van een personage met een penseel in de hand danwel mond. Dat kan geen toeval zijn.

De reeks wordt steeds langer.

Oefening in geel

Wat ik vandaag ook ga doen, ik moet eerst weer een Japanse Schone maken. Dat is al te lang geleden. Deze maak ik vóór het ontbijt. Een oefening in gelen. De duster vind ik minder geslaagd, maar - leg ik aan Bobby uit - ze heeft de duster van haar lover aan. Die staat haar niet zo goed, maar zit wel lekker.

Chutney

Ik heb voor mijn gevoel al weken niet speciaal gekookt, dus app ik naar Hemk: 'Kom je bij mij eten in plaats van uít eten?' Hemk is een oud-collega (v) met wie de werkrelatie altijd is blijven bestaan. Nu gaan we gaan een afscheidsetentje doen omdat onze werkrelatie helemaal stopt. 

We delen negatieve ervaringen met een personage, die we met niemand zó kunnen delen als met elkaar. We kunnen er niet over ophouden en krijgen er vuurrode koppen van.

Hemk is vegetariër, dus dat geeft enige uitdagingen. Ik vind op internet een leuke ovenschotel, op basis van knolsederij en vegetarisch gehakt naast de rijst en mangochutney. Ik besluit de mangochutney zelf te maken. Lékker! Boeiende combinatie van ui, knoflook en fruit, van zoet, zuur en zout.  Het is te laat om erover uit te wijden, maar zéér aanbevelenswaardig. 

Van het Concert des Levens...

Het enige lunchconcert vandaag is een orgelconcert door conservatoriumstudente Magdalena Jones. Past in mijn verhaallijn Frau und Orgel, die geloof ik al een paar jaar stilligt. Magdalena speelt luide majestueuze stukken: 'Hornpipe' uit 'Water Music for King George I' van G.F. Händel; 'Toccata prima' van J.J. Froberger; het 'Adagio' en 'Allegro' uit 'Voluntary in G, op. 5 nr. 3' van J. Stanley; 'Passacaglia BUXWV 161' van Buxtehude en 'Pièce d'Orgue, BWV 572 van J.S. Bach. Jammer dat je haar niet kunt zien.

De zaalopstelling in de Nieuwe Kerk is midden in het museale gedeelte, een plukje stoelen tussen twee wanden met foto's van Kroningen-door-de-Eeuwen Heen, dus de toeristen krioelen om de muziekgenieters heen naar de tentoonstelling over de Kroning te kijken.

Eigenlijk houd ik meer van zacht orgel. En kleine kerken. Maar toch weer mooi om medegemaakt te hebben.

Hieronder Magdalena's slotstuk 'Pièce d'Orgue, BWV 572', gespeeld door een ander maisje.  

Humeuren en temperamenten

Voor ik de wijde wereld in trek - en misschien doe ik dat vandaag wel helemaal niet - begin ik de dag met een tuiltje engelen. Dit boek van Anselm Grun kocht ik dinsdag bij Scheltema - nu 'Polare'. Het sprak me aan omdat ik weer eens last heb van een humeur. Grun zegt dat je al je humeuren en temperamenten kunt beschouwen als engelen. Leermomentjes. Of je nu moe bent, gestresst, bang, woedend, hoofdpijn hebt, in de file staat, opgefokt in de rij voor de kassa, slapeloos, verkouden, je schaamt je...

Hij verzint engelen met wie je op zulke momenten in gesprek kunt gaan en je negatieve gedachten en gevoelens wat te relativeren of om te draaien. En dat alles zonder strengheid maar met zachtheid. Het is wel lief.

Als je last hebt van moeheid kan de engel van de moeheid kan je helpen die moeheid te onderzoeklen em van je af te schudden. De 'stressengel' kan glimlachtend tegen je zeggen: 'Moet je je echt zo druk maken? Het gaat ook zonder. Stress bestaat niet objectief. Je zet jezelf onder druk'.  Kan ik niet wat meer bij het moment leven?  De engel van de slapeloosheid kan 's nachts met je praten over wat er werkelijk belangrijk is in je leven. De engel van de neerslachtigheid lopt een tijdje met je op, luistert naar je en dan ineens klaart de lucht weer op. Enzovoort.

Ik vind het een mooi idee van die engelen. Ik klaar er helemaal van op!

De Jansons

Als ik Bobby bel zit hij naar een filmportret te kijken over Mariss Janssons, de chef-dirigent van het Concertgebouworkest en het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks. Of hij over een uur nog terug mag bellen. Dan ga ik ook maar kijken, dan hebben we tenminste een gedeelde ervaring op niveau om over te praten.

De makers van de film vergezellen de maestro op een reis naar Riga (Letland) waar hij opgroeide, de waar ze Jansons' ouderlijk huisbezoeken dat hij voor het eerst sinds 1951 weer terugziet, evenals de opera waar zijn ouders hem altijd mee naartoe namen. Zijn moeder was de zangeres Iraida Jansons, zijn vader de dirigent Arvid Jansons. In Sint Petersburg - waar Jansons als 13-jarige met zijn familie naartoe verhuisde en waar hij tegenwoordig ook woont - bevinden zich vele plekken die hem muzikaal beïnvloed hebben. In zijn oude muziekschool treft hij vrienden uit zijn jeugd. In de Philharmonie van Sint Petersburg, de plek waar zowel zijn vader als hijzelf werkte kijkt hij terug op zijn eerste ontmoeting met Herbert von Karajan, die een grote invloed op zijn carrière heeft gehad.

De makers observeren Jansons ook bij een Masterclass die hij aan het Koninklijk Concertgebouworkest geeft en terwijl hij in Salzburg repeteert met pianist Lang Lang en het Wiener Philharmoniker. 

Wat een bijzonder mens. Helemaal muziek.  Hele zachte beweeglijke fantasierijke geest. Toch (?) een echte leider die orkesten opzweept tot ongekende hoogten.

Stimulans

We hebben managementdag op de heide. Het begint als een economiecollege voor beginners over liquiditeit,  solvabiliteit, rendabiliteit, bedrijfsresultaat en netto winst. Conclusie: het roer moet om. En wel nu. We moeten nieuwe omzetstromen bedenken en vinden en verwezenlijken. En wel nu. No more excuses. Met deze illustratie. Doet me denken aan een spreuk van vroeger: Ik-kan-niet ligt op het kerkhof en ik-wil-niet ligt ernaast. Of was het andersom? Het is allemaal geloof ik stimulerend bedoeld.

Ladlit

Ik móest het lezen van de boekhandelaar in Rotterdam. Aangezien ik hem graag mag en alles gun zeg ik: Doe maar. Tenslotte vind ik de titel en het omslag goed, ook al zegt het me allemaal even niets. En de uitgever van yet boek belooft pittige kost. Ik rouw van jou van Jonathan Tropper gaat over een familie die de héle week na hun vaders overlijden bij elkaar in huis moet zitten. Sjivve zitten heet dat. Zeven dagen. In de Joodse traditie. Laatste wens van de vader, zegt de moeder. Indachtig onze eigen gezinsprocessen na Mutti's verscheiden lijkt het me een thema dat me zou kunnen aanspreken.

De hoofdpersoon is Judd, die net gescheiden is nadat hij zijn vrouw in bed betrapt heeft met zijn baas. Hij heeft twee broers en een zus, met wie allemaal van alles aan de hand is in de huwelijken en op het werk. En dan zijn daar de  lang verzwegen familiegeheimen, oude frustraties en onverwerkte verlangens. In dat geheel doet Judd verwoede pogingen zijn eigen leven weer op de rails te krijgen. De auteur is de New Yorkse Jonathan Tropper, geboren in 1970. Dit is zijn vijfde roman.

Ik lees ergens dat iemand het boek beschrijft als chicklit, geschreven door een man. Ladlit. Over mannen en hun problemen. Ik ken het fenomeen chicklit niet echt, het zal wel van het genre Sex in the City zijn, waar vrouwen nogal ver gaan in hun seksuele escapades en hun openheid daarover. Hier gebeurt dat onder mannen. Het is nogal heftig wat er allemaal gebeurt, tussen de broers onderling enerzijds en de broers en hun vrouwen anderzijds, en de moeder en de broers... en veelal een beetje eerloos ook, maar Tropper schrijft het met rauwe humor neer. Ach, het is niet een noodzakelijk, maar wel een erg geestig boek.

'Geen commentaar'

Het staat de afgelopen week in alle kranten: de Selexyz-boekwinkels worden omgekat naar de nieuwe naam Polare. Ook onze Amsterdamse vestiging Scheltema. 

Er is veel over geschamperd de afgelopen week. Volare, zingt het volk elkaar na. Ik weet nog goed dat jaren geleden de naam 'Selexyz' geïntroduceerd werd. Hoe schamper daar over gedaan werd. En na een half jaar zéi iedereen het gewoon. Was het ingeburgerd. 

Maar het Selexyz-hoofdbureau met al zijn mooie vergezichten ging failliet en nu hebben de nieuwe eigenaren de winkels herdoopt tot Polare. Met bijbehorende nieuwe vergezichten.

Ik ga even kijken naar het omkatten. Maar de boekverkopers kijken bepaald schichtig weg als ik binnenkom. Ze hangen slingers op.  'Geen commentaar', zeggen ze, terwijl ik nog niets gevraagd heb. 'We moeten verder, want we moeten door.' Het zou een feestje moeten zijn. Kijk naar de slingers.

Ik hoop dat het ze lukt. Ik ben niet pessimistisch. Het zou best eens kunnen, want spontaan koop ik mooi zomaar  twee boeken en drie dvd's. Dat is een goed teken.

Lucilectric

En terug maar weer naar Amsterdam. Radio keihard aan. Fah'n Fah'n Fah'n auf der Autobahn. BNN heeft leuke muziek, maar Radio Noord Holland ook. Dit 'Weil ich 'n Mädchen bin' van Lucilectric is geloof ik heel beroemd, maar ik heb het nog nooit eerder gehoord. Doet een beetje denken aan 99 Luftballons van Nena.

Er zijn op YouTube allemaal filmpjes te vinden van meisjes die op deze muziek eigen meisjesachtige filmpjes hebben gemaakt. Meisjes met zelfkennis en zelfspot.

Was'n das für'n wundervoller Hintern,
Der da nebenan am Tresen steht.
Und der Typ, der da am Hintern noch mit dran ist,
Hat sich gerade zu mir umgedreht.
Und ich lächel' ihm zu, oh prima,
Den nehm' ich nach Hause mit,
Und dann lehn' ich mich zurück
Und laß' dem Mann den ersten Schritt.
Mir geht's so gut, weil ich'n Mädchen bin,
Weil ich 'n Mädchen bin.
(...)

Huis te Utrecht

En zo rijd je maar heen en weer.

We hebben een afspraak met Makelaar Willemijn om de Oranje Nassaulaan te bekijken, in de wijk Hoograven. Het huis is behoorlijk leuk, ondanks de merkwaardige inrichting met een waanzinniig grote slaapkamer en twee badkamertjes, een met bad& twee wastafels en één met douche en toilet. De foto's waren wel weer wat flatteuzer dan de werkelijkheid.

Om een beetje een gevoel met de wijk te krijgen doen we een excursie door de buurt, die wat minder is dan gehoopt. Het uitje wordt besloten met twee Patat Apeciaal bij Snackbar Maandag. Daar maken we kennis met alle buurtgenoten wier avondeten uit patatten en kroketten bestaat. Je hebt al avondmaaltijd voor €4,95 met 2 patat, een kroket en een portie bami. Er komt tijdens ons patatdiner veel gezinsleven langs. Wordt dit onze nieuwe hang out?

Op de foto staat niet het huis dat we bekijken, maar wel een leuke muurschildering waar ik langswandel als ik de eeuwige wandeling van de Nijenoord (gratis parkeren) naar de Oudenoord (duur parkeren) doe. 

Zelfspot te Utrecht. Wat zien we op die muur? Een molletje? Een bevertje? Een ottertje? 

Balkanmuziek

Op 'mijn' Camping Zeeburg is een zomermuziekfestivalletje. Het is half binnen, half buiten. Buiten stormt het nogal, de barbecue is koud, maar dat mag de pret niet drukken! Utrechtse Monique (rechts met accordeon) treedt op met haar balkanbandje Kalispera. Wat een heerlijke sfeer, zo'n muziekfestivalletje met amateurmuziekgroepen. Fijn om te ervaren dat er zoveel parallelle werelden zijn náást de werelden van het werk en de  media, dat er meer is dan de economie.

Hier komen muzikanten, hun achterban, oude hippies en low budget-toeristen aller landen. In het publiek veel oude mensen die samen dansen, maar ook kleutertjes. De mensen qua leeftijd in between genieten duidelijk ook, maar die doen dat stilstaand. 

Thuis ga ik in het kapelletje liggen bijkomen van alle indrukken van het afgelopen weekend. Het concept stilte met al zijn heilzaamheid is mij bekend, maar je moet er wel steeds weer aan blijven denken dat je je stilte-momentjes wel zelf moet inplannen.

Iran

Gekocht bij de boekhandel in Rotterdam Hilligersberg. Ik heb een hang naar boeken van Iraanse schrijfsters. Die wereld van die zó gesluierde vrouwen die niets mogen. En dat onder die sluiers vrouwen van vlees en bloed en wilde verbeeldingskracht zitten. Daar kom je alleen maar achter als je hun boeken leest. 

De hoofdpersoon in Een theelepel aarde en zee is de elfjarige Saba, die in de jaren zeventig opgroeit op het Iraanse platteland. Zij en haar tweelingzus Mahtab zijn gefascineerd door Amerika. Ze houden lijsten van Engelse woorden bij, verzamelen illegale exemplaren van het tijdschrift Life, en genieten van ongecensureerde televisieprogramma’s en rockmuziek. Opeens verdwijnen Saba’s moeder en zus. Saba en haar vader blijven achter. Saba weet zeker dat ze zonder haar naar Amerika zijn verhuisd.

Terwijl ze opgroeit en gebukt gaat onder het nieuwe islamitische regime, zoekt Saba troost in het feit dat haar zus ergens de westerse versie van haar leven leidt. Want haar ouders hebben haar geleerd dat ‘ieders lot in het bloed is geschreven’, en dat tweelingen dezelfde levens leiden, ook al zijn ze gescheiden door land en zee.  

Ik ben nu halverwege, Saba is als achttienjarige uitgehuwelijkt aan een oude man. Ik heb geen idee waar het allemaal toe leidt.

25+ met stijl en smaak

Ik heb een nieuwe vriendin: de Russische Christina van de Utrechtse kledingwinkel Christina Mode - met als pay off 'Voor de 25+-vrouw met een verfijnde stijl en smaak'. Ik vond haar, nadat ik tig kledingzaken in en uit ben geweest. Zonder resultaat. Op zaterdagmiddag.in de binnenstad van Utrecht - hell!

Haar winkel staat in de Zadeldragerssteeg. Eerst ben ik nog wat gereserveerd, maar allengs word ik toeschietelijker. Het zijn geen voor de hand-te (?) kleren die ze heeft, maar bij mij passen ze. Het is haar eigen zaak, vertelt ze, ze zit er nu twee jaar. En ja, de mensen moeten je vinden. Maar als ze me eenmaal vinden, komen ze terug. Dit alles met een vet Russisch accent.

Blij en ijdeltuiterig ga ik Bobby mijn nieuwe kleren showen. Die niets begrijpt van mijn ik-heb-niets-om-aan-te-trekken. Ik beloof dat ik mijn uitpuilende kledingkasten zal opruimen. Zoals hij zijn keukenkastjes en boekenkasten opruimt.  Voor als we onze huishoudens ooit in elkaar gaan schuiven. De kleren die ik al twee jaar niet meer gedragen hen gaan naar de armen, en de te grote kleren die ik hopelijk nooit meer aan hoef gaan in een kledingzak in de schuur. Beloof ik.

Het bospad dat wij volgen

Heerlijk om een avond door te brengen met iemand die óók van de smartphones en de social media is. Geen veroordeling, maar samen pret. Als ik na het eten, de wijn en de koffie op de piano 'Gentle Rain' voor haar speel ('Het lijkt wel Eric Satie!') leest zij in de dichtbundel Je buik van pimpelmees van Hugo Claus die op mijn hoekbank ligt. 

We zetten elkaar op Facebook in afwachting van enige likes. 'Bij vijf likes,' bezweren we, 'gooien we de foto's weer van Facebook af. Maar de likes komen niet. Het is - vrees ik - niet leuk.

________________________________


IX

Nu nog, nu ik op het punt sta over te schakelen
naar dat andere leven, leidt ze mij als door een zwart water
en loert en loenst naar mij door haar gevaarlijke wimpers
en lacht als ik kletsnat opklim tegen haar gouden berm.

Voor allen geldt, zonder een uitzondering:
het bospad dat wij volgen is een labyrint.

(Uit: Hugo Claus, Je buik van pimpelmees. De Bezige Bij 2013)

Kant-en-klaar

The never ending story. Terwijl we aan het delibereren zijn over dat huis aan de Vecht, hoe leuk maar hoeveel gedoe, tijd en geld het wel niet zou kosten om dat op te knappen, vind ik Hoppa! heel ergens anders in de stad hetzelfde huis, maar dan kant-en-klaar. In de wijk Hoograven, waarvan ik tot twee weken geleden nooit gehoord had. Oranje-Nassaulaan. Die garage maakt het helemaal af. Niet voor de bolide natuurlijk, maar voor de fietsen, de opslag en het grote klusgebeuren. 

Die verdiepinggrote slaapkamer met heel veel kasten en twee badkamers, die vind ik wat raar, zeg ik. Je wilt toch een ongewoon huis, zegt Bobby.

Maandag afspraak met weer een nieuwe makelaar.Willemijn.

Villa Kakelbont

Het is echt een ouwe meuk. Een 'opknaphuis'. De huidige eigenaresse is er ook bij als we met de makelaarster het huis bezichtigen. De eigenaresse is al ver in de zestig en heel trots op haar huis dat ze toch maar mooi voor haar studerende kinderen gekocht had. Haar zoon had er wel willen wonen, maar toen kreeg hij kennis aan een meisje uit Bodegraven en nu woont hij in Bodegraven en moet het huis maar weg.

Als je er al in slaagt al die studententroep weg te denken dringen alle andere vraagstukken van het huis zich op. Er is iets met de vloeren, er zijn wat scheuren, lekkages, er lopen wonderlijke afvoeren. Het is allermaal niet erg, maar hoe erg is erg? Dat weet je niet. 

De wijk eromheen is ook niet echt verheffend. Het leukste is natuurlijk het idee dat je aan de Vecht woont. En dat het een groot avontuur is. Maar willen we dat avontuur wel? Is het niet een rampenscenario waar je met open ogen inwandelt? Herinner ik me mijn avontuur van de Eerste Looiersdwarsstraat nog? 

Rozen verwelken

Zes dagen hebben ze gestaan en roep ik 'Oh!' en 'Ah!' maar nu is het dit. Het einde van vijf pioenrozen. geheel onverwacht. Ik kocht ze vorige week woensdag van een wat oudere tuinder uit Aalsmeer die 's avonds wat terrassen aan de oostkant van het centrum van Amsterdam afstruint. Ik zat met Will bij Gare de l' Est. 

Mooie verse bloemen heeft hij altijd. Hij is ze altijd zó kwijt. 

Bij AH zeggen ze dat de pioenrozen nu (2 bossen voor 5 euro) gegarandeerd 7 dagen staan. Kunnen ze dat waarmaken? Die hele week hebben de mijne - vers uit Aalsmeer - dus niet gehaald. 

Dominica

Eigenlijk had ik naar het naaktstrand van de Maarsseveense Plassen gewild, om bruin te bakken, maar in tegenstelling tot wat Ze-van-het-Weer beloofden schijnt de zon helemaal niet. En het waait ook nogal hard. Dus krijgt de vrije dag van deze week een andere invulling. Het eigen balkon.

Van de uitgeefster die laatst bij me was kreeg ik twee boekjes: Leven met Franciscus en Leven met Dominicus. Ik realiseer me dat ik af en toe naar een klooster ga, maar dat ik maar weinig weet van de diverse orden. Benedictijnen, Franciscanen, Clarissen, Dominicanen... Ik heb het idee dat die allemaal wel ok zijn. In Amsterdam heb je een Dominicaner cursus-centrum: het Plein van Siena aan de Rijnstraat. Hun aanbod vind ik wel interessant, maar wie zij zijn en vanwaaruit?

Het boek Leven met Dominicus' lees ik in anderhalf uur uit. Heel toegankelijk, niet te lang. Leven en leer en volgers. Over zijn leven is niet zoveel bekend, hij was een prediker in de dertiende eeuw en zijn orde was ook een van predikers. Maar hun prediken was/is geen eenrichtingsverkeer, zij waren/zijn van het gesprek, de dialoog of de multiloog, van het uitwisselen en van elkaar leren. Ze zijn ware democraten. 

De dominicanen hebben ook een zwarte bladzijde in hun geschiedenis: de inquisitie.

Ik denk onmiddellijk automatisch: zal ik dan ook maar zo'n boekje gaan schrijven, over vróuwen in dienorden, zoals Hildegard van Bingen, Catharina van Siena, Teresa van Avila, Clara van Assisi? Zie ik dat er binnenkort al een 'Leven met Hildegard' verschijnt.

Oost West Thuis Best

We eten eigenlijk nooit meer in het Centrum, stellen Broerlief en ik vast. Dus is de keuze: de Indische Buurt met zijn restaurant Het Badhuis of De Baarsjes met zijn Café Zürich.  Ik wil wel weer eens wat nieuws zien en zo komen we te eten in West.

We kunnen niet goed benoemen wat het verschil is tussen Oost en West. De Indische Buurt en De Baarsjes zijn allebei achterstandswijken/pleinen met een hoog allochtonengehalte met in het hart hele leuke horeca waar dan weer vooral de autochtonen zitten te smikkelen. We zijn allebei trots op onze wijk met zijn eigen exotiek.

Op het Mercatorplein is sinds 2010 een 'straatje' kleine fonteintjes waar bij deze volstrekt onverwachte hittegolf opeens tientallen buurtkindertjes luid schaterend doorheen kledderen. Met zwembadgeluiden. Zoals bij De Bedriegertjes in Velp.

We zitten er van half zeven tot middernacht. Dan brengt de laatste Tram 7 me mooi weer veilig thuis.

Rose loves honeysuckle

Zelf heb ik geen heg, maar de benedenburen wel: daar bloeien ineens enorme rode rozen in, omringd door kamperfoelie. Mmm! Dat ruikt lekker! Het doet herinneren aan de prachtige tuin die ik twintig tot vijftien jaar geleden had, voor ik naar de Jordaan verhuisde, met een boog met grote rozewitte rozen, fruitbomen, wilde wingerd, beukenhagen, woekerende Oost-Indische kers, wuivend bamboe aan het water. En verhoogt de hunker naar weer een eigen tuin met rozen en kamperfoelie.

Ochtendstond

Ik ken een fotograaf die heel vaak een foto maakt van deze molen. Hij staat langs de A2 ter hoogte van Vinkeveen. Hij zet de foto's altijd op Facebook. Alleen al daarom ben ik 'bevriend' met hem. 

Zijn foto's van de molen zijn altijd haarscherp en mooi ingekaderd. Het kan niet anders dan dat hij die in de auto al rijdend maakt. Ik vind het nogal gevaarlijk. Vanuit de hoek van waaruit hij de molen fotografeert zou je zeggen dat hij dat door het zijraam doet.

Deze schiet ik rond 05 uur 's morgens.  Schitterende luchten. Nog heel weinig verkeer. En door de voorruit geschoten.

Zondagmiddag en -avond

Help, me vent ze ex trouwt. Zo sta ik ineens op een feestje in de bossen met allemaal vreemde mensen van wie de helft zijn ex-schoonfamilie is. Ik zou graag een film maken/zien over dit fenomeen. 

Gelukkig slaag ik erin beste vriendinnen te worden met de ontzettend leuke geestige Gentse Hilde, godsdienstlerares en moeder van vier kinderen.

De OBA

Om vele redenen heb ik een paar jaar geleden mijn lidmaatschap op de OBA opgezegd. Mijn toenmalige buurtbibliotheek was verhuisd van de Prinsengracht naar achter het Centraal Station, er was en bleef veel geërger over de automatisering, die almaar haperde, ik moest veel te veel boetes betalen. En last but not least: de routing door de bibliotheek was bijzonder klantonvriendelijk. Ik kon nooit wat vinden.

Op de een of andere manier verwacht ik dat dat inmiddels allemaal verbeterd is. Het is jaren later en er is een nieuwe ambitieuze OBA bij mij op het Javaplein. Ik besluit het nog eens te gaan proberen. 

Het lidmaatschap kost tegenwoordig € 32,50.  Ik schrijft mij in bij een balie, bij een vriendelijk jongmens, ik krijg een nieuw pasje. Moet ik niet betalen? vraag ik, maar dat moet dan weer bij een automaat. 

Het gesodemieter dat ik verdrongen had begint weer. Het is een onduidelijke automaat, dus of die jongen me de automaat even wijzen en uitleggen. Ik snap zijn uitleg en betaal, dank, en ga op zoek maar betekenisvolle boeken.

Bij gebrek aan routing kom ik even later toch weer terug bij de jongeman met de vraag of hij mij als nieuw lid in dezebibliotheek misschien even wegwijs zou willen maken. Want waar of ik wat kan vinden, dat staat nergens. En dat ik levensbeschouwelijke boeken zoek.  

Du moment ik daadwerkelijk wat wil gaan lenen blijkt het pasje niet te werken. Wéér naar de balie. Die aardige jongen kan er ook niets aan doen. Nee, die automatisering doet niet altijd wat-ie moet doen. Zucht.

Niet ergeren. Je hebt net € 32,50 betaald. Een betere manier van vinden in de OBA is accepteren dat het is zoals het is, dat er is wat er is, en zo kom ik geheel onverwacht thuis met een levensschets van Godfried Bomans. Echt leuk. Ik zou haast willen dat 't een elektronisch wonderboek was met filmpjes en radiofragmenten er in gemonteerd!

Zonnebrandcrèmes

Kan niet slapen en ga midden in de nacht naar Uitzending Gemist liggen kijken. Zo raak ik in het programma De Rekenkamer, waarin van allerlei uiteenlopende zaken de kosten in kaart worden gebracht. Rekenmeester Stefan Stasse verzamelt alle nuttige en nutteloze informatie die hij krijgt aangereikt. De redacteuren zijn voortdurend onderweg op zoek naar de werkelijke kosten en economische motieven van mensen en bedrijven. Ditmaal gaat het over de prijs van zonnebrandcrème. Waarom kopen mensen van die dure crèmes? Zijn ze beter dan 'goedkope' crèmes? Helpen ze überhaupt? Hoeveel moet je smeren om werkelijk beschermd te zijn?

Het leidt tot mijmeringen over vormen van journalistiek. Infotainment. Eigenlijk vind ik het allemaal veel te lang duren en ben ik alleen maar geïnteresseerd in de uitkomst. Het komt erop neer dat die beschermingsfactor een filter, een poeder is, die wettelijk bepaald is, dus die is voor alle merken hetzelfde.

Leuke weetjes. De mensen kopen de duurste zonnebrand uit een mengeling van positieve en negatieve gevoelens. Zon op de huid is enerzijds fijn en energie-schenkend, maar ook kankerverwekkend en huidverouderend. Om iets van al die gemengde gevoelen af te kopen ze maar iets heel duurs. Maar die zijn is absoluut niet beter dan goedkopere crèmes. De crèmes werken alleen zoals ze beloven als je er een dikke laag op smeert, zodat je een dikke witte waas hebt. En elke twee uur ververst. Dat doet niemand. Van een fles crème van 10 euro gaat 2 euro naar de BTW, 4 euro naar de retailer, 1 euro naar de distributeur, 2 euro naar ontwikkeling van het product en 1 euro naar het gebruikte materiaal. Dat u het weet.

De morning after nog wat namijmerend over deze vorm van journalistiek merk ik dat het wel beter blijft hangen als ik zoveel deskundologen in hun werkomgeving ziet en hoort praten.
 

De muur

Het eerste waar Eddy naar kijkt als hij mij begroet en welkom heet is de kartonnen koker die ik bij mij draag. Zijn muur met zelfportretten met schrijvende celebrities is heel anders dan ik gedacht had. Ze hangen in het trappenhuis en de gangen van een niet al te mooi jaren-zeventig-bedrijvenpand.

Zijn ingelijste foto's blijken helemaal niet van de afmeting 60x100, eerder 40x60. Misschien 50x70. Dus mijn cadeau van hem en La Paay is veel en veel groter. Hij zit er niet mee en vindt het wel leuk.

Eddy leidt me rond door al zijn magazijnen en neemt me dan mee uit lunchen bij de plaatselijke  bakker-annex-lunchroom-annex-wijnhandel. En dit alles te Numansdorp - of all places.

Gentle Rain

Na de avondwandeling in de miezer is het de hoogste tijd om weer eens uit de map met jazz-standards te spelen. Dat heb ik al jaren niet gedaan. Moet er helemaal weer inkomen, maar wel heerlijk. Lievelingsnummer van de avond: Gentle Rain van Luiz Bonfa. Op Youtube zijn vooral gitaarversies te horen en een gezongen door Tony Bennett. Met een heuse snik.

Wall of Fame

Iedereen gun je zijn/haar moment of fame. Toch? En sommige mensen zijn zo trots op hun moments of fame dat ze er een hele wall of fame voor laten bouwen. IJdelheid der ijdelheden. Zo ook deze man. Rechts. Onlangs op de foto gezet door Hani501. Mét Patricia Paay. Links.

U denkt natuurlijk: wie is die man? Dat is een heel verhaal. Dat ga ik hier niet vertellen. Maar morgen ga ik bij hem op de koffie. Hij houdt residentie deep down op een van de Zuid-Hollandse eilanden. En Vinnie heeft bedacht dat ik als verrassing deze foto voor 's mans wall-of-fame zou meenemen. Hij vroeg - zonder dat met mij te overleggen - aan Hani501 of ze even een printje wilde maken, wat ze deed. Formaat 20x30 bij de Hema. € 3,95.

Wat bleek echter? Deze man ìs niet alleen groot, hij dénkt ook groot. Zijn hoogstpersoonlijke wall of fame blijkt vol te hangen met foto's van de afmeting 60x100! Dat is heel andere koek! Bij toeval is Hani501 daar achter gekomen. Dan is een foto van 20x30 wel een beetje zielig.

Ze komt een nieuwe foto brengen. In haar bolide. Zoef zoef. Ze overhandigt mij een enorme koker! 'Moet direct door. Ben al te laat.' Toch wil ik de foto eerst zien, desnoods maar op straat. We draaien de lel uit de koker, waar hij enorm veel wind vangt en knakt. 'Het is Vinnies schuld', kermt Hani501, 'het is Vinnies schuld.' Nou dag!

Nieuw Vraagstuk van de Dag: hoe krijg ik die koker thuis, met al die wind. Op de fiets, zonder in allerlei onmogelijke winderige situaties te geraken? Ik zie de taferelen al voor mij. En verzoek Vinnie om mij met tape om te toveren tot fietskoerier. De meisjes van onze modebladen worden licht hysterisch. Ze vinden het géén gezicht.

Wie is de schilder?

Mooi schilderij in het Stedelijk, zelfportret van de schilder, over eetlust zo niet vraatzucht. De schilder dezes leed daar ernstig aan, lees ik in het begeleidend schrijven naast het schilderij, en hij bracht dientengevolge veel tijd door in bed. Knap als je van je zwakte zo'n treffend en geestig beeld kunt maken. 

Nu ben ik vergeten zijn naam te noteren. Ik stuur een mailtje naar info@stedelijk.nl, maar als ik eerlijk ben verwacht ik geen antwoord. Wie helpt mij?

PS. Elz (zie reactie), dank voor je reactie. Je hebt het helemaal goed. Én: het Stedelijk heeft geantwoord: 'Dat is Philip Guston, ook een van mijn persoonlijke favorieten. Meer weten over dit schilderij? Bezoek de bibliotheek van het Stedelijk open di t/m zat van 12-17'. Afzender Michiel Nijhoff. Dat is mooi.

Toeriste in eigen stad

Wat zal ik stad en land afreizen voor inspiratie en vertier als ik in Amsterdam woon? Vandaag ga naar het Museumplein. Te beginnen bij het Stedelijk, dat ik alleen nog maar bezocht bij de Opening toen het zo hysterisch druk was. Op deze doordeweekse woensdagochtend is het helemaal niet druk. Ik doe gewoon de oude zalen op de begane grond en de eerste verdieping, en voel me weer helemaal thuis. Wat bekend werk, wat vernieuwend werk... Wat aangenaam werk, wat ontregelend werk... Zoals dat bij het Stedelijk hoort. Dit zou je elke week moeten doen.

Vooraf heb ik thuis een heel cultureel programma samengesteld. Facultatief, zeg ik bezwerend tegen mijzelf, niets hoeft, alles mag. Maar van alles valt vanzelf in duigen: het gratis lunchconcert in het Concertgebouw zit helemaal vol, daar kan ik niet meer bij. De lunchpauzevoorstelling 'De meeuw' van Tjechov door Toneelgroep Amsterdam in de Stadsschouwburg is afgelast. Nou, dan niet. 

Ik ga maar lunchen bij restaurant Cobra op het Museumplein. Mmm. Naar de mensen kijken. Vaders, moeders, opa's, oma's, peuters, love birds, Amsterdammers, boeren en buitenlui: een bont gezelschap in alle stadia des levens. Daar zit ik: een roodharige dame met een Cesar Salad en een glaasje chardonnay. Een Nederlands stel wil een stoel van mijn tafeltje lenen en vraagt dat in het Engels. Blijkbaar ben ik voor hen een toeriste.

Moeders

We zitten op Leens balkon wat over het journalistieke metier te filosoferen. Hoe gaat dat bij jullie? Bij ons gaat dat nét zo! Precies wat een mens nodig heeft.

En verder hebben we het over de violen. In tegenstelling tot de violen op míjn balkon bloeien die op Leens balkon uitbundig. Niks dood. We proberen te achterhalen hoe dat kan. Leen heeft deze gerania en violen sinds haar verjaardag, 2 mei. Haar moeder Dien heeft hun twee balkons met bloemen ingericht. Als verjaarscadeau. Dat is niet niks. Ze is er twee dagen mee bezig geweest, drie tot vier trappen op met die bloemetjes slepen en verpotten.

Het is het beste verjaarscadeau ever, vindt Leen. Wel een beetje een moeder-smaak, qua bloemetjes. Toen Ekfa er nog tijd en energie voor had stonden er andere bloemetjes, maar Leem vindt ook deze geweldig. Bloemen op het balkon staan voor zorg, zelfzorg, respect voor het leven en de natuur en wat al niet. Maar je moet het wel dóen allemaal. En Ekfa en Leen doen het nu even níet. En dus zijn ze Dien onmetelijk dankbaar. En zullen ze geen waterbeurt overslaan. En daarom staan die violen er zo mooi bij.

Misschien zijn mijn violen zo dood omdat het eenvoudigweg hun tijd is. Ik ben er al in maart mee begonnen, veel eerder dan 2 mei.

Acroniem

Soms krijg je van die adviezen. Ann adviseert me in de buurt van youngsters veel gebruik te maken van de uitroep YOOOLOOO! Dat ik dan de hipste tante slash collega ever ben. Als ik inbreng dat de meeste van de neven en nichten nette burgermensen van in de dertig zijn raadt ze het me zelfs weer af. Ik heb geen idee waar het over gaat en vergeet het acuut weer. 

Maar nu lees ik het woord Yolo bij een Facebook-vriend van in de vijftig. Misschien weet u het al lang maar misschien ook niet. Voor wie ook nieuwe slang wil leren: Yolo is een acroniem voor You Only Live Once, ofwel: pluk de dag.

Rode brem

De frisse lentebloemen op de avondwandeling zijn nu vrijwel helemaal uitgebloeid. Het lijkt ineens zwaar  laatzomer. Beetje treurig. Want de lente was nog meer net begonnen. Ook op mijn balkon zijn het afgelopen hete weekend alle bloemen ingestort. Plenzen water helpen nauwelijks.

Een beetje nieuwe bloei vind ik in de berm. Nooit eerder gezien. Een klaterende waterval van roderoze bloemetjes. Mooi! Ik vermoed dat het rode brem is. Zou een mooi behangmotief kunnen zijn.

Wein Weib und Gesang

Ze worden me iets te etherisch. Ze mogen zinnelijker, de tekeningen. Eens kijken of de betekenis van het geheel dan verandert. Tenslotte bestaat het leven niet alleen uit stil zitten, maar ook lekker eten en drinken. Wein, Weib und Gesang.

Zie de gehele reeks

Moldau

Op Radio 4 draaien ze 'De Moldau' van Smetana. Mooie muziek. De uitleg over de betekenis van het muziekstuk is mooi beeldend. Smetana schildert in dit stuk hoe de Moldau uit twee kleine bronnen ontspringt, van welke de ene stoeiend en snel in hoge, de andere rustiger in donkerder toonkleuren voorthuppelt. Dit wordt uitgebeeld door fluit en klarinet, die elkaar eerst afwisselen om later samen te gaan spelen, geholpen door 'pizzicato-violen'. De bronnen verenigen zich tot een stroompje, dat langzaam maar zeker tot een beek aangroeit. Deze dringt een woud binnen en doorstroomt het, onder het geheimzinnig ruisen van de bomen en de geur van het moeras en de bosbloemen... 

Met al die overstromingen in Midden Europa kun je ineens weer meer bij voorstellen.

Pippi en Tommy

Alsof een weekend niet is om tot Rust te komen doen we een zondagmiddagje fietsen door Utrecht. De wijken Zuilen, Lombok, Hoograven. Hele stukken Utrecht blijkt Bobby ook niet te kennen. De beste methode om een beetje een idee te krijgen bij de plaatjes op Funda is fietsen. Als er bij een gevonden adres een water is - een vijver, een rivier of een kanaal is en een strook gras - ben ik meteen enthousiaster. Liefst wil ik aan een park, maar die zijn niet zo dik gezaaid in Utrecht.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje onwelwillend, maar als we dan toch gaan fietsen heb ik wel weer één nieuw Pippi Langkous-huis in de aanbieding, nota bene aan de Vecht. Je moet wel door wat minpuntjes heenkijken en zeker weten of je de studenten die nu het huis bewonen en hun meuk er niet bij krijgt en alles moet uit die veel te wild uitgegroeide tuin, maar dan is het wel leuk.

De zoekterm Pippi Langkous-huis werkt wel op de verbeelding. Dan ben ik zeker Tommy, zegt Bobby, die almaar roept: O! Pippi! Maar dat klopt niet, het was vooral Annika die zo aanstellerig O! Pippi! Kon roepen.

Saunamomentje

Er is weer een nieuwe tekening gemaakt. Probeer ondertussen aan mijzelf uit te leggen waar de Japansen over gaan. Het klinkt 'n beetje hoogdravend, maar dat is dan maar zo. Ze gaan over stilte, tevredenheid met jezelf, liefde voor jezelf, liefde voor de dingen, voor concentratie op lezen, op muziek, over het belang van schoonheid, het creëren van mooie dingen, over intimiteit. Die dingen die in een mensenleven het allerbelangrijkst zijn. Je reinste wellness. Saunamomentje. En dat hoeft niet grijzemuizerig, dat mag ook uitbundig kleurig.

Het Groene Hart

Vroeger hadden we eens per jaar Familiedag rond Mutti's verjaardag. Al haar nageslacht kwam jaarlijks richting Emmen. Ik heb een vruchtbare familie dus het werden er steeds meer. Nu Mutti niet meer bij ons is, bedacht Zus4, gaan we er gewoon mee door. Zij drukte en trok en kreeg ons allemaal weer tezamen. 

Plaats van samenkomst 2013: recreatieboerderij De Boerinn te Kamerik, in de weilanden in het Groene Hart vlak boven Woerden. Daar kunnen families, bedrijven, klassen, vrijgezellen, en wie al niet, de dag van hun leven hebben. Met veel vertier en spellen. Ik heb een beetje de oude rol van Mutti overgenomen, met de inbreng Voor-Mij-Hoeft-Het-Allemaal-Niet, maar ik doe wel mee en we weten allemaal heus wel dat ik achteraf heel enthousiast zal zijn.  

Het programma: 's ochtends keuze uit kanoën of oudhollandse spelen, 's middags Klompengolf. Tussen de bedrijven lunch, en barbecue toe. Ik doe alles volop mee.

Het is een grote succesformule, er komen daar op zo'n zaterdag geloof ik wel 400 mensen. Na afloop is iedereen het erover eens: dit wordt een nieuwe traditie: voortaan doen we elk jaar op eerste zaterdag van juni familiedag.

Intussen op het balkon

Het huis aan de Rubicondreef is verkocht. Sterker nog, het waren er twéé. Ze stonden allebei al maanden te koop en nu zijn ze ineens deze week allebei verkocht. We hebben een afspraak met de makelaar. Die gaat nu dus niet meer door. Dan mag ik nu al op vrijdagmórgen bijkomen van de afgelopen werkweek. 

Twijfel wat ik zal doen. Op Bobby's galerij zonnebaden of naar de Maarsseveense naakten. Ik besluit tot het eerste en doe mijn nieuwe slangenprinten badpak aan, want met al die passerende buurvrouwen, je weet niet of topless hier gewaardeerd wordt.

Mag ik een foto?!! appt Ann. Happig. Van mij in dat badpak. Ik app haar bijgevoegd plaatje. Dat is mijn badpak. sinds twee maanden. Het getuigt toch wel van lef en voorstellingsvermogen dat ik op grond van zó'n plaatje zo'n badpak aanschaf. Al zeg ik het zelf. En het staat me best.

Er loopt een dikke installateur met zware installatiekoffertjes rond op de galerij, op deze gewone doordeweekse vrijdagmorgen. Hij kijkt verlegen helemaal om mij en mijn slangenprinten badpak heen.

O Amsterdam!

Ik laat Buurman mijn nieuwe tafeltje zien en hij vertelt opgetogen dat hij ook zo'n leuk tafeltje op de gang heeft gevonden: blauw met opgeschilderde bloemen. Hij is opgetogen, dat is echt iets voor zijn huis in Frankrijk. Mijn oude tafeltje dus. We bevestigen dat dat ruilen een geweldig systeem is in ons pand. Ooit toen ik hier kwam wonen heb ik twee keukenstoelen van hem gekregen, die hij net de deur uit wilde doen. Ik vond dat toen een beetje raar. Nu niet meer. Niemand hoeft ooit iets weg te doen, er altijd wel weer iemand die gelukkig van andermans spullen wordt. Maar het ruilen gaat toch anoniem op gang.

Ik heb voor een heel gezin zoveel ovenschotel gemaakt, uit opgetogenheid over dat ik nu een artist ben, maar er is geen heel gezin om het aan op te voeren. Ik moet dat niet allemaal zelf op gaan eten. Gelukkig zit Buurman aan zijn kant van het tussenschot een beetje met zijn nieuwe tablet te spelen en wil hij gráág ovenschotel. En een biertje.  Wat is het hier toch mooi. Dat vind je nóóit in Utrecht, zegt Buurman.

Ik laat hem op míjn tablet mijn aflevering over zijn natte wasgoed en centrifuge zien. En alle andere zaken. En zeg dat hij het alleszins verdient om een eigen verhaallijn wil worden. Hij vindt het goed.

Artist

Heb een uitgeefster op bezoek die naar mijn Japanse Liefjes komt kijken. Ik had ze haar een keertje op mijn telefoon laten zien. Inmiddels heb ik er al 22. Zij ziet er wel een cadeauboekje in. Klein. 48 pagina's. Ik glim van genoegen. Lucie Theodora vindt zij ook een goeie artistennaam.