Voor ik de wijde wereld in trek - en misschien doe ik dat vandaag wel helemaal niet - begin ik de dag met een tuiltje engelen. Dit boek van Anselm Grun kocht ik dinsdag bij Scheltema - nu 'Polare'. Het sprak me aan omdat ik weer eens last heb van een humeur. Grun zegt dat je al je humeuren en temperamenten kunt beschouwen als engelen. Leermomentjes. Of je nu moe bent, gestresst, bang, woedend, hoofdpijn hebt, in de file staat, opgefokt in de rij voor de kassa, slapeloos, verkouden, je schaamt je...
Hij verzint engelen met wie je op zulke momenten in gesprek kunt gaan en je negatieve gedachten en gevoelens wat te relativeren of om te draaien. En dat alles zonder strengheid maar met zachtheid. Het is wel lief.
Als je last hebt van moeheid kan de engel van de moeheid kan je helpen die moeheid te onderzoeklen em van je af te schudden. De 'stressengel' kan glimlachtend tegen je zeggen: 'Moet je je echt zo druk maken? Het gaat ook zonder. Stress bestaat niet objectief. Je zet jezelf onder druk'. Kan ik niet wat meer bij het moment leven? De engel van de slapeloosheid kan 's nachts met je praten over wat er werkelijk belangrijk is in je leven. De engel van de neerslachtigheid lopt een tijdje met je op, luistert naar je en dan ineens klaart de lucht weer op. Enzovoort.
Ik vind het een mooi idee van die engelen. Ik klaar er helemaal van op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten