Genade

Ik heb de smaak weer te pakken, gelukkig. Na de afwas ga ik naar boven naar mijn kapelletje, deur dicht en tekenen. Dit is geinspireerd op een heel mooi middeleeuws houten beeldje in de St Nicolaasbasiliek in IJsselstein. Ik weet niet meer precies wanneer ik er was, afgelopen lente denk ik, en ik had een ansichtkaart van het beeldje meegenomen. Onze Lieve Vrouwe van Eiteren heet het. Ik vind het zo'n troostrijk beeldje. Eiteren, wat is Eiteren, denk je dan. Moet ik dat kennen? En dan is er zomaar een  heel Wikipedia-lemma over.

Onze Lieve Vrouw van Eiteren Hulp in nood heet een 'genadebeeld' van Maria en kind, en is gevonden in het voormalig dorp Eiteren, aan de westzijde van IJsselstein.Nooit van het fenomeen gehoord, maar ik vind het een troostrijk beeld. Dus dat woord genade klopt wel. Jaarlijks vindt er in juni een processie plaats, waarbij het beeldje vanaf de basiliek naar de oorspronkelijke vindplaats gedragen wordt. Het dateert waarschijnlijk uit eind 12e of begin 13e eeuw, maar mogelijk is het een kopie uit de 14e of 15e eeuw. Maria  is van eiken- of notenhout; het kindeke Jezus mogelijk van lindehout en gips. Door de eeuwen heen heeft het verschillende reparaties en wijzigingen ondergaan. In 1879 kreeg Maria een kroon; in 1986 kroonde bisschop Simonis het kind.

Genadebeeldje. Mooi woord. Genade is een woord dat ik niet meer zo goed kan plaatsen. Het is een geluk dat je toevalt zonder dat je het verdiend hebt. Het is vooral een christelijke begrip maar als je het googelt kom je te weten dat het in de nieuwste bijbelvertaling niet meer voorkomt.  Nu wordt het Griekse woord ‘charis’  vertaald als ‘het goede’.

'Genade' moest ik vroeger zeggen als je bij het vechten verloor. Als je onderop lag. Daarmee gaf je je over en hielden ze op. Ik was niet goed in vechten en moest dus altijd om genade vragen. Ik weet meer niet wat erger en eerlozer was: 'meisjesgenade' of 'jongensgenade'.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Genadebeeld

http://bijbelingewonetaal.nl/actueel/blogs/item/genade/

Tv

Wat moeten we deze week toch enorm veel kwesties bijhouden op tv. Heel vervelend als je weinig tv kijkt. ‘Charlotte Mutsaers maakte het gisteren bij DWDD alleen maar erger!’ mailt Bien. Huh? Heb ik wat gemist?  En de Volkskrant van afgelopen zaterdag had ik ook al niet gelezen. Ze had tegen de krant gezegd dat ze inderdaad de kinderporno die ze bij haar overleden broer had gevonden had doorverkocht. Zoals in haar nieuwe boek Harnas van Hansaplast staat. En ik léés dat boek.

En dat was niet wáár, maar het stond in haar boek en haar boek zou ze nooit afvallen. Het is háár logica die niet iedereen begrijpt. Ze kon het ook niet zo goed uitleggen en Van Nieuwkerk vatte het niet. 

Zelf was ik meer bezig met de Catalaanse president Carles Puigdemont die naar België gevlucht is en nu is Belgie bij het Spaans Catalaanse conflict betrokken. En met Gijs van Dam die naar eigen zeggen Jelle Brandt Corstius indertijd níet verkracht heeft. En Jelle zegt dan wel. Zijn woord tegen het zijne. Waarom zou Jelle dat naar buiten brengen als het niet waar is? is dan de vraag. Maar dat kan Jelle alleen zelf zeggen en die zegt dat het wel waar is. Ik hoop dat het gauw weer over is met al die kwesties. 

Falling leaves

Tekenen wil niet zo. Ik denk dat ik niet genoeg ruimte in mijn hoofd heb, ik weet het wel zeker, en niet intensief genoeg om me heen kijk om geinspireerd te raken. En dan herinner ik me ineens het fenomeen kleuren. Fanatiek inkleuren. Met doodsverachting kleuren. En het wordt toch leuk. En ik word er toch weer blij van! The falling leaves. Eva Cassidy. Zij komt ook elk jaar terug. Ik hoop dat u dan ook even denkt: Ja! 

The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sun-burned hands I used to hold

Since you went away the days grow long
And soon I'll hear old winter's song
But I miss you most of all my darling
When autumn leaves start to fall

Since you went away the days grow long
And soon I'll hear old winter's song
But I miss you most of all my darling
When autumn leaves start to fall

Plas

De wandeling van vandaag begint bij het bezoekerscentrum Gooi- en Vechtstreek in ‘s Gravelande. Mijn hemel, wat zijn daar een boel  schreeuwende kinderen. En ik ben nog een beetje gevoelig van het verjaardagsfeestje van zaterdagavond. Ik had nog wel kaarten en wandelgidjes willen kijken, maar we lopen gauw weg van het Bezoekerscentrum. 

We doen rondje Ankeveen. Wat is dat gebied toch heerlijk leeg en stil en prachtig. Een wereldwonder zo tussen het altijd drukke Amsterdam, Utrecht en Hilversum in. We zien diverse groepen ooievaars, zwanen en een aalscholver. We lopen 16 km en trekken dat haast niet.   

Op de foto de Spiegelpolderplas, het lijkt wel een schitterend ver buitenland, maar het is gewoon uitzicht op Nederhorst den Berg. Er staan witte koppen op de golven, zo waait het.

Wintertijd

Elke keer als de klok verzet wordt moet ik weer in de ordner met gebruiksaanwijzigingen. De klok van de telefoon gaat vanzelf een uur terug, en de horloges en de wekker zijn ook nog gewoon analoog. Het grootste vraagstuk - elk half jaar opnieuw - is het klokje van de oven. Dat is eigenlijk de enige klok in de kamer. En daardoor een ijkpunt. Dat klokje en dat van de thermostaat voor de verwarming zijn echt onlogisch en niet te onthouden. En steeds blijkt dat het eigenlijk best simpel is, dat is het erge. Mijn verzet is enorm. Ik jeuzel er uren omheen. Herkent u dat?

Zaterdag

Ik heb een hele lijstje things-to-do-today voor de zaterdag. Zo ben ik op zoek naar een paar horlogebandjes, die je vroeger altijd bij V&D zocht, maar waar nu? Ik heb besloten weer horloges te gaan dragen, zodat ik op mijn pols naar de tijd kan kijken in palats van op de telefoon. 

Op internet heb ik een specialist gevonden die gespecialiseerd is in knetterdure horlogebandjes én bij mij in de wijk zit, maar dat knetterdure wil ik dan weer niet. 

Dus maar eens langs de markt op het Vredenburg. Inderdaad, daar staat een kraam met horloges,  horlogebandjes en horlogebatterijen. Goed om te weten. Eén horloge moet een 16mm-bandje, één 18mm en één 22mm. Dat is project voor later, want ik ben vergeten de horloges mee te nemen.

Het volgende adres is de brillenwinkel, waar mijn tweede bril nu ook klaar ligt. Woensdag was de eerste klaar, en een uur nadat ik er geweest was ontving ik een mailtje dat de tweede er nu ook was. De eerste was de meest opvallende. Die vind ik nu al erg geslaagd. De vraag is dus: Ga ik die tweedenog wel opzetten? De brillenwinkel is van oorsprong een internetwinkel, dus ze hanteren de regel dat je alles terug mag brengen binnen 30 dagen. ‘Als u dit montuur nu een maand niet draagt dan mag u hem ook terugbrengen’, zegt de verkoopster. Alweer zo’n leuke. Deze heeft Nederlands gestudeerd, vertelt ze, maar is na haar bachelor gestopt en werkt nu fulltime hier.

Dan ga ik naar Broese om een verjaarscadeautje te scoren kopen voor Bobby’s zus die jarig is. Ze heeft wijn of een boek gevraagd. Bobby is van de wijnen, maar ik vind wijn niet zo’n persoonlijk cadeau. Maar zij is van een nogal andere denk- en leefwijze dan wij en hij kan geen boek voor haar bedenken. Dat moet ik maar doen. Het is een hele uitdaging inderdaad, maar ik vind er toch twee. Nu nog kiezen.

Next stop is de reisboekwinkel Interglobe. Die háált het niet bij het geweldige Pied à Terre in Amsterdam, maar we moeten het er maar mee doen. Er werkt een meneer die je niet aanspreekt, ook al werp je zoekende blikken, daar kan ik niet zo goed tegen. Ik heb behoefte aan wat wandelinspiratie en niet alleen van internet. Gewoon een boekje verzamelde wandelingen van wandelliefhebbers doorbladeren. Als ik aandring raadt hij me ‘Wandelen over de Utrechtse heuvelrug’ aan met rondwandelingen van 15 km. Dank u wel, zeg ik dan maar dankbaar, onderwijl hunkerend naar Pied à Terre.

Tenslotte naar de plantjesmarkt op het Janskerkhof. Stiekem hoop ik dat ik er nog palmkool kan kopen, dar de hele winter doorgroeit, maar daarvoor is het te laat. Er zijn geen groenten- en kruidenkramen meer. Het is nu het seizoen van de amarylli en de bloembollen. Dan maar een herfstboeket.

En nu op de bank met pianomuziek.

Catalunya

Soms is het een beetje raar om m’n blog na te lezen, met al die dagelijkse dingetjes, alsof de wereldpolitiek me niet bezighoudt. Lijk ik niet enorm oppervlakkig? Moet er geen wereldpolitiek in? Nee, zegt Bobby dan, dat hoeft niet, dat is niet het onderwerp van je blog. Maar toch, als ik me voorstel dat de wereld vergaat en mijn blog blijft over, en mensen gaan die later bestuderen, dat ze zich dan verbazen over de tutteligheid van de mensen. 

Als kind vroeg ik me altijd al af over de WO-II, hoe het leven toen was. Later, in 1978 of zo, werden er kleurendia’s gevonden van half mei 1940 in Rotterdam. Tussen de rokende puinhopen van de stad na het bombardement stond een ijscoman en de mensen kochten ijsjes. Het waren hele vroege kleurendia’s, ik herinner me ze nog goed. Ze waren heel bleek. Diepe indruk maakten ze op me.

Of een documentaire over Syrië zag ik vorig jaar, hoe in een groot deel van het land waar geen oorlog is het leven gewoon doorgaat, voor zover dat gewoon kan zijn met zoveel vluchtelingen en doden en alle jongemannen die het leger in moeten. Maar toch, het was mooi en zonnig en de mensen leven ook daar hun stadse leven in de steden. En het dorpse leven in de dorpen.

Nu wil ik toch iets zeggen over Catalonië. De hele dag kijk ik op Nu.nl naar het laatste nieuws. Is er al iets desastreus gebeurd? Grijpt de politie in? Het leger? Elke avond kijk ik met ingehouden adem naar het nieuws. Hoe kan dat wat daar gebeurt? Zijn die mensen helemaal gek geworden? Wat drijft ze? Hebben ze zich op laten  hitsen? Kan dit geweldloos?

Maar ja, wat heb ik toe te voegen aan wat het journaille al vertelt. Niets toch. Nu weet u dat ik niet zo oppervlakkig ben. Zucht.

Kantoorhumor

Een van de ict-collega's van boven - Hugo - is geboren en getogen in Huizen. Dat kan. Tijdens de lunch komt het gesprek op de klederdracht van Huizen. Hijis heel trots op de enorme kappen die de vrouwen droegen.  Ik stel mij hem voor in de damesklederdracht, hahaha, en collega Koen gaat na afloop van de lunch even  Photoshoppen.

Dat hij mij erin zou Photoshoppen had ik dan weer niet voorzien. O wat eerloos allemaal. Maar ik ben alweer heel blij dat er op dit kantoor iets als kantoorhumor ontstáát.

Diva

Thuiskomen en - terwijl Bobby zich wijdt aan een verrukkelijke lasagne - in bed gaan liggen kijken naar een grote Carré-show van Brigitte Kaandorp uit 2015. Wat een genoegen. Lange tijd had ik een cd van haar in de bolide liggen en ging autorijden gepaard met haar liedjes. Die cd (het was een kopie van overal en nergens gedownloade mp3-bestanden) begaf het na enige jaren.

Leuk om de liedjes nu met optreden te zien.

Haar gechaoot is weer vermakelijk ergerlijk, haar jurken bijna gênant grappig, haar liedjes prachtig gevoelig en hoogironisch tegelijk. Die vond ik het mooiste. Qua sexy jurken: ze is van 1962, dus 55 nu en 53 ten tijde van deze opnames. Het is allemaal ironie en spot, beetje op het randje. Ik zal op een later moment wat van mijn lievelingsliedjes op YouTube zoeken en embedden. 

Ook aan Brigitte Kaandorp heb ik een herinnering, net als aan Joke van Leeuwen een tijdje terug. Mijn journalistieke carrière begon begin jaren 80 met interviews met cabaretières en zangeressen voor Opzij, Hervorm Nederland en Het Parool. Kaandorp probeerde ik geloof ik voor het Parool te interviewen. Toen was ze nog beginnend, met haar ukelele. 

Ze praatte niet. Veel meer dan eenlettergrepige antwoorden en een paar anekdotes die ze al tig keer elders gedaan had kwam er niet uit. Wanhopig was ik. Het was in Café Schiller aan het Rembrandtplein. Ik zweette peentjes. Hoe kreeg ik die vrouw aan de praat? Ik kon toch niet zonder interview terugkomen?  Later heb ik haar wel horen vertellen hoe slecht ze met interviews is, dat ze dan dichtklapt en geen tekst heeft. Ja. Dat was me wat. Nu is ze een diva.

De lasagna krijgt een 8.

O! De hele uitzending staat op YouTube.

Dorrestein revisited

Bij de post een mooi nieuw boek(je) van Renate Dorrestein. Je mag geen 'boekje' zeggen, maar ik vind het wel een 'boekje'. Feen kwaad woord over 'boekjes', trouwens, voro de drukke mens is het format een zegen. Nu bekend is dat Dorrestein zo ziek is wil ik alles hebben. Zien hoeveel joie de vivre een mens aan het eind van haar leven nog kan hebben. Prachtig boek(je) dit met tekeningen van Sylvia Weve.

Het verhaal? Een jonge vrouw, fotografe, is helemaal overstuur afgereisd naar haar schoonmoeder die in een compleet rommeltje liefst ergens in niemandsland tussen Nederland en België. Zij is de moeder van de liefde van haar leven. Maar hij verdween spoorloos. Het zeilschip waarmee hij woedend is vertrokken, is onbemand teruggevonden. Heeft hij een ongeluk geënsceneerd om met de noorderzon te kunnen verdwijnen? We komen er niet achter. Het is bijna een alledaags liefdesverhaal, behalve dan die woedende aftocht per schip. Over wat mensen zichzelf wijsmaken – omdat ze soms niet anders kunnen.

En die tekeningen van Weve. Allemaal even mooi. Rauw en lief. Daar houd ik erg van.

Reisje naar Ramsgate

Ga een wandeling maken bij Hilversum, rond voormalig sanatorium Zonnestraal. En zo raak ik gelukkig ook weer op de hoogte van de Hilversumse wederwaardigheden. Ik ben  echt stukjes tijd aan het inhalen.

Zus&Zwager1 zijn de afgelopen maanden involved geraakt bij de opgraving en berging van het VOC-schip De Rooswijk dat in 1740 voor de Engelse kunst bij Ramsgate verging. dat had ik helemaal gemist. Zij zijn allebei fanatieke genealogen en zij zijn zeer bedreven in het zoeken in archieven. Er waren tot dan toe geen opvarenden van De Rooswijk bekend, maar bij toeval hadden Zus&Zwager1 er eentje gevonden. Zij boden toen aan het onderzoeksteam aan om er meer te zoeken. Van de in 1740 300 opvarenden (allen verdronken) hebben zij 15 namen gevonden, in oude notarisakten. Want scheepslieden die een lange reis gingen maken gingen vaak vooraf naar de notaris om zaken vast te laten leggen, mochten ze niet terugkeren. En in die notarisakten stond dan welke reis op welk schip zo iemand ging maken.Dus zij hebben honderden notarisakten uit 1740 doorgebladerd

Eerlijk gezegd weet ik helemaal niets van De Rooswijk en Ramsgate, hoewel dat de laatste jaren best in het nieuws is geweest. Het is belangrijk Cultureel Erfgoed dat geborgen en bestudeerd gaat worden. Als dank voor hun hulp hebben Zus&Zwager1 een reisje naar Ramasgate mogen maken en rondkijken bij het onderzoek. Toen zij er waren was het net de laatste dag van het opduiken.

En ik had alles gemist door mijn eenkennigheid van de laatste maand. Ze hadden het wel gemaild, maar toen dacht ik alleen maar Ramsgate? Rooswijk? Nu hoor ik alles. Geweldig moet dat zijn om zo in zo'n groot project een klein stukje mee te kunnen helpen.

Meer over het onderzoek

Documentaire oktober 2017

Herfst-narcisjes

C’est un mystère. Er bloeien narcisjes in de voortuin. Kan dat? Ja dat kan. Er zijn bloembollen die in najaar bloeien. Misschien zijn dat de hele vroege die je in januari ofzo bij het eerste winterzonnetje al in de supermarkt koopt. Gretig naar de lente. Lollig.

De site De Boerderij meldt hierover: 'De narcis wordt gezien als de bloem die het voorjaar aankondigt. Maar er zijn ook narcissen die in de herfstmaanden bloeien, zij het dat die in het handelssortiment spaarzaam voorkomen.' Ze noemen de narcissus cantabricus Peppermint: een narcis die oorspronkelijk uit Andalusië in Spanje komt, maar ook in Nederland goed gedijt. De witte narcissus papyraceus, een paperwhite type, met zes bloempjes op de steel en rijk geurend. En de groene lachenalia viridflora. En een korte, rode lachenalia bulbifera, waarvan de pijpbloempjes iets langer zijn dan eerder genoemd soort. De bowiea volubilis: een forse bol waaruit en grasachtig gewas zich ontplooit met aan de top talrijke steriele bloempjes. 

Dat u het weet.

Punjabi-vrouwen

Ik heb het boek al eerder genoemd, maar nu heb ik het uit. Ik kocht het op Frankfurt Hauptbahnhof: Erotic Stories for Punjabi Widows door Balli Kaur Jaswal. Het is een ontzettend leuk en intreigerend boek. Ik kan het zeer aanbevelen. als je het wilt kopen moet je het waarschijnlijk ergens online bestellen. Eigenlijk is het best zware materie, maar ze heeft het heel luchtig en geestig opgeschreven. Zij mag wel naar Nederland vertaald worden, ook al hebben wij geloof ik niet zo’n enorme Sikh-gemeenschap in Nederland, maar dat weet ik niet eens zeker. 

Hoofdpersoon is Nikki, een meisje/jonge vrouw uit de nogal gesloten Sikh-gemeenschap in Londen. Zij is een tweede generatie-kind, gesjeesd rechtenstudente, woont op kamers, werkt in een kroeg. Tamelijk los van haar roots. Haar zusje is traditioneler en wil een gearrangeerd huwelijk aangaan en vraagt haar een annonce op te hangen in een Londense Sikh-tempel. Daar hangt ook een briefje waarin een docente wordt gevraagd voor een cursus creatief schrijven aan Sikh-vrouwen.

O ik kan het niey allemaal gaan navertellen. Het is ontzettend complex en geestig. Er komen allemaal weduwen naar de cursus die niet eens kunnen schrijven. Maar verhalen vertellen kunnen ze wel. En ze beginnen elkaar erotische verhalen te vertellen. Een van hen schrijft de verhalen op en dan gaan ze met elkaar bespreken of het goed geschreven is. Dan spelen er de liefdesperikelem van de al dan niet moderne jonge meiden. En van andere vrouwspersonen. Er was een zelfmoord van een uitgehuwelijkte jonge vrouw die geen zelfmoord was. Er is een leuke jongen die getrouwd (geweest) blijkt te zijn. Ik geniet met volle teugen van dit boek. Is dit nu literatuur of een romantisch niemandalletje?

Het is de derde roman van deze Balli Kaur Jaswal. Met haar eerste roman Inheritance won ze in 2014 de Sydney Morning Herald’s Best Young Australian Novelist Award, en haar tweede boek Sugarbread, was finalist bij ene Epigram Books Fiction Prize. Deze derde roman is al verkocht naar Frankfrijk, Spanje, Italie, Israel, Polen, Duitsland, Zweden, Griekenland, China and Estland. 

De Grootfamilie

Er is geen plan. Het weekend strekt zich leeg voor mij uit. Will en Reekske zijn jarig maar die zijn ver weg en vieren geen verjaardag. In elk geval niet met mij. Raar: zoveel jaren voelde ik me verscheurd: naar wiens verjaardag zou ik dit jaar gaan? 

Ik lig in bed te lezen. Dan komt er ineens een appje van Zus4 uit MeckPom dat ze in de buurt zijn en of ze even op de koffie zulllen komen. We halen appelrondo's voor bij de koffie en nemen het leven (en dat van hun kinderen) door. Zo studeert neef Kwek uit Berlijn ineens een semester in Amsterdam. We behandelen ook nog wat extra neven en nichten. Hoe is het met Nichtje M.? vraagt Zwager 4, want zij heeft wegens grote onverkwikkelijkheden op de zaak ontslag genomen. En dan rijden ze weer door naar Brabant waar een zwager van hen zijn 65e verjaardag viert. 

Ja denk ik, hoe is het met Nichtje M? Laat ik even bij haar op de thee gaan. En zo zit ik ineens op IJburg. Temidden van kleine jongetjes en hun speelgoed. Het is maar een half uurtje rijden. En dan moet ik ‘s avonds ineens wat langsbrengen bij Zus3 in Maarssen. Zo heb je een lege dag en zo is die gevuld met de grootfamilie. Ieder met al zijn/haar kwesties. Het zijn er best veel op het moment.

Grensoverschrijdend gedrag

Na het werk ga ik naar Maassluis, een potje eigen gekweekte paksoi koken voor Schoonmama. Ik vertrek om 15 uur, want dan is het nog niet zo erg met het verkeer, denk ik, maar dat is niet waar. Ik arriveer om 16.45u. We kwekken gezellig, en ik ga koken, en we gaan eten. Allemaal bijzonder fijn en genoeglijk. Het is weekend. Het werk is even voorbij. Denk ik.

Pas na het 8 uur-Journaal kijk ik weer op mijn telefoon. Ik heb al 5 uur niet op mijn telefoon gekeken, wat voor mij best een verdienste is. Denk ik. Maar toch had ik eerder moeten kijken want er brandt al 3 uur een brandje. Alle kranten hebben inmiddels geschreven over grensoverschrijdend gedrag van een redacteur. En GeenStijl.nl heeft onthuld om wie het gaat en die persoon is een blogger bij ons. Het is allemaal onverkwikkelijk en onze nieuwsredacteur van dienst weet niet wat hij moet en zal. Hij appte en belde mij al drie uur en ik had de telefoon uit.

'Ik zit bij Schoonmama kopjes thee te drinken. Kan nu niet. We willen toch niet een persoon aan de schandpaal nagelen als we niet weten wat er aan de hand is, louter en alleen omdat de kranten dat schrijven? Is dit een onderwerp voor ons? Dacht het niet.' Maar dat argument klopt niet meer. Omdat het in alle kranten staat moeten we er ineens wel wat mee.  Niet wat er gebeurd is en wat hij gedaan heeft, maar toch.

Ik zoek zijn telefoonnummer en bel en app de man in kwestie. Geen antwoord. Wat een drama. Op non-actief gesteld wegens grensoverschrijdend gedrag. Omdat het in de krant kwam.

Discussies in de auto terug naar huis. Dat we allebei die stukken over #MeToo nog niet gelezen hebben. Dat we het niet willen weten. Dat we het zelf niet meegemaakt hebben. Dat ik zo het gevoel heb dat er zo met het morele vingertje gewezen wordt. Dat seksualiteit zo complex is. Dat macht erotiseert. Dat vrouwen soms ook slechte mannen willen.  Dat vrouwen soms niet van zich afbijten. Als die redacteur 's nachts grensoverschrijdende sms-jes stuurde, waarom gaf de ontvangster geen duidelijke signaal? Dat mannen die je naar stagiaires ziet hunkeren niet altijd machtswellustelingen zijn, maar ook een beetje zielig. Pathetic. Wat een raar gesprek. Natuurlijk is seksueel grensoverschrijdend gedrag fout. Maar waar gaat het over?

Je bent zo weer uren verder. Vrijdagavond vult zich ineens met lezen over alle onthullingen sinds de #MeToo-actie. Waarom vrouwen zwijgen over wie hen lastiggevallen danwel aangerand danwel verkracht heeft. Omdat niemand ze gelooft. Omdat niemand het wil weten. 

Byebye Klopvaart

Op 4 november moeten we de sleutels van de Stadstuin Klopvaart weer inleveren. Maar dan ben ik er niet, dus graag wil ik dan nú. In het kader van gebeurd-is-gebeurd.

Het is alweer even (twee maanden) geleden dat ik er was om afscheid te nemen en te accepteren dat ik het opgaf. Nu wil ik de gevolgen nog wel even zien. Het is inderdaad een ravage. De rode kool is nog wel zichtbaar als zodanig, maar de kool is er niet echt van gekomen. Ook ontwaar  ik nog twee kleine rode pepertjes. Maar het was een mooi jaar. En een prachtige ervaring. En nooit saai. Het begon met een gebroken pols. 

Het inleveren van de sleutel in ruil voor mijn borg heeft ook weer de nodige voeten in de aarde. Want hoewel ik van de coordinator net per mail bevestigd heb gekregen dat er tot 16 uur iemand is om de sleutel in ontvangst te nemen en mij de borg terug te geven, is dat niet zo. O! Sorry! 

Maar uiteindelijk kan ik de sleutel kwijt op de Kinderboerderij Gagelsteede. Ook dat duurt weer een half uur omdat de coördinator een paar stoute kinderen moet toespreken. Maar als je maar geduld hebt.

Deal

Dit zijn Dennis (l) en Albert (r), mijn kappers te Zuilen. Albert is herenkapper en knipt alleen heren. Dennis knipt allebei. Hun Poolse kapster werkt op dinsdag, vrijdag en zaterdag. Maar ja ik ben op wóensdag vrij. En mijn haar loopt alweer weken de spuigaten uit. Nu dus. Dennis zucht niet hardop als hij mij binnen ziet komen. Maar hij is toch drie uur met mij bezig. En dan kan hij geen andere dames knippen.  

Voor mij is het niet erg als ik me er eenmaal aan overgeef. Het is Coronation Street. De Telegraaf ligt op tafel en ze zijn er begaan met de mensen, hun gezinnen, en de vraagstukken in De Telegraaf. Als ik binnenkom gaat het over de vraag: Wát als je dochter met een Marokkaanse jongen thuis komt? Een half uur later over blauwe geboortevlekken bij Aziatische kinderen (blonde moeder is met Koreaan getrouwd en heeft (half)bloedjes van zoontjes. Kapper Albert is geweldig met de jongetjes, die van hun moeder net een hengel van de Zeeman hebben gekregen.

Er komt ook een vader met een bijdehand engeltje van een dochtertje van drie, dat almaar roept terwijl haar vader geknipt wordt: 'Papa, ik houd zoveel van je' en 'Papa wat ben je mooi!'

Beleef en Bewonder

Laatst bij een inspectie van de staat van het nieuwe bloemenlint en de moestuintjes in het plantsoen voor ons huis wierpen Buurmann Jeroen en ik ook even een blik op de kop van onze straat: de Prinses Margrietstraat, en toen zeiden we: geveltuintjes! Ooit woonde hij aan de Kaatstraat/Oudenoord, waar Bobby ook woonde, wat ook een enorm stenige straat was. Toen hadden we daar Buurvrouw Anita die flatfeestjes en groen initieerde en organiseerde.

De Prinses Margrietstraat heeft ter hoogte van onze woningen een brede stoep langs een hoge muur. Saai! Wat zou dat leuk zijn met stokrozen en andere planten, zei ik. Maar ja, het is de muur van het het huis van Tommy, dat moet Tommy toch ook goed vinden, en doen. We kunnen toch moeilijk zomaar een geveltuin aanleggen onder zijn muur, Maar het enthousiasme en fanatisme blonk alweer in onze ogen. Kalm aan, komt wel. zeiden we afremmend. Want we hebben die moestuintjes ook al. We moeten ook weer niet overdrijven. En Buurman Jeroen heeft net een baby en ik heb mijn situatie op het werk.

Maar toen zag hij ineens een Utrechts fondsje voor het vergroenen van de buurt. Kun je als buurtinitatief een voucher van 500 of 1000 euro krijgen voor een groen plannetje.

En toen begon de gemeente ineens de Prinses Margrietstraat open te breken. Alle straatstenen en de stoepen vernieuwd. Niemand snapt waarom, wat was het probleem, maar toen bedacht Buurman Jeroen dat ze misschien één rij tegels open konden laten voor een geveltuin. Hij is dan zo iemand die gaat smoezen met de aannemer en de wijkopzichter en nu ligt daar een strook van 40 cm. Er moet nog zand uit en goeie tuinaarde in, maar ik geloof dat Buurman Jeroen dat ook bij elkaar gesmoesd heeft, dat de gemeente dat doet. 

Maar iemand moest de Aanvraag doen en naar Buurman Tommy. Ik doe het niet, zei ik, want ik heb geen puf. Ik ook niet, zei Buurman Jeroen. Maar toen ging hij toch. Buurman Tommy vond het best, rapporteerde Buurman Jeroen, en Tommy dacht aan beukenhaagjes. Beukenhaagjes? Ik ben meteen overprikkeld. We doen toch niet al die moeite voor saaie beukenhaagjes? Nee, stokrozen! Kamperfoelie! Bloei! Kleur! Geur! Dus ik googelen naar voorbeelden en plannen voor geveltuintjes.

Nieuwe tijden

Ik kan het nog bijna niet geloven, maar de rust lijkt een beetje weergekeerd. Ik heb geloof ik gewoon mijn-gewoon-ook-best-uitdagende-baan weer terug, waarbij ik gewoon weer  adem kan halen.

Ik kan zomaar even naar Ede afreizen voor een afspraakje met een nieuwe freelancer, een ambitieus jongmens. Hij is behalve journalist ook boekverkoper, en in het diepst van zijn gedachten een dichter en daarom draagt hij altijd een hoedje.

Van pure opluchting spreek ik daarna gewoon weer twee artikelen buitenshuis af. Donderdagmiddag  naar Apeldoorn. Maandagochtend naar Amsterdam. Ik heb weer lol en kan weer lachen. En nu maar hopen dat ze niet weer ziek wordt...

Helemaal goed is het nog niet. Ik moet nog wel om negen uur naar bed.

Neem een geit

Collega Mandy mailt: 'Het lijkt weer beter te gaan. De medicijnen slaan eindelijk aan. Ik denk dat ik weer ga proberen te werken. Voorlopig even halve dagen.' Ik durf het bijna niet te geloven. Vier weken was ze weg en moest ik haar werk erbij doen. Ze is nog niet helemaal terug maar wel een beetje. Moet steeds denken aan die Jiddische mop: neem een geit. Ik ben heel heel blij en opgelucht. En een beetje op mijn hoede. Want stel je voor.

We hebben ook een aanpakkende nieuwe baas. Hij wil elke maandagochtend overleg over waar we allemaal mee bezig zijn. Aan zijn taalgebruik moeten we nog even wennen. Hij praat steeds over prio's en marktpenetratie-analyses. 

Neem een geit. Voor wie het niet kent: dat is het verhaal over het joodse gezin Seivitz in Polen, vader en moeder en drie kinderen. Ze wonen in een piepklein appartement waar ze met elkaar in één kamer eten en slapen. Vader Seivitz werkt zich een slag in de rondte om het hele gezin te kunnen voeden en te voorzien van kleding, enfin alles wat er zoal nodig is om een gezin gelukkig te maken. Op een dag meldt moeders dat ze weer zwanger is. Bij vader slaan de stoppen door, hoewel hij toch echt zelf medeverantwoordelijk is. Radeloos en in paniek huilt hij uit bij de rabbi. 'Ik hou het echt niet meer vol, het is nu al zo druk in huis, jengelende kinderen, overal troep en nou komt er nog eentje bij. We hebben hier ook geen financiële ruimte voor.' 'Neem een geit', adviseert de rabbi. Enigszins verbaasd kijkt de vader hem aan, hoort hij dit nu goed? De rabbi houdt aan: 'Ja, echt, neem een geit en laat hem in het huis meeleven.'

Vader koopt een geit en neemt hem mokkend op in het gezin. Het wordt een bende. Naast het constante gemekker eet de geit overal aan, poept en piest er vrolijk op los en trapt naar de kinderen. Hij gaat weer terug naar de rabbi: dit kan toch niet de bedoeling zijn. De rabbi luistert geduldig naar de wanhopige Seivitz die overigens heel beeldend kan uitleggen hoe de thuissituatie nu is. Hij wacht tot de beste man is uitgeraasd en zegt vervolgens: 'Doe die geit weg.' Oorspronkelijke probleem opgelost.

Kuyt

Gekeken naar de documentaire over Dirk Kuyt. Wat een bijzondere film. Dat die filmmaakster zo dichtbij mocht komen. Wat een gedreven man. Wat een aardige man. Hij blijft maar met fans op de foto gaan. Altijd lachen. Wat een trouw gezin. Wat prachtig die drie laatste drie doelpunten. Hij kwam van Liverpool terug naar Feijenoord om te winnen en Feijenoord won. Maar de weg daar naar toe was zwaar. Veel zat hij op de bank. Wat een geluk voor Kuyt én voor de filmmaakster dat het zo afliep.

Indiaas

Ik lees een erg leuke roman van ene Balli Kaur Jaswal, getiteld Erotic Stories for Punjabi Widows, dat ik vrijdag bij Schmitt&Hahn op het Hauptbahnhof in Frankfurt kocht, waarover wellicht later meer. Punjabi's zijn dacht ik Sikhs. De schrijfster woont in Singapore.

Door dat boek heb ik ineens enorm veel zin in Indiaas eten. Dus duikel ik het boek Street food op uit de kookboekenkast, een leuk boek over lievelingseten van straatkinderen in India. Het zijn eenvoudige vegetarische gerechten met met aardappelen, groenten en bonen en rijst, en dan verrukkelijk gekruid. De recepten zijn gelardeerd met stralende foto's en verhalen van Indiase straatkinderen die vertellen wat ze lekker vinden. Kan het kookboek zeer aanbevelen. 

Vandaag eten we dus heerlijk gekruide aardappelen en doperwten, en aubergine tomaat lente-uitjes ook mooi gekruid en koriander eroverheen. Hoe simpel kan het zijn. En komkommer in yoghurt met mosterdzaad komijn en munt. Naanbrood erbij. Mmm. 

Nieuwe bril

Nu voor de oogmeting naar Ace&Tate. En Bobby gaat mee. Hij was een beetje geschrokken van de foto van mijn nieuwe montuur en ik wil natuurlijk wel graag dat hij mijn bril ook een beetje leuk vindt. Van Ace&Tate hebben ze me wel 4 mailtjes en appjes gestuurd om me te manen echt op tijd te zijn voor de oogmeting. Als ik te laat ben gaat het niet door.

Ik weet nog niet of de bril gaat bevallen en dat bepaalt natuurlijk het eindoordeel, maar vooralsnog vind ik het weer een verrukkelijke brillenwinkel. Al die leuke toeschietelijke klantgerichte jonge verkopers (m/v). Het meisje dat me vorige week hielp kent me nog van naam.

De oogmeting is fijn omdat al die dingen die je hebt met je ogen begrepen en erkend worden. Ze gaan uit van de gegevens van de huidige bril: veraf +1, lezen +3. Bevalt dat glas nog goed? Nou nee, niet zo erg. Zowel veraf als lezen is af en toe niet fijn. Hangt heel erg van het licht af.  Hij geeft me bij beide waarden nu een kwartpunt extra. We gaan het zien.

Dan terug naar de monturen. Bobby vindt de bril die ik uitgezocht heb wel  leuk en een echte Lucie-bril, maar zijn eerste keus gaat uit naar een montuur dat dichter ligt bij wat ik had. Dat is nu eenmaal vertrouwder. Ja, hij moet er naar kijken en evenveel van me houden natuurlijk. Ik haal de leuke verkoopster er weer bij die Bobby's voorkeur nu ook wel begrijpt: de bril van zijn keuze kwalificeert ze nu als iets galanter en subtieler. Dan ga ik natuurlijk enorm twijfelen. Na veel geheenenweer bestel ik ze allebei. Een reservebril is ook nooit weg.

Over 8 werkdagen zijn ze klaar en je mag beide brillen binnen 30 dagen teruggeven.  Op internet zie ik dat ze het 'elegante' model wel in zeven kleuren hebben. Ze hebben alle modellen in heel veel kleuren. Het is veel meer een internetwinkel dan ik dacht. Jongste Nichtje - bedenk ik nu - die brillengebied een beetje mijn voorbeeld is - had via internet bij hen 4 monturen besteld, die kreeg in een mooie doos gratis thuis en moest ze binnen 10 dagen weer terugsturen/brengen. 

Peeq, die ook wat tobberig is met misse lees- en verafbrillen, luistert zeer geïnteresseerd naar mijn verhalen. Ik laat een foto van mij en mijn nieuwe bril zien en zij zegt: Maar jou stáán alle brillen! 

Poskuns

Als ik tegen zessen thuiskom uit Frankfurt is het huis nog leeg. Bobby moet minstens tot 20 uur werken. En zo raak ik verzeild bij de vrijdagavondborrel van de Zuilense Kring. Alsof ik nog niet genoeg mensen gezien en gesproken heb de laatste dagen.

Sommigen vertrekken alweer en zo blijven we met drie over. Erg genoeglijk. Een van de twee is de beeldend kunstenaar, over wie ik al eerder heb geschreven omdat ze zo zulke mooie dingen doet. Beatrijs. Zo organiseert ze huiskamerconcertjes in haar huis en probeert ze nu een labyrint aan de Vecht te realiseren. Ze heeft ook al jaren een project Poskuns. Voor 50 euro krijg je dan een half jaar lang elke maand een kunstwerkje over de post. Ze heeft nieuwe Poskuns-abonnees nodig, vertelt ze. Nou doe mij dan maar een abonnement, zeg ik. 

Ik had dat nog nooit genomen omdat ik niet weet waar ik alles moet laten, en dan ben ik bang dat ik het op enig moment in een opruimwoede weggooi. Je kunt het ook weggeven, oppert ze. Ik vertel dat ik altijd zo moet (glim)lachen om de filmpjes op Facebook waarin ze laat zien dat en hoe ze die kunstwerkjes in elkaar knutselt. Ik vind het allemaal enorm mooi liefdevol. Dat knutselen doet ze tegenwoordig op zolder, vertelt ze, en ze kan daar de camera in de hanenbalken hangen. Nu kan ze het filmpje zelf maken en hoeft ze geen vriendin meer te vragen. Ze lacht wat, want bij het laatste filmpje had ze - bleek haar zelf achteraf - geen bh aan. 

Ik kan wel over je bloggen, zeg ik, want ik denk dat mogelijk bij de lezers van mijn blog wel potentiele abonnees voor jouw Poskuns zitten. Maar dan vertel ik wel ook over dat filmpje zonder bh. Dan gaat iedereen natuurlijk kijken. Maar het doel is meer abonnees voor jouw Poskuns. Dat vindt ze goed. Het filmpje blijk ik nu niet te kunnen delen, het staat niet op YouTube. Wel op Facebook 16 juli. Daar staan ook haar gegevens. Mocht u ook een abonnement willen nemen.

Naar het eindpunt

Onze Buchmesse loopt weer op zijn end. Morgenochtend nog twee interviews en dan de trein terug. Vandaag zeggen we aan het einde van weer een lange dag níet meer naar de Dutch Danceparty te gaan, maar gewoon naar 'huis'. Eenmaal in de tram besluiten we nog wel even door te reizen naar het eindpunt van onze tram: Alt Fechenheim. Dat is nog drie haltes verder. Voor het avontuur. De hoek om, langs een enorme chemische fabriek, aan de Main. 

Veel allure heeft Alt Fechenheim niet. Sterker nog: het is behoorlijk treurig. Er is geen een restaurant, alleen twee döner-zaken. En toch weet ik er weer prachtige plaatjes te schieten. Het is allemaal een leugen.

Langs de Main lopen we terug naar onze vertrouwde Gaststätte Bier-Hannes, waar we inmiddels met open armen ontvangen worden. Nee, de bierbrouwerij bestaat niet al honderden jaren. Nee de man die ons bedient is geen telg uit de familie. Bier-Hannes bestaat nog maar dertig jaar. 

Feest

Het is voortdurend feest. Tenminste dat willen de mensen uitstralen. Ik heb een interview om 17 uur, maar de te interviewen dame moet dan net champagne schenken wegens een succes. Ze heeft net een Nederlandse auteur verkocht aan Engeland. Ze is helemaal hoteldebotel en kan zich niet goed concentreren. En dan zijn we zo weer een uurtje verder.   

Tegenwoordig zijn dingen pas echt als ze gefotografeerd zijn en op Twitter gezet. Om vaart aan de afspraak te geven maak ik een foto en zet ik die dus maar even op Twitter. Dat straalt dan weer positief af op hen en op ons. Ik doe er zelf aan mee, maar denk ondertussen wel: in wat voor wereld leven wij? Hoe lang gaat dat nog door netvlies social media of stopt het vanzelf weer?

Bier-Hannes

Gaststätte Bier-Hannes is onze favoriete hang-out dezer dagen. Het ligt tegenover ons hotel aan een doorgaande provinciale weg. Het trammetje stopt er recht voor. Het is ook een bierbrouwerij. We eten er ook. Lokale schotels. Na het eten hoef je alleen nog maar de weg over te steken.

 

Bier-Hannes bestaat geloof ik al heel lang. Er hangen tekeningen en schilderijen van het pand aan de wand uit tijden dat er nog geen asfaltweg lag. Het is er zo níet-Buchmesse. Heerlijk. Wel zit er er een tafel Chinesen, en een cameraploeg, en nog twee collegasetjes die hier ook verdwaald zijn, maar in elk geval zijn er geen Nederlandse vakgenoten.

Rebel Girls

Om vier uur word ik wakker. Huh? Waar ben ik? Mijn telefoon heeft geen stroom meer dus ik kan niet eens zien hoe laat het is. Ik ben denk ik om een uur of tien in slaap gestort en heb niet eens Bobby welterusten gebeld.

Klaarwakker dus. Als de telefoon weer wat doet bekijk ik de foto's na van de eerste dag. Bijna alles kan wel weg. Alleen deze niet. Daar maak ik nu maar een verhaaltje over. In de nacht. Die foto schoot ik om een uur of zes, op de borrel van het Vak. 

Bij aankomst bij de borrel ben ik een beetje boven mijn theewater omdat ik net op een openbare computer een artikel heb gemaakt en naar Nederland gestuurd - dacht ik - en vervolgens gedelete. Want dat doe je als je op een openbare computer werkt. En ook uit de prullenbak verwijderd. Ben ik vergeten het artikel bij te voegen, moet het dus helemaal opnieuw. En het typt al niet zo makkelijk op een Duits toetsenbord waar een aantal letters anders zit. Vooral de y die op de plaats zit van onze z. 

Anyhow. Deze meisjes klampen mij aan. Want ik ben van het Vakblad. Temidden van  honderden druk pratende en borrelende mensen. Heel druk en opgewonden. Ze hebben een boek uitgegeven: Bedtime Stories for Rebel Girls, vandaag op Weteldmeisjesdag en ze hadden me gemaild.... Huh? Waar gaat dit over? Wereldmeisjesdag? Rebel Girls? Moet ik dat weten? Wil ik daar wat mee? Ik ben zo overvoerd van indrukken dat het allemaal niet binnenkomt. Ik zeg: dit is niet een goed moment, ik snap niet wat jullie zeggen, stuur maar een mailtje. Maar ze laten zich niet afschepen. Ze zijn zeer stralend en volhardend, en ze schrijven hun namen op het notitieblokje van mijn telefoon, en ze maken een foto van henzelf en mij, daarna gaan ze rechtstreeks op een volgende persoon af. Op het laatst heef iedereen het over hen. Wat een leuke meisjes.  

Dit is hun site: http://www.rosestories.nl/over/

Slenteren

Morgen gaat alles uptempo, maar het fijne van de dag van aankomst in Frankfurt is dat je eerst nog niets te doen hebt. We zoeken ons hotel op, dat per ongeluk nogal ver (8,8 km) oostelijk uit het centrum bij Alt Fechenheim ligt en vanaf het Hauptbahnhof alleen met tweemaal overstappen en een Regionalbahn (RB)  te bereiken is. Het hotel ligt direct aan het spoor naast Station Mainkur. We installeren onszelf en alle Geräte. Ik heb een kamer met alleen maar een groot bed en geen tafeltje. Lekker handig als je wilt tikken. Dan gaan we de stad weer in. 

Trammetje 11 stopt ook voor de deur, dat duurt misschien wat langer dan de Regionalbahn´, maar het is niet ingewikkeld. Die gaat linea recta naar de Römer. In ruim 20 minuten. De Römer en de Main vind ik altijd fijn om mee te beginnen. Bij de beide kunstmusea Schirn en MMK zijn geen tentoonstellingen waar we om staan te springen en daarom beklimmen we dit jaar maar de Domturm. 328 treden. Maarten wil dat graag en ik wil hem die vreugde niet onthouden. Is torens beklimmen iets van mannen? Bobby wil dat ook altijd. 328 treden is deze. Best pittig. Halverwege hijg ik al als een postpaard. Maar dat doet een Chinese man van rond de 40 die mij inhaalt ook. Boven is het uitzicht schitterend. Dat is het dan wel weer waard. De foto.

Na het avondeten op de Römer slenteren we kilometers terug langs de Main in de schemering. Jaren gel3eden was dat nog een rafelrand maar nu opgenomen in de visie van de stad. Mooi is dat. Er is nu een park aangelegd. Voor de Franmkfurters die er wandelen, rennen en skaten. De Main en de Mainkai zijn echt een mooie long in deze stad vol hoogbouw. 

Unterwegs

Ik heb er nu alweer zin in. Frankfurt. Dat je de trein neemt van 11.04 helpt ook erg. Vorig jaar met de trein van 07.04 miste ik net de bus van 06.30 uur. Wat was dat stressen. Nu kan ik gewoon rustig opstaan en koffertje pakken. Ik ben weer met Maarten, net als vorig jaar. We hebben geen gereserveerde plaats, zo blijkt, maar voor in de trein is plaats genoeg. We nemen het hele leven en het hele programma in de trein weer even door, we hebben WiFi en allebei een stopcontact, en het eerste interview dient zich voor Arnhem al aan. Dat is een enorm kalmerend momentum. Het valt ons allemaal wel toe. Alleen blijken we een hotel geboekt te hebben ergens ver in oost Frankfurt, hotel Mainstation, ergens aan een industrie-terrein. Maar dat overleven we ook wel weer.

Snip

De collega's zeggen: O! Als je ons maar niet aansteekt. Ik snap het wel, ik snuit, hoest, nies en heb enorm waterige ogen. Maar echt leuk is het niet. Wat een compassie, zeg ik.

We hebben een nieuwe interim-baas. De oude leuke is nu een week weg. Nu moeten weer met deze beste vrienden worden. We zitten in de kring en doen een rondje waar we mee bezig zijn. Laat ik maar beginnen, zeg ik: 'Ik trek het niet meer. Iedereen zegt: Pas je goed  op jezelf, maar als er geen geld voor vervanging is bij ziekte, dan kun je wachten tot het nis is. Als ik goed voor mezelf zorg ga ik nu in bed liggen en niet naar Frankfurt.' Zo.

Helemaal alleen sta ik er niet voor. De freelancers en Eva van de marketing helpen enorm. Eva is handig met de 'systemen'.Vooral is zij goed in dingen leren en brandjes blussen. Zij vindt het fijn te helpen. Ja, zegt de nieuwe baas, maar Eva is voor de marketing, zij kan niet Mandy's werk overnemen. Ik dan wel? roep ik. Even een fulltime baan erbij nemen? 

Drama helpt wel een beetje. ('Je máákt geen drama, het ís drama', zegt Bobby) De nieuwe baas kan mooi orde op zaken stellen. Wat ik nu aan ad hoc-oplossingen tot nu heb bedacht gaan we consolideren. Ik moet taken benoemen die ik kan delegeren en overdragen, anderhalf ur per dag dit, twee uur per dag dat... We gaan het zien. En onderweg bij Maria's kaarsjes branden voor Mandy, dat ze gauw weer beter wordt. Vooral voor haar, natuurlijk.

Wat is er toch aan de hand? Bobby (die te kampen heeft met een nieuwe directeur die niet genoeg mensen inhuurt) komt nu ook weer thuis met een verhaal van een productieleider bij een gerenommeerd orkest dat het ook al een jaar zonder algemeen directeur en zonder marketeer moet stellen en een erebaantjes-bestuur dat een keer per kwartaal bijeenkomt. Het huilen stond hem nader dan het lachen, vertelt Bobby. 

Slotakkoord

Vanochtend gaan we voor de laatste keer naar de Jacobuskerk. Vol drama en symboliek vierden ze vandaag zowel de zestigjarige verjaardag alsook de sluiting. Het is de allerallerallerlaatste dienst. Deze week wordt de kerk door de bisschop 'onttrokken aan de eredienst' en dan gaan de gelovigen van de Best Life Church erin. Die hebben een geschiedenis van gymzalen. Ze gaan het grondig verbouwen, staat in het AD.,Wat gaan die van dit mooie intieme kerkje maken?  

Het is bomvol. Er zij ook allemaal oude priesters en pastoors die in het verleden deze kerk hebben gediend. Het mooie koor dat al meer dan een jaar niet meer optrad is er ook nog één keer. De opperPastoor van Utrecht, Ton Huitink, leidt de dienst. Twee jaar hebben de mensen hier tegen sluiting en tegen hem gestreden. Ik snap dat hij als 'leider' de dienst moet leiden. 'Het is voor mij ook niet gemakkelijk', zegt hij. 'Ik ben hier niet de meest populaire pastoor. Ik had vanmorgen helemaal geen zin.'

Hij was vorige week in Lourdes en had van daar speldjes van duiven meegenomen. Vredesduiven. Hij speldt ze zijn grootste tegenstanders op. Dat kunnen ze mooi bij de katholieken. Betekenisvolle momenten. We gaan in processie een aantal heiligdommen Nasr de Bethelkerk brengen, waar ze vanaf volgende week bijeen mogen komen in een kantine-achting zaaltje. Je vader moest je eens zien, giechelt Bobby, in een roomse processie.

Daarna is het nog de hele dag verjaardagsfeest: koffie, taart, tomatengroentensoep, en dan wijn. Het staat heel gedetailleerd in het programma. Je hart breekt van al die toewijding. Hier voelde ik me echt thuis. En al die types, onvergetelijk. Maar wij gaan niet naar de koffie en de soep, op een gegeven moment is het wel weer even genoeg Roomse heisa.

Foto Museum van Zuilen

Klein vogelijn

Vanmiddag onder het dekentje op de bank zag ik uit een ooghoek ineens weer vogels in de tuin. De tuinvogeltjes waren twee jaar geleden een tekenthema. Maar toen ze overheerst werden door de kauwen en we bij de Vogelbescherming voederbakjes aanschaften voor alleen kleine vogels, toen kwamen er haast geen vogels meer. De merels zijn dit jaar doodgegaan aan een virus, zo las ik in de krant, dus merels verwachtte ik ook niet meer. Maar behalve koolmeesjes vandaag ook twee merels in de tuin. Het was vooral in Limburg en Gelderland dat er zoveel merels gesneuveld zijn. 

Hoewel ik nog nooit een koolmezen heb horen zingen doet het plaatje me denken aan een liedje dat Mutti zong toen ik klein was: een liedje van J.P. Heije. Ze zong graag, met een bibberig hoog stemmetje: 'Klein vogelijn op groene tak /  Wat zingt g' een lustig lied / wij hebben in ons hele boek /  zo'n vrolijk wijsje niet / O, zeg ons, zeg ons aardig beest /  Wie toch uw Meester is geweest 2x

Zo zuiver zingt gij en zo hoog /  Zo keurig in de maat / En't hart dat popelt ons van vreugd / Wanneer uw keeltje gaat / O, zeg ons, zeg ons aardig beest / Wie toch uw Meester is geweest 2x

Voorzeker 't is de goede God / die 't u heeft toebetrouwd / Opdat gij aan der blinden oor / Zijn goedheid melden zou / O, ja wij weten 't aardig beest / Dat God uw Meester is geweest.'

Het gaat zo:

Carly Simon 1971

Carly Simon 1971 it is. Het lukt met niet goed haar gezicht te vangen. Er bestaat een cartoon van haar en op daarop zie je het karakteristieke van haar gezicht. Die cartoon is van 2016, dus daar is ze al 71. Dat is niet eerlijk. Hier is ze 26. Net zo oud als Jongste Nichtje de zangeres.  Het is een iconische foto, een uit de serie die gemaakt is voor het album The Secret. 

In de documentaire van van de week vertelden de inmiddels hoogbejaarde gitarist en drummer dat je haar tepels zo zag op die foto, dat ze geen bh had gedragen. Ik probeer ze nog op de tekening, die tepels, maar dat wordt het niet. Leuke tekening zegt Bobby, maar waar zijn haar tepels?

Onder een dekentje

Kan alleen nog maar denken: moet nog dit, moet nog dat. Even nog dit doen, even nog dat doen. Gebeurd is gebeurd. Even de boodschappen, even de donkere was. Even Frankfurt voorbereiden, even de werkmail bekijken, even bloemen halen, even een salade maken voor de straatbbq. Ben niet meer te stuiten. Er ontwikkelt zich een keelpijntje, een snothoofd en een hoofdpijn, en ik draaf maar door. Zie als een berg op tegen een woonkamer vol buren.  Want het regent. Geloof dat ik me beter maar ziek kan melden en zielig in een slaapzak op de bank. Vissticks met appelmoes. Bewaar ik die koolsalade wel voor morgen.

E10

De was, die moet ook steeds weer gebeuren. Ik doe twee à drie keer per week een was. Je gaat ervan uit dat je wasmachine het doet. Toch? Maar vandaag doet-ie het niet en verschijnt er een code E10 in de display. Eerst negeer ik die, doe ik de machine aan en uit, want bij telefoons en computers wil dat wel eens helpen, maar hier helpt dat dus niet. 

Ik heb in een kastje een hele hoge stapel gebruiksaanwijzigingen, maar die van de wasmachine zit er niet in. Hm. Wat nu? Wachten tot Bobby thuis komt? Maar dat wordt laat. Het moment om zelf de apparatenstress wert aan te gaan. Vroeger, toen Bobby er nog niet was, loste je het ook zelf op, Lucie Theodora! spreek ik mezelf streng toe.

Gewoon 'AEG, lavamat, storing E10' in Google intikken en daar komen de suggesties. Code E10 gaat over de watertoevoer. Is de kraan wel open? Wat een vraag, nooit draai ik die kraan dicht. Maar toch maar even checken. En inderdaad, de kraan is dicht. O ja, de onderhoudsmonteur van de verwarmingsketel is van de week langs geweest. Kraan open gedraaid, E10 weer weg. Best een beetje trots op niets.

Italian

Eindelijk heb ik tijd om naar de brillenfirma Eyes+More te gaan om te delibereren over de mist op/in de brillenglazen. De randloze bril die ik nu draag begint te vervelen. Liever toch iets pittigs.

De verkoper denk dat die 'mist' komt omdat ik de brilleglazen met afwasmiddel heb schoongemaakt. Dat mag absoluut niet. Daar zit citroen in. Dat tast de coating aan. Handzeep mag wel, daar zit geen citroen in. Hm. Dat heb ik wel eens gedaan, moet ik bekennen. Dat wist ik niet. Garantie zit er niet meer op die glazen. U kunt wel zoveel zeggen, zegt de jongen.

Nieuwe glazen in het oude montuur is even duur als in een nieuw montuur. U houdt er niet van vaste klanten vast te houden he, zeg ik. De vorige keer had u mijn bril die ik ter reparatie had gegeven ook al kwijt gemaakt. Ik ga maar eens naar de concurrent, zeg ik. 

Bij Eyes+Møre kost een multifocale bril 179 euro, en drie voor de prijs van twee. Maar er zijn allemaal hippe nieuwe opticiens. Brillen zijn helemaal in. Ik moest maar eens op onderzoek uit.

Bij de firma Ace&Tate lijk ik te gaan slagen. Ik sta daar tussen de studenten (jongens en meisjes, en volgens mij zijn brillen tegenwoordig genderneutraal). Hier zijn de verkoopsters heel toeschietelijk en dienstbaar. Ik heb er vier gescoord, zeg ik, en ze lijken best op elkaar, wilt u me helpen? En het meisje helpt heel goed. Ze durft zelfs bij de vierde heel stellig 'Ja déze!' te zeggen. Dat heb je natuurlijk nodig. 'Franck - Teal Oak' heet het model. A classic frame updated with metal features, Franck is sophisticated with a hint of verve. It might make you speak Italian.

248 euro kosten de brillen hier en ik kan pas over een week een afspraak met de 'opticien'. Bij Eyes+Møre zijn alle verkopers 'opticien'. Net als bij de Etos waar de caissières allemaal gediplomeerd 'drogist' zijn. Maar dit terzijde.

Èn? Èn?

You're so vain

Bobby wil graag naar een BBC-documentaire over de zangeres Carly Simon kijken, op Canvas. Zij is 72 nu. Of ik wat met Carly Simon heb en had. Ik heb wel een cd, ja, maar niet uit haar glorietijd de jaren zeventig. Die van nij heb ik zelf gemaakt begin 2000 toen je allemaal muziek van internet kon downloaden. In Peer groups. Hele avonden en soms ook nachten hield ik me daarmee bezig.

Wel heb ik een herinnering. In de jaren zeventig op de studentenvereniging had ik een kennis aan een vrouw A, van wie ik erg onder de indruk was, die ik erg mooi vond en nogal  griezelig hooghartig. Zij vertelde mij op enig moment dat een jongen tegen haar had gezegd dat hij bij het nummer 'You're So Vain' van Carly Simon altijd aan haar moest denken. Ik kende het nummer wel vaag, maar Carly Simon eigenlijk niet. Het waren geen tijden zoals nu dat je even gaat googelen en spotifyen. Maar die zin is altijd blijven hangen. Nu kijk ik foto's van Carly Simon en de vorm van haar gezicht leek heel erg op die van A. 

Ik denk dat Carly Simon heel erg een mannen-vrouw was en ik een meisjes-meisje. Dat ze me mede daarom toen niet zo aansprak. Als je nu over haar leest gaat het vooral over de beroemde mannen met wie ze het gedaan heeft. En wie het onderwerp was van 'You're so vain'. Zangeressen en beroemde mannen. De Franse zangeres en ex-presidentsvrouw Carla Bruni is er ook zo een.

Bobby vindt het een heel boeiende documentaire. Ik wat minder. Er zitten voornamelijk oude mannen met monotone stemmen eindeloos te vertellen hoe geweldig ze was. Een drummer, een gitarist, en vooral de producer, een man achter een mengpaneel. Die is de helft van de tijd in beeld. Hij schuift gepassioneerd met schuiven. Die documentaire-maker is nogal gefascineerd door dat mengpaneel. Daar werd de sound natuurlijk ook gesmeed, niets ten nadel, maar liever zag ik oude filmpjes over haar. Optredens, studiewerk, interviews.

Nu is ze in de zeventig en heeft ze een heel mager heel strak gezicht. Enorm gelift. We zien haar in haat woonkamer en achter de piano thuis. Wat een verschil met het jonge ronde gezicht van toen. Ze zingt nog steeds, dat is mooi. We gaan maar eens zoeken of ik haar toen nu mooi vind. Ik geloof het wel.

In de 70-s:

En in 2013:

En in 2015:

Draadradio

Oude beelden Op Radio M hoor ik France Gall met het liedje 'Poupée de cire poupée de son', winnares van het Eurovisie Songfestival 1965. Spontaan begin ik luid mee te zingen. Presentatrice Maya Eksteen die jarig is vandaag vertelt dat dit haar eerste kennismaking met muziek was. Bij hen thuis was geen muziek, maar dit liedje klonk ineens op straat uit alle ramen.  'Hoe oud was je dan', vraagt de medepresentator. 'Ik was zeven', zegt ze. Dus ze is van 1958, een jaar jonger dan ik. Ze sluit niet uit, vertelt ze, dat dit liedje de oorsprong is van uiteindelijk haar keuze voor een studie Frans. 'Maar waar het over gáát? zegt ze: 'Géén idee.'

Grappig. Ik kan het liedje ook dromen. Maar hoe en waar ik het beluisterde kan ik me niet meer herinneren. In 1965 verhuisden wij van het centrum van Emmen naar de nieuwe wijk Angelslo. Ik kan me in beide huizen geen radiotoestel herinneren, maar wel een knop in de kamer, met vier zenders.

Even zoeken levert op dat dat systeem 'draadradio' heette. Of 'distributieradio'. Het was een centraal antennesysteem met een beperkt aanbod: Radio 1, Radio 2, Radio 3 en Radio 4. Abonnees kregen een  luidspreker in een bakelieten kastje, dat verbonden was aan een forse keuzeknop. Gek dat ik me de knop wel kan herinneren, maar het luidsprekerkastje niet.

Op een transisitorradio kon je veel meer zenders horen. Je kreeg toen 'illegale' 'commerciele' zenders. Vuig waren die. Daar mocht je niet naar luisteren.