Soms is het een beetje raar om m’n blog na te lezen, met al die dagelijkse dingetjes, alsof de wereldpolitiek me niet bezighoudt. Lijk ik niet enorm oppervlakkig? Moet er geen wereldpolitiek in? Nee, zegt Bobby dan, dat hoeft niet, dat is niet het onderwerp van je blog. Maar toch, als ik me voorstel dat de wereld vergaat en mijn blog blijft over, en mensen gaan die later bestuderen, dat ze zich dan verbazen over de tutteligheid van de mensen.
Als kind vroeg ik me altijd al af over de WO-II, hoe het leven toen was. Later, in 1978 of zo, werden er kleurendia’s gevonden van half mei 1940 in Rotterdam. Tussen de rokende puinhopen van de stad na het bombardement stond een ijscoman en de mensen kochten ijsjes. Het waren hele vroege kleurendia’s, ik herinner me ze nog goed. Ze waren heel bleek. Diepe indruk maakten ze op me.
Of een documentaire over Syrië zag ik vorig jaar, hoe in een groot deel van het land waar geen oorlog is het leven gewoon doorgaat, voor zover dat gewoon kan zijn met zoveel vluchtelingen en doden en alle jongemannen die het leger in moeten. Maar toch, het was mooi en zonnig en de mensen leven ook daar hun stadse leven in de steden. En het dorpse leven in de dorpen.
Nu wil ik toch iets zeggen over Catalonië. De hele dag kijk ik op Nu.nl naar het laatste nieuws. Is er al iets desastreus gebeurd? Grijpt de politie in? Het leger? Elke avond kijk ik met ingehouden adem naar het nieuws. Hoe kan dat wat daar gebeurt? Zijn die mensen helemaal gek geworden? Wat drijft ze? Hebben ze zich op laten hitsen? Kan dit geweldloos?
Maar ja, wat heb ik toe te voegen aan wat het journaille al vertelt. Niets toch. Nu weet u dat ik niet zo oppervlakkig ben. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten