Bij de post een mooi nieuw boek(je) van Renate Dorrestein. Je mag geen 'boekje' zeggen, maar ik vind het wel een 'boekje'. Feen kwaad woord over 'boekjes', trouwens, voro de drukke mens is het format een zegen. Nu bekend is dat Dorrestein zo ziek is wil ik alles hebben. Zien hoeveel joie de vivre een mens aan het eind van haar leven nog kan hebben. Prachtig boek(je) dit met tekeningen van Sylvia Weve.
Het verhaal? Een jonge vrouw, fotografe, is helemaal overstuur afgereisd naar haar schoonmoeder die in een compleet rommeltje liefst ergens in niemandsland tussen Nederland en België. Zij is de moeder van de liefde van haar leven. Maar hij verdween spoorloos. Het zeilschip waarmee hij woedend is vertrokken, is onbemand teruggevonden. Heeft hij een ongeluk geënsceneerd om met de noorderzon te kunnen verdwijnen? We komen er niet achter. Het is bijna een alledaags liefdesverhaal, behalve dan die woedende aftocht per schip. Over wat mensen zichzelf wijsmaken – omdat ze soms niet anders kunnen.
En die tekeningen van Weve. Allemaal even mooi. Rauw en lief. Daar houd ik erg van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten