Siegmündung

We zijn nog maar net begonnen en het is nu al een topuitje. Will en ik grossieren in budget-uitstapjes. Nu hebben we een vierdaags uitje (drie nachten dus) in een Duits viersterren-hotel beiden een tweepersoons kamer voor onszelf, halfpension, voor € 165 pp. Dus inclusief ontbijt en diner. Op de site van het hotel staat dat het uitje € 635 kost voor één persoon, of € 990 voor twee personen samen op één kamer. 

Bij dit soort budget-uitjes is het altijd een gok waar we terecht komen. Ditmaal is het in een deftig viersterren-hotel met Michelin-waardige keuken Clostermann en een golf-terrein in Niederkassel-Uckendorf. Niederkassel ligt aan de Rijn tussen Köln en Bonn. 

(Ooit kwamen we zo terecht in een hotel in de haven van Delfzijl, in Lochem en in Zelhem, en in Hotel Zum Post in de Karwendel. Je moet altijd even afwachten hoe het eten is, en de kamer, en de nabije omgeving. Soms valt het mee, soms valt het tegen.) Hier verhuren ze veel aan confererende gezelschappen. In de eetzaal waar zij ook eten is niet zo goede akoestiek. Alle geluid is hard en hol. Maar de bediening is perfect en het eten heerlijk. Het is de kunst overal de schoonheid te zien. 

Zelf noem ik deze uitjes altijd onze Voordeeluitjes, maar dit uitstapje hebben we elders geboekt en wel bij Euroreizen.be. https://www.euroreizen.be/lastminutes-promos/promoties/hotel-clostersmanns-hof-niederkassel-promo

Ze zijn hier nog helemaal ingesteld op Corona met mondkapjes en QR-codes. Gelukkig hebben we alles bij ons. 

We arriveren te vroeg en mogen nog niet in de kamers. Dan doen we maar een lunch bij de Chinees bij de veerpont over de Rijn. Loempia’s. Mmm. En dan een wandeling. De wandelingen hebben we van een site met Wanderwege rond Niederkassel. De eerste die we doen is bij de monding van de zijrivier de Sieg in de Rijn. Siegmündung. Het is een mooi ruig gebied. Het regent een beetje dus er zijn haast geen mensen. Ook al missen we hier de sneeuw die opeens in Nederland valt. het is hier nu al een topuitje.

Lente vakantie

Will en ik gaan op een klein lentevakantie(tje). Weken is het stralend weer geweest en nu dit. Dit valt in de categorie Maart-roert-zijn-staart en April-dóet-wat-ie-wil.

Distler

Weer beter. Oefenen. Op mijn verzoek is er Duits op het repertoire gekomen. Nieuwe nummers. Niet die we in het begin deden en die ik zo lekker vond zingen: 'Ich fahr dahin' van Brahms of  'In meinem Garten' van Schumann. Nu 'Verborgenheit' van Hugo Distler.

Blokje educatief: Hugo Distler (1908-1942) was een Duits componist en vertolker van lutherse kerkmuziek. Hij geldt als de belangrijkste vernieuwer van de lutherse kerkmuziek na 1930. Zijn twaalf actieve jaren vielen samen met de opkomst van het nazisme. Hij groeide op in Neurenberg en kreeg er ook zijn eerste muzieklessen.. Toen hij daar niet werd toegelaten tot het conservatorium, ging hij in Leipzig studeren. Nog voordat hij zijn studie kon afmaken, kreeg hij een baan als kerkmusicus in Lübeck. Vanwege de kerkstrijd verhuisde hij naar Stuttgart, om daar aan de Württembergische Hochschule für Musik les te geven. Hij verhuisde naar Berlijn omdat hij er tot professor benoemd was, maar kon de spanning niet meer aan en pleegde zelfmoord.

 

Troost eten

Slaap de hele dag. Om 16.15u word ik wakker . Ik had mee gezuld naar Auntie in Rotterdam, maar dat zit er even niet in. Bobby had op mijn verzoek geruild met Hugo, die eens per twee weken op dinsdag Auntie bezoekt. Dan is er klassieke muziek in haar tehuis. Op een groot scherm worden klassieke nummers uit tv-programma’s gepresenteerd en een dame kletst het aan elkaar. Bij bijvoorbeeld het Slavenkoor zingen alle ouderen uitbundig mee. Helaas moet ik dit missen. 

Als hij terugkomt vraagt hij of ik al wat eten wil en zo ja, wat dan. Mijn lievelingseten als ik ziek ben is vissticks, appelmoes en een gekookte aardappel. Appelmoes liefst zelfgemaakt en anders uit een potje maar biologisch en zonder suiker. Hij kan zich niet voorstellen dat dit mijn lievelingsmaaltje is en stelt allemaal andere dingen voor, maar nee, dit is wat ik wil. Hij verzint er een tweede aardappel en erwtjes bij, zodat het Engels eten is. 

Ik weet niet of ik dit eten vroeger kreeg als ik ziek was. Ik denk het. Lekker troostrijk.

Bijwerkingen

Ik had me er niet meer op ingesteld, maar ik heb behoorlijk wat bijwerkingen van de herhaalboosterprik. Bij de eerste vaccinatie stond iedereen op scherp voor mogelijke bijwerkingen. Toen had ik hele zere voeten. Gewrichtspijn. Maar van de tweede en de derde prik had ik weinig last. Ik ben gewoon gaan werken in mijn tuin, en toen boodschappen gedaan en koken. Alleen wat pijn in mijn arm. 

Maar laat in de avond krijg ik het steenkoud en ga ik trillen. Mijn armen en benen. Ik ga een uur onder de douche staan om warn te worden, maar dat helpt nauwelijks. Misselijk. De hete kruik helpt ook niet voor het warm worden. 

Nu is het ochtend en doet mijn arm nog zeer, en wat hoofdpijn, maar ik ben gelukkig wel weer op temperatuur.

Mijn vader de gelukszoeker

Gezien: de documentairereeks ‘Mijn vader de gelukszoeker’ met presentator Nadia Moussaïd en haar vader Alice Moussaïd. Hij kwam in de jaren zeventig via Spanje, Italië en Parijs naar Nederland. Een jongen van 17 zonder papieren. In Nederland kwam hij terecht in Schiedam, vond hij een Nederlandse vrouw en werd Nadia geboren. Samen maken ze de reis terug naar Marokko, langs de plekken waar haar vader gewoond en gewerkt heeft. Het zijn vaak pijnlijke herinneringen. Het is heel liefdevol gemaakt. Wat een lieve vader en dochter. Drie delen. Aan het eind onthult ze dat hij van huis uit eigenlijk Ali heet, maar het meer opportuun achtte zich Alice te laten noemen.

Link naar trailer:
https://www.npostart.nl/WO_VPRO_16840466

Terugkijken:

https://www.npostart.nl/VPWON_1331379

Schuren

Anke kan niet helpen morgen, dus ga ik vandaag maar in mijn eentje naar de tuin om het schuren af te maken. De schrik voor de schuurmachine ben ik kwijt, daar kan ik nu mee omgaan. Vorige week tijdens de nazit van het koor vertelde ik van mijn tuin en mijn processen, en dat ik nog nooit een schuurmachine had vastgehouden, en toen riep Connie: ‘Nog nooit een schuurmachine vastgehouden? Prinsesje!’ 

Nu moet alles nog een keer afgenomen worden met ammoniak en dan kan het grondverven beginnen. De ‘lambrisering’ en de balken worden donkerblauw, de gele wand wat lichter: ‘pastinaak’. De vloer doe ik nog niet. Misschien later. Er moet eerst een nieuwe plaat in de vloer, de plaat waar het gat in zit moet vervangen.

Ik doe alles heel langzaam ding-voor-ding, geen haast, geen ambitie, en dan kan ik het aan. Vannacht toen ik alles weer eens overdacht bedacht ik dat het niet zozeer een kapelletje maar ook de ‘Lucie Theodora Galerie’ kan worden. Dan kan ik er een ‘vernissage’ houden. Ik denk niet dat ik op mijn verjaardag klaar ben. Dan moet de vernissage maar in de zomer. Of volgend jaar.

De buurvrouw op het tuinpark zit er te werken. Op de computer. Die gebruikt het tuinhuisje ook als thuiskantoor. Ik kom schuren, zeg ik verontschuldigend. Het wordt wel een beetje herrie. Dat moet ook gebeuren, reageert ze begripvol. Na een tijdje zie ik dat ze oordopjes indoet, en na een uur gaat ze helemaal weg. 

En verder is het héérlijk op de tuin.

Op herhaalbooster

Bij ons is onder de Geschwister ineens de Corona uitgebroken. Vooral de zwagers zijn geveld. En één zus. Niet héél ziek, maar toch. Na de begrafenis van onze laatste tante in Ede anderhalve week geleden heb ik ze niet meer gezien, maar ik wil toch maar een herhaalboosterprik. In de kranten staat dat 60-plussers nu ook op herhaalbooster mogen, mits de vorige drie maanden geleden was. Even zoeken: die was 23 december. 

Dus gisteravond meld ik me online aan voor een herhaalprik vandaag, en word ik naar Lopik gedirigeerd. Dat ligt westelijk van Utrecht, tussen IJsselstein en Schoonhoven. De vorige keer in december moest ik naar Woerden. Ik kan nu ook weer naar Woerden, of naar Hilversum. Het is alsof ze die afspraken at random over de regio verdelen. Utrechters laten prikken in Utrecht, het lijkt alsof niemand op dat idee is gekomen. Lopik vind ik een plaats van niks, excusez, maar het is wel mooi daar aan de Lek. Toch knaagt het, kan ik niet gewoon op de fiets?

Dus vanochtend toch maar bellen met de GGD, meteen raak. Ik krijg een snipverkouden meisje aan de lijn die me eerst 30 controlevragen moet stellen. Vandáág in de Jaarbeurs, kan dat? is mijn verzoek. Anders ga ik wel naar Lopik. Maar Lopik heeft ze al gedelete. Het is in de Jaarbeurs zo grootschalig, en volgens mij helemaal niet druk meer. In Overvecht kan het zaterdag, zegt het verkouden meisje. Nee herhaal ik, ik zou graag vandáág willen, in de Jaarbeurs. Als het kan. Volgens mij prikken ze er ook als je zonder afspraak komt. 

Het verkouden meisje vecht wat met de systemen en dan kan het ineens wel. Eerst zegt ze: over 6 minuten, maar dat haal ik niet. En dan kan het ineens om 12u. Maar een sms-je ter bevestiging zit er voor twaalven niet meer in, zegt ze, en een bevestigingsmail-e-mail kan ze voor twaalven ook niet beloven. En dat heeft ze nog niet gezegd of plop, beiden poppen meteen op in mijn telefoon. Malle jongens, daar bij de GGD.

In de wachthal na afloop van de prik zie je precies tot welke leeftijdsgroep je hoort. De zestigplussers zijn toegesneld.

Arabische kerk

Een dame die Bobby al jaren kent uit het Umfeld van voorheen de Nikola-Kommuniteit woont hier in de buurt. Hij komt haar regelmatig tegen op straat of in het winkelcentrum en dan bespreken zij ook wat spirituele zaken. Zo is zij een tijd vrijwilligster geweest bij de Chinese boeddhistische tempel hier in de wijk, maar die is sinds Corona dicht. Dat was toen nog zo erg in de begintijd van Corona, dat Chinese Nederlanders erop aan gekeken werden. Dus ook de nonnen in die boeddhistische tempel.

Ze blijkt een voorliefde voor exotische geloofsbeleving te hebben. Nu had ze een Arabische kerkgemeenschap ontdekt, vertelde ze aan Bobby, die elke zondag om 16u bijeenkomt, en wel in de vrijgemaakte kerk tegenover ons huis. Veel Syriërs. Práchtige muziek, had ze gezegd. Daar ben ik altijd voor te porren. Het is een snik in mij, een kerkje met práchtige muziek waar ik stilletjes op de achterste bank kan in- en uit schuiven. Ze deed een foldertje van de kerk bij ons in de bus. Aan het e-mail adres van de voorgangster zag ik al wel dat het van het geloof was waar ook Bobby’s zus en zwager bij horen: nazarener.nl.

Een belevenis is het wel. Mooie muziek is het niet. Nou ja, dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Er zitten een stuk of tien Arabische mannen en vier Arabische vrouwen, en wat Nederlanders. Als nieuwelingen worden we gevraagd op te staan en ons voor te stellen, en dan krijgen we applaus. Er is ook een Marokkaanse man uit IJsselstein voor het eerst. De muziek bestaat voor een deel uit evangelische opwekkingsliederen op band en de beamer beamt de tekst ook in Arabische vertaling. Dan is er ook wat Arabische muziek, begeleid op een keyboard. Een Arabische vrouw is voorgangster, die zingt, en twee mannen in de zaal deinen en zingen mee. Dat is mooi.

De preek is tweetalig en lang. Niet erg moeilijk te volgen want de gedachte is simpel en wordt tien keer herhaald. De vrouw die ons genood had is heel blij dat we gekomen zijn. Ze had moeten huilen bij de muziek, zo mooi vond ze het. 

Kip Siam

‘Deze mag ook in je lijstje favoriete recepten’, zei Bobby van de week. Kip Siam met bloemkoolrijst. Bij dezen dus. Hij begint al aardig aan de bloemkoolrijst te wennen. Die is ook heel lekker. Ik maak er steeds nog een beetje gewone rijst voor hem bij, maar nog even en dat hoeft niet meer. Het recept is makkelijk. Ze maken de saus met o.a. oestersaus. Die had ik niet in huis en toen deed ik vissaus. En die binden ze met ‘arrowroot’, nooit van gehoord, maar maizena kan net zo goed. Om het af te maken: bosuitjes en cashewnoten erop. Verse koriander zou ook heel goed kunnen.

Recept:

https://www.lowcarbchef.nl/recept/kip-siam-met-bloemkoolrijst

Beeld van Hees

Elly wil op Instagram maar snapt niet goed hoe dat werkt. Zij was heel lang grafisch ontwerper, zij was de ontwerper van ons Vakblad, en werd toen illustrator, wij waren dol op haar en haar werk, maar nu ze met pensioen is is ze gaan schilderen. Ik was al een paar keer op haar atelier tijdens Atelierdagen in Utrecht Oost. Ze heeft een geweldig leuk atelier in een voormalige oude leerfabriek.

Terwijl ontwerpen toch ook een gedigitaliseerd vak is, is ze met internet-dingen niet handig. Altijd tégen geweest. Maar nu ziet ze in dat het voor de pr toch wel handig kan zijn. Ze heeft gevraagd of ik haar een beetje op weg wil helpen, want zelf komt ze er niet uit. 

We zitten op de Mariaplaats en ik leg uit hoe je plaatjes plaatst. En dat je connecties moet maken. Andere mensen en organisaties die je boeiend vindt gaan ‘volgen’, en die gaan dan misschien joú volgen. En dat je hashtags moet typen. 

Ik vind het mooi werk. Misschien wilt u haar volgen. Zoek maar op Elly Hees / Beeld van Hees.

Website::

https://beeldvanhees.nl/

Instagram:

https://www.instagram.com/p/CbkuBCsNGHWFU7CUT-JKyGAS9hYzjzBVsNoVMs0/?utm_medium=copy_link

Naar Laren

Ineens heb ik zin in Singer Laren. Er is daar (weer) een nieuwe vleugel aangebouwd en een nieuwe collectie toegevoegd: de Nardic Collectie van Els Blokker-Verwer, de weduwe van Jaap Blokker, van de Blokker-winkels. Die hebben goed geboerd,  hebben veel kunst gekocht en nu ze na de dood van haar man de kolossale villa ging verlaten, had ze bedacht: als ik die kunstwerken naar de veiling breng versnippert onze collectie. Weet je wat: ik schénk het aan het Singer. En zich realiserende dat het allemaal niet zou passen gaf ze het museum er ook een nieuwe vleugel bij.

Terwijl de Singers (William en Anna) wier kunstverzameling de wieg was van het Singer Museum vooral 19e eeuwse schilders verzamelden, impressionisten, verzamelden de Blokkers begin 20e eeuw, modernisten, Jan Sluijters en zijn Umfeld. Veel schilderijen heb ik er eerder gezien, en dat is dan een feest van herkenning. En andere zijn dan weer een ontdekking. Zoals bijvoorbeeld Else Berg van wie ik nog nooit een overzichtstentoonstelling heb gezien. Nu hingen er tenminste drie werken. En Jaap Weijand vond ik ook erg mooi. Er hingen ook een paar werken van Charley Toorops die ik niet kende.

‘En verder is hier alles prachtig. Het wordt mij soms wel eens té machtig.’ Een zinnetje uit mijn studententijd. Ik weet niet meer van wie.

PS:
Het gedicht blijkt van de dichter Bergman, pseudoniem van Aart Kok (1921-2009). In 1950 verscheen zijn debuut Modus Vivendi. Daarna publiceerde hij nog elf dichtbundels, waaronder De inhoud van het oppervlak (1975), Leyenburg (1985) en zijn laatste werk Sprekend mijzelf (2008). In 1994 verschenen dagboekfragmenten in de serie Privé-domein van De Arbeiderspers onder de titel De tijd te lijf. Meerdere gedichten van Bergman zijn opgenomen in bloemlezingen. In de laatste uitgave van Gerrit Komrijs De Nederlandse poëzie in de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten zijn ook enkele gedichten van Bergman gepubliceerd.

Het hele gedicht gaat zo:

Reisbrief 

waarde vriend het is hier prachtig

de koeien zijn ontroerend drachtig

de spoorlijn loopt dwars door het dal

een vrouw beheert de waterval

elk huis of hok met beemd en gaard

verkoopt men op een ansichtkaart

de mensen lopen traag en stug

en komen op geen stap terug

men zegt God heeft ons klein gebouwd

maar sneed ons uit behoorlijk hout

dit alles sta ik aan te zien

zo is het paradijs misschien

en verder is hier alles prachtig

het wordt me soms wel eens te machtig

Bergman, uit: De inhoud van het oppervlak (1975)

De krullen

Omdat ik vorige lente een spuitbusje blondeer bij de Hema had gekocht om mijn donkere grijze haren wat op te fluffen kon de kapper er geen krullen meer in zetten. (Mijn haar is aan de voorkant wit, maar bovenop en achter donkergrijs.) Saai. Het wit en nonchalante blond stond echt feestelijk. Maar: permanent en blondeer samen: als ik het goed begrijp kan je haar daarin oplossen. 

Dat wit met blond staat heel leuk, complimenteerde het Poolse maisje (die al lang een Poolse vróuw is) ‘maar als u weer krullen wilt moet dat blond er eerst uit groeien.’ Sindsdien ben ik het experiment aangegaan om mijn haar te laten groeien, en het opsteken. Dat is best leuk. Ik wil het wel langer houden, maar ik wil ook wel weer krullen.

In het winkelcentrum loop ik de kapsalon binnen, mijn eigen Coronation Street. Dennis en Bea zijn er allebei. Ze staan samen achter de kassa, de klandizie is voorbij.  ‘Ik wil graag jullie visie op mijn haar’, zeg ik. ‘Sinds de vorige keer heb ik niets meer gedaan dan het laten groeien. Kan ik al weer krullen?’ Ze kijken met verbijsterd aan, wat de vraag oproept of ze me wel herkennen. Dat moet toch wel. Zo vaak ben ik daar geweest. Zij zijn vaste personages in het theaterstuk van mijn leven. 

Dan weet het het Poolse maisje het weer: ‘Wat zit het léuk nu!’  Ze pulken allebei met hun handen door mijn haar. Mmm, lekker. Er moet echt wel wat af, meent Dennis, maar dan kan het wel weer: krullen.

Mooi Holland

De Bayerische Freundin heeft haar vriendin uit München te logeren, voor wie ik twee maanden geleden haar zoon, haar kleindochter en schoondochter heb geschilderd. Vandaag hebben ze op het programma staan de Freundin Künstlerin te bezoeken. l' Artiste: c’est moi. Gedrieën doen we op de fiets een tuiltje Hollandse vreugde: langs Slot Zuylen, de molens, oude boerderijen… Alles even pittoresk. En dat alles vrijwel in onze achtertuin.

Afgelopen zaterdag las ik in NRC een stuk van Joyce Roodnat over het onrecht dat oudere vrouwen wordt aangedaan als zij in de overgang raken en daarna. Daar schrijft zij wel vaker over. Ze worden steeds minder opgemerkt, en dat is onrecht omdat oudere mannen wél interessant zouden blijven. Ze is wat genuanceerder dan ik hier samenvat. Ik deel die visie op de wereld niet zo. Men moet gewoon zorgen dat men genoeg leuke vriendinnen heeft, dan speelt dat niet zo.

Vandaag heb ik al helemaal niet het idee dat we oud en der dagen zat zijn, zoveel plezier hebben we. Een meneer op een tractor komt spontaan aanbieden ons op de foto te zetten. De jonge serveerster op het terras te Oud-Zuilen komt steeds kletsen. Zij kent geen Duits, vertrouwt ze ons toe, behalve de zin ‘Du bist ein Schmetterling’. Dat had ooit een Duitser op een party tegen haar gezegd.

Joyce Roodnat, ‘De overgang is niet de ondergang’

https://www.nrc.nl/nieuws/2022/03/17/ja-ik-word-oud-jullie-ook-a4102482

Hekje

Het gammele hekje is eindelijk niet gammel meer en kan dicht. Wat een gedoe was dat. Maar wel enorm grappig met bijna geen kosten: alleen het paaltje rechts met het zinken kapje hebben we gekocht. Het donkere blok zat in de grond. Dat heeft Bobby geschaafd, geschuurd en ge-olied.

 

Verder hangen er weer twee bamboe rolgordijntjes. Nu kunnen de 'achterburen' niet meer direct naar binnen kijken. Beetje privacy. In elk geval het idéé van privacy. Morgen haal ik er nog zes. 

Dan naar de Gamma om een kleur uit te zoeken. En: hebben ze grondverf op waterbasis in de kleur van de lak? Ja die hebben ze.  Het idee: het lelijke groen wordt blauw. Dat is de onderkant van de wand, en de balken. En de lichtgele wand maak ik lichtgeelwit. De raamkozijnen zijn donkerrood en die blijven voorlopig zo. Het Perzische tapijt van Tante Mies heeft die kleuren donkerblauw en donkerrood ook. 

De verfkleuren bij de Gamma hebben tamelijk maffe namen. De donkerste blauw heet ‘nacht’ en het lichtste geel heet ‘pastinaak’.

Hulp

Ank heeft aangeboden te helpen met het schuren. Daar maak ik diep dankbaar gebruik van. Ik heb Bobby’s schuurmachine en power station mee, voor de elektrische stroom, geen idee hoe lang dat ding het doet. Of het na een half uur op is. Dat valt mee, na anderhalf uur schuren zijn wij op, maar de stroom nog lang niet. 

Ik kom mezelf wel weer tegen. Bobby heeft me de schuurmachine twee weken geleden uit en te na uitgelegd, maar daarvan ben ik alles weer kwijt. Gelukkig is Ank heel aanpakkerig en samen komen we er uit. Ik laat haar met de schuurmachine de balken schuren en doe zelf met de hand de zijwanden. Na een uur zegt ze dat ik ook wel balken mag. Nee hoeft niet, zeg ik. Pas als ik de machine overneem voel ik hoe zwaar dat werken boven je hoofd is. Oef.

Nu lijkt het haar leuk om samen op dameskluscursus bij de Praxis te gaan.

Als beekjes

Oefenen. Het stuk 'As Torrents in Summer' van Sir Edward Elgar.  Oef.

De dirigente is steeds heel lovend over ons, en dat in een lokaal met laag systeemplafond. Ik denk dat het tactiek is.

De vorige repetitie was ze heel ongelukkig. Tussen 18u en 19.15u hadden op de app zeven koorleden afgezegd. Zelf lag ik ook voor pampus op de bank overwegend om af te zeggen. Ik moet uiterlijk om 19.30u op de fiets zitten om op tijd te komen. Toen kwam er om 19.25u een woedend appje van de dirigente overheen, dat ze dit niet trok, dat ze aan ons een serieus koor dacht te hebben, waarbij hoort dat je ALTIJD komt. Dat het voor haar niet meer HOEFDE zo. Ik schoot omhoog van de bank af en racete naar de repetitie. Het was gewoon dat moeilijke 'As Torrents'. Nu maar weer meer oefenen. Het gaat over droge waterbeekjes.

As torrents in summer,
Half dried in their channels,
Suddenly rise, tho' the Sky is still cloudless, 

For rain has been falling, 

Far off at their fountains; 

So hearts that are fainting 

Grow full to o'erflowing, 

And they that behold it 

Marvel, and know not, 

That God at their fountains 

Far off has been raining! 

Non binair

Er is alwéér een 'non-binaire' persoon opgestaan. Zucht. Na schrijver Marieke Lucas Reineveld nu ook radiopresentator Lara Rense. Ik hoorde laatst op de radio iemand iets zeggen over Lara Billie Rense en ik stond meteen op scherp.

Lara is onlangs gestopt met Radio1 en is nu zzp-er, lees ik. Ze/het/hij/hen heet nu Lara Billie Rense.

Leuke jongensachtige vrouwen ontpoppen zich steeds vaker tot non-binair. Ik grossier nogal in leuke jongensachtige vriendinnen, dus ik ben benieuwd wie de volgende 'non-binaire' is. Ze zeggen zich noch man noch vrouw te voelen. Of allebei. Ik vind het jammer, want ik vind het leuk als vrouwen  gewoon jongensachtig kunnen zijn, zonder dat als genderdysforie gaan bestempelen. Maar ja, wie ben ik.

Het nieuwsbericht:
https://www.ad.nl/show/eerste-non-binaire-radiopresentator-viert-wedergeboorte-met-nieuwe-naam-lara-billie-rense~a0335273/

Portobello's

Heerlijk receptje weer: portobello's met geitenkaas en walnoot. En bospeen. Een ovenrecept (maar de wortelen kook je apart in de pan) Hoewel de schrijver van het recept 'portabella' schrijft. Echt weer een geslaagde, ook voor de vegetarische vrienden. Ik had nog nooit portobello’s klaargemaakt. Het zijn gewoon  doorgeschoten kastanjechampignons. 2 portobello’s kosten €1,99. Op het plaatje zie je er zes, maar voor twee personen gebruik je er vier. En eventueel wat aardappeltjes erbij voor de koolhydraten.

Recept:

https://www.ekomenu.nl/portabella-met-geitenkaas-walnoten-en-bospeen

Bamboe

Weer een stapje verder. Vorige week heb ik twee bamboe rolgordijnen gehaald bij Leen Bakker, van 75 cm. Meer hadden ze niet op voorraad. Nu moet ik nog acht ramen bedekken. Ik houd zó van bamboe rolgordijnen. In mij eerste huisje in Bos & Lommer aan de Twee Koningskinderenstraat had ik ze en ook  had ik ze op zolder aan de Eerste Looiersdwarsstraat. Eigenlijk wil ik ze hier ook in mijn kapelletje. Ze geven zulk fijn gefilterd licht. Ik voel me meteen meer thuis in het huisje. 

Bobby die ‘s middags een uitstapje doet naar zijn favoriete bouwmarkt Hornbach scoort er daar ook twee. Daar liep hij trouwens ook de zanger Henk Westbroek tegen het lijf. De rest (4 van 60cm en 4 van 75cm breed) bestel ik bij Leen Bakker Online, die kan ik vrijdag bij de vestiging Franciscusdreef halen. Dat is vlakbij ons tuinenpark. Opeens ziet het er uit als mijn huisje. Bobby had er eerst niet zoveel voorstelling bij, maar vindt ‘t ook mooi.

Terwijl Bobby beschäftigt is met het poortje ga ik het tuinafval knippen. Het is geloof ik de bedoeling dat je dat op je eigen tuin laat en dat het met de tijd vergaat. Ik heb nog steeds de resten van de vlinderstruiken en ander dood hoog gras of riet. Er wordt pas weer over wéken gehakseld, dus wil de tuin een beetje ogen, dan moet die rommel weg. Honderden takken knippen met de snoeischaar. Aan het eind van de ochtend heb ik allemaal wonden aan mijn hand. Leermomentje: bij tuinieren moet je handschoenen dragen. 

Het einde der dingen

Ik ben onrustig maar wil het huis niet uit. Kijk op de bank de hele serie Down The Road uit, zes afleveringen. Buiten is het koud, terwijl zon beloofd was. Pas 's avonds denk ik: Ga net zo lang kijken tot je iets vindt wat je wilt tekenen. En dan worden het de steeds verder instortende tulpen op tafel, die ik niet weg wil gooien. Ik ben lang met de kleuren bezig, het groen is te groen, de achtergrond te licht, te donker, te paars, te petrol... 

Down The Road

Tip van Will: de Vlaamse serie ‘Down de Road’, te zien op NPO Start, waarbij presentator Dieter Coppens op vakantie gaat met zes jongvolwassenen met syndroom van Down. Zó leuk, zó lief, zo dapper, zo ontwapenend, zo puur. Geestig. Blijmoedig. Ze moesten (met zijn zessen) zelf in het vliegtuig, zonder begeleiding. Ik ben nu halverwege de tweede aflevering waarin ze in Lapland in de sneeuw in de sauna gaan. En gaan langlaufen. Ze vallen natuurlijk allemaal van de latten maar helpen elkaar steeds overeind. Ze gaan met hondensleeën, zelf sturen. Ze logeren in een ijshotel. Ze moeten voortduren hun grenzen over en het is hartverwarmend zoals ze elkaar enerzijds uitdagen en dan weer beschermen. Ze knuffelen veel en doen voortdurend liefdesbetuigingen. Je zou haast denken: was de hele wereld maar zo.

Stoutenburg

We lopen het Klompenpad Stoutenburg bij Leusden. 10 km. Ooit logeerde ik hier tijdens een van de stilteretraites. Toen was het grote huis nog een Franciscaner Milieuproject, maar door een huurconflict met het Utrechts Landschap, de eigenaar en verhuurder van het kasteel, moesten ze in 2017 eruit.

Het is verpletterend zonnig weer. Voor een ‘Klompenpad’ voert de route wel een beetje veel over asfalt en tegen de snelweg aan. Heel wat ‘nieuwe’ natuur ook, ten oosten van de snelweg: een natuurgebied De Schammer en een gebied Bloeidaal. Het zal allemaal wel aangelegd zijn ter compensatie van de snelwegen en de nieuwbouwwijken daar rond Amersfoort. Ze hebben nog niet zoveel eigen karakter. Die oude landgoederen hebben dat meer.

Zo’n mooie dag. Natuurlijk praten we over de oorlog. Maar wat moeten we zeggen?

Ik was er in 2012:

http://lucietheodora.blogspot.com/2012/10/geel.html

2008

Terwijl ik mijn blog doorzoek op trefwoord ‘Ermelo’, op zoek naar een plaatje van de Neven- en Nichtendag in 2019, stuit ik op een foto uit 2008. Toen was ik 51 en zag ik er zó uit. Hani501 maakte de foto’s. Wat het met 'Ermelo' te maken heeft weet ik ook niet.

In die dagen maakte ik met Frances een nieuw kwartaalblad, in opdracht van de boekverkopersbond, speciaal voor de medewerkers op de werkvloer in de boekhandel. Frances en ik gingen elk kwartaal op stap naar een plaats met meerdere boekhandels, nodigden medewerkers van de werkvloer uit, namen broodjes mee van de plaatselijke La Place, en luisterden naar hun belevenissen en waar ze graag over wilden lezen. Dat was een leuke werkwijze. We zijn ook een keer naar Harderwijk geweest, misschien dat we toen  ook Ermelo hadden uitgenodigd?

Elk nummer plaatsten we een nieuwe foto bij het redactioneel. Op de een of andere manier maakte Hani501 die foto’s altijd om een uur of negen in de ochtend, en dan waren we (was ik) niet op mijn florissantst. 

Dat was wel een toptijd, toen. Wat hadden wij altijd een lol en een lachsalvo’s.

Elsje Cornelia

Het is een never ending story met de begrafenissen in mijn leven. Ik heb haast de neiging om sorry te zeggen. Wat een onzin. Ooit gaat het stoppen, als er geen tante meer over is. Vandaag is Mutti’s laatste zus begraven. Onze tante Elly. Ze is 97 geworden, te Ede. We gaan er met maar liefst vier van de Geschwister naar toe. Een zware delegatie. De neven en nichten uit Ede, en we treffen er ook de nichten uit Rijswijk en Haarlem. 

De doopnaam van tante Elly was Elsje Cornelia, dus die stond op de rouwkaart. Onze Zus1 heet ook Elsje Cornelia. Deze bijeenkomst is een explosie aan Elsje Cornelia’s. De oudste dochter van deze tante (onze oudste nicht) heet ook Elsje Cornelia. En er zijn nog twee nichten - uit Haarlem en Rijswijk - die ook Elsje Cornelia heten. Dus voor hen allemaal was de rouwkaart een wonderlijke ervaring, een rouwkaart met hun eigen naam. Ze zijn vernoemd naar onze grootmoeder die wij nooit gekend hebben: Elsje Cornelia de Jonge (1890-1949).

Ik blijk allemaal hele leuke nichten te hebben. Ik kende ze nauwelijks tot niet, ze zijn inmiddels allemaal grijs. En nu ken ik ze een beetje. Maar zullen we elkaar ooit nog zien? Er zijn in deze tak van de familie voorlopig even geen begrafenissen meer. Hopelijk.

Jachtschotel

Voor degenen die mijn blog voor de kookinspiratie lezen: ik heb  alweer een goeie. Jachtschotel in de oven: onderin de schaal gehakt met paprika en prei, daarop gebakken champignons, daarop pompoen-puree, en daarop geraspte kaas. Vegetarisch als je met vegetarische gehakt maakt. En koolhydraatarm. En glutenvrij. En heel erg lekker.

Ik was bij de Jumbo, en daar verkopen ze geen blokjes pompoen, en omdat ik geen zin had om een hele  pompoen soldaat te maken bedacht  ik een alternatieve puree van een zoete aardappel, een winterwortel en een stuk selderijknol dat ik nog in de koelkast had. De puree maak je smeuïg met roomkaas. 

Recept:

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/koolhydraatarme-jachtschotel-met-puree/

Krak

Ben lekker bezig het tuinhuisje te soppen, het moet toch een beetje schoon zijn als je gaat schuren, en de spijker- en schroef-gaatjes met houtvuller te stoppen, waar bij ik op de huishoud trap ga staan, zegt de vloer ineens krak. Dan zakt de moed je wel in de schoenen. Het is er allemaal best krakkemikkig. 

Er komt een nieuwe buurvrouw kennismaken, Linda, en ik vertel van de deuren die klemmen en sloten die het niet doen. Ja zegt ze, in de winter zet het uit en in de zomer krimpt het weer. Maak de borst maar nat. De buurvrouw zegt dat ik een ontzettend leuke tuin heb met veel vlinders en vogeltjes. Ik zou wel een hangmat willen, zeg ik, maar de grond is misschien te zompig, daar zakt dat onderstel zo in weg. Maar volgens haar is de grond in de zomer niet zo drassig en gewoon droog.

In een stenen bak plant ik wat violen uit de reclame. Dat fleurt toch wat wat op. En ik determineer nog een bloemetje dat mij voorkomt als woekerend onkruid maar wel lief. Smeerwortel. 

As Torrents in Summer

Nieuw nummer in te studeren: 'As Torrents in Summer' van Sir Edward Elgar, uit de cantate Scenes from the Saga of King Olaf, Op. 30 (1896). Als je naar het filmpje kijkt: ze beginnen te zingen op 55 seconden.

As torrents in summer,

Half dried in their channels,

Suddenly rise, tho' the Sky is still cloudless,

For rain has been falling,

Far off at their fountains;

So hearts that are fainting

Grow full to o'erflowing,

And they that behold it

Marvel, and know not,

That God at their fountains

Far off has been raining!

Taxi!

Het wordt weer drukker bij de Buurttaxi. De middag is bijna helemaal volgepland, van kwartier tot kwartier. Helaas heeft de planner niet goed opgelet op de afstanden. Op de een of andere manier moet ik steeds van Tuindorp-Oost naar Overvecht-Noord, en dat is op zich al meer dan een kwartier. Je hebt steeds achter te feiten aan te hollen.

Op zich heb ik vooral leuke ritjes met gezellige dankbare dames. Maar één ritje is minder vrolijk: met een mevrouw die vertelt dat ze onlangs de diagnose botkanker heeft gekregen en nu nog voor de laatste keer naar de begraafplaats Daelwijck gaat, waar haar echtgenoot en haar broer begraven liggen. Die graven worden binnenkort geruimd. Ze is er slecht aan toe, slecht ter been, misselijk. Om 14u haal ik haar op van huis en om 16.15u zal ik weer bij de begraafplaats zijn. Maar op dat tijdstip ben ik nog aan de andere kant van de stad waar ik een oudere heer naar het stembureau breng, wachten, en weerom. Ik bellen naar de centralist: Het lukt me écht niet. Kan mijn collega mijn laatste rit niet overnemen? Nee, want die loopt ook helemaal achter op schema. 

Het is ineens niet leuk meer: niet voor de passagiers, niet voor de chauffeurs en niet voor de centralist, die al die ongelukkige klanten te woord moet staan. Die niet op tijd zijn voor hun afspraak bij de fysio, de kapper, en wat al niet. Ze rijden met ons, omdat wij op tijd rijden. Zo raak je je klanten wel kwijt, mopper ik.

Nou ja, bij mij viel het eigenlijk wel mee. Alleen de mevrouw op de begraafplaats was echt een probleem. Die haal ik om kwart voor vijf van de begraafplaats. Ze is tot op het bot verkleumd. Wat kan ik doen dan excuses en haar handen warm wrijven. 

De Buurttaxi in de krant:

https://www.ad.nl/utrecht/de-buurt-mobiel-leek-ten-onder-te-gaan-maar-toen-gingen-utrechtse-politici-zich-ermee-bemoeien~acdd8569/

De eerste knoppen

Het lastige van de volkstuin is dat ik niet zo goed weet wat ik kan verwachten. Er staat voor m’n gevoel vooral dood hout. Ik ga maar wat dode grassen verwijderen, en mos, dan oogt het allemaal meteen wat opgewekter. De compostbak zit in een keer bomvol. Wat nu? Dat fenomeen moet gauw eens nader bestudeerd. 

Vandaag ontwaar ik in de tuin de eerste lenteknoppen. Ha! Dan valt er iets te determineren. Wat zou het zijn? Een krentenboompje, volgens mijn determineer-app. De foto is niet zo scherp geworden, dus het determineren mag nog een keer over, maar het lijkt een krentenboompje te zijn, Amerikaans of Europees. 

Het klussen aan het huisje moet nog op gang komen, dat benauwt me een beetje. Maar zo een ochtend in mijn uppie in de tuin zijn is verrukkelijk. Ik wil denk ik een hangmathouder, voor binnen en buiten.

Doperwten

Deze is ook weer lekker: op een bedje doperwten een champignonroomsaus, daarop een laagje plakjes knolselderij (even gekookt), en daarop plakjes brie. In de oven, en op het laatst even onder de grill. Je zou er ook nog walnoten op kunnen leggen. Mmm. 

Recept: 

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/koolhydraatarme-ovenschotel-met-doperwten/

Vier jaar

Vier jaar geleden alweer dat Marg heen ging. Eerst liep ik die dag met Will langs de Bosbaan. Om vijf uur zou de dokter komen. Hilde zou bij haar zijn. En toen zat ik met Bobby in onze ‘bibliotheek’ te wachten op het bericht dat ze er niet meer was. Dat kwam heel laat, via Hilde’s dochter, Margs nichtje.

Wurm

Ik heb nog niet verteld over het bezoek aan de expositie van de Oostenrijkse kunstenaar Erwin Wurm in het museum in Villa Constance in Oss. Want ons uitje naar Oss ging uiteindelijk meer over Oss zelf dan over Erwin Wurm. Hoe een stad zo onaantrekkelijk kan zijn. Na afloop verdiepte ik me meer in Oss dan in Sturm. En uiteindelijk werd de ervaring geheel overvleugeld door de heerlijke zonovergoten wandeling langs de Maas.

Wurm (1951) is ontregelend. Hij nodigt de bezoekers - met instructietekeningetjes - uit om mee te doen aan de kunst omdat die zonder deelname van de bezoekers geen betekenis betekenis heeft. Dus of je op een kluitje tennis ballen wilt gaan liggen. Op twee basketballen wilt gaan staan. Grote roze pluche beesten wilt vasthouden. Rare kleren op een rare manier wilt aantrekken. Als je de uitnodiging om te gaan spelen aanneemt heb je misschien wel veel plezier, maar als je een beetje gereserveerd aan de kant blijft staan beleef je weinig. Of je beleeft vooral je eigen geremdheid. De conventies om naar kunst te kijken. Een bank met een rond gat in de rugleuning waar je je hoofd door kunst steken. 

In de centrale hal staan dozenmensen. In zalen en op een balkon staan levensgrote worsten en augurken. Er staan smalle meubels. Ik heb er allemaal met enige verbijstering naar staan kijken. Is het humor? Is het diep? De smalle meubels zouden verwijzen naar zijn verkrampte jeugd in het naoorlogse burgerlijke Oostenrijk.

Normaal wordt zijn werk vertoond in grote witte museum zalen, maar hier dus in een grote chique villa waar ooit een grootindustriëel van de stad woonde. Dat was voor de kunstenaar een mooie omgeving om eens zijn werk te presenteren.

Ik vond het niet echt leuk, zeg ik bij de appeltaart na afloop. Niet indrukwekkend. Raar. Ongewoon. Maar het raakt me niet zo. Ik lees de teksten over het benauwende Oostenrijk van de jaren vijftig en zestig. Dat zou me kunnen treffen, maar dat doet het niet erg. Misschien zou het werk in een grote lege witte zaal voor mij beter werken dan in zo’n barokke villa. Ik ervaar vooral mijn onwil om met al zijn ‘speelsigheden’ mee te doen. Is het geremdheid? Onvermogen? ‘Dat is toch interessant’, zegt de Bayerische Freundin, ‘wat je beleeft. Het gaat de kunstenaar erom dat je wat beleeft.’

De Villa Constance was ooit eigendom van een grote margarine fabrikant van Oss. Vanaf de jaren twintig tot 1974 zat het gemeentehuis erin, en een archivaris Jan Cunen naar wie het museum nu genoemd is) mocht in de kelder een museumpje bouwen. Nu staat naast de villa een enorm groot betonnen jaren zeventig gemeentehuis en sindsdien is de villa het Osse museum. Toch raar dat ik er nog nooit van gehoord heb. 

 

Foto’s kijken

Gelezen (en gekeken): De ene die alles ziet. De Aarsman Collectie. 2014-2021. Hans Aarsman (1951) is een fotojournalist en columnist van de Volkskrant, die zich heeft gespecialiseerd in het kijken naar wat er nog meer te zien is als je wat langer kijkt op nieuwsfoto’s. Je af te vragen wat je eigenlijk ziet. Anders kijken dan slechts één blik werpen. Hij bepleit om dit in een groepje te doen, want iedereen ziet weer wat anders. Hij doet dit al vele jaren, maar omdat ik geen Volkskrant-abonnee ben zie ik zijn column bijna nooit.

Nu ligt zijn nieuwste verzameling op de tafel nieuwe boeken van de bibliotheek. Nieuwsfoto’s zijn vaak een beetje rommelig en niet geënsceneerd, er is vaak sprake van chaotische situaties en bijfiguren met hun eigen verhaal. Hij is opgehouden met fotograferen, zegt hij, omdat hij voor de krant altijd ‘mooie plaatjes’ moet schieten en niet gewoon zoals het is. Hij houdt van foto’s waarop je gewoon kunt zien zoals het is. Ik moet zeggen dat het wel veel inspanning kost om zo lang zo goed naar een foto te kijken. Een heel interessant boek, om in partjes tot je te nemen. 

Weer een afscheid

We zouden naar de Haagse flat van Tante Mies om er het Perzische kleed en twee stoelen op te halen, voor het tuinhuisje, maar vrijdag krijgen we een mailtje dat Ernies vader eerder die week is overleden en zo is er zaterdag ineens een Uitvaart en wel in Woerden. Weer naar een jaren 60 kerk, nu een gereformeerde. En een grootfamilie met veel kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, net als onze grootfamilie. Ernie en Nol hebben geen kinderen. 

Er zijn twee vriendinnen van Ernie gekomen en Bobby en ik. 

Het is mooi om te zien hoe al deze onkerkelijke nakomelingen het afscheid van hun vader in de kerkelijke omgeving vormgeven. Mooie poëzie, muziek, herinneringen. Ze hadden een strenge opvoeding met een patriarchale vader, en dat heeft de gedachten en de gevoelens over de vader erg bepaald, maar bij hem heeft de tijd natuurlijk ook niet stilgestaan en zijn zijn opvattingen heel wat verzoenlijker geworden dan toen. Alle broers en zusters doen herinneringen. Er is mooie muziek van Denise Jannah (zingt een gedicht van Vasalis), een lied ‘Ken ik jou’ van Trijntje Oosterhuis, een paar gospels van Mahalia Jackson, dit alles ingebrachr door Ernie. En de dominee doet een milde preek over de Bergrede: Het stukje ‘Oordeelt niet opdat u niet veroordeeld worde’ (ofzo). Het duurt best lang, zeven kwartier, maar dat is helemaal niet erg. 

Ze/we brengen haar vader naar een heel mooi begraafplaatsje in Woerden, waar twintig jaar geleden zijn vrouw al werd begraven. En doen dan de nazit in een mooie buitenplaats Kameryck bij Kamerik, met veel verschillende zalen en terrassen, buitenactiviteiten en een kinderboerderij. (‘Ideaal voor de Familiedag’, app ik aan Zus4, die de organisatie op zich heeft genomen maar nog niets heeft gevonden.)

De kerkgebouwen van dit weekend roepen heel erg herinneringen op aan de Angeluskerk in de jaren 60 wijk Angelslo, waar ik mijn puberteit doorbracht. In Angelslo zijn meerdere van die enorme kerkgebouwen al in de jaren negentig gesloten en in 2007 afgebrand.

https://reliwiki.nl/index.php/Emmen,_Leemkoelen_1_-_Angeluskerk_(1966_-_1992)

Hongaars

De Duitse koorvriendinnen zijn in de Corona-tijd alle drie uit het koor gestapt. Twee van hen komen misschien weer terug als ze niet meer bang zijn voor Corona. De derde zit nu op een Hongaars koor in Amsterdam. En dat koor heeft een koor uit de stad Szeged in het zuiden van Hongarije (tegen de grens met Servië) uitgenodigd en een gezamenlijke uitvoering in een jaren zestig katholieke kerk in Amsterdam Slotervaart. Of ik kom luisteren.

En zo bevind ik mij ineens een avondje in een Hongaarse enclave. Ik zit naast een enthousiaste 75-jarige Hongaarse dame, die in 1969 voor de liefde naar Nederland is gekomen en VVD mij uitlegt dat Slavische mensen bloedserieus zijn en Nederlanders in vergelijking nogal nonchalant. Ze zingen prachtig, klassiek, vooral gewijde muziek, zowel het Nederlands-Hongaarse als het Hongaars-Hongaarse koor. 

Oss

Gelukkig heeft de Bayerische Freundin geen Corona-klachten dus we gaan er maar van uit dat er niets aan de hand is. De dochter had immers ook een negatieve PCR-test. Misschien heeft ze gewoon een griepje. 

We gaan dus naar Oss. Onderweg leg ik omstandig uit dat ik Oss niet ken, en dat ik een zwaar vooroordeel heb over hoe lelijk het is, en dat de SP er zijn roots heeft. Haar man blijkt haar die ochtend hetzelfde verhaal ook al gedaan te hebben.

Het Museum Jan Cunen is gevestigd in een prachtige villa die ooit van en oude industrieel was. Oss had al heel vroeg stadsrechten, vertelt een museumvrijwilligster, en ze vertelt ook over de oude industrieën van Oss: Unox, Bergoss, Organon, margarine, en wat al niet. In een vitrine staan oude ansichten van vergelijkbare villa’s die er niet meer staan. Het zou Oss gesierd hebben als ze die oude industriële architectuur hadden laten staan, met herbestemming, in plaats van alles te slopen en te vervangen door jaren 80 nieuwbouw. 

De tentoonstelling van de beroemde Oostenrijkse conceptuele kunstenaar Erwin Wurm is een uitdaging. De vrijwilligster aan de kassa zegt dat we vooral overal aan moeten zitten, omdat je als je dat niet doet er niet veel aan beleeft. Hij wil de museumbezoeker uit zijn/haar comfortzone trekken en hem/haar laten verbazen en spelen. 

Na afloop doen we een ommetje Oss en dan een ommetje aan de Maas bij het dijkdorp Maren Kessel. Heerlijk heerlijk

Corona?

Met de Bayerische Freundin zou ik vandaag naar Oss, naar een tentoonstelling van een beroemde Oostenrijkse kunstenaar Erwin Wurm, nooit van gehoord, maar nu heeft haar (stief)dochter Corona. Weer. Ze heeft keelpijn, een positieve zelftest en een negatieve PCR-test, maar een vriendinnetje heeft wel een positieve PCR-test. 

We hebben afgesproken even aan te kijken of mijn Freundin vanochtend klachten heeft. Gisteravond had ze een negatieve zelftest. Je zou het haast vergeten dat er nog Corona heerst, nu alle maatregelen afgeschaft worden. Er zijn nog nooit zoveel besmettingen geweest, maar de meeste mensen worden er niet meer erg ziek van. 

Het nieuws over de oorlog in Oekraïne en de stijgende gas- en benzineprijzen heeft de Corona crisis geheel van het podium geduwd. 

Oss is een rare plek om naar toe te gaan, ik wist niet eens dat het een museum heeft.  

Hekje

In de middag gaan we even naar de tuin om project Hekje af te maken. Er staat nu een nieuw paaltje, rechts, dat heeft een zinken kapje gekregen, dat ik bij Hornbach gehaald heb, tegen inregenen. En het deurtje dat vastliep op de stoep heeft Bobby met wat ringetjes in het scharnier een centimeter of wat gelift. Hij weet ook overal een oplossing voor.

Mijn taakje van vandaag is de schroeven en spijkertjes uit de wanden van het  huisje verwijderen. De mevrouw die er ‘woonde’ had tientallen priegelprulletjes aan de wanden bevestigd en daarvoor oneindig veel spijkertjes en schroeven en bouten in het wandje gedraaid. 

Dan blijkt dat de linker tuindeur van het huisje niet open gaat, ook die zit muurklem. En zo is er altijd wat. 

Corvee

Mijn eerste corveedienst in ons volkstuinenpark. Eigenlijk had ik afgelopen zaterdag gemoeten, maar als je verhinderd bent kun je je dienst je op de woensdag erop inhalen. Bestuurslid Hedwig is ‘teamleider groen’. Zij bedenkt en verdeelt de taken. Vandaag werk ik samen met Yuk, een Chinese, en Marleen, een Surinaamse. Mijn stappen in deze nieuwe bubbel zijn goed voor een meer multiculti-beleving van de wereld. 

'Heb ik u laatst al  niet gesproken', vraag ik aan de Chinese, 'en ligt uw tuin niet vlak bij de mijne?' Maar nee. 'Dat is mijn zus', antwoordt ze. De Surinaamse lacht: ‘Ze lijken precies op elkaar.’ Die zus had mij terechtgewezen dat ik de takken alleen op speciale dagen weg kon brengen: of voor de composthoop, of voor de hakselmachine. Niet zomaar. Omdat ik nog steeds geen introductie heb gehad tast ik een beetje in het duister omtrent ongeveer alles. 

Vandaag gaan we als dames eerst wat emmers narcissenbollen in een grasveld duwen, en daarna mogen we haksel scheppen en met een kruiwagen wegbrengen naar de kinderspeelplaats. Er heerst hier een strikte indeling van mannen- en vrouwentaken. De mannen doen graven, bouwen, omzagen en hakselen, de vrouwen het lichtere werk. Nou ja, licht… Na 2,5 uur werken vraagt Yuk of ik niet moe ben. Zij is tenger maar héél ferm. 

Ik help ook bij het takken slepen, die de mannen omgezaagd hebben. Met de handkar rijd ik gauw even langs mijn eigen tuin, waar nog een bergje snoeisel van de appelboom op de grond ligt. Kan dat meteen mee-gehakseld worden. Dat is eigenlijk niet de bedoeling, zegt Hedwig. Dat is voor de speciale zaterdagen. 

En zo komt er een gedachte bij mij op: al helpende krijg ik steeds meer gevoel bij taken en handelingen. Volgens de consulente zou ik nog wat aan krachtsport kunnen doen om meer spiermassa te ontwikkelen en dus zoek ik naar iets sportiefs voor 50+-dames in de buurt, iets leuks en vrijblijvends en niet te duur, en ik ben er nog niet uit. Ik zóu natuurlijk wekelijks op woensdagochtend tuinwerk kunnen doen. Daar leer ik van, ik leer mensen kennen, ik leer wat de regels en gewoonten zijn, ik ga me er meer thuis voelen. En al dat slepen kun je ook wel onder krachtsport scharen.

Witte vis met Thaise currysaus

Het is fijn om verzorgd te worden en weinig te hoeven doen, maar toch: ik kijk er echt naar uit om weer zelf te koken. Het geheim van het volhouden van koolhydraatarm eten is namelijk dat het eten dat je wél eet heel erg lekker is. Het wordt 'witte vis met Thaise currysaus'. Ik heb het recept wat uitbereid met een gele paprika  bij de broccoli, en verse koriander erop, en een hapje rijst erbij. En ach, wat verrukkelijk.

Recept: 
https://ketohuis.com/witte-vis-met-thaise-currysaus/

Verborgenheit

Terwijl ik in het klooster verkeerde zijn de dirigente en de Repertoire Commissie bijeen geweest om een programma samen te stellen dat we Deo Volente na de zomer zullen uitvoeren. Er zitten ook weer nieuwe nummers in de mail, zoals dit 'Verborgenheit' van Hugo Distler. Nooit van gehoord. Twee weken geleden zei ik tegen een van de leden van de Repertoire Commissie dat ik graag Duitse liederen wilde, en dit is daarvan wellicht het resultaat. 

Voor wie mijn verhaallijn 'Koor' boeit: dit is het concept-programma voor ons concert. 

Vroeg 14e eeuws:  

- 'Alleluia' (uit: Montpellier codex)

15e eeuw: 

- 'Ah Robin' - William Cornish

16e eeuw: 

- 'Those sweet delightful lilies' - Thomas Weelkes

- 'Love learns by laughing' - Thomas Morley|

- 'Illumina oculos meos' (canon) en 

- 'Hosanna in excelsis' - Giovanni Pierluigi da Palestrina

Vroeg 18e eeuw: 

- 'Gloria' – Vivaldi  (deel 1, 2, 6, 10, 12)

18e eeuw: 

- 'Komm lieber Mai' - Wolfgang Amadeus Mozart

19e eeuw: 

- 'Lullaby' en 'As torrents in summer - Sir Edward Elgar 

20e eeuw: 

- Verborgenheit (uit Mörike-Chorliederbuch opus 19) - Hugo Distler

- 'Three children’s songs'  - Witold Lutoslawski

- 'Songs from the sea' - Aulis Sallinen

- 'Days of beauty' - Ola Gjeilo

Afscheid

Onze laatste ochtend in het klooster doen we nog een nieuwe ‘vriendin’ op: Benedicta. Ze is Ghanees en zal na haar bezoek aan het klooster terug naar Ghana. Op haar achtste is ze in Nederland komen wonen, vertelt ze, en ze heeft hier 35 jaar gewoond. Hoewel ze zich helemaal Nederlands voelt en ze ook accentloos Nederlands spreekt zegt ze dat het haar niet gelukt is hier voet aan de grond te krijgen. Werk lukt niet, opleiding is niet gelukt, huisvesting lukt niet, de laatste jaren heeft ze in hostels gewoond. Van hostel naar hostel gezworven.

Dat we geen feitenrelaas krijgen moge duidelijk zijn, en ook dat ze psychische problemen heeft. Ze had graag journalist willen worden. Wat moet ze nu in Ghana? Ze spreekt de taal niet eens. Het is een treurig levensverhaal. Maar een bijzondere ontmoeting. Wat wij extra kunnen doen in zo’n klooster is allenige zielen vriendelijk toeknikken, bij ons aan tafel noden, en een luisterend oor bieden. 

Monnikenpad

Ik loop een stuk van het Monnikenpad, een wandeling ten oosten van Egmond-Binnen. Geestgronden. Heel kaal nog. De tulpen beginnen net uit de grond te piepen. Over een maand (of twee) zal het hier wel knetter kleurig zijn. Ik heb dit pad ooit eerder gelopen, lang geleden, ik weet het niet meer precies, ik denk met Ex. Het was op een hoekje met een hekje waar je overheen moet klimmen dat ik me de verwarring nog herinner. En nu? Het is veel grasland, en daar is geen zichtbaar pad.

http://www.europesewandelingen.nl/dagwandelingen/nederland/noord-holland/monnikenpad-egmond-9-km