Laat ik het weer eens proberen, naar een tentoonstelling. Als Bobby zijn wekelijkse gang naar Maassluis doet mag hij me afzetten bij de Kunsthal in Rotterdam. Daar is een tentoonstelling ‘I’m Your Mirror’ van de Portugese kunstenares Joana Vasconselos. Zij is geboren in 1970 in Parijs, waar haar ouders toen naar toe gevlucht waren, maar in 1974 gingen ze terug naar Lissabon. De expositie is een bonte verzameling grote kleurige extravagante objecten, zeg maar gewoon ‘statements’. Het werk waar ze ooit mee bekend is geworden is een 6 meter hoge kroonluchter van tampons (glimmend, want nog in plastic). ‘O! They are real tampons’, giechelen drie Japanse bezoeksters en gaan dan alle drie close up foto’s maken. In 2012 werd dit werk (‘The Bride’) geweerd bij een overzichtstentoonstelling in Versailles.
Het is allemaal roze, veren, grotesk. Eerst zie je op afstand het beeld en dan van dichtbij de materialen. Dagelijkse materialen maar in het kader in kwestie nogal vervreemdend. Gigantische pumps (‘Marilyn’) gemaakt van glimmende pannen en deksels. Een helicopter met veren en Swarovski-sieraden. Een fauteuil beplakt met aspirinestrips. Een bed besprak met valiumstrips. Lotusbloemen van stoomstrijkijzers. Een gigantisch hart van rood wegwerpbestek. Geen kleuren en vormen en thema’s en materialen die je veel in musea tegenkomt. Want afkomstig uit het privédomein van vrouwen. Elk werk is een statement. Vrouwelijk en feministisch kun je het noemen. Maar ook anderszins geëngageerd. Of ergens tussen-kunst-en-kitch. In een filmpje op YouTube vertelt dat ze een werkplaats heeft waar twintig gespecialiseerde werkkrachten voor haar werken. Dat zal. Je ziet haar in een supermarkt tientallen knuffels kopen als onderdeel van weer een kunstwerk.
Vooraf had ik foto’s van Vasconselos’ werk gezien, meestal in vrij lege witte omgevingen gefotografeerd. Het afgelopen jaar had ze in diverse Europese steden overzichtstentoonstellingen, onder andere in het Guggenheim Museum in Bilbao. Hier in de Kunsthal te Rotterdam staan de werken tamelijk straf op elkaar, elkaar welhaast te verdringen. Als bezoeker weet je haast niet waar je moet kijken. Het is wel een belevenis, nogal ontregelend, fotogeniek en Instragrammable. Je kan zeggen dat ze zo dicht op elkaar een dialoog aangaan, zoals dat heet, maar zelf had ik wat meer ruimte en/of wat minder werken beter gevonden.
Het is ongebruikelijke kunst. Je vraagt je wel af wat het keerpunt in iemands carrière is waardoor hij/zij erkenning krijgt en doorbreekt. Dat was met die kroonluchter van tampons bij de Biënnale van Venetie in 2005, waarna grote internationale en Portugese overzichtstentoonstellingen volgden.
Na afloop ga ik nog wat rondhangen in de parken rond de Kunsthal. Heerlijk uitje. En dan met de metro naar Schiedam en de snelbus naar Maassluis. Want de trein van Rotterdam-Schiedam-Maassluis-Hoek van Holland zal al jaren vervangen worden door een metro. Maar dat is een verhaal apart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten