Het is 6 augustus, vandaag zou Marg 62 zijn geworden. Ware het niet dat. Twee jaar geleden vierden we haar 60e verjaardag bij haar thuis. Ze had een nare operatie achter de rug maar de kwaadaardige cellen waren allemaal weg. Ze hield een vriendinnenetentje. Het was hartstikke leuk. Ik hield een verjaardagsspeech en grapte dat we elkaar beter bij leven konden complimenteren dan aan het graf.
In november belde ze om te vertellen dat de kwaadaardige cellen teruggekomen waren en dat er geen enkele hoop meer was. De medici gaven haar nog een paar weken tot een paar maanden. Het werden een paar maanden, waarvan vele weken met veel narigheid en pijn. Maar ook mooie weken vol liefde en vriendschap. Haar zus Hilda was bij haar toen ze heenging.
Nu nodig ik Hilda uit om samen Margs verjaardag te gedenken, te vieren. Ik stel voor Bistro Belle, ik heb een foto uit oktober 2016 dat ik daar met Marg was. We liepen zo heerlijk te dwalen door de herfstige slottuin van Slot Zuylen.
Ik lig in mijn kapelletje bij te komen van alle duistere gedachten die mij in bezit nemen en luister muziek. Een afspeellijst met Lamentaties. En opeens komt langs Dido’s Lament van Purcell. ‘When I’m laid in earth....’ ‘Remember me, but ah, forget my fate...’ Dat was een van de nummers die Marg had gekozen voor haar afscheidsdienst. Gezongen door Alison Moyet.
Ze was haar laatste maanden erg bezig met hoe ze herinnerd zou worden. Met Hilda maakte ik nog een appelgroen boekje met foto’s en teksten van Marg. Zo wilde ze herinnerd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten