Gelezen: Blauwbaard van Amélie Nothomb. Een novelle met weinig woorden en veel wit op de pagina’s, dat kan ik wel aan. Haar werk kan ik altijd wel aan.
Ik lees dezer dagen veel minder dan ik zou kunnen, het wil niet. Als ik klaar ben met al mijn tijdrovende handelingen en taakjes - want met één arm - moet ik weer oefeningen doen en dan heb ik pijn en wil ik niet meer. Maar naar het naaktstrand kan ik niet zonder boek, als ik niet uitkijk lig ik steeds naar al die naakte mensen te staren.
Dit is wel weer een leuke Nothomb. Een jonge Belgische vrouw in Parijs zoekt woonruimte en reageert op een advertentie waarin een grote kamer in een luxe villa wordt aangeboden voor €500. De verhuurder is een steenrijke Spaanse edelman. Er zitten 15 vrouwen te wachten, maar dit meisje wordt het. In de wachtruimte hoort ze het verhaal dat er al acht vrouwen gewoond hebben en dat die allemaal verdwenen zijn.
Wanneer hij haar het prachtige huis laat zien is er één kamer, de donkere kamer, waat ze niet in mag, en als ze dat wel doet zal er iets ergs gebeuren. Haar zal dat niet overkomen, daar is ze van overtuigd. Hij kookt verrukkellijj voo haar, de dure campagne vloeit rijkelijk, hij verklaart haar al ras zijn liefde, ze voeren geestige vinnige dialogen over de liefde en over de bijbel. Nou ja, ik verklap natuurlijk de afloop niet,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten