Lámmetjes zijn het

Als ik thuiskom zie ik op onze dijk een vrouw met dezelfde vrolijke bloes als ik. Linnen wit met grote roze bloemen. Ze komt op me af. Há, zegt ze, je weet misschien niet meer wie ik ben, maar ik ben de vorige bewoonster van je huis. Vorig jaar ben even bij je binnen geweest. Ik volg je blog. Ik weet alles van je katten. Ja, zeg ik, want ik heb maar weinig aanmoediging nodig, het is geweldig, die feromonen. Lámmetjes zijn het, zeg ik. Ze heeft ook katten, vertelt ze, en ervaring met feromonen. Geweldig middel.

Zij en haar man zijn geëmigreerd naar Frankrijk, maar nu een weekje terug in Nederland. Ze bezoekt geloof ik alle buren. Zij was een hele sociale buurvrouw, heb ik wel eens gehoord. Ze nodigt me uit voor een borreltje bij het volgende blok. Nee, ik krijg bezoek, zeg ik, enne, ik vind ons blok wel genoeg, de hele dijk leren kennen is me teveel.

Voor ik het doorheb stel ik huizenruil voor. Frankrijk. Kan zij weer even in haar ouwe huis en wij in haar Franse droom. Vandaar een foto van mijn lammetjes. Kijk, zo lief zijn ze nu!

Inge, die dierenarts is, zegt dat je er op den duur wel mee kunt stoppen, met die feronomen, maar niet te snel. Omdat 't dan weer terug naar af kan gaan en dat je dan weer overnieuw moet beginnen. Wel een behoorlijk aantal maanden, adviseert ze.