Zen op de Weinberg

Ben opeens een beetje ingestort met griepverschijnselen zoals hoofdpijn, spierpijn, gloeihoofd. In bed is voor nu even the place be. Na Ian McEwan heb ik alleen het juiste boek niet bij me. Wel een stapel niet-juiste boeken, die ik stuk voor stuk na 30 bladzijden weer terzijde schuif. 

Zo lees ik in Alle dagen Zen van Charlotte Joko Beck, waar ik een maand geleden ook in begonnen was. Dit soort boeken beantwoorden aan een bepaalde behoefte, maar toch kan ik ze niet goed aan. Maar het jeuzelt maar voort over wat je van meditatie en 'zitten' wel of niet mag verwachten. De grootste uitdaging voor de westerse mens om 'zen' mee om te gaan is je partner en de file, dat is de belangrijkste gedachte die ik lees. Of het huisjespark. Hoe waar is dat! Je niet door je gedachten en obsessies mee te laten slepen, maar positief en met aandacht in het moment zijn. Het zijn je gedachten die met je op de loop gaan. Laat ze los. Geniet van het moment. In het Holzmuseum is dat wonderwel gelukt. 

Nu nog het huisje met zijn lijstje ergernissen. Het matige licht, de slechtwerkende WiFi, de douchecabine zonder deur... Met ergeren heb je vooral jezelf en je gezelschap. 

Na 30 bladzijden Beck bedenk ik dat creatieve hobby's wel de meest uitgelezen vorm van zen zijn. Je doet met aandacht en plezier wat je doet, je doet dat omdat je het leuk vindt en er komt ook nog iets leuks uit.

Hout

We willen in Leiwen naar de Hohe Messe van 10.30 uur, en wonder boven wonder halen we het, maar de Messe is net vandaag verplaatst naar 09 uur en dus al voorbij. 

We rijden maar door naar het Hunsrücker Holzmuseum in het dorpje Weiperath, een diepe wens van Bobby. Ik had met mezelf afgesproken - op aanraden van Leen - dat ik bij dergelijk museumbezoek waarin ik doorgaans in tien minuten uitgekeken ben een boek meeneem, waar ik dankou vredig in ga lezen, maar dat ben ik natuurlijk vergeten. 

Ik heb dat boek echter helemaal niet nodig. Het is een mooi aandoenlijk museum en er gebeurt een hoop. Hier in de Hunsrück draaide veel van het arbeidzame leven om hout. Voor de bouw, voor de industrie, voor het huishouden, voor speelgoed, voor muziekinstrumenten, voor de kunst. Dat de mensen hier een Museum over alle aspecten van het hout willen, dat is duidelijk.

We nuttige Kaffee und Kuchen tussen de gepensioneerde dorpsbewoners in dominee Gremdaat-truien, die hier hun zondagochtenduitje doen. Rentnerstammtisch heet dat. De Rentner drinken een bier en leggen een kaartje. De Frauen doen de bediening. We nemen na afloop ook nog een bord Goulash en nemen het plaatselijke sufferdje door. De Rentner praten wel. Het is gewoon een tópuitje, complimenteer ik Bobby.

Leven en werk

Drie weken geleden was ik in de Kennemer Boekhandel waar ik vader en zoon boekhandelaar vroeg welk boek ik volgens hen móest lezen. Van de zoon kreeg ik een Argentijnse roman in handen gedrukt over een prediker die met zijn dochter rondrijdt en in een verzengende hitte autopech krijgt. Van de vader de nieuwe Ian McEwan, De Kinderwet. De vorige roman die ik van hem las was On Cecil Beach. Indrukwekkend boek, ook dit weer. 

Ik vraag me wel eens af waarom het in de literatuur bijna altijd over liefes- en familieverhoudingen gaat en zo weinig over de wereld van het werk die de mensen toch evenzeer in beslag neemt, wel hier is een antwoord. Hoofdpersoon is kinderrechter Fiona, achter in de vijftig, die dagelijks recht moet spreken in complexe vraagstukken. Zij staat bekend om haar wijze beslissingen.

Thuis heeft Fiona een echtgenoot Jack - hoogleraar klassieke geschiedenis - ook niet de minste - die nog een keer in zijn leven passie en hartstocht wil en aankondigt dat hij een verhouding begint met een jongere vrouw. Hij wil bij zijn vrouw blijven, maar wel haar toestemming voor een affaire. Die geeft ze hem niet dan dan vertrekt hij.

Het werk vraagt al haar aandacht en met name een zaak van een jongen van 17 met leukemie uit een Jehova's Getuigen-omgeving. De ouders noch de jongen willen een bloedtransfusie en het ziekenhuis vraagt toestemming om die toch toe te dienen.

Dus je krijgt haar confrontatie met die jongen en zijn familie enerzijds, en haar lege huis anderzijds. Ze laat de jongen tegen zijn wil behandelen, en daarna is hij haar intens dankbaar, zweert hij het geloof van zijn ouders af, zoekt hij contact en wil hij zelfs bij haar komen wonen. Wat ze allemaal afhoudt, maar het raakt haar wel. 

Haar man komt alweer na een paar dagen terug van zijn affaire die op niets uitgelopen is, en dan leven ze wekenlang omzichtig om elkaar heen. Een vrouwenleven waarin het professionele zelf de boventoon is gaan voeren. Het klinkt net of dat niet goed is.

Weinbergkapelle

Op loopafstand van ons huisjespark staat de Weinbergkapelle, waar ik hoge verwachtingen van heb, maar waar op internet onbegrijpelijkerwijze niet die foto te vinden is die iets van het mysterie van de plek openbaart. 

Het is een mooe plek voor reflectie, hoog op de berg, tussen de wijngaarden. In de kapel hangen twee lange marmer platen met namen van de mannen/jongens die omgekomen zijn. De ene plaat noemt de gevallenen in de West, de andere de gevallenen in de Oost. Veel namen. Veel jongens. Waarom het uitmaakt of ze in Rusland of in Frankrijk sneuvelden? Gaat het over WO II of over WO I?  

Er zij licht

We krijgen een nieuwe dvd-speler. Dat is één.

Vervolgens pak ik kwestie 2 aan, in het kader van 'Nee heb je, ja kun je krijgen.' En zo bedel ik bij de receptie om een tweede schemerlamp met leeslamp. 'Mein Mann und ich lesen so gerne und weil wir hier endlich eine Woche zusammen sind, möchten wir gerne zusammen im Wohnzimmer lesen. Aber mit dem für unsere alten Augen slechtem Licht geht das nicht. Jetzt muss einer im Schlafzimmer lesen. Können wir bitte nicht ein extra Lamp bekommen? Bitte?' smeek ik in mijn beste steenkolenduits. 

Dat zit niet in het pakket, antwoordt ze. Maar veel huisjes staan leeg, volhard ik. Kunnen we niet gewoon even de lamp van de buren lenen? Ze zal het überlegen maar kan niets beloven.

We doen een enorme wandeling. En als we moe (maar voldaan) terugkeren doen we een wedje. Bobby gelooft niet dat ze een extra lamp neergezet hebben, ik wel.

Helaas heb ik blijkbaar een te groot vertrouwen in de mensheid. Ofwel: er staat geen extra lamp. Terwijl ik mijn WiFi-dingen doe stort Bobby zich enthousiast op Hans Fallada. Wat een schitterende schrijver, roept hij steeds. En als ik wil dat hij onder die lamp weg gaat, moet ik het zeggen... 

Mosellandschaft

We zijn aangekomen in het Moseltal ofwel het Moezeldal. Daar zitten we dan weer op een berg: de Sonnenberg. Ik heb eerst maar eens voor € 22,95 voor een week WiFi in het huisje gescoord. Vorige jaren moest ik naar de receptie of het restaurant en vond ik mijzelf daar in sneeuw en regen net een verslaafde. 

De herfstvakantie begint zoals het altijd begint. Ik vind het een stom huisje, er is niet voldoende licht, ik zie niks, er zijn geen goeie pannen, de WiFi doet het niet, de dvd-speler is kapot... 

Eerst maar eens een lekkere macaronischotel in elkaar flansen en een glaasje lokale ökowein daarbij.  Bestudering van de wandelkaart biedt mooie beloften. Morgen zal alles beter zijn. Hoe zitten andere stellen zo'n eerste dag in zo'n huisje? Dat zou ik wel eens willen zien.

Herfstvakantie

Omdat eindelijk onze herfstvakantie is aangebroken en we allebei boordevolle werkdagen achter de rug hebben gaan we uit eten. Bobby heeft een nieuw Marokkaans eethuis om de hoek, maar die schenken geen wijn. Het is wel een avond voor wijn, zeggen we, en zo komen we terecht bij restaurant Blij.

Ooit waren we daar op uitnodiging van Eric, een ex-collega, toen het daar nog Onbeperkt Spare Ribs eten was, of Onbeperkt Steengrillen. Eric schepte maar op en schepte maar op. Onbeperkt. Toen heette het De Papegaai.

Het nieuwe restaurant Blij dat er nu in zit heeft een heel andere wat subtielere formule. Verfijnde Franse keuken met onverwachte smaken. Je mag voor € 24,50 twéé voorgerechten, twee hoofdgerechten en één dessert. Alles even smaakvol. Mmm!

'Ik heb mijn kookboek 500 Stoof- en Ovenschotels mee', deel ik mede, 'want ik wil niet elke dag uit eten.'  Bobby is het helemaal eens en gaat zijn Duitse oerkookboek inpakken.

Van Donker Naar Licht

Ik ga naar een avond met experimentele muziek - weer in de Muiderkerk. Ik lijk er wel bijna kind aan huis! Het thema is Van Donker Naar Licht, er is muziek van een gezelschap dat Artplatform Ibiss Music heet, er wordt iets met kaarsjes en glühwein beloofd en de buurt is welkom. 

Het is echt een bijzondere avond. Dat die mensen dat gratis organiseren voor de buurt is al heel speciaal. En die drie jonge muzikanten, die zo'n hele avond in elkaar zetten. Veel buurtbewoners willen graag  een praatje, dat vind ik ook de moeite waard, het zijn bijzondere types weer. De kerkleden storten zich graag op mij, aanspreekbaar als ik er blijkbaar uitzie. 

Ik vind het mooi als er plekke in de stad zijn waar andere dan commerciële wetten en business modellen gelden. Als mensen zonder geld af en toe concerten kunnen bijwonen. Waar idealen de boventoon voeren. Dat vind ik leuk om aan Diana te laten zien, die voorganger is in de oecumenische leken kerkgemeenschap De Duif aan de Prinsengracht. Kom je ook, whatsapp ik. En ze komt. 

Zondagsrust

Zondag in Amsterdam-Oost. Eerst naar de Muiderkerk, want ik heb geen zin in ver fietsen naar De Duif. Dan gauw terug naar huis, want de behoefte aan Niets is groot. In het kader van dat Niets kuier ik diverse rondjes door het Flevopark, dat denk ik dit jaar voor het laatst nog een beetje oranje is. Vervolgens tik ik Bobby maar eens wakker voor een bittertje & een likeurtje bij distilleerderij Het Nieuwe Diep daar midden in dat park.

Wat is het daar toch gezellig. Een groot treffen op de picknickbankjes op het terras. Oude mensen, jonge mensen, kindertjes, honden... Waarom doen ze dat in Utrecht niet, vraag ik, zo gezellig ouwehoeren met de aanwezige mensen. Iedereen mag meedoen, maar hoeft niet. Volgens Bobby is dat typisch Hollands, en Utrecht is nu eenmaal niet Holland. We zullen het zien.

Tenslotte bereid ik uit het kookboek 500 stoof- en ovenschotels een overheerlijke Indiase schotel  (kip korma) terwijl Bobby voetbal kijkt. Echt helemaal zondag. Zo'n zondag waar mijn ouders ons vroeger toe dwongen en die ik haatte. En nu? Mmm!

Mosel

Eindelijk ons late-herfst/huisje geboekt: dit jaar wordt het Leiwen, een wijndorpje aan de Moezel, ten oosten van Trier. Vorig jaar was het Daverdisse in de Ardennen, het jaar daarvoor Saarbrücken, aan de Saar, toen was ik ziek. 

Eerlijk gezegd kan al die bestemmingen van ons niet zo goed onderscheiden. Op de een of andere manier komen we altijd langs Prüm en Bitburg. We hebben elk jaar weer oeverloze discussies over de bestemming, die altijd hetzelfde verlopen. 

Ik vind huisjes zoeken afschuwelijk, er is zoveel mogelijk en je weet het niet of het wel of niet leuk zal zijn. Als dan eindelijk je werkdag voorbij is, dan moet je weer uren aan de computer om huisjes te zoeken. Als ik daarop mopper, belooft Bobby dat hij zal zoeken. Maar hij heeft ook geen tijd en stelt het dan uit. Ondertussen ga ik dan toch maar wel zoeken, want ik wil het graag geregeld hebben, ook voor de voorpret. Maar dan wil Bobby toch weer even verder kijken. Van die dingen. Gejeuzel. Gekibbel zelfs.

Enfin, zo komen we straks uiteindelijk toch weer in een Landal Greenpark-huisje uit. Want dat is in december bijzonder betaalbaar en al is het wat onpersoonlijk, het is niet lelijk en redelijk licht en behaaglijk. Dit jaar wordt het dus Leiwen. Bij Trier. Dat wordt ongetwijfeld weer leuk: Kerstmarkt te Trier.

Keukenprinsesje

Een overschotel maken is altijd zó bevredigend! Aardappeltjes, witlof, kabeljauw en spek, knoflook en thijm in de braadslee. Héérlijk. Iedereen gelukkig. Heel makkelijk, heel lekker. Uit de Allerhande.

Metselen

Er is de afgelopen week behoorlijk gemetseld. Dat geeft alweer een heel ander beeld dan dat kale beton. Er staat een jongeman van 'Fase 2' zíjn nieuwe woning te bewonderen. 'Fase 2' is het tweede rijtje; wij zijn 'Fase 1'. Elke keer als ik ga kijken heb ik wel weer een buurpraatje. Niet dat ik een van de buren onthoud, maar toch is het leuk. Dezen hebben de keuken áchter, beneden is woonkeuken, ze hebben een vide en dan is de eerste etage de woonkamer.  Geen uitbouw. 

Wanneer is jullie huis klaar? Wat is de planning? Wanneer gaan jullie verhuizen? We weten het niet, zeggen we steeds. Op een dag zal het klaar zijn. 

Maar thuis ligt een Nieuwsbrief van de Aannemer in de brievenbus. Daarin staat dat we er geen rechten aan kunnen ontlenen, maar dat het waarschijnlijk eind maart, begin april zal zijn. Dan gaat de volgende fase van start: het stuken, de keuken, de vloer... Dus we verhuizen waarschijnlijk in de zomer. 

O Holde Kunst!

Ik blader door de foto's op mijn telefoon en zie er nog één die op mijn blog mag. In het Rijksmuseum, waar ik woensdag was, bevindt zich richting de Aziatische - en de Philipsvleugel een zaal waar 'Picknick' op staat en waar meer dan tien picknicktafels staan. Er was niemand behalve een jongeman die kleurpotloden sleep. Het klinkt als het begin van een bizarre roman. Dat is het niet.

Op een stuk of vijf van die tafels lagen geplastificeerde ansichtkaarten van meesterwerken uit het Rijksmuseum, plus witte kaartjes, plus de uitnodiging zelf iets te tekenen. De wand ernaast hing vol met tekeningen van bezoekers. Echt leuk en vrij. Een vergelijkbare creatieve zaal had ik eerder dit jaar in het Museum te Oostende ook al gezien. Hier lijk je ook te kunnen eten, je eigen meegebrachte etenswaren, voor als dat restaurant je te duur is. Want dat was knetterduur. Twee bammetjes met twee glazen thee kostten 25 euro. De bammetjes waren rijkelijk belegd, dat wel, maar toch.

Enfin, die picknick-zaal vind ik even het vermelden waard. Ook wie niet veel te besteden heeft kan - mét Museumjaarkaart - een betaalbaar en leuk en creatief uitje in de wereld van de Kunsten maken. 

Ik twijfelde een beetje, want behalve die puntenslijpende jongeman was er verder niemand. Zijn het záchte kleurpotloden? vroeg ik hem. Staedler kleurpotloden, liet hij zien, dat zijn hele goeie. Uiteindelijk ging ik er zitten en werd het dìt.

Illuminatie

Nachtelijk zwalken gaat heel goed in Utrecht. Het is er feeëriek geïllumineerd en er zijn mensen te over op straat. En ook in de straten waar geen mensen en lampjes zijn is het vredig. 

Bobby heeft een symfonie-orkest tot na twaalven, dus ga ik maar eens zwerven. Ik doe me denken aan het liedje van Ramses Shaffy over 'nachtelijk Amsterdam': ik wou dat ik eindelijk eens iemand tegenkwam... ,

Autobahn

Ik heb een poging ondernomen de onderwerpen snelweg en files taboe te verklaren, maar dat helpt niet erg. Het is een té indringende beleving aan het begin en eind van de dag en als je pech hebt ook nog tussendoor. Heel anders dan op de fiets door het Flevopark. Zal ik het Flevopark ooit nog wel zien?

Gisteren reed ik vanaf Bobby naar Bunnik, langs de Karel Doormanweg naar de A27, A28 en A12. Een giga vlechtwerk van in- en uitvoegstroken. Hartstikke druk. Ik check op het werk of de nieuwe collega's dat ook zo'n rotstuk vinden. Ja dat vinden zij ook. Ze proberen het uit alle macht te vermijden.

Vandaag doe ik de A2. Ochtendzon tegen. Een ander soort mooi, zullen we maar zeggen. 

Helweek

Een nieuwe tegenslag is dat op het nieuwe werk te Bunnik zonder ons iets te vragren Windows 8.1 op de computers is geinstalleerd. Het is een algemeen bekend gebruiksonvriendelijk programma. Wellicht dat het went op den duur, maar vooralsnog raak ik er de hele dag in kwijt. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet waar ik moet zoeken. En alles wàs al kwijt. We lopen zo achter met het werk en de chaos, dat er nauwelijks ruimte is in mijn hoofd om dit er ook nog bij te hebben. Al mijn uitgevonden handigheden met wat ik waar bewaar werken niet. Steeds moet ik de youngsters om hulp vragen. Ga me echt een oud wijf voelen. 

Reenske vertelt dat ze dit Windows 8 ook op de nieuwe laptop van haar oude moeder heeft gezet en dat die nu wanhopig is. 

Misschien helpt dit: Tips van een behulpzame heer. 

Shelter

Deze foto's van Henk Wildschut hangen in de nieuwe Philipsvleugel van het Rijksmuseum. Zomaar vier foto's van vluchtelingententen in Calais. Ze makem diepe indruk op me. Je kent alleen plaatjes van de buitenkant van die tenten, niet van de binnenkant. De orde, de aandacht, de schoonheid. Totaal onverwacht. Er is geloof ik ook een boek van: Shelter.

Het is een project geweest uit 2005. Filmpje daarover

Kaukasus

Er is een nieuwe Vriendin. Ze heet Zukhra, en komt van de Kaukasus. Ik stap bij de Spiegelgracht uit tram 7 om naar het Rijksmuseum naar de nieuwe Philipsvleugel te gaan, wanneer een kleine vrouw met een Russisch accent vraagt waar het Rijksmuseum is. Dat is toch niet te missen op dat punt, zou je zeggen. Je wordt daar letterlijk verpletterd door het Rijksmuseum. Maar ik geef toe, als je dat niet weet dan zie je dat niet, want het staat er niet op.

Ik vraag waar ze vandaan komt en ze antwoordt: uit Amsterdam. En uit Rusland. Ze blijkt ook nog eens een Museumjaarkaart te hebben, wat ik niet verwacht. Als we binnen zijn en onze wegen scheiden (zij gaat naar Rembrandt, ik naar de nieuwe Philipsvleugel) denk ik: Wat bijzonder! Ik wil haar verhaal wel horen, en ik nodig haar uit voor de lunch. Ik heb nog nooit een Russin ontmoet, verklaar ik mijzelf. Over twee uur. Is dit niet heel duur? vraagt ze. Omdat ik geen idee heb van haar financiële situatie beloof ik dat ik betaal.

Wat een bijzondere ontmoeting! Ze is econome, ofzo, financiën, academisch, ze werkte in haar land van herkomst bij het Ministerie voor Gezondheid. Getrouwd met een Nederlandse man en nu woonachtig in Nieuw Sloten. Gelijk komen de beelden/vooroordelen voorbij over Hollands mannen en Russische bruiden. Mag ik u vragen stellen, vraag ik, want ik ben wel benieuwd. Dat mag. Ze praat al redelijk verstaanbaar Nederlands. Ze volgt 4 dagen per week Nederlandse les, 2 bij een ROC en 2 in een buurtcentrum. 

Haar man en spreken hun moedertaal met elkaar, vertelt ze. Hij kan geen Russisch, en zij geen Nederlands. Kaukasisch blijkt hun beider moedertaal. Hij komt uit Turkije, maar zijn grootouders zijn van de Kaukasus naar Turkije gevlucht. Ik snap het allemaal niet zo goed, je heb daar toch Georgië, Armenië en Azerbeidzjan. Haar land valt onder de Russische Federatie, zegt ze. 

Haar man meet wie ze drie jaar geleden getrouwd is, is nu met pensioen. In zijn werkende leven was hij tolk, ging mee met handelsdelegaties naar Oost Europa, naar diverse Russische republieken. Ooit was hun land een eigen land, zegt ze uit, tot het in de 19e eeuw bij Rusland werd ingelijfd. 

We praten veel en gedreven. Zij is mij dankbaar en blij, en ze weet niet half hoe wederzijds dat is. Ineens ben ik helemaal uit het gedoe met Bunnik, dat m'n hele vrije ochtend in beslag nam.

Het dak zit erop

Poème

Heb ik het al eens over het pianostuk Poème van Zdenek Fibich gehad? Wat een heerlijk mooi stuk. Vandaag werk ik thuis, vanwege conferentie vanmiddag in hometown Amsterdam, en dan is het geen doen om tussendoor naar Bunnik op en neer. Ik heb ons de hele avond en ochtend beschäftigt met niet werkende mail, kwijte bestanden. Je weet dat het over een paar dagen grotendeels voorbij is, maar het is moeilijk loslaten. Telkens weer checken of er alweer een functie bijgetrokken is. Om maar wat te noemen. Mijn werkmail spuwt de berichten uit mijn privémail weer terug, want beschouwt ze als spam. U wordt bedankt.

Tussen de dingen door speel ik op de piano maar even Poème. Wat is dat zacht en mooi. Het helpt best een beetje tegen de hell van de verhuizing.

Verhuisd

Je ziet er al weken tegenop, en dan is het ongeveer ook zo erg als je gedacht had. Maar wel weer anders. De verhuizers blijken geen verhuizers maar koeriers. Het zijn geen sterke jongemannen in de kracht van hun leven, maar dikbuikige middelbare mannen. Ze weten niet dat te Bunnik alles twee smalle trappen op moet en dat er geen lift is. Ze kunnen het niet. Je denkt dat ze erin blijven. Ik verwacht dat de nieuwe collega's even helpen tillen, maar dat doen ze niet. We kunnen wel huilen en moeten ook erg lachen.

Als dank krijgen we een bos bloemen en een flesje wijn. 

De terugweg (ik vertrek om half vijf) duurt 55 minuten, waarvan ca een kwartier file op de A12 onder Utrecht.

Franciscus

Dit is dan weer de mooiste geworden, al zeg ik het zelf. Als uitgangspunt heeft een schilderij gediend dat ik vond op een blog van ene Zuster Marianne, maar ik weet niet van wie dat werk  is en dezectekening lijkt er helemaal niet op. Maar de eerlijkheid gebiedt. In het weekend past het om zulke prenten/iconen te maken.

We werden uitgedaagd de iconen te schouwen. Wat zie je, wat spreekt je aan, wat raakt-ie bij je? Hier vind ik die hele grote ogen mooi? De openheid, de kwatsbaarheid.

Nu een dag later de dagelijkse werkelijkheid weer over mij heen gevallen is is dat nauwelijks voorstelbaar. Maar dat zal wel weer tot rust komen.

Druilen

Nog nooit zo'n druilerige zondagochtend meegemaakt. Mist en regen, grijs, op de een of andere manier hoort dat ook bij dit landschap. Ik ga niet meer naar dat ochtendlijke psalmen lezen, dat vind ik hier niet fijn. 

Uit mijn raam zie ik het landschap buiten de kloostermuren langzaam een klein beetje kleur krijgen. Binnen de muren is wel kleur. Daar is onder meer die fantastische tuin met ondanks het herfstverval nog prachtige vormen en kleuren.

Opknappen

De retraite is anders dan andere jaren. Hakt er meer in. De lekengebedsdiensten in het Koor van de Kapucijnen vind ik niet zo mooi, maar onze eigen - ook niet even ervaren - begeleid(st)ers weten wel een snaar te raken. 

Jacobi nodigt 's morgens uit na te denken over de vraag: Waar Sta/Ben Ik Op Dit Moment In Mijn Leven, en hoeveel ruimte geef ik aan de Zachte Stilte? Met een werkverhuizing èn een persoonlijke verhuizing op stapel voelt het allemaal deep down best wiebelig, moet ik erkennen. Daar wals ik door de bank genomen maar wat overheen. 

's Middags komt Helen met een Icoonmeditatie, die er ook nogal inhakt. Ze heeft tientallen iconenkaarten neergelegd, en je mag er één uitkiezen en die als spiegel gebruiken. Ik word een beetje knorrig van al die afbeeldingen van mannen met grijze baarden en Maria's met kindekes. Mijn Clara bijvoorbeeld zit er niet bij. Ik kies dan maar een afbeelding van die heiligen op een rijtje, zonder naam, waarvan slechts een met grijze baard. De andere twee zouden ook vrouwen kunnen zijn. Voor mij nu gaat dit icoon over gelijkwaardigheid en respect, tussen mannen en vrouwen, vader en kinderen, directie en medewerkers. Dat er niet altijd is, zullen we maar zeggen. En of ik het zelf altijd toon is ook maar de vraag. Een luchtige 'elfje' maken (een soort haiku) lukt even niet.

Tussendoor doe ik wandelen. Het landschap rond het klooster is schitterend woest en ledig. Met zijn vette klei doet het aan Noord-Groningen denken. Daar struin ik in mijn eentje doorheen. Nu heb ik grote klonten klei aan mijn schoenen.

Met Piet, de derde begeleider, doen we des avonds in het duister een meditatieve wandeling door tuin & bos van het klooster. Je ogen wennen heel snel aan het donker. De lucht is heerlijk scherp. Deze meditatie is verreweg het heilzaamst. Daar knapt een mens van op.

Mijn 2e Clara

Toen ik jaren geleden in het Clarissenklooster te Megen was heb ik een tekening van Clara gemaakt. Ik weet niet veel van heiligen, maar de afbeeldingen van Clara raken me. 

Hier op mijn slaapkamertje bij de Kapucijnen ligt een biografie van Clara van Assisi, door ene Anton Rotzetter, maar die vind ik niet erg lekker geschreven. De afbeelding op de cover vind ik wel weer mooi. 

Zo is mijn eerste daad op zaterdagochtend in het klooster weer een heiligenafbeelding. Uit de hand, naïef. 

Zou weer een mooie reeks kunnen worden. Na de reeks Japanse Schonen een reeks Heiligen. Zal het wellicht eens aan de Uitgeefster voorleggen?

Retraite

Ik ben weer op mijn jaarlijkse retraite. Dit jaar zijn we in het Emmaüsklooster te Velp-Grave. Dat ligt een eindje onder Nijmegen. Het is een Kapucijnenklooster, maar er wonen geen Kapucijnen meer. Zogenoemde 'leken' zetten de Franciscaanse traditie voort.

Ik ben met een groep, en eerst hebben we een aantal uren aanvangsgejeuzel, maar dan wordt het werkelijk stil. We eten in stilte, drinken al dan niet samen kopjes koffie en thee in stilte, wandelen in stilte en wonen enige gebedsdiensten bij in stilte. Zó heilzaam is dit. Kan het iedereen aanbevelen.

Om te beginnen dwaal ik net voor het donker een uur door de tuin. Prachtige tuin. Groentetuin. Bos. Lanen. Af en toe een heiligenbeeld... Het is zó sfeervol, zó mooi herfst!

Bij de vrijdagavondboterham mogen we nog praten. Daar hoor ik dat bijna iedereen wat lekkers heeft meegenomen. Vanwege de ultieme soberheid hier. Op dat idee ben ik nog nooit gekomen. Wat hebben jullie dan méé? vraag ik nieuwsgierig. En denk meteen: had ik een miniflesje wijn mee willen nemen? Nootjes? Zou wel lekker zijn, zo 's avonds eenzaam op je celletje. Over wijn hoor ik ze niet. Sofia heeft dadels & vijgen, Arthur dropjes, Piet Gauleoises... 

Ik heb dan wel geen lekkers, maar wel tien boeken mee, beken ik, en mijn iPad vol muziek, en een koptelefoon... Ik hoop nu al dat ik er niets van ga nuttigen.

Oud-collega's

Bijna altijd te Frankfurt en nu in de Jaarbeurs te Utrecht kom ik deze oud-collega's tegen. Met hen werkte ik in Rijnsweerd en in Maarssen. Bonnie en Mieke kom ik ook wel elders tegen, zij zijn ook op woensdag vrij en doen ook museale uitjes, zoals laatst bij Marlene Dumas in het Stedelijk.

Nu laten we ons al congresserend bijpraten over het eBoek. Voor hen is het een feestje in werktijd. Voor mij is het keihard werken want ik moet na afloop in de avond van vier uur presentaties van heren met enorme ego's een samenhangend verhaal breien.

De kleine ex-collega - tweede van links - moet altijd erg lachen als ze me ziet. En ze is bloednieuwsgierig. Dat stimuleert niet erg te vertellen. 

Het voelt altijd een beetje raar om ze te zien. Ik was nooit zo close, we hadden het misschien kúnnen zijn ware het niet dat er op werk niet veel ruimte voor was, teveel reorganisaties, of teveel collega's... 

Alleen met Bonnie (links) ging ik wel om, we deden jaren hetzelfde gymklasje in Amsterdam-west. Maandags van 21-22u. Dat was een kleinschalig buurtsportschooltje, echt feest. Maar toen verhuisde ze wegens de Liefde naar Landsmeer. Er hangt altijd iets veelbelovends in de lucht, maar het komt nooit.

En dit alles zomaar in een pauze in de Jaarbeurs.

Nog meer afscheid

Dit is de laatste dag dat ik naar het Amstel Business Park fiets. Het bruggetje over het sluisje. Er is daar sinds een jaar een prestigieuze nieuwbouw woonwijk in aanbouw, dat gaat nu heel snel, dus elke dag beleef je al fietsend wel weer wat. De afgelopen weken zijn er langs de Amstel  parkjes en bankjes gecreëerd, en gisteren en vandaag kwamen er mooie nieuwe bomen. Dan is zo'n buurtje meteen wat. Dat moet wel voor die dure appartementen denk ik. 

Als je dat wijkje voorbij bent krijg je dit uitzicht op een stukje Amstel Business Park vanaf een fietsbrug. Dan knalt de ochtendzon je tegemoet. Het is het meest niksige oord ever, en toch was ik er redelijk blij. Eerst heb je vier kantorenflats, dan het hoge Mercurehotel met altijd bussen vol Japanners, dan een braakliggend stuk/bosje en dan wij. Amstelveste.  Een lage zwarte flat, op de foto haast niet te zien.

Wie Wil Mijn Levensverhaal?

Valentine heeft bij het damesnetwerk een Marokkaanse onderneemster als gastspreker meegenomen. Rahma el Mouden heeft een eigen groot schoonmaakbedrijf MAS, met 400 mensen in dienst. Maar haar leven begon met enorme vrouwenonderdrukking in Marokko en zij zwoer als kind al Marokko te zullen verlaten. Ze is ongeveer van mijn leeftijd.

Ze helemaal geëmotioneerd als ze over haar jonge jaren vertelt. Haar doel dat haar schoonmaaksters zich kunnen ontwikkelen en vervolgens ook andere functies kunnen bekleden. Zorg dat je als vrouw méér verdient dan je man, dan pas heb je een gelijkwaardige relatie. Ze hoopt dat een van de uitgeefsters daar aanwezig dar verhaal wil laten optekenen en uitgeven. Ben benieuwd of iemand het oppikt. 

Sich verabschieden

Het vertrekken is begonnen. Eerste mailtje maandagmorgen was: volgende week maandag verhuizen naar Bunnik. Geen getraineer of gejeuzel meer, het is genoeg geweest, we gáán! Ze hebben gelijk, maar blij word je er niet van. Net vrijdag hadden Vinnie en ik voor deze week een prestigieuze special bedacht, dat we 14 interviews gaan houden in vier dagen. Dat is nogal stresserend en nu komen daar allemaal verhuismissieves doorheen. En de oude collega's die een afscheidsfeestje willen plannen. We raken alle drie lichtelijk over onze toeren.

We hebben een nieuwe stagiair, een opgewekt jongmens. Hij is er net een week. Bij het naar buiten gaan vertrouwt hij mij toe dat hij een beetje bang van ons wordt. Maar vanmorgen is hij er toch wel weer. Gelukkig maar.

Hebben jullie vannacht geslapen? vraag ik vanochtend. Nee, zeggen ze. Ik ook niet.

Rucolastamppot

Nu heb ik nog die hele makreel in de koelkast liggen. Voor mijn rucolastamppot met makreel, het recept dat het dit weekend niet gehaald heeft. Dat krijg ik nooit in mijn uppie op, dus nodig ik Buurman uit te komen mee-eten. Mán wat is dat lekker. Aardappelpuree, rauw ui, zakje rucola, makreel. Hoe simpel kan het zijn, Ik bel Bobby wel op, zegt Buurman, dat-ie echt wat gemist heeft. 

Zet je je Franse geliefde straks ook stamppot voor? Vraag ik. Nee, Fransen eten geen stamppot. We weten geen woord voor stamppot in het Frans.

Rinske

We doen weer Zin in Zingen. Er zijn meer deelnemers dan ooit. Ik stuur de nieuwsbrief altijd door naar deze en gene, maar niemand komt. Ik snap dat niet. Dit Inloopkoor is een geschenk uit de hemel, puur geluk. Eén keer in de maand op zondag van 14-16 uur in de Lutherse Kerk op het Spui. Ideale zondagmiddagbesteding, ook als je alleen zou gaan. Je hoeft je niet op te geven, je hoeft niet vroeg op te staan, je kunt weer om etenstijd thuis zijn. Wat is de drempel? Er is geen drempel. 

Ik vind t zo leuk dat ik zou willen dat al mijn familie en vrienden ook gaan. De dirigente Rinske is een wonder van aanmoediging en enthousiasme. Kijk maar naar de foto. Alles gaat stromen en iedereen straalt.

We zijn allemaal je reinste amateurs en we zingen zomaar prachtig vierstemmig: 1. Canta, canta, amigo canta; 2. En ik zal je wat vertellen van m'n tante d'r bloes; 3. Soir d' Octobre (un peu d'ombre et de lumiere); 4. California Dreaming; 5. Hijo de la Luna; 6. Baby cares for me; 7. Waltzing Mathilde; 8. The piano man (Billy Joel); 9. Fire, fire fire down below. 

 

Onweer

Wanneer ik vrijdag in de winkel van Cas en zijn vader ben vraag ik hen beiden wel boek ik móet lezen. Cas duwt me 'Het onweer' van de Argentijnse schrijfster Selva Almada in handen, en zijn vader de nieuwe Ian McEwan. Ik begin met 'Het onweer'.

Spannend boek wel, niet in de categorie 'spannende boeken', maar knap opgebouwd. Het houdt van a tot z de aandacht vast. 24 uur uit het leven van vier personages samengebald op één plek. Een Jehova-achtige prediker en zijn puberdochter en een garagehouder en zijn aangenomen zoon. 

De vader dominee slaat alleen maar evangelische taal uit. Er zijn ook wat hoofdstukken waarin je enige indruk krijgt van zijn meeslepende spreekvaardigheid. Hij houdt erg van herhaling. Zelfs op papier word je haast meegesleept. In de privésituatie is het echter een gruwel. Zijn dochter is ongelukkig sinds hun moeder hen verlaten heeft, tien jaar geleden. Uit de auto gezet of zelf vertrokken. Nooit meer over gesproken. De garageman heeft veel verleden achter de rug, en moet de eenvoud van dit bestaan in deze garage in de moordende hitte van the middle of nowhere accepteren. De jongen die een oude vriendin ooit bij hem achter liet, indertijd bang als een bibberend hondje, nu de reen van zijn bestaan. En nu gaat die prediker dat joch bekeren. Onder een groots onweer barst de bom tussen de mannen. Echt mooi verteld.

 

Na lezing ga ik plaatjes zoeken in Google afbeeldingen, van Noord-Argentinië, van de weinige plaatsnamen die ik in het boek tegenkom. De provincie Entre Rios, de rivier de Uruguay, de plaats Concordia, de provinciestad Paraná, de plaats Chaco, de zinderende hitte in de woestijnachtige omgeving. Mensen die verkoeling zoeken gaan naar Paso di Patria of naar Bernetito. Dat zijn stranden aan de brede rivier die de grens met Paraguay vormt. Wat weet ik weinig van Zuid-Amerika.

Preiflan

In de app Appie heb ik een paar eenvoudige leuke recepten gevonden en als Bobby komt legt ik hem een keuzepakketje voor. Zelf dacht ik aan stamppot rucola met gerookte makreel, en ik heb ook nog een pilaf met venkel en fruit de mer op de menukaart, maar hij vindt dat - vandaag - allemaal te uitgesproken en zo maak ik de Griekse preiflan met witte kaas. Het bijzondere van het recept is dat je héle preien in een overschaal moet leggen. Wel eerst 8 minuten koken, zegt het recept.

Het is echt lekker, die witte kaas op prei en het ei-roomsausje door de aardappelen er onder, maar die prei! Die krijgen we niet doorgesneden en al kauwende ook niet weg. Wat een gezicht. 'n Volgende keer gaat die prei in stukken!

Duinwandeling

Zus4 is ineens in het land en we gaan wandelen bij Castricum. We hebben allebei geen zin in autorijden dus komen we met de trein: zij vanuit Den Helder, ik vanuit Amsterdam. Het is weer eens strálend weer. Ze hebben daar de duinen en het strand onbegrijpelijk van elkaar gescheiden, we lopen almaar in kringels, maar dat maakt dat we mooi wel 15 kilometer doen. Een topprestatie. En niet alleen een topprestatie, het is voornamelijk relaxt met ook nog eens een overheerlijke lunch aan een zonovergoten strand. 

Op het perron van Castricum doe ik een nieuwe vriendin op. Ze is met pensioen en houdt van lange  uptempo wandelingen van minimaal 18 kilometer, liefst zonder pauze. En al haar wandelvriendinnen willen niet meer, ze hebben pijntjes en kwaaltjes. Of ze willen nog maar 10 kilometer. Of ik haar nieuwe wandelvriendin wil worden. Een keer in de zes weken lijkt haar een goede frequentie. Ze kent heel veel goede wandelingen uit haar hoofd. Of ze mijn email en telefoonnummer mag. Ik ben nu al bang dat ze belt.

Vrij

Op weg naar mijn uitstapje van de Week naar Vader & Zoon L. te Haarlem kuier ik door het prachtige park De Bolwerken, net als het Vondelpark in Amsterdam en de Singels in Utrecht aangelegd door de beroemde Zocher.

Hier aan de Schotersingel begon mijn arbeidzame leven. Rond 1992 was dat denk ik. Ik woonde in Bos&Lommer, ging met de trein, het oude stationnetje Sloterdijk-Haarlem, en elke ochtend en avond doorkruiste ik dit park. Op de vijver schaatsten we. Af en toe gingen we naar de kermis. Het was de eerste keer dat ik ervoer hoezeer een werkkring als familie kon voelen. Stichting TMW, heette die uitgeverij. 

(Op een dag verkochten ze ons aan uitgeverij De Tijdstroom, gevestigd in Rijnsweerd, in Utrecht Oost. Van een korte best romantische woonwerktrip moesten we allemaal ineens minimaal anderhalf uur reizen. Drie uur per dag was dat. Bus trein bus. It's the story of my life, realiseer ik me ineens. Toen ben ik rijles gaan nemen en kocht ik een auto. De Tijdstroom verkocht ons na enige tijd aan Elsevier en toen moesten we ineens naar Maarssen. Maar dit terzijde.)

Pas toen het voorbij was realiseerde ik me hoe bijzonder die werkplek aan dit park was. 

Zocher, wie is eigenlijk Zocher, vraag ik me ineens af. Heeft Zocher ook een voornaam en een gezicht? Zocher blijkt de naam van een fameus geslacht van tuinarchitecten, drie generaties op rij, uit Haarlem. Grootvader Jan David (1762-1817), vader Jan David jr. (1791-1870) en zoon Louis Paul (1820-1915). Zie http://onh.nl/nl-NL/verhaal/576/de-familie-zocher-voor-uw-park-en-tuinontwerpen.

Our house...

Our house, is a very very very fine house... Het is de vierde van links. Wij zijn de enigen van het rijtje met zo'n groot raam bovenin. Dat wordt de slaapkamer.

Wandafwerking

Ik weet niet of u het nog weet en of het u interesseert, maar een paar weken geleden waren we naar Lemelerveld naar een bedrijf voor wandafwerking, met showroom, omdat onze Apeldoorner aannemer met hen werkt.

Nu hebben we de plaatselijke stukadoor Dennis uitgenodigd voor een tegenofferte. Hij heeft geen showroom maarvgewoon wat stukjes muur in plastic showtassen. Hij is zzp-er en zijn dochtertjes van vijf en drie heten Ginger en Macy. Maar dit terzijde. Voor ons zou hij zo een typetje uit Koefnoen kunnen zijn, maar hij is gewoon zichzelf en een rasechte Utrechter. 

We bespreken de voor- en nadelen van gladde muren en spachtelputz. De meeste mensen (90 procent) doen tegenwoordig gladde muren, vertelt hij, want dat oogt ouderwetser en chiquer. Glad stucwerk is duurder, het kost meer tijd, en het moet twee weken drogen.

Pita

Reenske en ik eten niet alle dagen samen maar wel meer dan eerst. Daar zij vegetarisch eet verzamel ik de vegetarische recepten bij AH. Vanavond maak ik pitabroodjes met currygehakt, en dan doen we dus vegetarisch gehakt. Het stimuleert mij mooi tot minder vlees. Dit recept is eenvoudig en heerlijk.  Ik kijk er al de hele dag naar uit. Maar het knoeit wel.

Nieuwe baas

Vinnie, Mark en ik ronden weer een nummer af. De belangrijkste discussiepunten zijn de foto's. We staan regelmatig voor het bord te discussiëren. De argumenten zijn niet altijd even diplomatiek geformuleerd, het is maar goed dat de betrokkenen ons niet horen.

Dit nummer gaat voor ons doen van een leien dakje. Maar ditmaal moeten we tussendoor veel socialisen, want deze week zijn ook de opmakers de wacht aangezegd. Per 1 januari. It's a jungle out there. 

We zijn trouwens nog steeds niet verhuisd naar Bunnik, we werken nog altijd in Amsterdam. Dat heeft vooral met de opmaak te maken. Hoe lang? Dat is nog altijd niet duidelijk. 

We doen in het novembernummer ook een portret van onze nieuwe baas. Zij wordt de komende tijd mijn nieuwe beste vriendin. Dat hoort zo bij mijn werk. Ze is erg leuk en enthousiast, dus dat maakt het tamelijk makkelijk.

Grijs

Ik heb niet genoeg geslapen en ik zie er uit als een dweil. De hoogste tijd voor een bezoekje aan mijn Chinese kapper. Het grijs is al twee maanden uitgelopen en Reenske vindt dat heel mooi, van haar mag ik dat grijs wel doorzetten. Tony de kapper vindt van niet. Ik móet het verven. En komkommer op de oogleden. 

Ik vertel hem hoeveel complimenten ik geoogst heb met het nieuwe kapsel. En dat de mensen vinden dat het nóg wel korter kan aan de korte kant. Welke mensen, vraagt hij. De collega's. Die zijn van een modeblad, die kunnen het weten. Ik heb nooit zoveel complimenten gehad als twee maanden geleden. Hecht u erg aan wat de mensen van u vinden? vraagt hij. Ik geloof dat hij dat niet goed vindt. Eh, eh, nou ja,complimetjes vind ik wel leuk. Zeker als ik zelf ook dacht: het moet nodig ánders.

Hij doet ontzettend zijn best. Het knippen duurt wel drie kwartier. En dat voor die schamele 18 euro. In de Jordaan betaal je 45 euro voor hetzelfde vakmanschap. Maar zijn trots is nu geprikkkeld. Als ik zoveel complimenten krijg, dat geeft hem ook veel bevrediging.

Dus nu mag het weer kopergoudblond. Voor het natuurlijk rood haar.

In den beginne

A l'Origine heet de film die ik zie. In the Beginning in het Engels. Vrijdagavond was-ie op de VPRO te zien. Een oplichter bouwt in 90 dagen een stuk van 2 km snelweg. De bouw daarvan lag al jaren stil vanwege een bepaalde zeldzame kever. Hij rolt erin en het hele dorp vol werklozen komt weer tot bloei. Gebaseerd op leugen en bedrog. En op een waargebeurd verhaal.

Intrigerend hoofdpersoon, gespeeld door François Cluzet. Hij is aantrekkelijk, maar kijkt altijd uitdrukkingsloos of weg. Hij geeft de mensen wat ze willen: werk en een perspectief. En ook al vermoeden ze dat er van alles niet klopt, ze willen dat het waar is. De burgemeester (v) wordt ook nog eens verliefd op de oplichter, en hij op haar, en hij raakt gehecht aan al die aardige ijverige mensen.

Mooie recensie in De Filmkrant.

Majestueus

Met dat ik door Tielt reed, twee weken geleden, en ik deze kerk zag wist ik dat ik naar binnen wilde en dat ik hem wilde tekenen. En waarom is dat dan, vraag je je af. Het majestueuze, de vele hoeken en vlakken, de kleuren, het angstaanjagende en beschermende allebei en tegelijk. Ook een beetje grotesk. Met de telefoon kon ik niet verderaf komen en zo kreeg ik deze wonderlijke hoek.

Men kon alleen in een voorportaalje en voor zover ik het interieur daar kon zien binnen viel het aardig tegen. Koud vond ik het. Geen bonte schilderijen. Één Mariabeeld, en niet een eens met een snik. Geef mij maar Amsterdam...

Natter

In het kader van bijtanken lees ik in bed een roman: Begeerte heeft ons aangeraakt van Bert Natter. Dat is een zin uit De Internationale. Het boek lag in de gang, een afdankertje van een van de buren dus. De meeste afdankertjes die daar liggen zijn van mij. Ik herinner me dat het bij verschijnen (2009) goeie recensies had.

Ik lees tegenwoordig minder romans dan voorheen, word er op de een of andere manier niet meer zo in meegesleurd. Toch is het fijn je weet eens mee te laten voeren in personages, geschiedenissen, verhaallijnen, intriges, taal, constructies. Het is toch wat: iemand heeft er jaren aan gewerkt en jij laat je er al dan niet door grijpen.

Dit boek is rijk en complex, maffe personages en onverwachte wendingen. Hoofdpersoon is een klavecimbel-restaurateur die bij een Museum werkt en die ontslagen wordt omdat hij bij een opening tegen de Koningin praat. Een doodzonde. Zijn beste vriend is omgekomen bij de vuurwerkramp in Enschede. En hij krijgt een klavecimbel ter restauratie en aankoop aangeboden die in een voormalig klooster in Noord-Groningen. In dat huis is ook een bloedmooie zeer getalenteerde en bloedgeile clavecimbeliste, tevens psychiatrisch patiënt. Nou ja, zomaar wat ingrediënten. 

Het is goed geschreven en zeer onderhoudend, ik lees het in een keer uit, het leven bestaat welbeschouwd uit louter gekken. Toch raakt het me niet echt. Wat had het met me kúnnen doen? Of heb ik mijn dag niet? Verwacht ik teveel? Maar het lezen zelf als bezigheid werkt wel zeer helend.

Et Lux Perpetua

Hans zingt in een nieuw Kamerkoor dat '4 bij 4' heet. Het is geen nieuw koor, maar hij is er nieuw bij. Het heeft vandaag uitvoering in het kader van Allerzielen, het jaarlijkse herdenken van de doden. Ze zingen in de middag in de Catharijnekatedraal. Vóór de pauze zingen ze een eclectisch programma (van alles wat) vóór in de kerk, bij het altaar, en na de pauze verdwijnen ze naar het balkon bij het orgel boven achterin, alwaar ze het Requiem van Fauré brengen. Och! Wat prachtig! Zo'n koor hoort ook dáár en niet op het altaar. Iedereen is muisstil en blijft dat ook nog minutenlang als het klaar is. 

Naar dit Requiem kun je wel elke week naar luisteren! Waarom doe ik dat niet?

Novemberweer

Zus&Zwager1 appen dat het zo onwaarschijnlijk mooi weer is voor november dat ze zin in een fietstochtje hebben en of we even naar de bouw zullen gaan kijken. Daar ben ik altijd voor in. Nu het hele rijtje twee verdiepingen heeft moet ik wat verderop gaan staan voor de foto. Zouden over een week alle verdiepingen klaar zijn? En hoe lang zou het metselen vervolgens duren? En dan?

Whiskey club

We hebben weer Whiskey-club, en wel bij Harry en Tineke te Jutphaas. Jutphaas ligt in/bij Nieuwegein, het is zeg maar opgeslokt door Nieuwegein. Ze wonen in een groot statig herenhuis aan het Merwedekanaal. Het huis staat boordevol boeken. De club is een traditie van vier oud-medewerkers (m) van de linkse boekhandel De Rooie Rat, die daar werkten in hun studententijd en indertijd altijd samen naar Frankfurt gingen. Het is Bobby's verleden. Verzamelwoede hebben ze gemeen, onder andere van boeken en van flessen spiritualiën. De vrouwen mogen ook mee.