Drie weken geleden was ik in de Kennemer Boekhandel waar ik vader en zoon boekhandelaar vroeg welk boek ik volgens hen móest lezen. Van de zoon kreeg ik een Argentijnse roman in handen gedrukt over een prediker die met zijn dochter rondrijdt en in een verzengende hitte autopech krijgt. Van de vader de nieuwe Ian McEwan, De Kinderwet. De vorige roman die ik van hem las was On Cecil Beach. Indrukwekkend boek, ook dit weer.
Ik vraag me wel eens af waarom het in de literatuur bijna altijd over liefes- en familieverhoudingen gaat en zo weinig over de wereld van het werk die de mensen toch evenzeer in beslag neemt, wel hier is een antwoord. Hoofdpersoon is kinderrechter Fiona, achter in de vijftig, die dagelijks recht moet spreken in complexe vraagstukken. Zij staat bekend om haar wijze beslissingen.
Thuis heeft Fiona een echtgenoot Jack - hoogleraar klassieke geschiedenis - ook niet de minste - die nog een keer in zijn leven passie en hartstocht wil en aankondigt dat hij een verhouding begint met een jongere vrouw. Hij wil bij zijn vrouw blijven, maar wel haar toestemming voor een affaire. Die geeft ze hem niet dan dan vertrekt hij.
Het werk vraagt al haar aandacht en met name een zaak van een jongen van 17 met leukemie uit een Jehova's Getuigen-omgeving. De ouders noch de jongen willen een bloedtransfusie en het ziekenhuis vraagt toestemming om die toch toe te dienen.
Dus je krijgt haar confrontatie met die jongen en zijn familie enerzijds, en haar lege huis anderzijds. Ze laat de jongen tegen zijn wil behandelen, en daarna is hij haar intens dankbaar, zweert hij het geloof van zijn ouders af, zoekt hij contact en wil hij zelfs bij haar komen wonen. Wat ze allemaal afhoudt, maar het raakt haar wel.
Haar man komt alweer na een paar dagen terug van zijn affaire die op niets uitgelopen is, en dan leven ze wekenlang omzichtig om elkaar heen. Een vrouwenleven waarin het professionele zelf de boventoon is gaan voeren. Het klinkt net of dat niet goed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten