Nu laten we ons al congresserend bijpraten over het eBoek. Voor hen is het een feestje in werktijd. Voor mij is het keihard werken want ik moet na afloop in de avond van vier uur presentaties van heren met enorme ego's een samenhangend verhaal breien.
De kleine ex-collega - tweede van links - moet altijd erg lachen als ze me ziet. En ze is bloednieuwsgierig. Dat stimuleert niet erg te vertellen.
Het voelt altijd een beetje raar om ze te zien. Ik was nooit zo close, we hadden het misschien kúnnen zijn ware het niet dat er op werk niet veel ruimte voor was, teveel reorganisaties, of teveel collega's...
Alleen met Bonnie (links) ging ik wel om, we deden jaren hetzelfde gymklasje in Amsterdam-west. Maandags van 21-22u. Dat was een kleinschalig buurtsportschooltje, echt feest. Maar toen verhuisde ze wegens de Liefde naar Landsmeer. Er hangt altijd iets veelbelovends in de lucht, maar het komt nooit.
En dit alles zomaar in een pauze in de Jaarbeurs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten