Dank je wel-roos

Voor de dames-beheerders van de Facebookgroep Iedere-Dag-Een-Tekening maak ik een dankjewel-roos. Dank jullie wel voor de inspirerende omgeving die jullie creëren. Ze zijn helemaal geroerd. Ze verdienen het. Ik vind ze zó lief en idealistisch. 

The Legacy seizoen 2

Het was 2014 dat we ‘The Legacy’ keken, het Deense familiedrama. Het was nog de tijd van het uitruilen van dvd-boxen. Nu popt ie steeds op in mijn Netflix-aanbevelingen. Er blijken een 2e en 3e seizoen te zijn. Het is wel even diep in het geheugen tasten om alle personages en verhaallijnen uit Seizoen 1 terug te halen, maar ik ben meteen weer hooked. Signe, Gro, Frederik en Emil. En hun hippie-vader Thomas. Het is allemaal weer even erg. Het huis van hun moeder Veronika is naar Signe gegaan, maar de rest is/woont er nog wel. Iedereen is alleen maar met zijn/haar eigen besognes bezig. Signe wil een bestaan opbouwen door medicinale hennep te gaan kweken, maar Thomas zet er doodleuk wiet tussen. Signe is een halve engel maar zelf krijgt ze totaal geen medewerking krijgt van haar (half-) broers en -zus, in feite wordt ze alleen maar tegengewerkt. De spanningen tussen de Geschwister zijn bij tijd en wijle enorm. Je houdt je adem in. O het is weer mooi. 

Gelezen in 2021 (40)

Het is weer tijd voor de lijstjes. Eerst maar de boeken. Zoals elk jaar denk ik dat ik (te) weinig gelezen heb, vooral de tweede helft van het jaar, en dat daarvoor films, series en documentaires in de plaats zijn gekomen, maar nu ik weer tel het is toch nog een respectabel aantal. Het is wel een wonderlijke verzameling, maar dat komt omdat ik meer leen (bibliotheken en e-boeken) en minder koop of - als ik koop - vaak in de ramsj. Dan zitten er minder actuele titels bij. 

1. Naomi Rebecca Boekwijt, Bloedblaren (Atlas Contact)
2. Clairy Polak, Voorbij voorbij (Meulenhoff)
3. Raynor Winn, Het zoutpad (Balans)
4. Colm Tóibín, Brooklyn (De Geus)
5. Nola Hatterman. Geen kunst zonder kunnen (Waanders)

6. Dordrechts Museum. Kijken naar zes eeuwen schilderkunst (Thoth)
7. Thomas Verbogt, Wat is precies de bedoeling (Nieuw Amsterdam)
8. Maarten Asscher, Een huis in Engeland  (De Bezige Bij)
9. Jan de Bruijn (red), Het Gedroomde Museum, Kunstmuseum Den Haag (Nai10 Uitgevers)
10. Karin Bruers, Het zal je moeder maar wezen (Lebowski)

11. Caroline Reeders, U mag even plaatsnemen (Nijgh & Van Dit,mar)
12. De schilders van de Duin- en Bollenstreek (WBooks)
13. Jannetje Koelewijn, Fresia’s voor mevrouw Brak, De laatste jaren van mijn ouders (Van Oorschot)
14. Camilla Läckberg, Zilveren vleugels (The House of Books)
15. Pauline de Bok, De poel  (Atlas Contact)

16. Slavenka Drakulić, Dora en de Minotaurus (Orlando)
17. Inez van Dullemen, Maria Sibylla  (De Bezige Bij)
18. Sabine van den Berg, Dingen die niet mogen (Atlas|Contact)
19. Octavie Wolters, Slot  (Gloude Publishing)
20. Juli Zeh, Nieuwjaar (Ambo|Anthos)

21. Hanna Bervoets, Wat wij zagen (CPNB  Pluim)
22. Reina Crispijn,  Eilandliefde (Z&K)
23. Doeke Sijens, Aangeraakt door een nieuw licht. Alida Pott en de Ploeg (Kleine Uil)
24. Marjoleine de Vos, Je keek te ver (Terloops, Van Oorschot)
25. Jonathan Coe, Klein Engeland (De Bezige Bij)

26. Isabella Werkhoven, Een boek van schilderijen (Waanders)
27. David Vann, Caribou Island (De Bezige Bij)
28. Marianne Frederiksson, Het raadsel van de liefde (De Geus)
29. Majgull Axelsson, Jouw leven en het mijne (De Geus)
30. Linda Olsson, Herinnering aan de liefde (A.W.Bruna)

31. Jens Christian Grøndahl, Dat weet je niet (Meulenhoff)
32. Erling Jepsen, De kop is eraf (Cossee)
33. Fatima Farheen Mirza, Een plek voor ons (Signatuur)
34. Juli Zeh, Onder buren (Ambo|Anthos)
35. Willem Jan Otten, De Om (Terloops, Van Oorschot)

36. Nico Dijkshoorn, Ooit gelukkig (Pluim)
37. Gerbrand Bakker De drie bestaat niet (Terloops, Van Oorschot)
38.  Edzard Mik, Waar de zee begint (De Bezige Bij)
39. Naema Tahir, Eenzaam heden (Prometheus) 
40. Alexine Tinne, Fotograaf (WBooks)

Gelezen in 2020 (39) 
Gelezen in 2019 (31)   
Gelezen in 2018 (42)   
Gelezen in 2017 (46) 
Gelezen in 2016 (47) 
Gelezen in 2015 (42)
Gelezen in 2014 (20)

My favorite songs

Spotify gebruik ik vooral om boven in mijn kapelletje te contempleren. Dat is af te lezen aan mijn persoonlijke Tophonderd. Ik las een bespiegeling over dit soort favorietenlijstjes. De kritische stem zegt dat je er alleen maar meer-van-hetzelfde luistert, de positieve geest ontdekt nieuwe artiesten. Ik heb maar twee Spotify-vrienden, Leen en Dia, van wie ik het altijd leuk vind te zien wie en wat zij nu weer luisteren. Op de iPhone komt bij mij de playlist niet tevoorschijn, op de laptop wel.

Op de Veluwe

Motregen is anders op de Veluwe dan in de stad. Thuis blijf ik vanwege het desolate weer gevoeglijk binnen, maar hier op de Veluwe wil ik desondanks naar buiten. Bos ruikt lekker. Bos is zo divers. Ik ken al heel wat paden en uitzichten in dit bos bij Hoenderloo. Misschien ga ik er op den duur ook individuele bomen leren kennen. De boom/bomen linksboven vind ik net een tutu.

Inwerken

Er zijn haast geen ritten deze maandagochtend na Kerst, alleen één vaccinatierit, maar ik mag ook een Marokkaanse vrouw met een Turks bloemetjeshoofddoekje inwerken als chauffeur

Ze is heel aardig, maar ze praat niet zo duidelijk Nederlands, waardoor ik steeds niet zeker weet of we elkaar goed verstaan en begrijpen. Ze is nogal onzeker qua uitstraling, praat met een hoog stemmetje en giechelt steeds. Geduldig leg ik haar de TomTom uit en laat ik zien hoe je meerdere adressen invoert, maar ze typt steeds foute letters in. 

Als ze rijdt, ze rijdt heél voorzichtig, kijkt ze niet naar de TomTom. Ze doet maar wat. Ze kan niet achteruit inparkeren. Onze enige klant is een bijzonder obese man die gevaccineerd moet worden. Hij moet achterin, maar past niet in de veiligheidsriem. Jij moet hem in zijn riem helpen, instrueer ik haar. En als hij achterin niet past dan moet hij voorin.

Bij de vaccinatiestraat bij de Jaarbeurs is het qua parkeren nogal een chaos, en als ze niet recht zo’n parkeervak in kan met alle gevolgen van dien raak ik wel een beetje getergd. Ik weet nog goed dat ik vroeger nooit met stagiaires kon, zo ongeduldig als ik was en niet mocht zijn. Gék werd ik van onzekere meisjes. 

Aan het eind moet ik per app aan onze chef beoordelen of ze het goed deed. Ik zeg dat ze het goed deed. Ze straalt. Ze vindt ons bij de Buurttaxi heel fijne collega’s. 

X-mas

Ik heb het altijd ongemakkelijk aan X-mas gevonden dat mensen aan elkaar vragen en uit de doeken doen hoe en met wie ze de Kerstdagen doorbrengen. (Misschien schrijf ik hier elk jaar wel over. Ik zal het eens terugkijken.) Nou ja, ook wij hadden onze dinertjes, erg gezellig en erg lekker, en vandaag gaan we tot slot naar Auntie (96) in Ommoord. 

Auntie ligt in bed als we arriveren. Theetijd. ‘Ik ben ziek’, zegt ze, maar vervolgens klaart ze helemaal op en gaat ze opgewekt mee naar het café beneden dat in kerstsfeer is omgebouwd. Allemaal Anton Pieck-taferelen. Ze doen in dat huis zoveel leuks en lekkers voor de mensen. 

Raar om daar te zitten. Vrij uitzicht op oude mensen die geestelijk de weg helemaal kwijt zijn, in dat café met hun bezoek: kinderen, kleinkinderen, neven, nichten. Dat bezoek begint steeds tamelijk monter, waar-gaan-we-zitten, wat-is-het-hier-mooi-versierd, wilt-u-een-kopje-koffie, maar de conversaties lopen overal dood. Je ziet aan alles dat de oude mensen het allemaal niet meer weten. Maar toch: Auntie is zó blij dat we er zijn. 

Katholieke kerst

Mijn Eerste Kerstdag 2021 is een beetje katholiek, helaas vanaf de bank thuis. Eerst kijk ik naar de Eurovisie-eucharistie vanuit een Franciscaner kerk in Orsay in Frankrijk, dan naar het ‘Urbi et Orbi’ van de Paus in Rome en tenslotte een uitzending met operazangeres Francis van Broekhuizen ook in Rome samen met presentator Wilfried Kemp. Beiden homosueel, maar dit terzijde. 

Raar om die beelden van mensen bijeen te zien. Blijkbaar mogen de mensen in Frankrijk nog wel naar de kerk, hoewel wel met mondkapjes op, maar daar hanteert men nu geen anderhalve meter afstand. En het Pietersplein in Rome staat ook vol met honderden mensen, hoewel niet zoveel als weleer. Al die afstandsregels heb ik inmiddels helemaal geïnternaliseerd. Maar een kerkkoor dat zingt met mondkapjes op is toch raar. Alleen de dirigente en de priester mogen het kapje af en toe af. 

Eucharistie in Orsay: https://www.npostart.nl/KN_1677405

Kerst in Rome: https://www.npostart.nl/POMS_S_KN_16731063

Ziekjes

Ik heb een akelige dag en nacht achter de rug na de boosterprik. Alles doet zeer. Spieren. Gewrichten. Hoofdpijn. Beetje misselijk. Beide bovenarmen zijn pijnlijk, terwijl ik toch maar in één geprikt ben. Ik kan niet op mijn zij liggen. Ik ga geloof ik de kerstgasten maar afzeggen, zeg ik vanmorgen tegen Bobby die naar zijn werk gaat. Nee, zegt hij, dan maken we toch gewoon een tosti. 

Sabrina

Schoonzusje die enige jaren in Istanbul woonde en in diverse landen in het midden-oosten werkte is weer terug in Nederland. Ze belt. Ze heeft een oud-collega, Sabrina, een jonge Afghaanse vrouw van 22, zeg maar meisje, die naar Nederland is gevlucht maar haar familie achter heeft moeten laten. Helemaal moederziel alleen. Ze heeft inmiddels al in vier oorden gewoond, het laatst in Heumensoord in het bos bij Nijmegen. En nu is ze overgeplaatst naar Heeg. Daar woont ze nu in de opvang in de Stayokay. Naar Heeg! foetert mijn schoonzusje die nu naar Heeg op bezoek moet en het is koud en naar en vanwege omikron  is er geen horeca open. Moeten ze in de koude auto kletsen. Brr. ‘Maar ik ken iemand in Heeg!’ zeg ik. ‘Ik koppel jullie!’

En nu is iedereen weer thuis en was het een leuke geslaagde dag. Voor Sabrina was het het eerste Nederlandse huis dat ze van binnen zag. Ze kreeg appeltaart en een iPhone, en de beetje mensenschuwe hond ging naast haar op de bank. Het is haast een Kerstverhaal.

Alexine

In de ban van Alexine Tinne, 19-e eeuws fotografe en ontdekkingreizigster. Beroemd. Er zijn veel boeken over haar geschreven, maar ik heb er geen gelezen. 

Nu is er weer een verschenen met daarin haar fotowerk, bij een foto-expositie in het Haags Historisch Museum (daar ben ik nooit geweest). Die tentoonstelling is niet te bezoeken nu, maar ik heb het boek maar besteld, dat inderdaad vol oude foto’s staat uit de allereerste fotografie-jaren halverwege de 19e eeuw, toen er nog met glasnegatieven werd gewerkt. E

Dan stoort het als je haar basis-ontdekkingsreizigersverhaal niet goed kent. Dochter uit een puissant rijke Haagse familie. Vader vroeg overleden, die rijk geworden was van de suikerplantages in Guyana. Dus moeder en dochter konden het geld niet op krijgen. Zij gingen reizen. Niet met zijn tweeen, maar met een enorm gevolg, als twee koninginnen. U weet het ongetwijfeld allemaal, ik ben vast de enige die dit niet weet. Maar nu wel.

De  hele middag gelezen en gekeken wat los en vast te vinden is, inclusief twee afleveringen van een VPRO-serie ‘Hanlons Helden’ uit 2013 met Redmond O’Hanlon die haar achterna is gereisd de Nijl af. En daar in de woestijn ook nog Arita Baaijens met haar drie kamelen tegenkwam.

https://www.vpro.nl/programmas/o-hanlons-helden/seizoen-2/1.html

In de rij

Sta vroeg op, want ik moet naar Woerden voor mijn boosterprik. Als je in Utrecht woont word je of naar de Jaarbeurs, of naar Woerden, Nieuwegein of Hilversum gestuurd. Overal sta je een uur in de rij, hoor ik van alle kanten, lees ik ook in de kranten, ook al heb je een afspraak. En dat met die kou. Brr. Dus een warme fleece aan en een maillot onder de spijkerbroek. Ik had ingecalculeerd dat ik ook nog een kwartier zou moeten ramenkrabben. Maar dat valt mee, vanochtend vroeg is de vorst verdwenen, alhoewel het wel weer ijzelt.

Een uur later: het valt allemaal enorm mee. Misschien tien minuten in de rij, hoogstens, maar die rij staat binnen, niet buiten. 

Verloving

Sinds ik gisteren ineens over twee oude begraafplaatsen liep is het graf van Vati en Mutti weer in mijn gedachten. Zelf ga ik er niet vaak naar toe, Emmen is té ver, en wat heb ik er verder nog te zoeken? Maar ik ben niet meer zo tevreden meer over de verlovingstekening die ik in 2012 maakte voor op het graf. Was ik toen ook al niet, maar toen zag ik mezelf niet in staat er iets beters van te maken. Nu heb ik ineens een nieuwe gemaakt. Het was 1945 geloof ik. ‘Ze zijn in elk geval gelukkig begonnen’, zei Ingrid toen ik vertelde over de tekening op hun graf.

http://lucietheodora.blogspot.com/2012/07/icoon.html

https://lucietheodora.blogspot.com/2013/05/het-graf.html

Boodschappen halen

Het is raar met de boodschappen dezer dagen. Officieel zitten we weer in een lock down en is alles dicht, behalve dan de essentiële winkels, maar in ons winkelcentrum zitten bijna alleen maar 'essentiële' winkels. De AH, de Turkse groenteboer, de Islamitische slagerij, de bakker, de slijter, de Etos en Kruitvat: allemaal open. Alleen de bloemenwinkel, de Blokker en de Zeeman verkopen via een loketje.

Ik heb een dunschiller nodig, want onze dunschiller is al drie dagen kwijt. Is die per ongeluk met het groente-afval in de vuilnisbak terecht gekomen? Wie zal het zeggen. Dus ik kijk bij de Blokker op de site en die heeft ze. Maar die mag ik online niet bestellen want die kosten onder € 10. Nou ja dan ga je maar bellen. En dan leggen ze ze klaar. Als ik wil pinnen vragen ze me toch de winkel in.

Claire darling

Gezien bij NPO Start de film 'Claire Darling' uit 2018. Hij werd afgelopen zondag uitgezonden door de VPRO. De film is van documentairemaker Julie Bertuccelli. Het is een speelfilm die gedraaid werd in het monumentale huis van haar kunstverzamelende oma Claire, gespeeld door actrice Catherine Deneuve. Claire krijgt bezoek van haar dochter, na twintig jaar nauwelijks contact (die dochter wordt gespeeld door Deneuve's echte dochter Chiara Mastroianni), omdat Claire ineens alle kostbaarheden voor bijna niets wegdoet. Het is een intens moeder-dochterdrama, met de spullen als conversatie-objecten. Mooi al die spullen en die betekenisvolle momenten. 

Terugzien:
https://www.npostart.nl/claire-darling/19-12-2021/POW_05102066

Oost

De Duitse Freundinnen gaan wandelen einde middag door de ijzige koude, en ik mag mee. Zij wonen in Utrecht-oost in de buurt van het deftige Wilhelminapark en wandelen vanuit daar. Zij flaneren door hun park en scharrelen langs de rafelranden, waarbij de Oost-Duitse die nogal esoterisch is de andere twee over de sterren doceert.

 

Dus vandaag leer ik weer diverse rafelranden kennen. Het zijn gebiedjes waar ik normaal af en toe langs fiets, niet loop. De Abstederdijk. De voormalige spoorbaan die nu een park is: Park Oosterspoorbaan. De vier forten bij Lunetten. Twee begraafplaatsen: Soestbergen en Kovelswade. De Kromme Rijn. 

Houd de dief!

Er is even veel communicatie tussen de Telefoonprovider en mij. Omdat zij mij geen verslagje sturen van alles wat telefonisch en in de winkel besproken is stuur ik zelf nog maar een verslag naar hun afdeling 'Phishing'. En vandaag krijg ik van een juriste een lange mail terug. Zij hebben geprobeerd het pakje terug te halen, meldt zij. Nu blijft de track-and trace-code melden dat het pakje nog niet bij PostNL is. Ik denk dat het voorbij is, ook al zullen we waarschijnlijk het hoe-en-wat van deze diefstal nooit weten. Het is hem/haar niet gelukt. Ik werd er aardig gestresst van, maar ik heb geloof ik heel adequaat gehandeld.

Heur haar

Om redenen ben ik al een tijd niet naar de kapper geweest en nu kan het niet meer. Het was denk ik in september dat een van de Duitse vriendinnen mijn haar opstak. Toen was het nog te kort. Ik kocht wat klemmetjes en probeerde wat. Maar ik zie niet goed wat ik doe. Het zit heel lekker met het haar omhoog. Het staat ook best leuk, al herken ik mezelf niet meer in mijn spiegelbeeld. Maar al een maand oefen ik er nu mee thuis. En de laatste week ga ik er ook mee onder de mensen. Vorige week herkende Leen me niet op het station. Zij zei: ‘Jij bent nu echt zo’n knappe vrouw van in de zestig.’ Zij is een meester in het complimenten maken. 

Zelf zie ik steeds alleen maar de voorkant. Gelukkig was Hani501 zo lief voor mij een foto van de achterkant te maken. 

Opsteker:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/09/opsteker.html

Maestro

Omdat net toen ik onlangs bij Zus4 te logeren was in MeckPom de eerste aflevering van de nieuwe dirigeerserie 'Maestro' was en zij daar al jaren met groot genoegen naar kijkt keek ik mee. En het is me toch leuk. Eerst was het even wennen omdat het een serie is met BN-ers die willen (leren) dirigeren en ik de helft van de BN-ers niet kende. Wel kende ik Henk Spaan, Simone Kleinsma, Plien van Bennekom, Pieter Jan Hagens, maar niet kende ik Eva Claven (presentatrice en radio-dj), Sor (rapper en producer) en Bram Krikke (radio-dj en presentator). Dus ik google me weer een ongeluk. Maar het is geweldig leuk, mensen lopen zo tegen de grenzen van hun kunnen aan of ze blijken een onverwacht natuurtalent. Sommigen zijn behoorlijke aanstellers, andere stijve harken. En dan steeds het thuisfront dat daar trots in die klassiek zaal zit. Het is echt een aanrader, als u nog niet begonnen bent: steek in! Zondagavond live of terugkijken.

Terugkijken Maestro:
https://www.uitzendinggemist.net/programmas/4904-Maestro.html

Eva Cleven:

Sor:

Bram  Krikke:

Plien van Bennekom:

Simone Kleinsma:

Pieter Jan Hagens:

Henk Spaan:

Geroosterde bloemkool

Zus&Zwager3 komen eten en ik heb mij voorbeeldig voorbereid, al zeg ik het zelf. De soep ‘s middags gemaakt en de rest voor zover kan voorbereid. Je moet bijvoorbeeld de kip een uurtje koken in kruidige bouillon. Omdat de bloemkool eerst geroosterd moet worden en daarna met de rest gebakken maak ik maar een tijdschema zodat ik ook nog gezellig bij het borrelen vooraf kan zijn. Het is een onverwacht lekker maaltje. Sinds ik keto kook komen er allerlei bloemkoolvarianten langs die ik niet kon bedenken. Nu weer met pesto, creme fraiche en zongedroogde tomaatjes. En dan nog geraspte kaas eroverheen.

Een beetje machtig is dit eten wel. Omdat de anderen er gebakken aardappeltjes bij eten zitten zij na afloop wel een beetje vol.

Vrijdagavond reed ik in een diepe duisternis terug van Friesland naar Utrecht en luisterde ik naar het radioprogramma ‘Mangiare’ van Petra Postel over eten. Ze hadden de verkiezingen van het lekkerste gerecht dat luisteraars hadden ingezonden dat ze ooit hun geliefde als eerste maaltijd hadden voorgezet. ‘First Plates’. De genomineerde luisteraars mochten een verhaaltje doen over die maaltijd in kwestie en hoe de nieuwe geliefde had genoten, iemand kookte die recepten voor de jury en die smikkelden en smulden dat het een oordeel was en dan de jurering. Ik wist niet dat ik het in mij had, een uur lang naar mensen luisteren die het over recepten hebben. Yvette van Boven vertelde dat zij en haar man twee keer per dag voor elkaar koken en eigenlijk alleen over eten praten. Ik vond het echt leuk.

Recept:

https://ketoenzo.nl/gezondheid/lchf/geroosterde-bloemkool-met-kip-pesto-en-gedroogde-tomaatjes/

Radio-uitzending ‘Mangiare!’:

https://mangiare.ntr.nl/

Fraude?

Mijn Provider-account is niet meer toegankelijk. Ik ga naar de Provider-winkel, omdat ik toch liever met een persoon praat dan met een anonieme telefonische helpdesk-medewerker. Deze medewerkster zegt dat het gezien mijn telefoongedrag zeer onwaarschijnlijk is dat ik een iPhone12 besteld zou hebben. Ze stelt vast dat er geen account (meer) van mij is. Dus we maken een nieuw account aan.

Zij zegt: 'Degene die deze telefoon via uw account besteld heeft kan ook uw e-mail gehackt hebben en weet dan ook de de track-and-trace-code en uw adres en de aflevertijd.' Dus heb ik nu eerst mijn wachtwoord voor de e-mail gewijzigd.

Ze adviseert dat  ik het best dat ik op het moment van afleveren a.s. dinsdag check of niet iemand in de buurt van mijn huis staat om te proberen het pakje in ontvangst te nemen. Al met al een vervelende duistere affaire. Ik stuur maar een  mailtje naar de Phishing-afdeling van de provider of ik uitkomst van hun onderzoek hieromtrent kan ontvangen. Nee heb je.

Lockdown

Vandaag zouden we overdag gaan zingen met het koor. Want in het licht van de Coronaregels van twee weken geleden mag dat nog wel. Maar in het licht van de naderende totale lockdown zoals gisteravond laat in alle kranten voorspeld / aangekondigd vanwege de dagelijkse verdubbeling van de besmettingen met de omikron-variant besluit ik toch maar niet te gaan. Het is allemaal maar lastig. De regels, het zelf beslissen. De kersten. Wat is wijsheid? Het advies om met niet meer dan vier bijeen te komen en dan de grootfamilies die dit advies aan hun laars lappen. Waar ze makkelijk met tien of meer bijeen gaan komen. Want familie. Wij zijn met ons tweeën maar een kleine kern, en de mensen om ons heen ook. Wij nodigen gewoon een of twee uit. En doen alles zoveel mogelijk volgens de regels. Maar onze tweede kerstdag is een etentje met tien. Uit acht huishoudens. Ik weet het niet. 

Het koor zeg ik voor nu maar af. Sommige koorleden volgen mij, maar de meesten gaan wel. Noemen het 'paniekvoetbal'. Ik beledigd. Of is het inderdaad paniekvoetbal?

Datalek?

Er valt een mailtje in mijn mailbox afkomstig van mijn telefoonprovider, waarin staat dat mijn bestelling morgen wordt afgeleverd. Huh? Het blijkt om een dure iPhone 12 met abonnement te gaan. Huh? En dan een factuur. 1200 euro. Dat het bedrag automatisch wordt afgeschreven. Huh? 

Ik bellen naar de provider, maar dat is geen sinecure want we werken met een keuzemenu waar deze vraag niet bij zit. Als in een loop zwerf ik in dat keuzemenu van getal naar getal. En weerom. Uiteindelijk krijg ik een mens aan de lijn, maar zij vindt mijn vraag te ingewikkeld en verbindt mij door, waarna ik wéér in dat keuzemenu verdwaal. Like a nightmare. 

Na een kwartier krijg ik eindelijk weer een meisje aan de lijn, maar nu een andere. Moet ik het hele verhaal weer doen. Ik heb niets besteld, zeg ik weer. Komt dat mailtje wel echt van u? Ja dat kwam van hen. Zij ziet het ook in hun systeem staan. Er was op 7 december een bestelling geplaatst maar ook weer geannuleerd, en vanochtend dus weer. 

Haar advies: ik moet het pakje als het bezorgd wordt in elk geval niet aannemen. Er moet voor getekend worden. Maar wat kan hier achter zitten? vraag ik. Dat weet ze ook niet. Ze gaat het aan de afdeling fraude doorgeven, want dit heeft ze nog niet gehoord. Gaat u uw inlog maar wijzigen. 

Maar inlog wijzigen lukt niet. Inloggen niet en wachtwoord wijzigen ook niet. Heeft iemand heeft mijn inlog en mijn wachtwoord? Maar wat hebben ze eraan als dit pakje naar mij wordt gestuurd? Kan ik een afschrift krijgen van dit telefoontje? Nee dat kan niet. 

Het is héél stresserend. Moet de komende week bij de bank dagelijks alle incasso’s checken en deze dan blokkeren. Morgen maar naar de providerwinkel om er een mens over te spreken.

Lumen

Wil je je eigen stad wat meer waarderen, dan heb ik een tip. Nodig Leen uit. Die is zo enthousiast, dat je niet anders kunt dan haar gelijk geven. Ik heb haar al een tijd niet gezien of gesproken. Ik weet eigenlijk niet waarom, het zal wel Corona zijn, dus ik denk: Ik moet maar eens iets héél leuks verzinnen om haar naar Utrecht te lokken. 

Maar het kost helemaal geen moeite, ze vindt het een goed idee en komt meteen, zoals we dat altijd deden en doen. 

We spreken om 17u af bij Utrecht CS en gaan vanaf daar het Lumen Trajectum lopen, de lichtsculpturenroute van Utrecht. Amsterdam heeft ook een lichtshow, en die gaan we ook doen, spreken we alvast af, in januari. Nu beginnen we bij TivoliVredenburg. 

Jaren geleden liep ik de lichtroute ook al eens, herinner ik me nu, en toen was minstens de helft van de sculpturen / lampen stuk. Ook nu gaat niet alles van een leien dakje: de eerste vier lichtwerken van de route kunnen we helemaal niet vinden. 

Toch is het heel genoeglijk, het alsof we op speurtocht zijn in een donkere stad. Want de avondlockdown heeft wel weer als effect dat er maar weinig mensen in de stad zijn, al na zessen nu alles om vijf uur dicht gaat. Het is ineens zo mooi mysterieus is in de duistere oude binnenstad. Ook van Utrecht.

Er zijn nog twee vriendinnen die de route lopen, alleen heel anders, die komen we af en toe in het donker tegen. Bij een Thais afhaalrestaurantje bestellen we wat eten. We eten het op op een leeg terras op het Ledig Erf. Daar fietsen de fietskoeriers af en aan. In lege restaurants zien we eigenaren en koks zitten wachten op bestellingen. ‘n Ervaring als een droom. Het voelt alsof het diep in de nacht is. Een buitenwijk heeft deze sfeer toch niet. Een halve nacht lig ik wakker denkend aan de nachten toen ik in de Jordaan woonde.

http://talesandtours.com/guide/854/trajectum-lumen-wandeling.html

Landjepik

Ik heb gekeken naar de documentaire Blue Box van de Israelische documentairemaakster Michal Weitz over haar overgrootvader Joseph Weitz die de voortrekker was van het verwerven van land voor Joden in Palestina vanaf begin 20e eeuw. Anderhalf uur, geen moment verveeld. De zionistische beweging collecteerde in blauwe collectebussen geld voor het Joods Nationaal Fonds. Crowdfunding avant la lettre. Een van de dingen waar hij beroemd om werd waren de bossen en later ook nederzettingen. Maar ook van de ‘transfer’ van de Arabieren, na het uitroepen van de Israëlische Staat in 1948, het gelijkmaken met de grond van de door de Palestijnen verlaten dorpen en daar ook weer bossen planten. In hun familie werd er weinig over gepraat. In de kast staan dagboeken waarin haar overgrootvader zijn leven en projecten beschrijft, 5000 pagina’s, 80 jaar. Haar vader en zijn broers hebben ze nooit gelezen. Heel indrukwekkende documentaire, hoe in een eeuw tijd de joden bijhna  het hele land overnamen van de Palestijnen. Door het kopen van land.

https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2021/blue-box.html

Kastanjemanden

Een ouderwetse scandithriller: 'Kastanjemanden'. Kastanjemannetjes. Met een vrouwelijke minister wier dochter twee jaar geleden verdwenen is, een vrouwelijke rechercheur - een alleenstaande moeder  die zo bevlogen moorden oplost dat ze geen tijd heeft voor haar dochter. Een tweede rechercheur die van buiten is en een beetje zonderling is. Maar wel slim. Er worden vrouwen vermoord. Gruwelijk. Acht afleveringen. 

Booster

Het RIVM meldt zojuist dat mensen geboren in 1957-1959 een afspraak kunnen maken voor de boosterprik. Voor die afspraak moet je eerst een lange vragenlijst door-exerceren, en dan blijkt dat ik toch nog niet mag, want je mag pas als je laatste prik 6 maanden geleden was. En wij van 1957-1959 kregen Astra Zeneca-prikken en daarbij zat tussen de eerste en tweede prik vrij veel tijd. Mijn eerste prik kreeg ik op 13 april en de tweede op 22 juni, lees ik terug in de CoronaCheck-app. Dus ik mag pas na 22 december. Er blijkt gelukkig een beetje te goochelen met het afsprakenprogramma, dus nu heb ik een afspraak over tien dagen in Woerden. In het voormalig hoofdkantoor van Campina.

Zwarte Berg

Will heeft het gebied Zwarte Berg & Einde Gooi boven Hollandsche Rading uitgezocht voor een niet-zo-lange zaterdagochtendwandeling. Het is deel van het Goois Natuurreservaat en grenst aan de Hoorneboegse Heide en het Vliegeld Hilversum. Ik vind het OK, lekker dicht bij Utrecht, al ben ik ook een beetje sceptisch omdat het maar kleine natuurgebiedjes zijn met diverse asfaltwegen erdoor. Waar je dan als je pech hebt steeds op stuit. Maar door de combinatie mist en zon is het er prachtig sprookjesachtig. We lopen extra langzaam om de ervaring langer te laten duren.

Rego

De Netflix-serie Glória over Portugal in de jaren zestig (waar ik eerder deze week over schreef) hielp me over de drempel om naar het Kunstmuseum in Den Haag af te reizen voor de tentoonstelling van de Portugees-Britse kunstenares Paula Rego. (Op de radio hoorde ik trouwens een itempje van NOS-correspondent Rop Zoutberg dat de Portugezen niet allemaal zo blij zijn met die serie omdat die hen pijnlijk herinnert aan die lange periode 1926-1974 met de wrede dictatuur.) 

Daar doet deze tentoonstelling ook. Het is heel mooi intens werk waarin de beleving van vrouwen centraal staat. Waar er dictatuur is, daar worden vrouwen wreed onder de duim gehouden, vaak door kerk en staat. Paula Rego werd in 1935 geboren in Lissabon, dus de gevolgen van die dictatuur zit in al haar vezels. Haar vader zei al tegen haar toen ze klein was dat Portugal een verschrikkelijk land was voor vrouwen.

Ik herinner me het nog goed, jaren zeventig, die militaire dictaturen in Spanje Portugal en Griekenland, en in Zuid-Amerika. Daar was geen hippietijd en flower power, en daar was de vrouwenonderdrukking nog wel een graadje erger dan bij ons. Zij hebben andere beeldtaal, en die is tamelijk om die kunst te zien. En in 1974 de Anjerrevolutie die aan de dictatuur in Portugal een einde maakte. Maar daarmee was de vrouwenonderdrukking nog niet aan zijn eind.

Dat vond ik het naarst aan die serie Glória, hoe vrouwen behandeld, mishandeld, werden. Meisjes werden geacht te trouwen. Jongens werden geacht te vechten in de gruwelijke oorlogen in de Portugese koloniën. 

Nou ja en die achtergronden zie je terug in het werk van Paula Rego, die in Nederland niet zo bekend is maar in de UK in het Tate Modern eerder dit jaar een grote expositie had en in Portugal een eigen museum heeft. Het werk wordt magisch realistisch genoemd. Het zijn verhalende afbeeldingen. De vrouwen die zij schildert zijn mensen die in die bovenbeschreven wereld leven. Sterke vrouwen met weinig kansen tot zelfontplooiingen en veel innerlijke pijn. Het ergst geldt dat voor een reeks van schilderijen van jonge vrouwen, schoolmeisjes die begeven illegale abortus hebben ondergaan. Ze liggen in pijn op de grond, in bed. Die schilderijen zijn in 1998 gebruikt bij het referendum voor legalisering van abortus in Portugal. En voor een serie van een vrouw op een oranjegele divan, geïnspireerd op fotografie van ‘vrouwen in hysterische toestand gemaakt in opdracht van de 19e eeuwse psychiater Jean-Martin Charcot.

TV programma ’Close Up: Paula Rego - Secrets and Stories’ op 

https://www.npostart.nl/AT_300003466

Kleumen

Op Radio1 luister ik naar Humberto Tan met de verkiezing van het beste non-fictie-boek van 2021. Alle genomineerden komen aan bod: het is een heel interessant lijstje al kan ik de lijst genomineerde titels nu even niet ophoesten. 

Op een gegeven moment hoor ik een zin die me treft, het gaat over ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in het algemeen en de temperatuur op kantoor in het bijzonder. Het komt erop neer dat vrouwen het vaker koud hebben dan mannen. Vrouwen willen de verwarming hoger, zowel thuis als op kantoor, en doen vaker dan maar een extra vestje aan. Het levert thuis (en op het werk?) niet zo fijne discussies op. 

Dat raakt iets, want ik hoor Bobby inderdaad vaak mopperen op dat het ergens veel te warm is. Bij zijn moedertje was het te warm, bij de tantes was het te warm, en als ik de verwarming op 21 graden zet vind hij het ook veel te warm. Dus die staat hier altijd op 20 graden en ik doe daardoor vaak een dekentje over.

Nu hoor ik voor het eerst dat het wetenschappelijk is aangetoond dat mannen het eerder warm hebben dan vrouwen. Zij hebben spieren en wij hebben vet. En dat dat gráden scheelt. Dus of de een doet een extra vestje aan of de ander doet een vestje uit. Dat het wetenschappelijk aangetoond is helpt erg. Ik zet vanaf nu de thermostaat op 21.

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/5259113/vrouwen-sneller-koud-dan-mannen-onderzoek-universiteit-tel-aviv

Patat

De lange sessies met de consulente zijn voorbij, al met al waren het er vijf sinds juli. Omdat ik dat graag wil mag ik nu nog één keer in de maand komen wegen. De stok achter de deur. De consulente is heel tevreden over mij, ik zelf wat minder. Er is in totaal nu zo’n acht kilo verdwenen wat heel fijn is, maar ik wil nog even door. Maar ook heb ik een beetje genoeg van dat koolhydraatarm en heb ik erg veel zin in brood, patat en worstjes. 

Bij Zus4 - die zich goed in de keto had ingelezen - aten we op een avond een koolraap-ovenschotel met romige kaassaus. Heerlijk bereid door haar jongste zoon. Koolraap had ik al heel lang niet gegeten. Dat was iets van vroeger thuis. Koolraap ligt maar heel soms bij AH. Maar de Turkse groenteboer heeft al die knollen wel. Dus ik had maandag gelijk ook een mooie koolraap-ovenschotel bereid. Dus nu met die kou maak ik een mooi bord ovenpatat van het restantje koolraap. Ik zou het haast geloven.

Glória

Wat moeten we na Downton Abbey? Daar kan toch niets aan tippen. Ik weet het niet. Bobby die de VPRO-gids van voor naar achter leest pikt daar de tip op voor de spionage-serie ‘Gloria’, jaren zestig, Portugal, Koude Oorlog. Wordt aangeprezen als zéér onderhoudend. Tien afleveringen. Nou heb ik wel vaker bij spionagefilms dat ik ze niet helemaal kan volgen, veel personages, veel verhaallijnen, veel mogelijke slechteriken. Maar hier zijn ze ook nog allemaal Portugees, jaren zestig, en niet eenvoudig van elkaar te onderscheiden.

De vormgeving en types zijn  een groot genoegen, alleen al de prachtige kleurige jaren zestig BMW’s.  Plaats van handeling is een Amerikaans zendstation in the middle of nowhere op het Portugese platteland. Zij zenden radio-uitzendingen uit naar Rusland. We hebben dus de Amerikanen met hun CIA, de Russen met hun KGB en de Portugese geheime dienst PIDE. Portugal had toen nog een fascistische dictator Salazar en was in diverse Afrikaanse koloniale oorlogen verwikkeld, o.a. in Angola en Mozambique. Die Portugese jongemannen die daar moesten vechten maakten daar afgrijselijke gruwelen mee. João de zoon van de minister is dubbelspion, hij werkt voor de Russen en de PIDE. 

Bijzonder is dat zo’n serie én niet-te-volgen kan zijn én onderhoudend, tegelijk. 

https://www.nporadio1.nl/fragmenten/nieuws-en-co/a517f6b9-46a4-4adb-9b1d-533a2f6d556c/2021-12-10-netflix-hit-is-pijnlijke-herinnering-voor-portugezen

De sloffen des levens

De Noorse kerstsokken (de onderste) kocht ik vijf jaar geleden in Travemünde, toen Bobby en ik er een week in een Landal-huisje logeerden. Aan het strand. In november. Brr. Blijkbaar was ik mijn pantoffels vergeten. Het was een heel leuk weekje weg. Travemünde ligt aan de Ostsee, boven Lübeck. Aan de monding van de Trave, zoals de naam al zegt.

Om in Travemünde zelf te komen moesten we eerst met een veerpont de Trave oversteken. Daar waren wat  stomme winkeltjes, en twee of drie restaurantjes. Daar vond ik deze sloffen voor geen geld. Ik had een maat te groot genomen uit angst dat ik te kleine sloffen zou hebben, maar omdat het nogal snijdend koud was had ik ze niet gepast. Veel te groot. Ik heb er jaren op lopen sloffen. Maar zo gehecht. De herinnering.

Nu wilde Zus4 voor haar Schwiegertochter voor kerst pantoffels kopen. Ik had de Schwiegertochter de mijne laten zien en die vond ze leuk, maar ze hoefde ze niet, nee, want ze waren ook haar veel te groot terwijl haar voeten twee maten groter zijn dan de mijne.

Dus wij met zijn allen elk op zijn/ haar eigen telefoon pantoffels zoeken. Dat is een leuk gezelschapsspel. Zus4 koopt alles bij Amazon. Nou is dat wel te begrijpen als je zó op het platteland woont, maar ik als stadsbewoner kies toch voor de fysieke winkel. Alleen al om te passen. En het kletspraatje. Voor mijzelf vond ik bij Bol.com deze, die van Scapino waren. Die winkel zit in Utrecht aan de Oudegracht en heeft m op voorraad. 

Appeltaart

In het kader van ‘Nee heb je, ja kun je krijgen’ stuur ik in het begin van de avond een mailtje aan de aanjager en ‘baas’ van de Appeltaartconcerten. Want hun concert - ditmaal in de Domkerk - is uitverkocht. Misschien herinnert u zich de bijzonder leuke Appeltaartconcerten die ik bijwoonde in de tuin van Slot Zuylen. In het woud van Corona-beperkingen vinden deze creatieve musici elke keer weer mogelijkheden. Overdag tot 17u mogen wél concerten. Of er misschien een plek over is of dat er misschien iemand afgezegd heeft. Eerst komt er een mailtje terug dat er écht geen plek is, maar om half elf komt er een nieuw mailtje: mevrouw Schoonveld heeft afgezegd en ik mag ik haar plaats. 

Die Appeltaart-musici zijn professionele klassieke musici - vrienden - die af en toe in buurt- en verzorgingshuizen en op scholen optreden. En om een klassiek concert voor de mensen die het fenomeen niet kennen nòg aantrekkelijker te maken serveren ze na afloop koffie met appeltaart. 

Het is prachtig. Er mogen dus niet zoveel mensen in vanwege de 1.5 meter, maar al met al zijn het er toch vele tientallen. Wel wordt als het concert net begonnen is alles weer stopgezet, want er moeten nog wat busjes uitgeladen worden. Busjes? En dan komen er tientallen stokoude mensen binnenrollen in rolstoelen uit verzorgingshuizen. Familie of vrijwilligers die de rolstoelen duwen.

De muziek is prachtig, het is allemaal even mooi en ontroerend dat sommige mensen het leven van anderen zo opfleuren.

Terug

Heen was het zeven uur rijden en terug is ook weer zeven uur terugrijden. Zonder enige file. Weer weg uit de sneeuw-droom-plaatjes en het droomhuis in MeckPom en de gezellige Adventssfeer naar het ook wel gezellige maar toch anders en sneeuwloze Nederland. Dd laatste twee uur weer de Nederlandse discussies in plaats van de Duitse. Zij hebben al een nieuw kabinet, dat gedurende de dag bekendgemaakt wordt. Zij hebben een nieuwe minister van Volksgezondheid. Van Corona. Wij nog steeds niet. En misschien blijft Hugo wel.

De terugweg heb ik meer last van slaperigheid dan de heenweg. Ik moet wel vier keer een hazenslaapje doen. 

Leeg land

Er is in en om KiKo weer sneeuw gevallen. We gaan een wandeling maken. Wat een mooi leeg land. Geen mens te bekennen. Eerst lege akkers en dan een leeg bos.

Ongetwijfeld wonen hier veel dieren, naast de productiedieren die de mensen hier houden, zoals koeien en schapen. We zien herten en ongetwijfeld zijn er veel wilde zwijnen. Maar voor de naïeve wandelaar is er de leegte. 

Kirche

Hier in Duitsland wordt er van overheidswege nog goed voor de kerk gezorgd, in elk geval voor de Evangelische Kirche. Elk durp heeft een verwaarloosd middeleeuws kerkje en de jonge dominee sjeest op zondag van hot naar haar om zoveel mogelijk gelovigen te bedienen. In dit kerkje in Kirch Kogel komt vaak helemaal niemand. Dan rijdt hij door. 

Vandaag is het volle bak met vier personen. Zus4 en ik, en de beide ouders van de dominee. De vader van de dominee is duidelijk geen gelovige, maar hij houdt toch van zijn enthousiaste zoon. De moeder gaat er vol in mee. Er is geen koster meer: die buurvrouw is oud en ziek. De dominee doet alles zelf. Deur open, kaarsen aansteken. Zijn muziekstandaard is het altaar. Hij zingt en speelt goed. Collecteren doet hij voor cursussen voor jonge mensen die andere jonge mensen in nood psychologisch bijstaan, wat zeker nodig is in deze Corona-tijd.

Gundermann

We kijken op Netflix naar een film over het leven van de DDR-zanger Gundi Gundermann. Bijzondere film, duurt ruim twee uur. Het eigene van de DDR-cultuur, wat veel Ossi’s na de Wende toch misten. Deze liedjeszanger was ook mijnwerker, deed het zingen en arbeiden altijd naast elkaar. Na de Wende kwam uit dat hij - zoals zovelen, ook schrijvers - een informant voor de Stasi was geweest. Het is een waargebeurd verhaal, ik had nog nooit van hem gehoord.

Sociale werkplaats

Ik heb mij te KiKo geheel vrijwillig aangemeld voor het maken van de kerstpakketten. De 50 medewerkers krijgen allemaal een rugzakje met het bedrijfslogo met daarin een jas met een bedrijfslogo, pepernoten, een chocoladeletter, een stukje kaas, en een waardebon voor de supermarkt  Famila. Mijn taakje is de kaarten te vouwen en er een gelukwens in te plakken. En een sticker met Frohe Weihnachten op de enveloppe. De jassen zijn al wel gearriveerd maar de rugzakken nog niet. 

Hildegard Knef en Nina Hagen

Het afscheid van bondskanselier Angela Merkel was onderweg op de radio en ook in Kiko een onderwerp: zowel de militaire parade als de militaire kapel. Het woord tapfenstreich ofwel ‘taptoe’. (Dat is letterlijk voor ‘tap toe’. Er wordt geen bier meer geschonken). 

De kapel had op verzoek van die Angela dus behalve ‘Grote God wij loven u’ ook ‘Du hast den Farbfilm vergassen’ van punkzangeres Nina Hagen gespeeld, dat was de hit waarmee zij in 1974 de DDR binnenkwam. Nina Hagen was de dochter van de DDR-actrice Eva Maria Hagen, die tijd een relatie had met de dissidente dichter en liedjeszanger Wolf Biermann. 

De youngsters hier kennen geen Hildegard Knef en Nina Hagen. Dat die Merkel, net iets ouder dan wij, daar ook door geïnspireerd was hadden we niet verwacht. Maar ja, waarom niet?

Wij passen close reading toe op Knefs lied ‘Für mich solls rote Rosen regnen’ maar komen er niet helemaal uit. Wel romantisch. Wij oude Geschwister vertellen hoe wij toen wij twintig waren dansten op en meekrijsten met Unbeschreiblich weiblich van Nina Hagen. Dat was 1978. Over de zin ‘Ich schaff mit keine kleine Kinder an’ vertelt Zus4: ‘Lucie heeft zich daar aan gehouden, ik niet.’

Hildegard Knef:

De uitvoering van de Tapfenstreich:

Nina Hagens ontwikkeling:

 

De uitvoering van de Tapfenstreich:

Naar MeckPom

Zus4 stuurt een foto van sneeuw daar in Mecklenburg Vorpommern. Weet ik wel zeker dat ik kom? Maar op de Duitse weerkaarten is nergens sprake van sneeuw. In Rostock en Berlijn ligt ook geen sneeuw, rapporteren haar zonen. Blijkbaar is er een zeer lokale sneeuwbui gevallen. Dus ga ik rijden, op hoop van zegen. Alleen in Nederland bij Stroe een lange file wegens een ongeluk met een kraanwagen die de A1 in beide richtingen blokkeert. Geen file bij Bremen en ook geen bij Hamburg. Ongelofelijk voorspoedig gaat het.   

Op de radio word ik bijgepraat over de Corona-maatregelen hier te lande. Alle grote kerstmarkten zijn per heden verboden. 

De sneeuw is inderdaad heel lokaal: die begint bij de nabijgelegen dorpen Mestlin en Goldberg.

Het is hier net als bij ons. Corona is allesbepalend in de conversaties, alleen net wat anders dan bij ons Op het bedrijf moeten alle niet gevaccineerde medewerkers elke dag getest worden, en de werkgever moet dat controleren en rapporteren. Zes medewerkers zijn vandaag gevaccineerd, geimpft. Bijna gedwongen. 

Wachtkamer

In de wachtkamer van het Pijncentrum van het OLVG locatie Oost. Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Reenske heeft een pijn en die gaan ze hier op afdeling P4 hopelijk verhelpen. De behandeling is poliklinisch, maar ze mag niet alleen naar huis, ik zal niet van haar zijde wijken en haar dragen als ze instort. Eerst zou ik met de auto, maar vanwege het oeverloze parkeergeld in Amsterdam ga ik toch liever met het OV. Het is een uur van deur tot deur. Vanaf station Amstel met bus 37. 

Die bus rijdt ook langs de Zeeburgerdijk, waar ik mijn laatste vijf jaar Amsterdam vijf jaar woonde. Elke keer als Bobby uit Utrecht naar Amsterdam kwam moest hij met die bus. Hij háátte die bus, want die reed altijd net weg als hij aankwam om ca 22u. Het laatste jaar haalde ik hem meestal met de bolide, want ik vond het geen fijn idee dat hij zo chagrijnig werd van de reis naar mij. Dan was hij heel blij en dankbaar dat ik er weer stond met die pauwblauwe Celica. 

Hoewel de trein Utrecht-Amsterdam te Utrecht enige vertraging had arriveer ik toch op schema om 09.04u bij het ziekenhuis. Reenske is geheel niet zenuwachtig. Niemand controleert ons op Corona. Wel staat er op een bordje dat de begeleider weg moet, maar de wachtkamer is helemaal leeg en dan mag ik toch hier wachten.

Hier in dit OLVG was ik eens voor een lumbaalpunctie bij een neurologie-professor Portegies die mij niet had verteld wat het effect na afloop was van die punctie. Vijf dagen moest ik horizontaal. Als ik rechtop ging zitten staan had ik zo onverdragelijke schele hoofdpijn dat ik me meteen weer liet vallen. Naar de wc ging ik kruipend. Ik had geen verzorging geregeld. Uiteindelijk kwamen Leen, Ekfa en de toen nog kleine Riemer voor mij koken. Heel lief. Riemer lachte zich dood om mij in mijn ruitjespyjama op handen en voeten. Ik heb die professor toen nog ernstig gekapitteld, voor wat dat waard mocht wezen. Na vijf dagen wachten bleek het onderzoek mislukt. Het was allemaal voor niets geweest. Ik wilde niet nog een keer.

Op het Jaagpad

Na een uur interviewen en twee uur aantekeningen uitwerken moet ik nodig naar buiten. Maar wat een weer. Koud naar en akelig. Het liefst zou ik naar tropische kassen, maar de Hortus Botanicus in Leiden is me te ver. Ik probeer de Botanische Tuinen van Utrecht, maar die blijken van 1 december (vandaag) tot 1 maart gesloten. Dan maar naar Amelisweerd, een tochtje langs het Jaagpad langs de Kromme Rijn. Ik herinner me dat ik hier wandelde met K. 1984 of daaromtrent. Ik was nog nooit in Utrecht geweest en zij liet mij de mooiste plekken zien.

Eerst megadruil, dan korte opklaring, dan schemer. Prachtige verstilde mistplaatjes. 

In de schemer in het roodbonte bos tref ik een pensionado met een dure camera met mega-telelens. We raken in gesprek over fotografie. Hij heeft een cursus gedaan en probeert die nu in praktijk te brengen. Wat-zie-ik, wat-raakt-me, wat-probeer-ik-over-te-brengen. Hij wil graag aan de kijker overbrengen wat hij tijdens een wandeling in het bos beleeft. Maar het stuk bos dat hij fotografeert boeit me van geen kant. Wat ziet u hier? vraag ik.

Ik vertel over mijn collages. En dat ik na een wandeling-met-foto’s na de collage al die foto’s weggooi. Foto’s weggooien, dat moet ik nog leren, zegt hij. We discussiëren over een prachtig smeedwerk bruggetje dat je door het getierelantijn van het parklandschap niet goed in beeld krijgt.

Deze foto van de brug in kwestie vind ik op internet, maar dit is hartje winter. Nu hangt er nog veel rood blad aan de bomen.

Het is wel weer een mensplainende pensionado, ver in de zeventig, die zichzelf erg goed en intelligent vindt wiens echtgenote hem niet altijd kan volgen. bij ons afscheid ter hoogte van de Veldkeukenzegt hij dat hij het erg prettig vond om zo een kwartier met mij te converseren.

Achternichtje

Het is altijd weer de vraag of ze zich laat fotograferen. Want soms is dat ook niet zo en keert ze zich af. Hoe moet dat zijn voor kinderen, steeds maar gefotografeerd te worden. Maar toch ben ik blij dat het mag. Want dan kan ik na afloop dit maken.

Balada al Nino Jesús

Alle zalenverhuurders zijn de afgelopen dagen overspoeld met telefoontjes. Onder ander van koren die niet willen stoppen met zingen, en die onder het nieuwste corona-regime theoretisch op zaterdagochtenden ergens zouden kunnen zingen. Wij kunnen nu op zaterdagochtend 4 december en 18 december repeteren. De gymnastiek zoekt dezelfde uitweg. Op zaterdagochtend gymmen.  

Gelijk stuurt de dirigente ons een Spaans kerstliedje: 'A la nanita nana'. Het doet me een beetje aan het onuitspreekbare Macedonische lied denken.

Wel leuk om te zien dat het liedje zoveel gezongen wordt.

De vuurproef

Nichtje komt langs met de twee jongsten - de oudste is al een jaar naar school. Ik dacht dat ik naar hen zou gaan,  maar ze komen naar mij. Dus ik als een gek zoeken naar een uitje voor kinderen in Utrecht, en dat met dit nare kouwe weer, en we besluiten tot het Spoorwegmuseum. Bébé2 van 3,5 is er al een keer geweest met opa en oma, en zij ontpopt zich nu als een hele goeie gids. We doen alles zoals ze dat de vorige keer met opa en oma gedaan heeft. Ze weet het nog  precies. Heel grappig zoals ze alles straf onthouden heeft en nu de leiding neemt.

Hoogtepunt van het uitje is wel de Stoomtrein simulator. Ooit ben ik op Schiphol in een flightsimulator geweest waar ik kostmisselijk weer uit kwam en een uur op een bakje moest zitten om te herstellen. Nu sjezen we door tunnels en steden en berglandschappen alles met veel bochten en op veel te hoge snelheid. Nichtje en ik moeten enorm gillen en lachen, net als in een achtbaan. Ik geloof niet dat het erg geruststellend is voor Bébé2, een gillende moeder en tante, een beetje bedeesd loopt zij na afloop achter ons aan. Maar het was wel een hoogtepunt.

Fraude

Je hoort wel over mysterieuze frauduleuze telefoontjes. Ik heb er net een gehad. Een telefoontje namens National Police/Dutch Supreme Court. Ik hoorde een Engels gesproken bandje. De stem zei tegen mij  dat er een arrestatiebevel tegen mij loopt: U maakt onderdeel uit van criminele activiteiten zoals drugshandel en witwassen. Hierna werd ik verzocht het cijfer 1 in te toetsen om te worden doorverbonden met een agent. Gauw de verbinding verbroken. Het is wel fijn om het gesprek online letterlijk terug te lezen. https://www.fraudehelpdesk.nl/actueel/alerts/