Opsteker

Twee wéken geleden begon een van de Duitse koorleden in het café na afloop van de repetitie mijn haar op te steken. Ik vond dat heel gezellig, zo saamhorig, een beetje als vlooiende apen. Ik mocht het kapsel en de haarklemmetjes even mee naar huis, en kocht de volgende dag zelf meteen wat setjes bij de Etos, maar toen lukte het opsteken me van geen kant. 

Mag ik misschien een workshop bij je, vroeg ik de week erop, maar daar had ze geen zin in. Ze deed het nog een keer voor bij zichzelf, in het fietsenhok, maar dat hielp niet voor mijn inzicht.. 

Nu grijnzen de nieuwe ongebruikte klemmetjes mij toe. Met frisse moed begin ik maar weer te draaien en nu lijkt het wel een beetje te lukken. Zit het zo een beetje aardig en niet raar, vraag ik aan Bobby want ik heb niet zo’n spiegel dat je je achterhoofd kunt zien. Al vertrouw ik zijn ‘ja’ niet zo.  ‘Je lijkt wel Wouke van Scherrenburg’, zegt hij. En voegt er snel aan toe: ‘en dat bedoel ik positief.’