Rotterdam vind ik zo mooi. Vooral het loopje van het Centraal Station naar de Kunsthal. Je loopt langst de Westsingel wat een prachtige groenstrook is met waterpartijen, kunst en zitjes, heel mooi en prettig en behaaglijk, een mooie tegenhanger voor de luxe hoogbouw. Knap hoe er lucht en ruimte in die stad vol hoogbouw zit. Dat kunnen ze hier in Utrecht niet. Naast het depot van het museum zijn volwassen berkenbomen gepoot, daar komt zo te zien ook een parkje omheen. Er ligt een groot glas plein voor waar jongeren prachtig skaten met hun gettoblaster mee. Zo blij zo trots dat die gettoblaster nauwelijks stoort.
In de Kunsthal is een nieuwe tentoonstelling 'Magnetisch Noorden. Canada verbeeld in schilderkunst 1910-1940' met prachtige noordse landschappen van bossen, meren en ijsbergen. Jaren twintig vorige eeuw. Enerzijds is het prachtig, maar er is ook veel kritiek op van inheemse zijde, vanwege het koloniaal verleden, de Europeanen die de inheemse bevolking er uit wilden hebben. De verhalen over de kinderen die uit de families gehaald werden en op wrede kostscholen geplaatst. Vanuit die hoe is er veel kritiek op de lege landschappen. De landschappen waren niet leeg, daar woonden mensen. Het is tamelijk confronterend, die botsing. Want die schilderijen zo mooi. En dan heb je ook nog de grootschalige bosbouw en mijnbouw, die grote delen van het land van de oorspronkelijke bewoners vernielden, die dan maar overgeplaatst werden en worden naar reservaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten