Natuurlijk is het wel weer een hele belevenis. Er valt sowieso veel te beleven als je je in elke stoel verdiept, maar je moet daar maar net zin in hebben. Er zijn heel veel stoelen: ‘iconische stoelen’, ‘experimentele stoelen’, ‘internationale stoelen’, ‘ecologische stoelen’, ‘stoelen als statement’, ga er maar aan staan.
Het is ook nog politiek correct ook, valt me op, met een zaaltje stoelen-uit-de-hele-wereld, maar eigenlijk was er weinig op tegen want dat vond ik ongeveer wel het leukste en meest verrassende zaaltje. Alleen de zin bij een Russische stoel, dat die niets met de oorlog in Oekraïne te maken heeft, gaat wel heel ver in politieke correctheid. Er is waarschijnlijk discussie geweest of die stoel wel in de tentoonstelling mocht.
En dan hebben we de ‘stoel’ van een Deense kunstenares Anna Aagaard Jensen (deze stoel is een statement dus) waar alleen vrouwen in mogen zitten om te ervaren hoe het is om zo wijdbeens te zitten als mannen vaak zitten. Met name in het OV. Het meubel roept vooral afgrijzen bij mij op, en zo te zien bij anderen ook, maar nadat ik er een paar keer langs gelopen ben besluit ik er toch in te gaan zitten. Het vergt heel wat klauterwerk. En dan zit ik daar en dan moet ik natuurlijk een foto. Ik vraag een toevallig passerende jonge vrouw of ze mij even op de foto wil zetten en dat doet ze heel uitgebreid en consciëntieus. Al doende raken we in gesprek. Zij heeft er ook al in gezeten, vertelt ze, niet vandaag maar een andere keer, en vond het ook heel naar. En mannen die zo wijdbeens naast je zitten in een bus of trein: ook heel naar. Vooral als ze hun been tegen het jouwe aanduwen. We zitten elkaar enorm te bevestigen. Haar vriend staat er wat naast te zwijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten