Wintertijd

Ik merk op zich niet zoveel van de zomer- en de wintertijd, sinds ik niet meer om zeven uur hoef op te staan. De klok op de telefoon verandert automatisch, en mijn analoge horloges draai ik de wijzers even een uurtje terug of vooruit, al naar gelang. Maar het klokje waar ik het meest naar kijk om te weten hoe laat het is en of ik bijna weg moet is dat van de oven. De Pelgrim-oven. En al acht jaar, sinds ik hier woon, twee keer per jaar, dus al zestien keer moet ik de handleiding opzoeken en precies de aanwijzingen volgen. Het is net als bij de  boordcomputer van de e-bike. Soms springt de teller van kilometers op miles, en dan weet ik weer niet hoe het moet. Ik heb er een blogje over geschreven en dat zoek ik dan op.

Het is niet heel moeilijk, maar er gaat wel vaak een detail fout, waardoor ik vrij lang op de grond voor de oven zit. Het zijn geen knoppen, maar elektronische tiptoetsen, zwart op zwart, nauwelijks te zien. 

Dus als ik wakker word ga ik het meteen doen, anders denk ik er de hele tijd aan. Je moet twéé keer op het symbooltje van de timer tikken.  Wat er steeds gebeurt is dat ik meen dat ik twee keer getikt heb, maar dat er maar een keer geregistreerd is, en dan gaat die timer lopen en kun je niets meer tot die timer klaar is. Nu was het drie minuten. Grr. En dan nog een keer. De tweede keer gaat meestal goed. Onthóud het nou een keer! Maar ik ben het zo weer kwijt. Bobby heeft er geen weet van want die slaapt dan nog. Hij heeft ook een hekel aan het bedieningspaneel van de oven. Dat ben je je niet bewust als je zo’n apparaat koopt.

O, vijf jaar geleden wijdde ik er ook al een blog aan -

http://lucietheodora.blogspot.com/2018/10/wintertijd.html?m=1