Kunstwerk

Gelezen (of eigenlijk: gescand, doorgebladerd): Het leven als kunstwerk van de filosoof Joep Dohmen. Ik kwam erop na een uitwisseling met Zwaze een paar weken geleden over de keuzes die we maken in het gepensioneerde leven. Ik had haar wat verteld over de verschillende aspecten van het bestaan die ik in deze levensfase wil leven en hoe ik globaal de week / maand vul. Tekenen, wandelen, fietsen, schrijven, bloggen, buurt taxi, musea bezoeken, concertjes, zingen, tuinieren, mensen spreken, koken, nieuws volgen, af en toe een film, een boek, de stiltewandeling, af en toe een vesper. Alles op zijn tijd, met regelmaat, vooral geen volle agenda, ruimte voor verrassing. Het klonk naar Het leven als kunstwerk door Joep Dohmen, zei Zwaze. Niet het soort boek dat ik gauw lees, maar nu getriggerd. Vandaag ligt het boek voor me klaar in de bibliotheek.

Eigenlijk houd ik helemaal niet van filosofen. Omgevallen boekenkasten. Ook dit weer. Wat ze het liefst doen is alle filosofen vanaf de Oudheid behandelen, en dan denk ik: wat is je punt? Ik probeer de inleiding, de inhoudsopgave, de samenvatting, het nawoord, diagonaal lezen,  recensies, interviews. Zo heb ik dat tijdens mijn studie geleerd (Lees beter lees sneller).

Ik meld dat aan Bobby die tot mijn verrassing deze afkeer van boeken van filosofen met mij deelt. 

Enfin, maar deze Emeritus hoogleraar filosofie pleit voor niet meelopen met de waan van de dag, het uitgestippelde levenspad, verstrooiing via commercieel aangezwengelde verlangens. Zelf kiezen, zelf reflecteren, eigenzinnig en authentiek (ook zo’n modewoord) durven zijn. Ik moet zeggen dat ik hem geen ongelijk kan geven. Het is wat ik al jaren probeer te leven, uit mezelf, zonder filosoof. Maar raar dat ik dan toch een beetje trots op ben dat ik uit mezelf leef wat zo’n emeritaat hoogleraar bepleit.