Seebrücke

Natuurlijk heb ik spijt. Het is woensdagavond en nu heb ik dus geen koor meer. Wat nu? Die drie, vier, vijf koorleden met wie ik al jaren elke woensdagavond een uurtje nazit doe/deed in het café tonen zich op de app zeer geschokt. ‘Kom je wel nog eens naar het café?’ vragen ze. ‘Ja!’ antwoord ik, ‘vanavond?’

Dus om kwart over tien zit ik weer gewoon net als altijd met ze in het café. Het is een soort van emotioneel. Ze missen me en willen dat ik gewoon elke woensdag blijf komen. Wat heb je vanavond gedaan, vraagt Connie. Gewoon, zeg ik ontwijkend.

Verder praten we natuurlijk vooral over Israël en de Palestijnen, over de op handen zijnde oorlog. En over recepten. We huggen. Ik heb spijt, zeg ik, maar toch moest ik het doen. Ik ben zo lang gebleven om het bijhoren. Het eerste thuisgevoel met nieuwe mensen na de verhuizing naar Utrecht.

Vanavond ben ik aan deze tekening begonnen. Een meeuw op de Seebrücke in Graal Müritz. Die meeuw hing zo lekker in de wind. En af en toe ging hij even zitten. En als ik tegen twaalven thuiskom ga ik weer verder.