Hoe vrolijk opgewonden was ik vannacht. Kon er maar nauwelijks van slapen. Er zouden nieuwe katten komen. Als een kind zo blij.
En nu? Heel Nederland viert Sinterklaas. Bobby en ik liggen met lichte hoofdpijn op de bank bij te komen van de opwinding van de plannen voor twee nieuwe katten, de besluitvorming, het besluit zelf en de gevolgen. De parafernalia. Zo heb ik ineens een krabpaal. De realiteit. Rare stille avond.
De katten zijn bij thuiskomst in het kleine kamertje gezet, bij het gereedschap en de kattenbak. Met hun mandjes en wat voer. Ze snuffelen in het kamertje elke millimeter af en kruipen dan stilletjes in hun mandjes. Na anderhalf uur ontdekken ze het luikje en gaan ze op onderzoek uit. Meter voor meter wordt het huis onderzocht, steeds samen. Daar kan ik niets aan toevoegen, ik ga maar koken. Na het eten zijn ze kwijt. Onder de bedden, achter de gordijnen, waar kunnen ze zijn?
'Je moet ze niet aanstaren', sms-t Hani501. 'Dat vinden ze eng'. Dat is natuurlijk wat ik het liefste doe nu. Me in het kamertje opsluiten met die twee en staren. Ik herinner me Hani501's dag 1 (of 2) met Chick & Chucky ook nog als de dag van gisteren. Die hadden ze in de keukenkastjes verstopt.Ze had er tien weken naar toe geleefd en nu dit. Ze kon wel janken.
Nee, foto's zijn er nog niet. Nieuwe katten zijn niet metéén vanaf dag 1 je boezemvrienden. In de folders staat ook dat je ze moet láten. Ze komen vanzelf wel tevoorschijn. Ik denk dat ik maar vroeg naar bed ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten