Willy Drie in progress

Eerste Paasdag te Woudsend. De ossekar is inmiddels beschilderd met Friese plompebladen. Willy Drie kan hem al trekken. Hani501 en Inge lopen allebei aan een kant naast hem om ongeregeldheden voor te zijn. Want af en toe gaat Willy Drie bokken en springen.

Ze lopen met vier personages in hun gevolg. Achter de muziek aan. Andere Woudsenders staan in hun woonkamers of langs de straat met open mond te kijken. 'Kom mee en sluit u aan', nodig ik ze uit. Moet toch een beetje aan de Intocht te Jeruzalem denken met Hosanna hé. Al zat Jezus toen op een ezeltje.

Stille Zaterdag

Raar, dat fenomeen christelijke feestdagen. Ik heb me er inhoudelijk nooit in verdiept, laat staan mee verbonden. Het zijn voor seculieren dagen voor met vrienden en/of familie, of juist om alleen te zijn en tot jezelf te komen.

Gisteren zijn we wel naar de Muiderkerk geweest, waar het koor een moderne passie zong. Het is een amateurkoor en het stuk ging ze behoorlijk boven de pet, maar ontroerend is het wel, al die toewijding. 

Volgens mij schrijf ik elk jaar dat ik 'Mijn Verlosser hangt Aan 't Kruis' en 'Is Dat Is Dat Mijn Koning' zou willen zingen, maar ik weet niet waar ze dat nog doen. Bobby zegt dat we dan naar de Grote Kerk in Maassluis moeten, waar de Bonders kerken. 

Ik maak maar een extra stille avondwandeling.

Merette

Klinkt als boerderette. Ik fiets naar de Biomarkt aan de Weteringschans om biologische boodschappen te doen. Ik heb een visrecept in de oven op het oog. In het recept staat 'red snapper', en elders wordt dan 'rode mul' aangeraden als alternatief, maar bij de biologische supermarkt verkopen ze alleen 'merette', en die is ook rood. Maar 'merette', wat is in godsnaam 'merette'? En wanneer heet een vis biologisch? 

'Merette is de naam voor gekweekte meerval. De meerval is van oorsprong een Afrikaanse vis die in de jaren tachtig naar Nederland is gehaald om hier te kweken. De kweekmethode die in Nederland gebruikt wordt is uniek in de wereld. Met biofilters worden de kweeksystemen in Nederland gereinigd, zodat er niets wordt geloosd. Door veel onderzoek in Wageningen kunnen de larven uit grote moedervissen gehaald worden voor verdere opkweek. De viskweek in Nederland is in handen van gedreven professionele kwekers.'

De boodschappen kosten 38 euro. 'Wel een beetje veel', zeg ik tegen de caissière. Want ik ben de prijzen van de Lidl gewend. 'Mag ik de bon eens zien?' Het ergste is de ahornsiroop. Die kost 10 euro. En de pure chocola. Die kost 8 euro. Vooruit dan maar, omdat het Pasen is. Vandaag eten we dus biologische pompoensoep en biologische vis-ovenschotel met biologische champignons. Daarnaast biologische broccoli en biologische sla.

De vis is vers maar ingevroren. Je kan niet goed zien of het een filet is of niet. Dat is straks bij het eten een verrassing. 

Nieuwe Japansen

Weer een nieuwe aflevering Japansen. Hoewel het leuk is dat de serie groeit vind ik het ook steeds moeilijker. Misschien moet  ik eens heel iets anders gaan doen. Buurman, die dit werk gisteren voor het eerst zag en verrast was, zei het ook al: je bent er misschien teveel mee bezig als werk, het lijkt wel productie!

Poëzie op straat

Gezien te Middelburg op een muur: het gedicht 'De zee' door de Zeeuwse dichteres Johanna Kruit (1940). Ze schrijft vooral voor kinderen. Dat maakt het zo toegankelijk! :-)

De zee
De zachte, de zoete, de zoute zee.
Zachtmoedige, zekere, zilveren zee.

De zwiepende, zwoegende, zwoele zee.
De zeegaande, zilte en zoele zee.

De zeezieke zee en de zeldzame zee.
De zeesterrenzee en de zeilende zee.

De zalige, zappende, zedige zee.
Zeegroene, zingende zeepaardjeszee.

De zinkende, zuchtende, zilverzandzee.
De zwemmende, zwevende, zuigende zee.

De zwepende, zwervende, zwalpende zee.
De zwaaiende, zwierige, zompige zee.

De zoemende, zondige, zotte zee.
Met het wiegende, wassende water.

Johanna Kruit

Hit the road

Niet omdat ik zo van autorijden houd, maar omdat er zulke leuke mensen/initiatieven in de buitengebieden van ons kikkerlandje zijn, raak ik nu weer in Middelburg verzeild. De Routeplanner zegt dat t vanaf Amsterdam 2.07 uur rijden is, wat ik niet geloof en inderdaad, het is minstens een half uur langer. Het kan zijn dat ik onder Breda door rijd van invloed is. Maar het voordeel van die route is dat ik maar vier onbekende verkeersknooppunten hoef te trotseren in plaats van zeven.

De terugweg besluit ik tot een alternatieve route met enige Zeelandbruggen. Daar heb ik nog jeugdsentimenten over. Wij gingen vaak naar Zeeland op vakantie toen ik klein was. Uit die tijd herinner ik mij de aanleg van Zuidelijk Flevoland, je reed over de dijk met aan beide kanten water en de Zeelandbrug. Wat vond ik díe eng! De alternatieve route is tweebaans en telt vele stoplichten. eigenlijk jakker ik er alleen maar doorheen. En nog duurt de terugweg drieënhalf uur.

Ik wil wel weer eens naar Zeeland op vakantie!

Klapa

Ik val na het eten weer eens enorm in slaap. Het was me het dagje wel. Die begon met sommen om kwart voor zeven. Daar wijd ik verder niet over uit, want dat hoort niet hier. Zus4 zei: 'Daar heb je allemaal geen idee van als je jouw blog volgt. Dat is allemaal zo gezellig. 'Ja', reageer ik, 'daar blog je niet over.'

Buurman belt aan. 'Wil je een biertje', vraag ik. Ik heb nog een paar verrukkelijke abdijbiertjes uit Egmond. We gaan muziek draaien. Van het een komt het ander en zo verzeilen we in Kroatische Klapa-muziek. Die heb ik voor het eerst gehoord in Cavtat en toen meegenomen uit Dubrovnik. Buurman is muzikant en helemaal verrukt van de baslijn in deze Kroatische muziek. Hij zingt de bas mee en ik de bovenlijn op tenorhoogte. Zo komt het allemaal toch nog goed met deze dag. 

Buurman verheugt zich er al op dat ik met pensioen ga. Dan gaan we een bandje beginnen, vindt hij. Dat duurt nog twaalf jaar, zucht ik.

Zing & Beleef Weill - deel 2

Het is echt moeilijk, Kurt Weill zingen. En de dirigent is wel heel anders dan de vorige. Er zijn veel minder mensen aanwezig.het is aook allemaal heel hoog, ik wil eigenlijk liever tenor zingen, maar er is maar één tenor en die is heel zwak. Daar kan ik niet op hangen.

We zingen een stukje 'O moon of Alabama...' en een stukje 'Buddy on the nightshift'

Hij wil ons aldoor heel luid expressief laten zingen, maar dat lukt 'm niet. 'Haartstikke loik', complimenteert hij ons steeds met zijn Duitse accent. Met enige weemoed denk ik terug aan Zing & Beleef Bach.

Naar IJburg

Zus4 is ineens over uit Mecklenburg Vorpommern. In een bliksembezoek bezoekt zij alle zussen, alsmede ook de Hema, de Bruna en de Intratuin.

Het is mijn vrije dag en de zon schijnt dat het een lieve lust is. We besluiten tot de wandeling naar IJburg. Dat is 5 km heen en 5 km terug, dus ik heb zó weer een All Time Record gebroken. Zij is eigenlijk de enige met wie ik die wandeling doe. Langs het AmsterdamRijnkanaal, over de Nesciobrug. Naar restaurant Blok4. Voor de derde keer nu, Verder vindt iedereen IJburg te ver.

We nemen al wandelend het hele leven door. Het familiale leven en het werk. De melkprijs, de toestand van de koeien en de toestand van de media. Vandaag is er ook een nieuw thema 'schoondochters'. En 'schoonzonen', maar dat speelt meer bij haar vriendinnen met dóchters. De neven worden groot. Voor het eerst zijn ze niet meer mee.

Haar leukste cliënt

Het is mijn laatste bezoek aan de diëtiste, besluit ik terwijl ik daar zit. Ik ben in ruim twee weken weer hoegenaamd niets afgevallen. Ik zal moeten volhouden, maar of zij er na deze zes bezoeken nog veel aan kan toevoegen?

Ik mag altijd weer komen, zegt ze. Of sms-en. Ik was haar leukste en beste cliënt, zegt ze ook nog. Ik probeer me een voorstelling van haar andere - minder leuke - klanten te maken: dik, dom, en maar eten. En ze raadt mij aan te blijven opschrijven wat ik eet. Om bij de les te blijven.

Weer een episode uit een mensenleven voorbij.

Nòg een Youkali

Floor en Milou van het Concertgebouw sturen vandaag pas de filmpjes van de cursus 'Zing & Beleef Weill' van vorige week. Zij hebben ook een mooie Youkali gevonden. Door Ute Lemper. Ik ken haar niet, maar dat is duidelijk een kennis-gap, want ze trad vorig jaar in Carré op. Ze zong chansons van Brel, tango’s van Ástor Piazzolla en liedjes van Weill en Brecht. 'Ze hebben allen dat poëtische, dat essentialistische en dezelfde filosofische bron', zei ze daarover. 'Ze brak al in 1987 door met haar album Ute Lemper Singt Kurt Weill.' Weer wat bijgeleerd!

2000 Calorieën

Leuk filmpje op de site van HP/De Tijd: 'Dames opgelet. Zoals u ongetwijfeld al weet behoort u per dag 2000 calorieën te verorberen. Nu zegt dit getal u echter wellicht niet zo gek veel. Daarom heeft BuzzFeed het even voor u op een rijtje gezet middels een handig filmpje. Twintig voorbeelden van verschillende soorten voedsel, die tesamen telkens precies optellen tot 2000 calorieën. Zo weet u de komende twintig dagen precies wat u moet eten!* *HP/De Site is niet aansprakelijk voor eventuele misselijkheid, vitaminetekorten of andersoortige voedingsproblemen.

FC Veendam

Weergaloze televisie, dit. Henk de Haan (1962) is een oud-voetballer, die tussen 1982 en 1984 25 wedstrijden voor FC Groningen speelde. daarna speelde hij tot 1993 voor SC Veendam. Na zijn voetbalcarrière werkte hij voor FC Groningen op de afdeling Commerciële Zaken. Tegenwoordig verzorgt hij commentaar en analyseert hij in de Euroborg wedstrijden kort voor de aftrap en kort na afloop.



En voor wie niet genoeg van de man kan krijgen: ook nog een uitzending van vorige week.

Schepje extra

Ik ben regelmatig bezig over de zin, doel en werking van social media. Mensen zetten daar al dan niet bewust/bedoeld een beeld van zichzelf en de wereld neer. Over het algemeen is dat een positief beeld, want de vuile was hang je tenslotte niet buiten. Als volger kun je daar van alles bij denken of voelen, zoals: wat hebben die-en-die toch een succesvol rijk leven. Waarom-heb-ik-dat-niet?

Dat ik af en toe ook over zaken als ziekte en lijnen blog - behalve over films, boeken en muziek - schijnt kwetsbaar te zijn. Zelf ervaar ik dat niet zo, trouwens. Het is allemaal het leven zelf. Daar gaat dit blog over.

Dit als aanloopje over het oppimpen van mijn foto's. Ik heb een app-je genaamd CameraPlus, waarmee ik elke vastgelegd moment een schepje extra kleur en kader meegeef. Dat doe ik geloof ik om de beschreven werkelijkheid een fictief accentje mee te geven. Tenslotte is niet alles waar wat hier staat.

Zo fotografeer ik onwerkelijk mooie landschappen, al zeg ik het zelf. Kan me voorstellen dat u zich af en toe afvraagt: 'Waar is dit? Is this Holland? Of is ze plotsklaps in The Rocky Mountains?' Het zou zelfs kunnen dat ik u jaloers maak, omdat ik de dingen mooier maak dan ze in werkelijkheid zijn.

Dan was ik dus gewoon in Driebergen-Zeist. U zou er ook eens kunnen gaan kijken. Dat is het idee. En ja, het was er grijs, guur en snijdend koud. En toch vond ik het mooi. Ik meen dat dat op de een of andere manier beter te zien is op onwerkelijk opgepimpte foto's. En ik hoop dat u dan denkt: Goh, daar zou ik ook eens kunnen gaan kijken.

Vanavond doe ik trouwens mijn avondloopje weer langs het ouwe getrouwe Amsterdam-Rijnkanaal. Zo naar koud akelig en donker, dat daar dus geen plaatje van komt.

Vrijdenkster

De schrijfster Aya Zikken is overleden. Zij was 93 jaar. Zij groeide op in Nederlands-Indië en haar jeugdjaren spelen een belangrijke rol in haar romans en reisverhalen.Ze zei eens: 'Ik reis eigenlijk vooral om verhalen van mensen te horen. Ik sta open voor hen, ben een luisteraar geworden.' Haar bekendste boek is De Atlasvlinder uit 1958, over het gevoelsleven van een 12-jarige in een dorp op Sumatra. 

Ik heb best veel boeken van haar in mijn boekenkast staan. Ze hebben elke verhuizing overleefd. Het is al minstens vijfentwinig jaar geleden dat ik haar ontdekte en over haar ging schrijven.  Ze had intrigerende titels als Code voor Dander, dat inging op mensen die de grens tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid overschreden, Wees nieuwsgierig en leef langer, Als wij groot zijn, dan misschien. De feministen van de jaren zeventig meenden en maakten mij wijs dat zij/wij de eerste waren die het wiel uitvonden, in de generatie schrijfsters van de jaren vijftig vond ik veel meer vrijbuitsters en grensoverschrijdsters. Aya was een schoolvoorbeeld van nieuwsgierigheid en vrijdenken voor mij. Mijn ontdekking van Zikken resulteerde uiteindelijk in het boek en de gelijknamige literaire feestavond avond in De Balie 1991: Schrijfsters in de jaren vijftig.

Juist deze week verscheen een biografie over haar: Alles is voor even door Kees Ruys (uitgeverij In de Knipscheer).

Marcher, une filosofie

Van de redactie heb ik boek Wandelen. Een filosofische gids van Frédéric Gros (De Bezige Bij) meegenomen, vertaald uit het Frans, waarin de auteur het belang van wandelen uiteenzet aan de hand van vele filosofen. Er staan mooie observaties in.

'In de eerste plaats biedt wandelen, al is het maar een eenvoudig ommetje, de vrijheid van de time-out: de last van de zorgen van je afwerpen, een tijdlang je bezigheden vergeten. Je gaat de deur uit, flaneert, denkt aan iets anders.'

'Onder het wandelen ontsnap je aan het hele idee van identiteit, aan de verleiding iemand te zijn, een naam en een geschiedenis te zijn. Iemand zijn, dat is iets voor mondaine avondjes waarop iedereen over zichzelf vertelt, dat is mooi voor de divan van de psycholoog. (...) De vrijheid van het wandelen is dat je niemand bent, omdat het lichaam dat wandelt geen geschiedenis bezit, alleen een oeroude levensstroom. Zo zijn we een dier op twee poten dat voortgaat, niet meer dan zuivere kracht tussen de hoge bomen, niet meer dan een kreet.'

Ik vind het wel knap dat iemand 300 bladzijden kan volschrijven over wat ik liefst doe en erváár zonder er theorieën aan te spenderen. Ik zou het ook niet weten, een theorie over lopen. 'Dóen, dat is jóuw filosofie', zegt Bobby, 'gewoon dóen!'

Na één hoofdstuk gelezen te hebben ga ik dus maar wandelen. De On Track-wandeling bij Driebergen-Zeist, Ravenspoor geheten, voert ons door eem prachtig afwisselend gebied met bos heide en vennen, en toch slechts 7 km. Of moet die zin andersom? Het is een verrukkelijk niksige zondagmiddagbesteding met als slot een saté in het plaatselijke Pannenkoekenrestaurant Princenhof.

Lincoln

Laatst in Mecklenburg-Vorpommern  wilde Zwager3 al helemaal naar Ludwigslust om naar de film Lincoln te gaan. Terwijl we naar Rostock zouden. Omdat ik maar weinig naar de film ga houd ik de nieuwe releases niet erg bij. Nu ik met Joke zit te eten in het Springhaver Theater kunnen we alleen nog naar de film waar nog twee stoelen naast elkaar zijn en dat is 'Lincoln'. De film heeft allemaal Oscars gewonnen.

Ze storyline: Onthullend drama Lincoln van Steven Spielberg, dat zich richt op de onstuimige laatste maanden van de regeerperiode van Amerika's 16e President. In een door de Burgeroorlog immens verdeeld land streeft Lincoln naar herenigd land zonder slavernij. De film is wel een soort van leerzaam, bij wijze van geschiedenisles, hoe de dat zo belangrijke moment van de afschaffing van de slavernij alleen maar kon gebeuren door omkoping, list en bedrog. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Maar echt boeien deed deze bombastische film me niet. Je kunt je er als hedendaagse Nederlandse kijker nauwelijks tot niet mee verbinden. Al die gezwollen taal en omgangsvormen...

Achteraf had ik liever een romcom gekeken. 

Diep in de nacht kuier ik door de Utrechtse binnenstad naar huis. Leuk dat hier alles lopend kan. Raar idee dat ik misschien in dit dorp ga wonen.

Japanse liefjes - the next

Van de week liet ik een paar Japanse Liefjes zien aan een uitgeefster, die op zoek blijikt te zijn naar nieuwe titels over 'stilte'. Wat daar in moet / zou kunnen staan. Ik ventileer wat van mijn ideeën hieromtrent en toon een paar van mijn tekeningen die op mijn iPhone staan. Zij vindt ze nogal leuk.

Van schrik pak ik vandaag het project weer op en produceer ik maar liefst twéé nieuwe afleveringen. Vijf uur werk. Maar wat voor boek kan je erbij bedenken?

Maria!

En natuurlijk zijn er als je door Antwerpen slentert weer vele kerken en kapellen met de prachtigste Mariabeelden. Maria..., I never stop singing Maria!

Ooit kreeg ik van mijn eerste geliefde een Mariabeeld op mijn verjaardag. Ik was een jaar of 25 en had een onbegrepen snik naar Mariabeelden ten toon gespreid bij een winkeltje om de hoek waar wij woonden. Het was van wit porselein en ingetogen. Ik was heel blij met dat cadeau.

Maar toen ik jaren later ging samenwonen met de twééde geliefde die erg antireligieus was, deed ik het Mariabeeld weg. Het paste niet meer in het concept. Bij de verhuizing bood ik alle dingen niet mee mee mochten aan aan de toenmalige verhuishulpen. Wie wil mijn Mariabeeld? 

Eerste Ex was daarbij. Oei. Zij heeft het toen meegenomen. Maria!

Anvers

Vandaag opteer ik voor een College van een Britse professor, in/op de Stadscampus te Antwerpen, van 16-18u en Receptie na. Wat een rare gewaarwording weer in de collegebanken. 

De professor praat anderhalf uur door en zijn coreferent drie kwartier. En dan zijndaar ook nog uitgebreide welkomst- en afscheidswoorden. Ze hebben geen idee van het fenomeen spanningsboog en van de dynamiek van 's mensen vrijdagmiddag en -avond.

Baden Baden

Wat bijzonder! Een lezeres van mijn blog genaamd Elsbeth - die ik persoonlijk helemaal niet ken, maar ze reageert tot mijn genoegen wel vaker - gaat op grond van het eergisteren geplaatste filmpje van de contra-alt Nathalie Stutzmann (waar zij Youkali van Weill zingt) naar een concert in het Festspielhaus in BadenBaden! Geweldig! Nu ben ik ook wel benieuwd naar die zangeres. Hier is zij behalve contra-alt ook dirigente. En ik ben natuurlijk ook benieuwd naar deze Elsbeth!

Love love love

De foto is onscherp, maar mooi. En veelzeggend. En dan staan de andere hond, de drie paarden, de os, de twee katten, en de tig kippen er nog niet eens op. 

All Time Record

Luigi is jarig. Zij doet nooit verjaardagen, maar nu voor het eerst sinds jaren wel. Dus ik naar het Olympiaplein. Het is een verjaardag van mijn lievelingssoort, met veel langdurige vriendinnen en exen. Niet te groot en van het genre jouw-vrienden-zijn-mijn-vrienden. Lekker eten, lekkere wijn, eerst nog high culture bij de cadeaus en steeds meer slap ouwehoeren en lachen. Héérlijk. Omdat ik al een week of wat nauwelijks wijn heb gehad moet ik na drie wijntjes heel hard lachen..

Wat ook fijn is dat ik - als ik áánkom op het Olympiaplein- mijn persoonlijk fietsrecord gehaald blijk te hebben sinds ik de app Moves heb: vandaag heb ik al 55 minuten gefietst.

Iedereen vind t wel een beetje zielig dat ik nog helemaal naar de Schellingwouderbrug moet fietsen. Niemand weet hoe ver het is, maar dat het vér is, daar is iedereen het wel over eens. Hani501 en Inge willen me wel thuisbrengen in de fourwheeldrive, de Zeeburgerdijk ligt grofweg op de route van het Olympiaplein naar Woudsend, en de fiets kan wel achterin. 

En ineens is daar die uitdaging. Ik weer niet eens hóe ik moet fietsen van het Olympiaplein naar Oost. Eerst de Apollolaan, zegt Luigi. En duidt mij de route naar het Roelof Hartplein. Ik ken Nieuw-Zuid niet zo goed, maar ik kom er wel, beloof ik.

Van het Olympiaplein naar huis blijkt 6,5 km. Met alle stoplichten tegen doe ik er 29 minuten over. Zodat mijn All Time Record nu op 1:24 staat.Yes!

YouKali

Het is weer een groot, groot genoegen bij Zing & Beleef ditmaal Weill in het Concertgebouw. We hebben een nieuwe dirigent - niet Hans van Veldhuizen, die de Zing & Beleef-cursussen tot nu toe dirigeerde, maar een Duitse muzikant met de nogal onduitse naam Chirstoph Mac-Carty. Hij komt uit de jazz.

Hij moet wel een beetje aan de entourage van het Concertgebouw en dit publiek. De meeste deelne(e)m(st)ers zijn boven de zestig, hebben bijzonder veel Culturele Bagage, en steken die vooral niet onder stoelen of banken. Maar in het zingen zijn ze/we tamelijk onzeker en miemelig. 

Na een prachtig beweeglijk inzingen doen we eerst een stukje Mackie Messer en daarna een stuk uit de tango YouKali. Die schreef Weill in Parijs, toen hij Duitsland had moeten verlaten. Gaat over een droomeiland. Prachtig. Maar moeilijk!

C'est presque au bout du monde
Ma barque vagabonde
Errante au gré de l'onde
M'y conduisit un jour
L'île est toute petite
Mais la fée qui l'habite
Gentiment nous invite
A en faire le tour

Youkali
C'est le pays de nos désirs
Youkali
C'est le bonheur, c'est le plaisir
Youkali
C'est la terre où l'on quitte tous les soucis
C'est, dans notre nuit, comme une éclaircie
L'étoile qu'on suit
C'est Youkali

Grappig moment. We moeten van de dirigent de Franse tekst eerst van hem eerst moeten droog-oefenen, zéggen, maar zijn uitspraak is bij een heel aantal woorden fout. Minsten de helft van de 80 hoogculturele dames in de zaal verbetert hem, voortdurend. Lijkt me iets om nog wekenlang de hele nacht van te dromen.

Morgen krijgen we van de projectleidster allemaal linkjes toegestuurd. Daar kan ik niet op wachten, ik zoek nu alvast wat. 

Huisduinen

Deze vrije dag ga ik op de lunch bij Zus2. Wat is Nood Holland leeg. Ik krijg onmiddellijk allemaal nieuwe ideeën voor toeristische uitstapjes voor de komende weken. Wat is het lang geleden dat ik hier was. Goed besluit, die vrije woensdag. Denk ik elke week weer. Eindelijk weer eens de wandeling op de dijk te Huisduinen. In de verte ligt Texel te stralen. Texel is prachtig. Waarom ga ik toch nooit naar Texel?

Het is er jammer genoeg vooral koud, winderig en guur. 

Spant

Ik naar een conferentie. Heb een leuk idee, vind ik zelf, en vraag Hani501 een foto te maken van de zaal. Al die pakkemansen op het rode pluche. Het Chinese Politbureau.

Maar als de zaal volloopt gaat er niemand op de eerste rij zitten. Die foto wordt niets zo. Met mijn maten van dat moment, een advocaat en twee marktonderzoekers, gaan wij dan maar op de tweede rij zitten. Maar nu is met mijzelf en die twee andere vrouwen pontificaal midvoor op de foto de betekenis totaal anders geworden. Leuke foto. Maar is ie nu nog wel bruikbaar??? Kunnen wij er uitgezoomd? Zo te zien niet...

'Eerst Zien Dan Geloven'

Thom heeft zo zijn eigen invulling van de dingen. Vanavond blijkt hij een Thomas Passie op het programma hebben staan, in plaats van de gebruikelijke meditatie. Hij laat byzantijnse iconen van de lijdensweg van Jezus zien, onder byzantijnse muziek van de monniken van Chevetogne. Nou, vooruit dan maar. De muziek is prachtig, de iconen ook.

Het hele fenomeen Thomas Passie heeft hij zelf bedacht. Hij is zelf ook iconenschilder en docent icoonschilderen. Dat is zijn persoonlijke passie. Eerst zien en dan geloven, legt hij zijn persoonlijk credo uit. Hij kijkt er een beetje ondeugend bij, want een rechtgeaard katholiek gelooft ook ongezien. Ofzo.

Hij steelt echter weer mijn hart als hij dat allemaal blijkt te doen met een overheadprojector eb afbeeldingen op 'film' in cartonnetjes geklemd. Bestaan die dingen nog? Liefst wil hij de afbeeldingen laten 'overvloeien', zoals je dat bij modernere technieken ziet. Het gaat allemaal wat schokkerig. Maar o zo mooi bedoeld.

Terug kuier ik van het Koningsplein naar het Rembrandtplein, alwaar ben ik op de tram stap. Mooie avondbesteding is dit. 

En famille

Bij Zus3 die jarig is is het een gezellige bende. Wat zal ik doen? Bij de zwagers en de neven zitten praten over de Toestand in de Wereld, of rummikuppen met de Nichtjes? Ik doe het allebei een uur. Best of both worlds.

Nichtje en Jongste Nichtje worden ook maar volwassener. Je kunt ze nauwelijks meer in een verkleinwoord vangen. En op hun beurt zijn zij ook alweer Tante.

In het kader van van alles neem ik géén taart, géén wijn, géén nootjes. Een glas perensap en dan verder glaasjes water. Het gaat best. Maar bij het ijs na de maaltijd trek ik het niet meer. Dan ga ik maar naar huis.

Zondagmiddag

Zodra ik die kop zie van Pater Van Kilsdonk weet ik: die moet ik tekenen. En zo innig tevreden als het dan lukt.

Zwager4 herinnert zich hem nog goed en vertelt dat hij een paar keer in een kroeg met de Pater heeft gepraat, vertelt hij. Hij vindt de tekening wel goed, maar heeft er wel moeite mee dat de bril rood is. Dat heb je ook gedaan bij die tekening van je vader!

Over het belang van anekdotiek

Heel leuk en inspirerend gesprek van Wim Brands met historica Els Kloek over de ontwikkeling van het discours 'vrouwengeschiedenis'. Hoe het begon, hoe zij jarenlang als hoogleraar met het veld bezig was (de vrouw als onderdeel van de gróep vrouwen), en hoe zij groeide naar de geschiedenis van individuele vrouwen en de anekdotiek. Laat de verhalen van individuele vrouwen zien. Geef ze een gezicht. Ga niet uit van het idee rolmodel. Een visie naar mijn hart! In haar boek 1001 Vrouwen staan schrijfsters, abdissen, reuzinnen, kunstenaressen, zakenvrouwen, hongerwonders, zangeressen, dievegges, nonnen, vorstinnen, martelaressen, weldoensters, gifmengsters, savantes, avonturiersters en andere opmerkelijke vrouwen. Er is ook een tentoonstelling over bij Bijzondere Collecties in Amsterdam. Tot 20 mei. Het gesprek duurt een half uur. Érg leuk om naar te kijken/luisteren).

Jojo

Ik weet nog goed dat Margriet van der Linden (Opzij) in 2009 Zomergasten ging presenteren. Ze zag er uit als een filmster. Nu val ik in een stukje 'Eva Jinek op Zondag' en denk ik: wie is die vrouw rechts? Herken ik haar? Ze draagt een kiel om de vormen te verbergen.

Ik geef toe: het is míjn obsessie.

Droom en werkelijkheid

Deze week begint de cursus Zing & Beleef Weill in het Concertgebouw. Ik zie er erg naar uit. Woensdagavonden. Ze gaan de komende acht vrije woensdagen geheel kleuren. Leen en Hani501 gaan ook. Volgens mij omdat we allemaal vroeger zo van Lotte Lenya hielden. Maar als je op YouTube zoekt op [Kurt Weill Choir] kom je vooral veel knullige koortjes tegen. Maar ook één mooi koor. Laten we ons daar maar aan optrekken!

Pater van Kilsdonk

Pater Van Kilsdonk heeft zijn memoires op laten tekenen door Alex Verburg. 't Boek heb ik afgelopen zondag gekocht bij boekhandel Van Pampus, die het op de toonbank had liggen. Het is een meenemertje blijkbaar, niet alleen voor mij, maar voor vele Amsterdamse klanten.

Ik herinner mij Pater van Kilsdonk uit het uitgaansleven in de jaren tachtig. Overal zag je die beetje wonderlijke ontzettend vriendelijk ogende oude man opduiken, vaak diep in de nacht. Ik heb nooit met hem gepraat, ik vertrouwde geen gelovige en wist al helemaal niets van paters en katholieken. Van Kilsdonk overleed in 2008. Twee weken geleden zijn zijn memoires verschenen.

Echt een mooi boek is het. 60 uur heeft Van Kilsdonk met Verburg gepraat, die er vervolgens vijf jaar over deed om het levensverhaal op te tekenen. Maar het is ook vijf jaar na zijn verscheiden zeer de moeite waard om te lezen over deze vriendelijke Brabo, Jezuïet, vrijdenker, die in Amsterdam werd gestationeerd als studentenpastor. Nu ik al enige jaren wat rondloop in de periferie van die kerk, vooral vanwege de mooie kerken, de mooie muziek, de sgeer, de rituelen, de contemplatie in de kloosters, is zo'n levensverhaal wat beter te vatten. Hij is een soort ongelovige die in de kerk is gebleven, omdat hij zich er thuis voelde.

Zo'n levensverhaal, heel mooi om te lezen. Opgegroeid in het dorp Oijen aan de Maas waar ik laatstleden Oud & Nieuw vierde, maar dit terzijde.

Van Kilsdonk was - als lid van de Jezuïetenorde voorbestemd om docent te worden in de theologie en filosofie, maar hij zag er vanaf na conflicten in de jaren zestig met de kerk van Rome en met zijn orde: 'Ik voelde mij gecensureerd en dit zou mij geen levensvreugde brengen'. Toen koos hij met overgave voor zijn andere roeping, die van het pastoraat aan studenten. Niet om ze bekeren: 'Ik ben machteloos maar ook afkerig om verkondigend over God te spreken'. De mensen die hij in het nachtleven sprak schreef hij de volgende dag een brief.

Mooi hoe hij in dit boek beschrijft dat hij religieus wilde zijn. Hoewel Jezuïet en theologisch bijzonder goed onderlegd wilde hij op nederige wijze de mensen vooral een luisterend oor bieden. De gesprekken niet met theologische inzichten of bijbelteksten larderen, maar er zijn en een luisterend oor bieden. Hij was een vrijdenker, maar te gehecht aan zijn katholieke Umfeld en de rijke rituelen om er afscheid van te nemen. Als vrijdenker kwam hij in conflict met het gezag uit Rome en werd hij een tijdje afgezet, maar ook weer aangenomen.

Scherp is hij over mede-Jezuïeten Huub Oosterhuis (die hij een dominante autoritair karakter vindt hebben) en Antoine Bodar (die hij een mediageile ijdeltuit vindt). Zo staat het er vast niet letterlijk, ik zal de letterlijke tekst erbij zoeken.

Hij heeft veel betekend voor homo's, lesbo's en aidspatiënten. Voor hem waren homoseksuelen een menselijke variant die ook door God geschapen was. Met die visie bemoedigde hij vele homo's en hun ouders.

Truus gaat uit wandelen

Door de app 'Moves' ga ik echt meer bewegen. Men kan toch niet haar dag afsluiten waarop men niet gelopen of gefietst heeft? Als een couch potato? Ik doe een rondje Utrechtse singels. Mooie slingerende gracht met oeroude bomen en fotogenieke bruggen.

Wat zijn de bomen nog kaal! Geen greintje groen nog. Alleen hier en daar wat sneeuwklokjes en kroki op de grond. En aan het eind van de rit mooi weer 54 minuten wandelen gescoord.

Truus gaat uit wandelen, valt mij in als kop. Ik vraag me af of iemand dat wat zegt. Het was de naam van een dameszanggroepje in de jaren tachtig. Ik weet niet eens of ik ze ooit gehoord heb. De naam vin dik maar raar, maar die ben ik blijkbaar nooit vergeten.

Ik hoor verschillende reacties op de Moves-app. Sommigen vinden het heel leuk, anderen krijgen een naar big-brother-is-watching-you-gevoel. En de app vraagt veel stroom dus hij trekt je telefoon snel leeg.

Erbarme Dich

In plaats van naar het Boekenbal ga ik deze avond naar de generale repetitie van de Matthäus-Passion door de Nederlandse Bachvereniging. Die hebben zij in de Geertekerk in Utrecht. Daarna gaan zij het land in, en ze eindigen met een serie in Naarden.

De Matthäus-Passion is wel een totaal andere ervaring dan het Boekenbal! Drie uur stil op een stoel en heel intens de muziek en de muzikanten ervaren. De muzikanten die in hun ouwe kloffie zitten te spelen, grapjes maken en taartjes eten. Maar als er gewerkt moet worden zijn ze ongelofelijk geconcentreerd. Er zijn zo'n twintig mensen als toehoorder en die zitten er bovenop. Ik heb de Matthäus geloof ik twee keer eerder live meegemaakt, beide keren in een grote kouwe kerk achter een pilaar.Dat je na een uur denkt: Mag ik nu weer weg?

Dat denk ik nu geen moment. Nu zit ik zo dichtbij dat het is alsof ik het Paasverhaal voor het eerst van mijn leven hoor, zo indringend zingt de Evangelist Marcel Beekman. Ik moet er bijna van huilen, zó erg is het allemaal! 

Op 20 maart spelen ze in het Concertgebouw in Amsterdam. Die avond heb ik beneden in de kelder (in de Koorzaal) de eerste avond van de nieuwe serie Zing & Beleef Weil.

Thuisblijven

- Ik zie je nooit meer! zegt Buurman.

- Nee, zeg ik, dat komt: we brengen elkaar zo op het slechte pad.

- Dat dacht ik al, zegt hij. Kom dan een kopje théé drinken.

Buurman heeft uit Frankrijk een grote voorraad Franse rode wijn en we drinken samen zo een flesje leeg. Meestal draait hij er allerhande bijzonder muziek bij. Hij heeft ook pakjes Gauloise te over. Nee, hij snapt wel dat ik niet meer kom.

Maar dapper drinken we een kopje thee en nemen we de buurtnieuwtjes door. 'De AH aan de Molukkenstraat is verbouwd en weer over. Ben jij er al geweest?' Maar op alleen thee is het best moeilijk. 'Laten we ergens gaan eten,' stel ik voor, 'bijvoorbeeld bij de Chinees op de Molukkenstraat.' Maar dat is geloof ik te plompverloren.

Mijn Boekenbalkaarten heb ik dit jaar maar aan Vinnie en RoRo gegeven. Want zo'n Bal is ook alleen maar vol te houden met flink veel wijn. 'Neem dan whiskey,' zegt Vinnie, 'of wodka. Dat doe ik ook. Daar zitten minder calorieën in.'

De meeste mensen knikken als ik over mijn dieet praat heel begripvol - of doen alsof. Zus4 lacht echter schaterend om mijn wederwaardigheden. Dat kan natuurlijk ook. Volhouden, hoor, zegt ze streng. Ga anders maar hardlopen met de Buurman.

Huil maar niet Maarten

Dat was nog eens sentiment, een eenmalige nieuwe uitzending van 'Hier Is.... Adriaan van Dis'. Een programma waar alle boekenliefhebbers-op-leeeftijd van nu naar snakken. Ook Matthijs van Nieuwskerk denkt geloof ik dat hij niet aan Van Dis kan tippen en staat een avond van zijn eigen zendtijd af. Het is bijzondere tv, dat zeker. Maar Van Dis is ook een jaartje ouder geworden en is niet meer helemaal de charmante goedlachse krullenbol die hij toen was.

Maarten Biesheuvel. Zijn verzameld werk ken ik niet. Ooit las ik In de Bovenkooi van hem. Was indrukwekkend. Een gereformeerde jeugd en de psychiatrie waren echt onderwerpen in de jaren zeventig tachtig. Wat zouden mensen die dat gemist hebben nu van hem denken? Het is ontroerend, deze kwetsbare schreeuwende man, met wie nauwelijks een gesprek valt te voeren. Het grijpt je naar de keel. De manier waarop hij voorleest en om zijn eigen verhaal begint te huilen. 'Huil maar niet Maarten', zegt Van Dis.

Wat ik wel interessant vond was dat Van Dis tegen Van Nieuwkerk en de DWDD-kijker zei dat een gesprek soms pas na vijf minuten op gang komt. Dat men een gesprek de tijd moet gunnen.

10.000 Redenen

Of we weg zullen met 30 april. Het land uit. Vanwege de troonsafstand. Op de Zeeburgerdijk merk je er niets van en de tv kan je uitlaten, zeg ik. Maar... een weekje zon zee en zaligheid te Griekenland lijkt me ook wel wat. Ik hecht niet aan het koningshuis, weet nog goed dat ik de dag van de aankondiging van de troonsafstand na anderhalf uur gezwatel de tv uitdeed.

Af en toe er een stukje van meekrijgen, een raar detail, dat is dan wel weer erg leuk. Zoals de actuele kwestie van het 'Koningslied' door John Ewbank, dat volgens christelijke muziekliefhebbers geplagieerd zou zijn. De eerste tonen van zijn Koningslied zouden erg lijken op het lied '10.000 Reasons' van Matt Redman. Ewbank zegt dat hij dat nummer nog nooit gehoord heeft.' Hij heeft zijn nummer al in 2005 geschreven, zegt hij. Het liedje van Redman kwam uit in 2011.  

Tante Riek en de techniek

Toen ik mijn rijbewijs haalde en kort daarop mijn eerste bolide kocht vroeg ik mij bezorgd af hoe dat zou zijn als ik een lekke band kreeg. Ik had geen idee. Een autorijder wordt meen ik geacht zelf haar band te kunnen verwisselen. Daar zijn onze Vrienden van de Wegenwacht niet voor. 

Indertijd had ik een baas Klaske, en die had dat ook. Dus gingen wij samen naar een vrouwen-autoklus-cursus ergens op een bedrijvenpark in Utrecht. Zo'n vijftien vrouwen werden in een rode overall gestoken en mochten kijken naar een meneer die het vóórdeed. Het was vast een goeie monteur, maar educatief was hij niet zo onderlegd. Ik weet dat ineens de krik onder de auto zat, maar dat ik helemaal gemist had hoe wat en waar. Laat staan dat ik verder nog iets meepikte, want ik wist stap 1 toch niet.

Al die 20 jaar nu alweer dat ik mijn bolides rijd heb ik nooit een lekke band gehad. Ik heb nog steeds géén idee.

Nu ik met een lekke band in Overvecht sta bel ik maar naar Bobby. Hij heeft sinds ik deze auto kocht al drie handboeken over autoklussen gekocht en handigheden achter in mijn auto gestald. Dus hij vindt het leuk. Ik hobbel met de lekke band naar Pijlsweerd en parkeer de bolide op het pleintje Monicahof. In de zon onder de bomen.

Mijn vrije feestdag loopt uit op úren op dit pleintje. Dat is een educatieve middag! Stap voor stap leren we uit de boeken waar je de krik zet en hoe je een band verwisselt. Wat we missen aan gereedschap kopen we bij de Gamma op de hoek. Nu snap ik het helemaal en kan ik het (hopelijk) ook. Maar eerst morgen naar de garage voor een nieuwe winterband.

De vrije dag

Ik probeer de vrije dag niet in te vullen van tevoren. Gewoon leeg laten en maar zien. Uiteindelijk besluit ik tot een plan: eerst even naar Utrecht om wat rond nieuwe potentiële koophuizen aan de Vecht scharrelen, nu Fort aan de Klop niet door lijkt te gaan, om te kijken of we ze na die eerste blik daadwerkelijk zouden willen bezichtigen. 

En dan naar het Singer Museum om er toch nog een feestdag van te maken. 

Daar in de wijk Zuilen krijg ik een lekke band. Ik rijd op de Franciscusdreef (toevalligerwijs ter hoogte van Fort aan de Klop) richting Laren, begint er een buschauffeur tegen me te toeteren en te wijzen. Ik snap niet wat hij bedoelt. Hij stapt helemaal uit de bus me toe te roepen: 'U Hebt Een Lekke Band!' En inderdaad, ik heb een lekke band.

Eiland

Ze is nog niet zo lang geleden 'Dichter des Vaderlands' geworden, heeft al talloze prijzen op haar naam staan, maar ik heb haar nooit gelezen. Ze is een 54-jarige Rotterdamse. Haar carrière: nadat ze een jaar in een psychiatrische inrichting had gewerkt studeerde ze een poosje kunstgeschiedenis en pedagogiek. daarna drama-opleiding in Utrecht. Daarna tekenen en schrijven. Ze is de eerste vrouw die Dichter des Vaderlands wordt, na de dichters Gerrit Komrij, Driek van Wissen en Ramsey Nasr.

Bij Van Pampus ligt haar dichtbundel Eiland berg gletsjer, waarvoor ze in 2012 een belangrijke Poëzieprijs kreeg. Die bundel koop ik. Het komt wellicht ook door de ongemakkelijke pentekeningen op en in de bundel: onverhullend erotisch, op een manier die allesbehalve opwindend is maar wel recht in de ziel raakt. De kwetsbaarheid, de hunkering, de geilheid, de aardsheid, de broosheid, de afhankelijkheid, misschien wel de lelijkheid.

Ik lees de bundel ademloos maar het lukt me niet er iets over te formuleren. Om er van af te zijn citeer ik maar wat uit een recensie van Erik Lindner uit De Groene Amsterdammer. Hij heeft dat tenslotte ook, dat sprakeloze. 'Er zijn bundels waarover je iets kunt zeggen, over andere niet. Toen ik regelmatiger begon te recenseren, verscheen Spamfighter van Anne Vegter. Vegter is een dichter naar mijn hart: rauw, direct, intelligent en gevoelig. Maar ik kreeg er niets over op papier, werkelijk geen enkele letter. Terwijl ik over poëzie die verder van me af stond altijd wel iets kon zeggen. 

De bundel Eiland berg gletsjer begint met twaalf losse gedichten. Ze bestaan uit doorlopende regels, ze zijn staccato en worden onderbroken door een onlogische opeenvolging. 'iemand rijdt van een ponton de rivier in, sterft/ je praat met hem over wat je gezien hebt'. De gedichten zijn far out, edgy, indringend. (...)

De tweede reeks uit de bundel is de titelreeks. De regels zijn dwars over de pagina gezet, je moet de bundel kantelen. De gedichten bestaan uit lyrische strofen van telkens twee regels. Het is een reeks uit een stuk, anders dan 'Tramps' behouden ze een en dezelfde ademstoot. Het 'Ook' waar iedere strofe mee opent gaat werken als een mantra, zoals Nu nog van Hugo Claus: het wordt sterker per keer dat het voorkomt. Op het hoogtepunt wordt de titel van de bundel verklaard: 'Ook als jij 'n laatste atoom van je lichaam schraapt, zou je oplevend dood willen zijn/ als laatste hart (eiland), als laatste berg (buik) of gewoon schitterend als kut (gletsjer).'

Tot slot bestaat de bundel uit een monoloog, Dochter van. Anne Vegter publiceerde ooit Ongekuiste versies, literaire pornografie. De dochter die in de monoloog aan het woord is, is die van Noach. Ze is volgens haar moeder 'net van na de schepping' dus ze heeft nergens benul van. Daar komt rap verandering in als de zondvloed gepasseerd is. 'wij waren zo kapot toen alles achter de rug was dat het was of we collectief aan de dope waren'.

Op een of andere manier werkt dit slot heel sterk. Je kunt God dood verklaren maar de naam is nog niet verdwenen, stelt de dichter volgens Vegter. En dat maakt dat je na de monoloog van Noachs dochter weer vooraan begint en parallellen ziet tussen de hulpeloze uitspraken van haar personages en de mythische geschiedenis.' Aldus Erik Lindner.

Golden Oldies

Spannend. Een koor van 80-jarigen die rocknummers gaan zingen en optreden in Carré. Ik zit in eerste instantie een beetje schrap, omdat de BNN-medewerkers zo raar tegen bejaarden aan lijken te kijken, het lijkt een beetje een voorbeeld van hoe-extreem-kun-je-nu-weer-gaan... Maar met de toenadering van de programmamakers met de koren groeit voor de BNN-ers het menselijke gezicht van de 'oudere medemens'.

 

En ondertussen te Woudsend...

Misschien volgt u ze allemaal wel dagelijks, maar misschien ook niet, en dan wil ik u er toch graag op attent maken: Hani501, Inge & Willy Drie te Woudsend. Hani501 is met Willy een volgende grens gepasseerd: de brug. Ze is - mèt Willy Drie het oude dorp ingegaan.

Zie het blog Herk's.